26-01-2013 om 07:06 geschreven door Wij  

26-01-2013 om 06:38 geschreven door Wij  

18-12-2012 om 06:18 geschreven door Wij  

Hmm, 2 weken niet geschreven dus de details gaan wat wazig zijn maar we zullen toch een poging doen een zo volledig mogelijk verslag te geven van wat we gedaan hebben de afgelope 2 weken. Dus nadat we van het oosten zijn teruggekomen begon weer een gewone week. ’s Morgens les geven in de gewone school SMA 2 en in de namiddag les geven in de naschoolse les. Plots kregen we te horen dat dit de laatste week zou zijn dat we hier les gaven. Normaal zouden we nog een week dit project doen, maar omdat de leerlingen examens hebben zou het de week erna geen les zijn in de gewone school. En omdat de leerlingen na de school moeten blokken voor hun examens zou het ook geen ACAR (na schoolse les) zijn. Ergens kwam dit wel goed uit aangezien we het weekend erna naar Singapore zouden gaan tot en met dinsdag omdat onze Visum ging vervallen en we dus het land uit moesten. Maar toch was het vreemd om zulk plots einde te hebben van het project hier. Dus voor de laatste week wouden we er een zo leuk mogelijke week van maken. In de les veel (Engelse) spelletjes gespeeld, waarvoor onze Chiro geschiedenis wel erg nuttig was. Voor de verandering kwamen onze leerkrachten toch niet opdagen dus konden we volledig onze zin doen.

Op maandag ben ik mee gegaan naar het weeshuis waar Lisa en Theressa werken. Echt super ervaring. Het weeshuis zelf is een bouwvallig gebouw, vuil en oud, maar die kinderen daar zijn zo positief en vriendelijk dat het de hele sfeer van het gebouw verandert. Na het bidden (want het is een moslimweeshuis) ben ik mee naar de les van de kleinste gegaan. Super schattig hoe die jongste daar met Lisa al spelend engels leren. Daarna zijn we naar Ubud gegaan om naar live optreden te gaan kijken. Echt super goed, sterke stem en echt de moeite. Dinsdag was rustig en niet veel meer dan gewoon lesgeven, buiten dat ik met Ayumas en Nicky (2 coordinatoren) van travel to teach had afgesproken. Ons eerste project liep bijna af, en het project waar we normaal naartoe zouden gaan, Bondalem, was geschrapt en bestond gewoon niet meer. Dus toen hebben we maar beslist dat ik naar het weeshuis zou gaan omdat me dat nog wel echt sjiek leek en Vicki zou in Jujugang les gaan geven. We zouden dan naar Ubud verhuizen. Verder heb ik nog het weeshuis van Stefan gaan bezoeken. Woensdag ben ik op mezelf naar Semyniak gereden om mijn surfkunsten wat bij te schaven omdat het mijn vrije dag was. Er geraken was geen probleem, maar het weer was toch niet het beste. Maar ja in de regen surfen gaat ook. Daarna moest ik naar Ubud en de koppige zelve dacht dat ik de weg wel kon vinden zonder rond te rijden. Tjah, fout gedacht en den deze heeft weer een ander deel van het eiland gezien. Na lang rondrijden heb ik dan toch de weg naar Ubud gevonden, maar dan begon het te gieten. En met het beeld van de vallende vrouw van de week ervoor schakelde ik spontaan in bompa modus en reed ik heeeeeeeeel traag. Dit was ook nodig aangezien mijn achterste band plat was, wat dan natuurlijk voor wat extra slippen zorgde. Aangekomen in ubud besloot ik om maar niet verder naar huis te rijden en daar te blijven slapen om het regen en slipgevaar te ontwijken. Donderdag heb ik mijn band dan maar laten maken en ingepakt voor Singapore.

Omdat we vrijdag vroeg naar Singapore vertrokken zijn we in Ubud gaan slapen, omdat dit dichter was om naar de luchthaven te rijden. Ook om het goedkoper te houden besloten we om een brommer minder te nemen. Dus ik vertrok vanuit Klungkung met achterop Lisa en onze bagage. Vicki was ondertussen les gaan geven in Jujugang en kwam daarna rechtstreeks naar Klungkung. Jammer genoeg beginnen we hier kennis te maken met het heerlijke regenseizoen en kwamen we terecht in een heerlijke plonsbui. Nu sinds het voorval van de vallende mevrouw de week ervoor in Seminyak ben ik heel voorzichtig als het aankomt op een regen – brommer combo. Dus ik met Lisa achterop, rijdend als een oud vrouwtje richting Ubud. Onderweg was een rivier zo hoog gestegen dat hij de brug had ingenomen en stonden er aardige politiemensen die ons via een donkere zandweg stuurden. Resultaat, uiteindelijk  in ubud aangekomen waren we volledig doorweekt en treften we een Vicki aan die hetzelfde lot was ondergaan. Nog even rap iets gegeten en gebabbeld met de vrijwilligers van Ubud en dan het bedje in want de wekker zou vroeg gaan voor ons uitstapje naar Singapore.

Vrijdag morgend vertrokken we dan met de brommer naar de luchthaven. Nadat we daar zonder veel problemen aangekomen en ingecheckt waren hadden we nog wat tijd om een veel te duur ontbijt achtig iets te nemen, toen we aan het genieten waren van onzo overprijsde maaltijd kwamen we plots Koming tegen, een vriend van hier die op de luhthaven werkte, verrast en met kleine oogjes nog rap even een babbeltje gedaan en dan het vliegtuig op. Aangekomen in Singapore, wat direct opviel was dat het daar ongelooflijk proper was. Er liepen wat mensen met een geweer rond, dus we waren gewaarschuwd dat we in een politiestaat waren aangekomen. Onmiddelijk overal verbosborden met hoge boetes voor alles wat je je kan inbeelden. Er was zelfs een verbod in de metro voor het meenemen van Durian ( een soort fruit dat je ook vaak in Bali tegenkomt dat ongelooflijk stinkt). Onze bagage ophalen, en op naar het centrum met de durian vrije metro. Aangekomen in het centrum was het toch even indrukwekkend en een verloren gevoel. We wisten niet waarheen dus dan is de beste oplossing om iets te gaan eten. We wilden het toch maar cheap houden aangezien we onmiddelijk al merkten dat het prijsverschil met Bali toch redelijk groot was, dus een eat corner was de oplossing. Vicki en Lisa hadden al snel hun smaak gevonden en hadden eten. Dan begon voor mij een zoektoch naar vegi eten, man dat was iets minder. Kom je aan een standje waar ‘Vegetarian’ staat, wat staat er dan op de menu: groenten met varken, tofu met eend, groenten met gehaktballen. Hmm niet echt mijn ding, uiteindelijk ergens tofu met saus en rijst gevonden. Was ik even blij. Nou het bleef bij dat even blij, nadat ik het besteld kreeg was mijn zin snel over. Een bord gevuld met een vreemd dikke saus. Daarin dreef wat ‘tofu’, een slijmac htige consistentie en de smaak was ook niet om voor naar huis te schrijven. Swat het werd dan maar droge rijst. Voor Vicki was het dan wel een heerlijke maaltijd, dus wij met een gemengd gevoel op zoek naar een plaats om te slapen. Na een tijdje rondwandelen en wat vragen kwamen we in Chinatown, we hadden al snel door dat een hotel hier niet aan de orde zou zijn, dus op naar de hostels. De prijs was nog relatief hoog voor een hostel, maar het was tenminste betaalbaar en proper. Even een powernapje en dan gingen de meisjes maar wat shoppen, ik bleef in de hostel maar begon met te vervelen en ben dan ook maar wat beginnen rondwandelen in Chinatown, heel gezellig daar en het geeft je echt het gevoel dat je in China bent. Dan gaan eten, en ja hoor, weer geen groot succes. Wederom een ‘vegetarische’ kaart met veel varken en eend ertussen. Ik dan maar voor een stoofpotje met tofu ZONDER varken gevraagd, Lisa de eend en Vicki gebakken rijst. Vicki had wederom het meeste geluk, de nasi goreng was OK (niet zo goed als op Bali, maar wel OK), in mijn stoofpotje zat dus wel varken, en het was weer slijmachtig en zeer pikant. Ik mijn potje terug gestuurd en een portie teruggekregen zonder varken. Ook al zag je dat het varken er duidelijk gewoon uitgevist was, ik had enorme honger dus ben dan toch maar begonnen. Jammer, na een paar happen werd het duidelijk dat het wederom gedroogde rijst ging worden. Toch nog een klein bedankje aan Vicki die wat van haar nasi goreng gedeeld heeft. Dan op naar Orchard street, een indrukwekkende straat vol met shoppingcentra helemaal versierd in kerst thema. De dames konden de drang weer niet weerstaan om nog wat te shoppen en dus heb ik maar wat gezeten. Je voelt je trouwens toch niet zo op je gemak in Singapore. Je hebt altijd het gevoel iets fout te doen, en bent heel voorzichtig met eten en drinken op de straat. Dan ook maar even de afspraak gemaakt dat er niet meer geshopt ging worden, dat is jammer genoeg niet altijd even goed nageleefd J. Daarna heb bed in door de vermoeidheid van het reizen en rondhossen de hele dag.

