Met woorden kan ik niet beschrijven, maar dit is zo oprecht, ik mis jou zo veel meer dan jij je kan inbeelden, jou weer zien, dat is waar ik voor vecht.
Ik wist niet wat ik moest doen. Ze lag daar, zo stil. Is ze dood? Nee, wat heb ik gedaan. Wacht ik zie haar bewegen, misschien heeft ze gewoon een kneuzing. Of was deze verbeelding? Beweegt ze echt? Wat moet ik nu doen? Doorrijden, doorrijden, doorrijden. Ik kan dit niet doen, ik kan haar nog redden. Doorrijden, doorrijden. Ze is misschien toch al dood. Ik rij door. Wat doe ik nu? Ik pleeg vluchtmisdrijf.
5uur eerder.
Men telefoon rinkelt. Tom staat er op het schermpje. Ik neem op. Thomas je moet echt komen naar hier, het is hier echt zo beestig leuk. Ik lach, hij klinkt echt heel zat. Waar ben je? In het huis van Casper. Kom gewoon dit wil ik je niet missen. Geef me 5 minuten, ik kom af. Dit is men kans om mijn nieuwe brommer uit te testen. Ik neem men gsm en portefeuille en vertrek naar Casper. Ik rij aan een snel tempo. Wat hou ik van opgedreven brommers. Ik zie Tom al staan, als hij zo verder doet zal hij zich nog in een coma zuipen. Ik rem en zet men brommer aan de kanten. De muziek is luid. Het bier vloeit. Ik vraag me af waar de politie blijft. Ik lach in mezelf en daar komt Casper aanlopen. Hij heeft me meteen een bak bier. Ik drink veel. Te veel. Ik lach me kapot om de domste dingen. Ik ben goed zat, denk ik. Ik hoor Tom iets roepen, niet dat ik het echt versta. Ik voel hem trekken aan me arm, hij roept naar me. Thomas ga weg met je brommer de politie is daar. Ik begin te panikeren. Ik vertrek, zat, aan 150 per uur op mijn brommer richting bos. Ik rij echt snel. Ik denk steeds opnieuw rij sneller. Alsof ik wil gepakt worden door de politie zat op een opgedreven brommer. Dan heb ik pas een probleem. Ik kom aan het pad in het bos. Het is hier echt donker. Ik trek me er niets van aan gewoon doorrijden. Ik zie een lichtje. Maar het is te laat voor ik besef dat het een fietslicht is. Ik knal recht op het meisje. Het mooie blonde meisje, nu omgeven door bloed. Ik rij door, bang voor 1 ding. Politie.
Volgende dag.
Ik word wakker rond 12 uur met een verschrikkelijke kater. Men moeder roept dat ik naar beneden moet komen. Ik neem snel een pilletje tegen de hoofdpijn en ga naar beneden. Wat is er? Heb je de krant al gelezen? Nee, mam denk nou eens na, ik ben net uit men bed. Lees het dan. Ik neem de krant en zie de krantenkop. Ik denk dat ik moet overgeven. Meisje, 15 jaar, omvergereden door brommer, ligt nu in diepe coma. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik zeg tegen me moeder dat ik me niet goed voel en ren met de krant naar boven. Ik lees het artikel wel 15 keer opnieuw, maar telkens stop ik op het woord. Vluchtmisdrijf. Men hoofd begin te tollen, hoe zouden die ouders zich voelen. Ik heb hun kind vermoord. Wacht ik heb het niet vermoord, er staat coma. Ik ben geen moordenaar. Ik heb geen schuld.
Een week later.
Ik was het ongeval al lang vergeten. Maar het beeld van het mooie meisje niet. Ergens voel ik me nog altijd schuldig. Men moeder roept me weer. Kan die me dan nooit me gerust laten. Thomas! Ja mam, ik kom. Toen vertelde ze me dat het meisje het waarschijnlijk niet zal halen, dat had ze gehoord van een vriendin van haar moeder. Ik vroeg in welk ziekenhuis dat ze lag. Waarom zei ze. Mam zeg het nou gewoon. Ze vertelde me er zelf de kamer bij. Ik nam men fiets, want op men brommer durf ik niet meer rijden, en vertrok. Ik heb zeker 2 uren voor haar deur van haar kamer gestaan. Ik zag mensen huilen. Ik voelde me schuldig, maar aan de andere kant dacht ik, het is toch maar een coma? Ze redt het wel. Met die gedachte vertrok ik weer, zonder haar gezien te hebben. Want wat ik niet wist, is dat ze toen al gestorven was.
8 dagen later.
8 dagen, zo lang heb ik men leven verder geleefd met de gedachte dat ze het gehaald had. Toen de politie voor de deur stond en achter mij vroegen, wist ik, dat ik het mis had. Ze vroegen of ik mee kon komen naar het bureau. Ik heb 5 uur daar gezeten. En telkens opnieuw vroegen ze dezelfde vraag, pleegde jij vluchtmisdrijf? Ik besloot om te liegen. Maar na 5 uur, geef je het op. Ik bekende.
Veroordeling.
Ik zag dat men moeder boos was, maar daar keek ik niet naar. Ik zag de familie van het meisje. Ze huilden. Maar nu voelde ik geen medelijden meer. Ik voelde me onschuldig. Want dat herhaalde me advocaat opnieuw en opnieuw. Het is jouw schuld niet, je bent onschuldig. Mijn straf was mild, ik kreeg een boete. Maar de ouders van het meisje besloten me nog meer te straffen. Onterecht, vind ik. Dat vinden mijn ouders ook. Ik kreeg een gevangenisstraf, maar door het protest van mijn ouders gewoon weer een boete.
3 maanden later.
Ik denk nog vaak aan het meisje, maar ik ben blij dat haar ouders mijn naam niet weten of waar ik woon. Ze zouden uit woede me nog iets kunnen aandoen. Het beeld van het meisje zal ik nooit uit mijn gedachten kunnen wissen. Het schuldgevoel blijft wel ergens steken. Ik ben 1 keer bloemen voor haar gaan leggen op het pad. Naar haar graf durf ik niet gaan. Ik legde de bloemen neer en verlate het pad. Het pad waar ik haar leven deed stoppen. Ik pleegde vluchtmisdrijf.
Hier sta ik dan, de plaats waar het allemaal gebeurde en waardoor jij er nu niet meer bent. Ik ruik de regen die vanmorgen gevallen is. Rook jij toen je aan het fietsen was ook de geur van net gevallen regen? Ik zal het nooit weten. Ik hoor de vogels fluiten diep in het bos. Hoorde jij dat toen ook? Ik zal het nooit weten. Ik zie het pad waar jij werd aangereden en weerloos werd achtergelaten. Ik probeer het me voor te stellen, maar ik zie alleen een leeg pad. Zag ji jdat ook voor het allemaal gebeurde? Ik zal het nooit weten. Ik voel het verdriet. Dat voelde jij niet, hoop ik. Jij fietste toen gewoon vrolijk naar huis. Wie had ooit gedacht dat het zo zou aflopen op zo een gewone plaats. Ik leg mijn bloemen neer en vertrek van de plaats die voor jou het einde van je leven betekende.
Vanaf die dag Droom ik elke nacht Met woorden in mijn droom Beschrijf ik mijn eeuwig verdriet Oprechte woorden Woorden voor jou Jij die zoveel voor mij betekende Maar nu weg is uit mijn leven Ik droom Elke nacht opnieuw Dat ik met die woorden Nog 1 keer kon vertellen Hoeveel ik om jou geef
