Ik wil mama worden!

Inhoud blog

	Lange cyclus
	Hallo!

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

Ik wil mama worden!

30-09-2011

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Hallo!

Welkom op mijn blog!

Drie jaar geleden hebben mijn man en ik besloten dat het misschien wel eens tijd was om aan kindjes te beginnen denken. Ik was toen 24 jaar en voelde mij hier absoluut al rijp voor. Mijn moeder was 21 jaar toen ze mij kreeg en ik heb het altijd heel plezant gevonden dat ik jonge ouders had. Dit was iets dat ik ook voor mijn kinderen wilde.

Stoppen met de pil was best spannend. Je weet ergens wel dat het een paar maanden kan duren eer je zwanger bent, maar iedere keer je menstruatie iets langer op zich laat wachten begin je toch te hopen dat het zover is! Maar jammergenoeg was dit telkens een teleurstelling voor ons. Dokters ed zeggen dat je pas na een jaar mag beginnen wanhopen en beginnen controleren of er iets 'mis' is. Na 9 maanden was ik het wachten beu en hebben wij de stap genomen om mijn man zijn sperma te laten controleren. Gewoon een staaltje bij de huisarts deponeren en afwachten. Een paar dagen later belde de huisarts dat we een afspraak moesten maken in het ziekenhuis bij een uroloog. Meteen hadden we door dat het dus niet in orde was.

Bij de uroloog kregen we te horen dat het staal niet zo veel was, maar toch voldoende groot om kinderen te kunnen krijgen. Het probleem was wel dat meer dan 75% van de cellen niet beweeglijk (of genoeg beweeglijk) waren. De andere 25% waren vrij beweeglijk, maar ook geen kampioenen. De volgende logische stap was dus bij de gyneacoloog langsgaan om te starten met kunstmatige inseminatie.

Achteraf bekeken viel dit allemaal wel nog mee. Ik moest enkel 5 dagen een pil nemen dan op controle gaan om mijn eicellen te bekijken, een dag of 2 later een spuit met Pregnyl en dan de dag erna de inseminatie. Voor mijn man was dit de eerste kennismaking met het klaarkomen op afspraak. Voor hem was dit vooral in het begin psychologisch zwaarder om te dragen. Bij de inseminatie werd er bij mij telkens geknipt in de baarmoeder om het staal in te brengen. Dit was zeer onaangenaam en pijnlijk, maar ik veronderstelde dat dit erbij hoorde. In een later stadia ben ik te weten gekomen dat het niet zo hoeft te gaan!

Na 7 pogingen met inseminatie raadde de gyneacoloog ons aan om te starten met IVF. Wij hebben dan meteen een afspraak gemaakt in het Fertiliteitscentrum te Gent en 1 maand later hadden wij daar al ons intake-gesprek. Lange wachttijden zijn er daar dus niet! Ook eenmaal je in het systeem zit verloopt alles zeer vlug en moet je nooit lang wachten.

Onze eerste hormonenstimulatie was te licht waardoor ik maar 1 eicel had. Ze hebben dan besloten om niet door te gaan met de IVF, maar hebben er wel voor gekozen om dan nog een inseminatie te doen. Iedere kans die er is, ookal bedraagt die maar 10%, willen ze grijpen!

De tweede hormonenstimulatie was zwaarder en bij de laatste echo zagen ze dat er 5 à 6 eicellen zaten. Nog niet zo veel, maar toch voldoende om de pick-up uit te voeren! Mijn man en ik waren hier beiden zeer nerveus voor. Ik moest 's ochtends vroeg mij aanmelden in het ziekenhuis. De pick-up gebeurde onder volledige narcose. Mijn man zat terwijl te wachten in de wachtzaal op mijn eitjes. Hij moest hier dan mee naar een ander ziekenhuis om daar zijn ding te doen en mijn eitjes af te geven. Het resultaat was hoopvol. Via ICSI waren er 5 eitjes bevrucht.
3 dagen later mochten we teruggaan voor de terugplaatsing van 1 embryo. En vanaf dan is het spannend afwachten. Jammer genoeg bleek dit niks te zijn!

In een volgende post vertel ik wat wij daarna allemaal gedaan hebben!

Groetjes,
Lieke

Geef hier uw reactie door