Dag twee in Singapore begon iets later, aangezien we hadden afgesproken om wat uit te slapen. Dan begon onze eerste ontdekkingstoch doorheen de stad. We zijn naar de verschillende delen van de stad gegaan, we begonnen in Chinatown waar we twee tempels (eerst Boedhistisch, dan Hinduistisch) en een Moskee bezochten. In de Moskee begon ook iemand een gesprek met mij die me ‘subtiel’ tot de Islam wou bekeren. Eerst wat uitleg en dan op het einde een boekje met de basics over de Islam. Niet dat ik geinteresseerd ben om me te bekeren, maar dit is wel handig aangezien mijn volgend project een moslim weeshuis wordt. Daarna op naar Little India, en ja hoor als je er aankomt voel je je plots in India. Daar een klein snackje gegeten, het eerste smakelijke eten van de reis. Na hier wat rondgewandeld te hebben zijn we naar Arab street gegaan, nog een Moskee bezocht en ook hier voelde het alsof we een afstand van enkele duizend kilometers gemaakt hadden richting Midden Oosten. Daarno wat meer naar het commercieel centrum gewandeld waar we opgesplitst zijn. Vicki en Lisa waren het wandelen moe en zijn terug gegaan naar de Hostel on te douchen, te relaxen en de in Little India gekochte henna (die bruin leek te zijn terwijl we toch expliciet voor zwarte hadden gevraagd) uit te testen. Ik ging dapper  verder met de kaart in de hand door Singapore en ging richting wolkenkrabbers. Na een bezoekje aan het F1 circuit en het grootste reuzenrat van de wereld, begon ik aan mijn wandeling doorheen de giga wolkenkrabbers richting hostel, het begon al te schemeren en de lichten van de wolkenkrabbers gingen aan, prachtig uitzicht. Aangekomen in de hostel trefte ik een volgehenna’de Vicki en Lisa aan, en besloten we te gaan eten. Vicki en Lisa kozen voor de veilige McDonalds keuze, maar ik wou echt iets met meer vitaminen aangezien ik nog aan het overleven was op 2 x witte rijst en een indisch snackje, na een conversatie die moeilijker was dan nodig, had ik dan toch eindelijk rijst met gebakken groentjes te pakken en het smaakte heerlijk. Dan de plannen gemaakt voor de volgende dagen en voor het weer bleek de dag erna de beste moment om naar Universal Studio’s Singapore te gaan, dus op tijd bed in om de dag erna vroeg op te staan.

Na een vroege wekker, gingen we richting Sentosa Island, ook wel the Island of Fun genoemd. Hier bevonden zich naast Universal ook nog een hele hoop andere avontuur parken. Op Santosa de inkom voor Universal betaald en natuurlijk wat geposeerd voor de gigantische draaiende universal bol. Een dagje in het pretpark besteed. Het was sjeik, vooral de shows. De attracties waren niet de meest indrukwekkende, er waren enkele rollercoasters, maar niet super veel. Verder was er veel omtrent 4D. Je zag wel dat er veel geld ingestoken was. Het vreemde was wel dat alle Aziaten watjes blijken te zijn! Voor de rollercoaters moest je NIET aanschuiven, en voor de saaie attracties soms een uur. Hoe vreemd?! Er was ook wel een super coole attractie, een die sterk lijkt op de spiderman attractie van Universal Florida. Echt graaf!!! Maar al bij al was het park echt mini, jammer genoeg.
Na Universal nog een toertje gemaakt over Sentosa, Nicky nog tegengekomen op 1 van de posters (zij werkte hier vroeger voor een park genaamd Megazip) en de zonsondergang bekeken op het (kunstmatig aangelegde) strand. Dan terug naar huis. De dames direct hun bed in, en ik heb dan maar noodles in een potje in den aard van Aiki gegeten en nog een beetje gelezen.

De dag erna gingen we naar Holland village om onze Nederlandse vriendin tevreden te houden, maar dit bleek enorm tegen te slagen, niet veel te zien en al zeker niets Hollands. Dan maar doorgewandeld naar de Botanische tuin. Mooi en uitgebreid, wel de moeite. Daarna richting the marina bay sands. Een gigantisch gebouw dat uit drie afzonderlijke wolkenkrabbers bestaat waarop een bootachtige constructie gebouwd is. Dan hebben we betaald om naar het uitkijkdek te gaan, en dit was werkelijk indrukwekkend. We hadden besloten om ’s avonds te gaan om zowel een beeld bij daglicht als ’s nachts te hebben. Enorm mooi, en naast het uitkijkdek was het sky zwembad van het hotel dat in dit gebouw gevestigd was. Lekker decadent, duur, mooi en indrukwekkend maar jammer genoeg niet toegankelijk voor het ‘gewone’ volk. Hierna gingen we terug richting de plaats waar we de eerste middag gegeten hadden omdat Lisa en Vicki het daar zo lekker vonden. Ik tegen mijn zin mee, maar wat bleek: de goden waren mij goed gezind, en ik vond deze keer wel degelijk goede Tofu, lekker klaargemaakt, nog wat rijst, groentjes en wat saus en de maaltijd was heerlijk geslaagd. Jammer genoeg is de magie van die welbepaalde plek dat niet al het eten tegelijk lekker kan zijn. Dus bij Vicki en Lisa sloeg het deze keer wat tegen omdat hun restaurantje van de vorige keer al gesloten was en ze dus voor een plat alternatief moesten gaan. Daarna verder naar de hostel en hadden we besloten om toch maar uit te gaan. Uiteindelijk na lange discussie besloten we om in de buurt te blijven en gingen we naar karaoke naast de hostel. Wel dit bleek ........ interessant te zijn. Vlak voor we binnen gingen was een Engelsman tegen mij beginnen praten die Rich (kort voor Richard) bleek te heten. Die mee met ons naar de karaoke. Deze welbepaalde karaoke had naast de standaardfuncties als bier en karaokemuziek ook de optie prostitutie. Er liepen nogal kortgerokte aziatische dames rond die, als je alleen was, nogal dicht tegen je kwamen hangen. Rich had het concept niet direct door en was dan ook verbaasd toen we hem erop wezen. Ik vrees dat de dames afgeschrikt waren door de aanwezigheid van Vicki. Voor Lisa was dit een beetje te plat en die ging slapen. Dus wij drie, wat gedronken, wat gezongen, blijkbaar de rijkste vent van Chinatown leren kennen en nog een wazig figuur die the Captain heet leren kennen. The Captain wa een brit die oud en rijk was, op een boot in Singaproe leeft en geen belastingen betaalt, hij was daar duidelijk wel voor het aziatisch gezelschap. Nadat we de karaoke mee hadden afgesloten waren we nog niet moe genoeg en besloten we met onze nieuwgemaakte vriend Rick een wandeling te maken door de stad. En omdat het onze laatste avond was besloten we naar een plek te gaan die we nog niet gezien hadden met de taxi en daarna terug naar huis te wandelen. Zo gezegd zo gedaan, de taxi in naar de Merlion (het symbool van singapore, een leeuwenhoofd met het lichaam van een zeepaardje, een standbeeld dat aan de baai in Singapore staat). Na deze verfrissende wandeling, toch maar het bed omdat we toch op tijd moesten opstaan voor onze vlucht naar Huis. Terug naar het mooie Bali, waar je niet constant op je hoede moest zijn.

De dag erna was een beetje een verloren dag, terug met metro naar vlieghaven, vliegtuig naar bali, nieuwe visum aangevraagd. Dan richting Klungkung rijden met de brommer. Vicki besloot wel om nog les te gaan geven in Jujugang dus we splitsten terug op.

Vanaf woensdag hebben Vicki en Ik een beetje appart  geleefd. Omdat het project hier in Klungkung al afgelopen was, besloot Vicki al les te gaan geven in Jujugang (haar nieuwe project) en ik in het weeshuis in Gyaniar. Daarom is Vicki al verhuisd naar Ubud en ben ik nog even in Klungkung gebleven. Ik verhuis ook wel volgende week naar Ubud, maar ik was te lui om in te pakken en Gyaniar ligt toch in het midden tussen Ubud en Klungkung, maar Jujugang ligt nogal ver van Klungkung. Dus hier weer even gesplitste verhalen:

Regi:

Mijn week, of wat er nog van over bleef aangezien het dinsdag avond was als we thuis waren ging als volgt. De terugkomst van de luchthaven was goed, tot het weer plots weer besloot om met bakken uit de lucht te vallen. Thuis lekker nat aangekomen hebben we nog gegeten en nog wat rondgehangen met de huisgenoten en Theressa en Komang.  Woensdag besloten we naar het strand te gaan met iedereen van het huis in Klungkung plus Theressa. Daar relax een beetje gezeten en gegeten om daarna naar het weesthuis te gaan om les te geven aan de oudste jongeren. Daarna doorgereden naar Ubud omdat ik vorige week mijn Ipod touch had binnengedaan om mijn scherm te laten maken aangezien dit uit elkaar aan het vallen was. Daar iets gaan eten samen met Kamilla en een ouder nederlands koppel dat Kamilla had leren kennen. Donderdag terug naar het weeshuis, daar hebben ze mij een nieuwe sport geleerd. Het is een soort volleybal, maar dan met de voeten en je mag de bal 3 keer zelf aanraken, de bal die gebruikt wordt is gemaakt van een soort bamboe achtig materiaal. Super vermoeiend, zeker daar in het weeshuis aangezien het daar van zichzelf al 10 graden warmer is dan normaal. We hebben gewonnen, maar toch betwijfel ik of het volledig mijn inbreng is die voor de overwinning gezordgd heeft. Daarna nog wat rondgehangen en samen foto’s gemaakt. Die kinderen zijn echt super lief en dan hebben we nog “familiefoto’s” gemaakt waar ik en Theressa de mama en papa waren en de kinderen onze adoptiegezin. We hebben ons dan maar de bijnaam crazy monkey family gegeven. Superleuke foto’s en het heeft me echt super veel zin gegeven om hier de komende 7 weken te werken. Donderdag avond zijn we dan eerst bij Theressa thuis gaan eten samen met Lisa, Petra en Irene (de mensen van het huis in Klungkung) en Koming had gekookt, heerlijke nasi goreng. Na het eten ben ik doorgereden om samen met Vicki, Nicki en Kamilla naar een feestje te gaan bij Iwan thuis. Dat is iemand die ze de week ervoor hadden leren kennen. Super gezellig en een super mooi huis. Hij komt namelijk uit de hoogste Kaste op Bali en dat zie je ook aan zijn huis met eigen opnamestudio. Daar was nog een andere kerel genaamd Dolar (gewoon een grappige naam omdat je het uitspreekt als Dollar). Daar heb ik een advanced yogapositie geleerd, op je hoofd staan. Na een super mooie jamsessie waarbij Iwan gitaar speelde en Kamilla zong zijn we naar huis gegaan. Omdat we de dag erna naar de zee gingen ben ik in Ubud blijven slapen. De dag erna de brommer op richting Semyniak om te gaan surfen en luieren op het strand. Daarna zijn we een hotel gaan zoeken in Kuta (party stad op Bali). We hadden dan afgesproken met de jongens van het strand die de stoelen en surfborden verhuren om eerst in Semyniak (wat 5 min van Kuta ligt) om daar te eten en dan voor te drinken bij iemand thuis. En zeer belangrijk, ik ven voor de eerste keer in mijn leven BOB geweest. Daarna terug naar Kuta om te gaan feesten, aangezien we de brommer bij het hotel konden laten, was BOB zijn niet meer aan de orde en zijn we gaan feesten in Eikon, een club/bar in Kuta. De dag erna nog even geluierd op het strand terwijl Lisa en Vicki gingen shoppen, en daarna richting huis voor het afscheidsfeestje van Irene, die de dag erna zou vertrekken. Dit feestje was bij Eva en Aimas thuis (twee Indonesische schoonzussen die travel to teach wat mee begeleiden). Super lekker gegeten en nog gezellig gepraat. Ook wat Yoga geprobeerd, en wat dacht je nu, ik blijk er redelijk goed in te zijn. Nu ga ik mss toch maar eens meedoen met Yoga om te zien wat het juist inhoudt. Het is wel vermoeiend al die ingewikkelde posities te doen maar wel super cool (de advanced posities dan toch zeker). ’s Avonds nog besloten om met Brigita (een soort van heler spirituele persoon) te gaan mediteren. Echt vreemde ervaring maar wel cool. Ik ga haar eens bezoeken voor een intensere ervaring, want sommige van de vrijwilligers hier hebben al echt coole ervaringen gehad met haar. Swat nu is het zondag, niet veel gedaan. Buiten afscheid genomen van Irene en de blog geschreven. Tot de volgende.

Vicki:

Mijn week was redelijk eentonig om het zo te zeggen. Toen we op dinsdag tijskwamen van onze trip naar Singapore, ben ik meteen naar Junjungang gereden om les te gaan geven. Toen ik daar aankwam, bleek er echter geen les te zijn. Er was weer een ceremonie gepland die dag...
Dus ik, samen met Nicky en Zora, de nieuwe vrijwilliger, naar huis om dan te besluiten dat we toch nog graag iets gingen drinken. We zijn dan naar de fiets-bar gereden waar we Ivan hebben leren kennen. En oh wat was dit een leuke avond! Ik had henna gekocht in Singapore, en toen iedereen al een paar biertjes ophad, werd die henna eens zo verleidelijk.
Uiteindelijke resultaat: Ik kreeg van Nicky een of andere lelijke tekening op mijn arm, Kamilla kreeg van mij een tattoo, Nicky kreeg I love Ivan op haar arm, en Ivan kreeg I love Nicky op zijn arm. (wetende dat Nicky een vriendje heeft)
De volgende dag ben ik met Nicky gaan lesgeven van half 3 tot 8, wat echt super was! De kinderen in Junjungan zijn de graafste kinderen ooit! Ik ken ze nog maar amper, maar ik wil zed allemaal stiekem mee naar Belgie smokkelen!
Daarna zijn we terug naar Ivan zijn bar gegaan, om onszelf dan uit te nodigen bij zijn thuis de volgende dag.
Donderdagavond was dus Ivansparty. Ik, Regi, Kamilla en Nicky zijn naar zijn thuis gegaan om er gewoon iets te drinken en een praatje te maken. Plots kreeg Kamilla het briljante idee om kopstand te oefenen. Als kind heb ik dit ook vaak gedaan, dus ik zag hier echter geen graten in.
Toen ik echter de tweede keer op mijn hoofd ging staan, en achtereenvolgens viel, viel ik recht op mijn voet die ik dan, slim als ik ben, omsloeg. En nu nog steeds, een week later, is mijn voet blauw en gezwollen. Geen idee of ik er mee naar de dokter moet of niet... Als de dokter gewoon gaat zeggen: “Nu moet je een week rusten” Laat dan maar! Momenteel los ik dit probleem op met een overmatig gebruik van voltarengel, en als het binnen een week nog niet beter is... ja dat zien we dan wel weer.
De volgende dag zijn we met heel de bende richting Kuta gereden, hebben we daar gefeest, en zaterdagavond diner at Ayumas’ house. Het was gezellig, en vooral SUPER LEKKER!! J

Dan zondagavond was zeer raar. Ik was terug richting klunkkung gereden om Irene uit te wuiven, en toen ik terug aankwam in Ubud kreeg ik opeens slecht nieuws: Er was een nieuwe vrijwilligster aangekomen, en zij moest normaal helemaal alleen les gaan geven in Slukat, maar laten we zeggen dat zij daar niet de juiste persoon voor was. Dus plots wilden ze mij naar Slukat sturen, Zora naar Pejeng, Kamilla in mijn plaats naar Junjungan en de nieuwe (Yugin) naar Junjungang. Laten we zeggen dat ik hier niet echt mee akkoord was. Dus na veel zever en gedoe is het zo geregeld dat Kamilla naar Slukat is gegaan, en ik braaf in Junjungang mocht blijven, Oef! J

Maandag mocht ik dan ook meteen alleen les gaan geven, want Nicky was ziek en Yugin te moe. Dus daar was ik dan les aan het geven aan een klas die absoluut niet goed Engels kan. Maar het was een van de leukste klassen ooit! Ik heb mijn Indonesisch weer wat verbeterd, en zij hebben wat kunnen lachen (en hebben uiteraard ook hun Engels verbeterd).

Dat was het zowat voor afgelope twee weken...

Tot de volgende!

05-12-2012 om 06:17 geschreven door Wij  

18-11-2012 om 14:59 geschreven door Wij  

De week na de Gilli’s begon relatief geroutineerd aan te voelen. Het lesgeven gaat vlot, met of zonder lerares erbij. Op maandag zijn we naar de nightmarket in Gyaniar gegaan, veel groter dan die van bij ons in Klungkung. Daar heb ik (regi) een nieuw paar teenslippers gekocht omdat de mijn die ik de week ervoor in Bali had gekocht al kapot waren. Jammer genoeg zijn die teensleppers die ik op de markt heb gekocht ook al kapot. Maar chancke want van het een paar is de linkerslipper kapot en van het ander paar de rechter en dus loop ik nu op twee verschillende sleffers rond tot deze ook kapot zullen zijn. Dinsdag zijn we naar Ubud gereden om de weg te leren om dan woensdagavond op ons eentje daar naartoe te rijden. Maar op woensdag wijn we eerst naar het strand hier in de buurt gegaan, Padang Bay. Super mooi strand, weinig volk, hoge golven maar echt gewoon super gezellig. Daarna zijn we naar Ubud gereden om eens te kijken waar de rest les geeft. Echt super mooi daar in Ubud. Je zou het niet zeggen, omdat Ubud een stad is vol toeristen, maar het schooltje is een kwartiertje met de scooter door de rijstvelden op echt een superlocatie. In het midden van de rijstvelden met maar enkele huizen in de verre omgeving staat daar een klein afdakje met grasveltje erond waar de kinderen les geven. Super sjiek. Daarna zijn we terug naar Ubud centrum gereden om naar een traditionele dans van hier te gaan kijken, Kecak genaamd. Super mooi om te zien. Er zaten daar een bende oude mannen te zingen en humhumhum-geluiden te maken en daarop werd dan in dans een verhaal uitgebeeld. Donderdag zijn we eerst gaan winkelen met een Indonesische (om niet afgezet te worden op de markt). We zijn allen traditionele kleren gaan kopen. Ik had die nodig omdat ik de dag erna uitgenodigd was voor een crematie ceremonie bij te wonen. Daarna zijn we nog ’s avonds gaat eten in Gyaniar waar ook een paar vrijwilligers zitten, en zonder zwans, man die zitten in een villa. Een super mooi traditioneel huis, allemaal een pak beter dan in wat wij zitten. Vrijdag voor het weekend zijn onze wegen weer even gesplitst:

Regi:

Mijn lerares van in de school had mij uitgenodigd voor een traditionele crematie ceremonie. ’s Morgens had ik me dan ook helemaal aangekleed om dan naar het huis van de overledene te rijden waar de ceremonie begon. Daar aangekomen belde ik mijn lerares maar mijn belkrediet was op en dus viel ze snel weg. Maar geen paniek, aan de inkom stond een vriendelijke Balinees die ons onmiddelijk binnen vroeg. Daar aangekomen kregen we koffie en koekjes en gebak. Dan hebben we nog met de zoon en de broer van de overledene gepraat (een man van 62 jaar). In het begin voelde ik mij nogal ongemakkelijk want ik had mijn lerares nog niet gevonden maar iedereen was zo vriendelijk dat ge u niet ongemakkelijk kon voelen. Dan nog even naar het buffet voor rijst, groentjes en tempe  (vegetarisch gerecht hier) en dan begon de stoet naar de crematieplek. Buiten heb ik dan uiteindelijk mijn lerares, Miss Augustinawatti, gevonden en hebben we verder heel de tijd uitleg van haar gekregen wat er gebeurde. Het lijk werd in een of andere tempel achtige constructie gestoken. Deze werd dan opgehoffen door veel mensen, uiteindelijk ging er nog iemand boven op de tempelachtige constructie staan. Dan begonnen ze het lijk te verdragen en al dansend op muziek gingen ze de straat door die volledig afgezet was door politie. En aan de warmte hadden ze ook gedacht, ze hadden namelijk een tankwagen vol met water bij, die ondertussen vollop op de dragers van die tempel werd gespoten. Zo gingen we verder, tot we aan een rondpunt met een boom kwamen, waarrond ze drie keer moesten dragen. Daar kwam een andere stoet samen met de onze, en samen zijn we dan naar de crematieplaats gegaan. Daar aangekomen begonnen ze wat van de tempel  af te breken en terug wat op te bouwen zodat ze een brandstapel hadden. Die hebben ze dan aangestoken en dan stonden we wat te kijken tot er plots een voet tevoorschijn kwam in het midden van het vuur. Den doek rond het lijk was ondertussen opgebrand en nu zag je dus het lijk. Ze laten het lijk dan 2 uur branden en dat is dan voor iedereen buiten de familie tijd om even te rusten. Ik ben nog even langs mijn lerares gegaan, die trouwens een gigantisch mooi huis heeft, en daar cola en cake gekregen. Na even opfrissen, zijn we dan terug gegaan. Daar hadden ze dan de assen bijeengeraapt en waren de priesters aangekomen. Even bidden en dan met de hele stoet, en de assen in een nieuw soort tempelachtige constructie, naar de zee. Omdat de zee zover was, allen op de scooter naar de zee, en de assen in een pick up. Daar nog eens bidden, en bij zonsondergang de assen in de zee gooien. En in plaats van de assen uit te kappen, nope direct na de offers (wat fruit en manden en beeldjes) het hele tempelachtige gedoe in de zee. Het geheel was zo fantastisch om te zien. Voor hen is er echt geen verdriet in de crematie. Enkel vreugde, omdat zijn ziel nu eindelijk uit het lichaam kan en verder kan.

Daarna rap nog iets gegeten en dan achterna naar Vicki en de rest van de groep die in Pedang Pedang zitten. Even gebeld met Vicki, die meldde dat het nogal moeilijk te vinden was en dat zij er 5 uur over gereden hadden en dat Stefan met zijn goed Indonesisch er nog 3 uur over gedaan. Maar voor een of andere koppige reden, wou ik toch nog vertrekken, ook al was het al donker en bijna half 9 toen ik vertrok. Volle moed vertrokken, met een mogelijk doemscenario in mijn achterhoofd (vergelijkbaar met het scenario van ronddwalen op een eiland zoals de week ervoor) richting Pedang Pedang. Alles ging vlot, weinig verkeer, dus vlot rijden. En ja, na 2 uur stond ik in Pedang Pedang aan het hotel waar de rest zat. Alleen wist ik dat niet en vroeg ik aan 3 australiers waar Pedang Pedang lag en die hebben me verder gestuurd. Swar na even wat zoeken en bellen heb ik het dan toch uiteindelijk gevonden. Nog even gezellig bijgepraat en dan naar onze homestay, waar we met 4 in een dubbel en een enkel bed moesten slapen. You gotta love budgetholidays. De dag erna, eerst ontbijten en dan richting Pedang Pedang, super mooi strandje. Chillen en zwemmen en blijkbaar is hier een scene van Eat Pray Love opgenomen, maar niets van gemerkt. Daarna nog verder gegaan naar een ander strand, Uluwatu Beach. Super mooi ook, iets hevigere golven en dat hebben mijn spullen ook gemerkt. Alles helemaal nat geworden. Daarna naar Uluwatu Tempel gegaan en nadat daar iemand van ons overvallen is door aapjes zijn we terug onze brommer opgesprongen richting Seminyak. Seminyak is namelijk een strand voor beginner surfers. En omdat we aan Ulu Watu beach prosurfers hadden gezien leek het ons een cool idee om te leren surfen. Dus ik samen met Stefan en Lisa naar Seminyak. De rit ging allemaal goed, maar dan het zoeken naar een goedkope slaapplaats ging wat moeilijker. Ofwel was het te duur, ofwel te ranzig, ofwel beide. Uitendelijk komen we aan bij een kerel die huisjes verhuurt en nadat Stefan (die Indonesisch kent) wat afgedingd had, hadden we een huisje voor 200 000 rupiah. Dat is echt belachelijk weinig voor een huisje (rond 16 euro) voor de 3 personen. Ik een beetje sceptisch omdat we de huisjes nog niet gezien hadden, maar uiteindelijk bleek alles dik in orde. Eigenlijk waren het halve villa’s. Een eigen keukentje, tuintje, terras en een dubbel en singel bed. En ik heb mijn eerste echte douche genomen waarvan het water stroomde. Het was wel geen warm water, maar dat is een ervaring die ik wil uitsparen tot ik thuis ben. Na het bekomen van de nice villa zijn we iets gaan eten en nog een terraske gedaan op het strand. De dag erna moesten we namelijk vroeg op to catch the waves. Super ervaring dat surfen. Stefan had het al een paar keer gedaan, maar voor mij en Lisa was het de eerste keer. En het ging eigenlijk beter dan verwacht. Ik kon eigenlijk na de eerste golven al rechtstaan. Wel super vermoeiend, ik was echt kapot na 2 keer 3 kwartier te surfen. Om 2 uur zijn we dan naar huis gegaan, onderweg nog aan een Carrefour gekomen. Even naarbinnen gegaan, dit was beangstigend. Super veel volk, veel te sjeik en super veel beveiliging. Alsof ge een ambassade binnen wandelt. Daarna verder naar huis. Ik was zo uitgeput en kon niet veel energie meer opbrengen, dan toch nog maar even een eindje met de brommer gaan rijden naar een super mooi uitzicht over de rijstvelden op een berg. Daarna enkel nog maar lui in de zetel gelezen en te pikant eten van de nightmarket gegeten. Dat was mijn weekend.

Vicki:

Mijn weekend zag er lichtelijk anders uit. Ik ben vrijdag ochtend al zeer vroeg richting Ubud gereden, waar ik met de andere vrijwilligers had afgesproken om naar Pedang Pedang te gaan. In totaal hebben we er weliswaar 5 uur over gereden, maar dit was omdat wij no geen kleine omweg hebben gemaakt richting Canggu: the temple of enthousiasm. Het wordt weliswaar een tempel genoemd, maar eigenlijk is het gewoon een surfers-hangout waar ze yummie yummie eten hebben. Ik heb hier ook voor de eerste keer sinds aankomst hier in Bali, Westers gegeten.
Hierna zijn we dan op ons dode gemakske doorgereden richting Pedang Pedang waar we de rest van de dag in het wter hebben doorgebracht.
’s Avonds gingen we met de hele groep echter opzoek naar een plaats om te overnachten, en dit bleek moeilijker dan verwacht; we hadden namelijk een Hollander mee met veel centjes van de papa. Zo kwam het dan dat hij, Rogier, Lisa en Sophie in een of ander uber fancy hotel hebben geslapen, en wij met 4 in een goedkope homestay. En ik durf met zekerheid zeggen dat wij met 4 meer afgelachen hebben dan de andere 4.
Laat ik de home stay even omschrijven: er was 1 kamer met 2 bedden in: een enkel bed, en een bed dat veel weghad van een twijfelaar. Regi en Stefan sliepen in de twijfelaar, terwijl ik en Kamilla in het enkel bed sliepen. In de badkamer was er enkel een douche en een toilet, dus toen we ’s avonds onze tandjes wilden poetsen,, ws dat allemaal in de douche.
De volgende morgen bleek ook dat Regi in zijn slaap iets te dicht bij Stefan was gaan aanliggen, en dat Stefan hem al dan niet perongeluk een mep in zijn gezicht had gegeven.
En het zijn zulke situaties die het slapen in een goedkope homestay echt amusant maken.

De volgende dag zijn we met heel de groep nog naar Pedang Pedang gegaan, en rond 15u besloten ik, Kamilla en Sophie dat het tijd was om terug richting Ubud te rijden. Wij zouden immers de volgende dag richting Pedang Bay rijden (een klein verborgen strandje dat niet al te ver van KlungKung is).
Wat een vlekkeloze rit had moeten worden, werd er weer maar eens een met veel tegenslag: we waren nog niet halfweg, en plots begaf Kamilla’s scooter het. Gelukkig zijn de mensen in Bali zo vriendelijk, dat ze meteen allemaal stopten om ons te helpen. Jammer genoeg zeiden ze allemaal hetzelfde: “deze scooter is crap”
Na ongeveer een uur sleutelen, ontdekten enkele mannen waar het probleem exact zat. Pak Nyoman, de eigenaar van de scooter, had de olie niet nagekeken voor we vertrokken, waardoor de scooter dus naar de vaantjes was. We zijn dan maar op mijn scooter verder gereden richting Ubud, en hebben Pk Nyoman het adres gegeven waar hij de volgende dag zijn scooter terug kon gaan oppikken.
Aangezien Klungkung redelijk verlaten was (iedereen zat in Pedang Pedang), ben ik maar in Ubud blijven slapen. De volgende morgen zijn we dan terug op onze scooters gestapt om naar Pedang Bay te rijden.
En helaas, ook hier kon de rit niet gewoon vlekkeloos verlopen.  We reden net door Klungkung, toen ik plots mijn scooter niet meer onder controle kreeg. Mijn achterwiel zwengelde van links naar rechts en er was geen stoppen aan. Toen ik dan aan de kant ging staan zag ik dat mijn band plat was. Al goed was ik in Klungkung, want wij (als leerkrachten Engels) zijn hier redelijk gekend. Het was ook niet veel later dat ik via via een spiksplinter nieuwe band kreeg voor de belachelijke prijs van 15000rp, met andere woorden 1,20 euro.
Aangekomen op Pedang Bay zelf hebben we daar dan genoten van de hoge golven, de zon en een vruchtensapje.
Die avond ben ik dan nog samen met Nicky, Daniela, Kamilla, Rogier (die by the way de zoon is van de vice president van Nederland) en Ruben gaan eten in het befaamde ‘tacco restaurant’, en daarn terug huiswaarts richting Klungkung, waar de anderen al lang thuis waren van hun weekendje surfen.

Maandag is er niet echt iets spectaculairs gebeurd. Ik moest weer maar eens op mijn eentje lesgeven, maar buiten dat hadden we beide een routine dagje.

Dinsdag daarintegen was echt ‘awesome’! De dag begon al goed met mijn eerste les in klas XG. Zij moesten leren hoe ze een informele brief moesten schrijven, en Miss Ari (mijn mede docent) hd de kinderen gevraagd een brief te schrijven naar mij. Ik moet eerlijk zijn, ik heb soms echt moeite gehad de traantjes te bedwingen. Sommige brieven gingen gewoon over wat ze dit weekend hadden gedaan, of wat ik in Bali zeker moet gezien hebben, maar dan waren er toch wel enkele anderen waarin ze schreven hoe leuk ze het wel niet vonden dat ik hen Engelse les gaf. De kinderen hier zijn echt zo lief en zo dankbaar! Echt schatjes!

En dan ’s avonds. We waren die ochtend al vroeg naar de markt gegaan opzoek naar aardappelen (wat hier niet zo makkelijk te vinden is). En na de les heb ik me dan even afgezonderd met ruim 8kg aardappelen en een filmpje. Rond 17u is Regi dan begonnen met al die aardappelen ook nog eens in frietjes te snijden, en niet veel later ben ik dan begonnen met ze allemaal voor te bakken.
Rond 20u is dan iedereen hier aangekomen (zijnde Theresa, Lisa, Irene, Petra, Nicky, Daniela, Kaming, Komang, Stefan, Kamilla en Sophie) en zijn we vollenbak beginnen bakken. We hadden ondertussen ook al enkele kranten gaan kopen waarmee we dan puntzakken hadden gemaakt, en tegen 20.30u was iedereen zowat voorzien van een goedgevulde puntzak met mayonaise. En ze vielen in de smaak! Vaak kregen we te horen dat de frieten echt ‘awesome’ waren, en 1 keer kregen we zelfs het grote compliment dat het de beste frietjes waren dat ze ooit had gegeten.
Dus jawel, Belgie heeft deze avond goed gescoord!

Nu is het tijd om aan ons welverdiende verlengde weekend te beginnen ;)
Regi heeft woensdags zowiso geen les, en ik enkel van 7.30u tot 9.00u. En aangezien het donderdag een feestdag is, moeten we donderdag geen les geven. Dus wij zijn klaar voor 2 dagen seminyak (surfen) en 2 dagen Oost Bali.
Volgende week zijn we er weer met hopelijk meer wilde verhalen.

14-11-2012 om 10:17 geschreven door Wij  

We zitten nu al vollop in week 2, dus wordt het tijd om nog even om te kijken naar afgelopen week en weekend. We zullen beginnen bij dinsdag. De eerste dag dat we dan toch eens lessen hadden. We gingen hier in de school naar onze voormiddag lessen en maakten kennis met onze twee leraressen. Dan op naar onze verschillende klassen. Aangekomen in mijn klas zat er een bende 14 jarige Balinezen op mij te wachten. Ik mocht me even voorstellen, maar dit bleek toch het grootste deel van de les op te nemen, vragen beantwoorden en vragen stellen over hun cultuur. Sommige vragen waren al interessanter dan de andere,  zo kwam de typische of je vrijgezel bent vraag gevolgd door hier en daar wat gegiechel en gelach. Vervolgens wat helpen met gramatica en uitspraak en de les zat er al op. Maar geen paniek, want na de eerste anderhalf uur, volgde er nog een anderhalf uur in een andere klas. Terug het hele voorstelgedoe en ook wel terug dezelfde vragen, maar al bij al was het toch leuk om te zien hoe ze over Belgen/Europeanen denken.  Vreemd ook wel is dat ze de klassen hier indelen per IQ, elke klas heeft dus ongeveer hetzelfde niveau.

Na de voormiddaglessen hadden we normaal nog in de namiddag les in de naschoolse Engelse les, maar voor de verandering kwamen ze daar ook niet opdagen. Dus de namiddag ook vrijaf. Nog wat rondgehangen en gepraat met onze huisgenoten en dan toch maar bed in. We hadden ondertussen besloten om scooters te huren voor zolang ons verblijf hier duurt aangezien er echt geen andere veilige manier bestaat om hier uzelf te verplaatsen. Een fiets is echt te vermoeiend en gevaarlijk met alle scooters die hier rondrijden en te voet is alles toch een goed eind van elkaar verwijderd. Op woensdag kwamen dan onze scooters aan en zo begon een nieuw hoofdstuk in onze mobiliteit hier op Bali. Het is wel even wennen maar zolang ge geen te zotte toeren uithaalt is het eigenlijk wel OK, er zit zelfs een vreemd systeem in de wanorde dat het Balinese verkeer is. Verder hebben we op zaterdag wat volk van de vrijwilligers bij ons in het huisje uitgenodigd en hebben Petra (Slovaakse vrijwilligester van bij ons in het huis) en Irene ( Zwitserse vrijwilligster van bij ons in het huis) pannekoeken gebakken met banaan en iets suikerachtig van palm of kokos ofzoiets. Donderdag had ik terug voormiddaglessen en had ik weer een nieuwe klas, dus weer het hele voorstellen en dat begint redelijk gestandardiseerd te worden. Na een halve les zei mijn lerares plots dat ze moest vertrekken voor een begrafenisceremonie, en stond ik er de volgende halve les en de hele les later er wel alleen voor. Dit liep allemaal wel redelijk vlot. Daarna ACAR, de naschoolse les voor de eerste keer. Deze keer kwamen de kinderen wel en hebben we les kunnen geven. Het leslokaal ligt echt op een super mooie locatie, boven iemand zijn huis en is helemaal open, een fantastisch zicht. Daar hebben we echt lesgegeven aan jonkies, 8 jaar waren ze misschi9en, super schattig en echt zo enthousiast. Na de les komen ze u allemaal bedanken door uw rechter hand te nemen en op hun voorhoofd te leggen als teken van dankbaarheid. Dit is wel echt super sjiek, aangezien het hoofd hier heilig is. De oudste besloten om weer maar eens niet op te dagen bij ACAR en dus bleef het bij anderhalf uur i.p.v. drie uur.

Daarna hebben we nog wat gevolleybald en zijn we naar Ubud gereden. Daar is een ander huis met allemaal vrijwilligers en daar gingen we afscheid nemen van een vrijwilligster die de dag erna ging vertrekken. We zijn niet te lang gebleven, want de ochtend ernaa, op Vrijdag dus, vertrokken we om 2 uur snachts voor onze eerste uitstap. We hebben hier dus enkel lessen van maandag tot en met donderderdag, en hebben altijd een verlengd weekend, perfect voor uitstappen dus.

Na met toch wel veel moeite over het hek te klimmen (de school wordt na 22u afgesloten), vertrokken we richting de Gili’s. Deze trip bleek toch wel  veel  vermoeiender te zijn dan verwacht. Wetende dat er een snelboot bestaat tussen Bali en de Gili’s (die er maar anderhalf uur over doet), namen wij de ferry richting Lombok die er maar liefst een kleine 5 uur over heeft gedaan. Het idee was dan om op de ferry te slapen en tegen 8 a 9 uur in Lombok aan te komen. Maar de ferry was jammer genoeg voorzien van de meest oncomfortabele zeteltjes ooit, dus van slapen is er niet veel in huis gekomen. Ondertussen begon Lisa maar zieker en zieker te worden, wat jammer genoeg voor haar uitmonde in een weekendje Gili’s in haar bed.

In Lombok zelf hadden we nog een lange rit te gaan voor we dan uiteindelijk op de Gili’s zouden aankomen. Deze tocht begon in een stad maar monde uit in een adembenemende rit langs de kust van Lombok. Fantastisch om te zien en je wou elke 5 minuten stoppen om foto’s te nemen (wat we ook wel af en toe deden).
Na ongeveer 2,5 uur rond te rijden kwamen we aan bij de boot die ons dan uiteindelijk tot op het eiland zou varen.

Onze eerste dag op het eiland verliep zeer rustig. We vonden een goedkope ‘home stay’ (slechts 3,5 euro per nacht) een beetje verder, en de rest van onze dag bestond uit slapen op het strand, en ’s avonds ergens een coctailtje gaan drinken.

De volgende dag wilden we iets actiever invullen, dus besloten we om fietsen te huren en eens rond te rijden. Helemaal rond zijn we nooit geweest, want onderweg kwamen we een gezellige bar tegen (baar sunset)  waar we besloten te blijven hangen tot zonsondergang. Het was er echt prachtig. Zeer weinig toeristen, enkele tafels en banken, een rieten hutje, reggea muziek, een kampvuur en uiteraard te zee. Toen we dan terug reden kwamen we de anderen tegen, zijnde Andy, Kamilla, Nicky & Daniela, en zijn we samen iets gaan drinken in een bar een beetje verderop. Dit was dan het begin van een bizarre maar oh zo fijne avond, die door ons beide totaal verschillend werd ervaren. Hoogtepunt van de avond:  een nachtelijk plosje placeren in de zee / op strand liggen en staren naar de maan.

De volgende morgen was zwaar. Allemaal nog een beetje aan het bekomen van de vorige avond, besloten we om er nog maar eens een lamme tamme dag van de te maken op het strand. Om drie uur vertrok onze boot terug richting Lombok. En dit is het begin van een helse nooit te vergeten rit.
De rest van de blog wordt nu opgesplitst in 2 verhalen: dat van Vicki, en dat van Regi.

Vicki:

De zee stond die dag echt enorm hevig, waardoor ik zeeziek was geworden op de boot. En aangezien ik nog niet echt 100 procent gewend ben aan het scooter rijden hier in ‘Indonesia’, leek het me dus beter dat iemand anders met mijn scooter zou rijden, en ik bij iemand achterop zou zitten.
Zo reed ik dus bij Nicky achterop, achter ons reed Kamilla, dan Andy en dan Regi. De anderen hadden de snelboot teruggenomen richting Bali.
In het begin was het echt leuk, het was een zeer mooie rit (als je achterop zit, kan je nog eens zo goed genieten van het uitzicht). Onderweg kwamen we dan ook nog een Moslim-huwelijk tegen waar we nog vriendelijk werden uitgenodigd om mee te dansen, eten,... De mensen hier hadden precies ook nog nooit blanken gezien, want we werden hier echt als Celeberties behandeld. Ik denk niet dat het overdreven is om te zeggen dat ik op wel 20 verschillende foto’s sta.
Daarna reden we verder richting onze ferry. En daar ging het mis.

Nicky stopte even om de weg te vragen, toen Andy plots riep:
“He just turned, he went left”
“Who did?”
“The guy, Jerome”

En jawel, Regi was ons gewoon voorbij gereden en naar links afgeslagen. Dus wij in volle vaart erachter in de hoop dat we hem dan onderweg wel zouden inhalen. En inderdaad, enkele tientallen meters verder stond hij ons aan de kant op te wachten. So far so good. Maar dan: Regi vroeg Nicky om onderweg even aan een tankstation te stoppen om te kunnen tanken. Nog geen 5 minuten later kwamen we een tankstation tegen op onze rechter kant, dus Nicky, Andy en Kamilla sloegen af om te gaan tanken. Nog geen minuut later, plots telefoon van Regi: “I lost you guys again. Where are you now? Or should I just find my way to the ferry?” Waarop Nicky antwoordde dat we aan het tankstation zouden wachten. Maar toen er na een kleine 10 minuten nog geen Regi te bespeuren was, besloten we om al richting ferry te rijden en Regi een berichtje te sturen met de naam van de plaats waar we de Ferry zouden nemen.
Uiteindelijk bleek de rit naar de ferry toch verder dan verwacht, en ik begon me steeds meer de bedenking te maken ‘Regi vindt dit nooit.”
Kamilla had de volgende ochtend al vroeg les, dus zij en Andy namen de eerst volgende ferry richting Bali. Ik en Nicky zijn dan in een plaatselijk wegrestaurantje gaan eten (waar de kakkerlakken en ander ongedierte letterlijk deel uitmaakte van het dinner) om daar dan op Regi te wachten.
Na ruim 2 uur wachten hadden we het lumieuze idee om Regi eens te proberen bellen, en toen ontdekten we dat zijn gsm uitstond. Met andere woorden, ook al kwam hij aan aan de ferry, er was geen manier om hem te vinden. Voor zo ver wij wisten, zat hij al lang op de ferry.
Dus wij richting kade om de eerst volgende ferry terug te nemen, bleek dat die vol zat. Nog een uur wachten. Ik denk dat het uiteindelijk 22.30u was voor op de ferry zaten. Kwam daar nog bij dat de ferry een kakkerlakken paradijs bleek te zijn. De kakkerlakken kwamen letterlijk uit de zetel gekropen. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar die kakkerlakken konden me gestolen worden. Ik was moe en wilde slapen.
Na een kleine 3 uur varen kregen we dan plots telefoon van Regi, hij was al thuis en was zijn gsm onderweg kwijtgespeeld. Op die moment verdween het ‘ocharme-Regi-gevoel’ als sneeuw voor de zon. Wij hebben dus voor niets liggen wachten.
Al bij al kan ik er nu wel enorm om lachen. Hoeveel pech kan een mens hebben?!

De volgende morgen had ik normaal les om 8.15u, maar dankzij oa het tekort aan slaap, heb ik me dus overslapen. Toen ik dan keek op mijn balinese gsm, zag ik dat ik een berichtje had gekregen van mijn mededocent. “Morning. Sorry for telling you that today I am going to give a test to students. It’s ok if you don’t accompany me to class. Tq Miss Ari”   Als dat geen chance’ke is?!

Regi:

Na een nogal hevige rit op de boot van de Gilies en het oppikken van onze scooters begon onze rit richting de ferry naar Bali. Niemand had blijkbaar veel zin om als laatste te rijden dus ik nam die taak dan maar op mij. Niet omdat mijn rijkunsten al de beste waren na een halve week scooter rijden maar gewoon omdat iemand het moest doen. Onderweg terug dit prachtige landschap, heerlijk om door te rijden. Na een aantal stopt, onder andere bij een Moslimhuwelijk waar de mensen ongeloofelijk vriendelijk en vrijgevig waren, kwamen we weer terug aan in de stad. De zon begon al te zakken en het begon zo al een beetje te schemeren. Op een bepaald moment vlammen de andere 3 scooters (en ja die reden als zotten, dat heb je precies na een aantal weken op Bali rond te rijden) voorbij een auto die dan plots beslist om op mijn rijbaan te gaan rijden om zelf voorbij te gaan steken. Tegen de moment dat ik voorbij die auto ben zijn we aan een licht en ik had nog net vanachter de auto een glimp opgevangen van een helm die naar links gaat. Dus ik pink ook en ga naar links, dit blijkt een leeg rijvak te zijn om voor te sorteren naar links. Het licht (in tegenstelling tot het andere licht) is hier groen dus ik ga ervan uit dat zij in volle vaart zijn afgeslagen naar links en beslis dit dan ook te doen. Op de moment dat ik aan het afslagen ben zie ik de dames met hun scooter vanvoor aan het licht staan. Ze hebben dus langs links alle auto’s voorbij gestoken om zo vanvoor te staan. Allemaal goed en wel dus ik stop aan de eerstvolgende plaats om te bellen om te melden dat ik naar links ben afgeslagen maar op die moment kwamen ze al terug voorbij. Dus ik gevolgd maar, lichtelijk gefrusteerd dat ze niet wachten als ze een auto voorbijsteken tot ik er ook voorbij ben voordat ze een andere auto inhalen of manouver doen. Zeker nudat het begint te schemeren.

En ja hoor, nog geen 10 minuten later is het weer zover, een auto komt weer tussen ons en ik moet zeer wachten want alle rijbanen zijn vol, en tegen de tijd dat ik daar voorbij ben, geen mensen meer te bekennen die ik ken. Ik rij nog even door maar kom niemand tegen dus ik beslis maar om even aan de zijkant van de weg te gaan staan om te bellen, aangezien ik in de verte 3 scooters heb zien afslaan. Dus ik bel Nicki om te zeggen dat ik ze niet meer zag. Zij zei dat ik ze waarschijnlijk voorbij gereden was aangezien ze gestopt waren voor benzine. Ik dus terug omgedraaid om te checken of er een benzine station was. Geen benzinestation gevonden tot aan de vorige lichten, dus ik terug omgedraaid om in het straatje waar ik 3 scooters had zien afslaan te gaan kijken of er een tankstation was. Dit was ook niet het geval, en de weg daar begon meer en meer te veranderen in een klein lokaal baantje. Ik gestopt om te vragen naar de weg naar de Ferry, zeiden de vriendelijke Lombokianen dat ik moest terugdraaien en rechts af moest. Ik pak naar mijn telefoon om Nicki te bellen om te zeggen dat ze nog iets langer moet wachten aan het tankstation, plots voel ik geen GSM meer. Nice, veel pech in 5 minuten tijd. Geen manier om nog iemand te contacteren, lovely.  Dus ik raas als een zot terug naar de drukke baan. Draai rechts af en ja hoor na 5 minuten een tankstation maar geen bekende mensen meer die er stonden te wachten. Ik dacht lekker optimistisch, OK op naar de ferry dan. Dit leek een grotere uitdaging dan gedacht. Den deze begint te rijden en denkt voor de zekerheid toch maar eens te vragen naar de weg naar de ferry. Een vriendelijke man zegt me dat ik gewoon heel de tijd recht door moest. Wel dit heb ik nog veel gehoord die nacht. Ik vertrouwde het zaakje toch niet helemaal dus ik vraag na het volgende kruispunt dan maar de weg naar de ferry. Wederom het antwoord dat ik heel de tijd gewoon recht door moest. Ik vraag dan ook maar welke borden ik moet volgen, maar het enige antwoord was “heel de tijd recht door”. Dit verhaal heeft zich een 10 tal keer afgespeelt tot ik een tijdje niets meer tegenkwam aan de zijkant. Maar ja, het was toch heel de tijd rechtdoor. Tot ik plots terug iets tegenkom en de weg naar de ferry vroeg. Die man zei doodleuk: “Terugdraaien en heel de tijd rechtdoor!”, fucking hel ik was om te rotten op die moment. Ik weet dat die mens er niets aan kon doen, maar toch wou ik die mens serieus iets aandoen. Ik terug op de scooter, lekker een eindje rijden, nog een paar keer gevraagd met het gekende antwoord tot ik plots bij een tankstation een mens te pakken krijg die de woorden signs en to where begreep en die mij dan toch eindelijk de plaatsnaam kon meegeven. Vanaf die moment ging het relatief vlot ( en niet altijd rechtdoor) en ik kom aan de ferry. Eerst rap even buiten alle winkeltjes en restaurantjes checken om te zien of iemand er zat. Dit was dus niet het geval dus ik dacht dat ze misschien voorbij de ticketcontrole zaten te wachten want daar was ook nog veel plaats om iets te drinken. Dus ik door de controle, jammer ik mis toch wel een internationaal rijbewijs zeker. Ik heb dan ook voor de eerste keer in mijn leven een ambtenaar omgekocht. Dit gaat hier simpeler dan verwacht trouwens. Gewoon vragen vanaf dat er problemen zijn, “Helpt het als ik u geld geef?”, hopla en zo is het gefixt. Ik voorbij de controle, daar een heel toereke gedaan rond alle kraampjes maar niemand gevonden. Tot plots de meest random persoon op ne scooter tegen mij zegt dat ik den boot op moet omdat die gaat vertrekken. Ik leg kort de situatie uit en die zegt dat er net 4 Europese meisjes op de vorige ferry gestapt zijn. Ik dus als ne zot naar die ferry, brommer erop want ik had geen zin om nog een uur op mijn eentje te wachten, in de verwachting dat die direct gaat vertrekken. Maar nee, op zijn Indonesisch bleef dien boot daar nog een half uur op zijn gemakske liggen. Lekker op een kakkerlakkenboot richting Bali, naar een of andere heel slechte B hollywoodfilm gekeken, een kwartiertje tot een uurtje geslapen en dan aangekomen in Bali. Nog even een sleutel-verloren momentje beleefd, dit was het gigantisch dieptepunt van misserie. Bleek mijn sleutel nog op mijn motor te zitten. Oef, op naar huis, maar naar waar is dit nu ook weer juist? Jeej mocht ik nog eens de weg gaan zoeken en dwalen over een eiland, aangezien het hier de gewoonte is om geen borde te zetten, of foute borden te zetten. Maar een lichtpuntje in mijn hoofd was dat ik thuis zou komen, bekende gezichten zou zien en dat al die misserie voorbij zou zijn. Na weeral langs got weet waar te rijden, aan een mens te vragen die enkel maar een of ander handgebaar kon maken ( dat makkelijk vergelijkbaar kon zijn met een of ander marginale gehandicapte tik) kwam ik dan toch thuis aan. Maar jammer genoeg geen andere brommers te zien. Dus ik mijn kamergenote wakker gemaakt, en naar Nicki gebeld om ze gerust te stellen dat ik aangekomen was. Daarna als een hoopje misserie mijn bed in om die trip te vergeten>

Het uiteindelijke punt waar het dus waarschijnlijk misgelopen is, is buiten de ferry in Lombok waar Nicki en Vicki 5 minuten zijn weggeweest om naar het toilet te gaan, en natuurlijk moet op die moment den deze weer passeren. Tjah Bali Bad Luck is toch nog niet helemaal weg. Na een kort nachtje slapen en nog super vermoeid te zijn toch maar naar de lessen gegaan, en tegen dan konden we de humor er toch al van inzien.

08-11-2012 om 16:01 geschreven door Wij  

05-11-2012 om 14:21 geschreven door Wij  

31-10-2012 om 14:52 geschreven door Wij  

29-10-2012 om 14:46 geschreven door Wij