Na een woelige nacht werden we vergast op een lekker ontbijt. Deze dag zou de mooiste worden tot hiertoe !
We konden gelukkig vertrekken in het droge, maar onderweg hebben we toch weer onze portie hemelvocht te verduren gekregen. Gelukkig in deeltjes van een half uur, afgewisseld met drogere periodes. Het eerste deel ging over de landelijk Almeradweg. In Kirchborchen namen we de Altenauroute op. We fietsten over smalle golvende weggetjes en staken nu en dan een beekje over. Zover je kon kijken fietste je tussen de heuvels met afwisselende vergezichten. Nu eens helemaal groen, dn bezaaid met akkers. In Atteln stond een heel fraai vakwerkhuis: Alte Spieker, van meer dan 400 jaar oud. Op de weg naar Blankenrode wachtte ons een klim van 5 km. We begonnen er met een klein hartje aan, maar eens in het juiste ritme ging het vlot. Net voor Blankenrode kwam de dokter Doolittle in Sandra weer eens boven. Er was een paard ontsnapt uit een weide net nadat Carine er was gepasseerd. Sandra bemande snel in haar eentje de "pferdenrettungsdienst" en belde de Polizei. De man aan de andere kant van de lijn wist niet wat hem overkwam , want hij begreep geen jota van haar Duitse uitleg. Ze hield dan maar een bus tegen en liet de uitleg aan de buschauffeur over . Die zou samen met zijn passagiers proberen het paard weer in de wei te krijgen. Het gehinnik van de paarden was tien minuten later nog te horen.
Na dit levensreddend intermezzo wachtte ons weer een klim van 1,5 km met een stijgingspercentage van 8%. Na de lange steile afdaling kwamen we op een bosweg terecht. Langs deze prachtige weg bolden we langs een kweekprogramma met wisenten en Tarpanerpaarden. De moeite waard om deze dieren van dichtbij te bekijken ! Via schitterende fietspaden over en langs de Diemel bereikten we Warburg, een indrukwekkende Hanzestad van bijna 1000 jaar oud, met een middeleeuwse sfeer. De laatste kilometers naar Liebenau bleven we langs de oevers van de Diemel. In Zwergen vonden we onze camping Reiterparadis. Een prachtige locatie ! Eten was echter nergens meer te bespeuren, dus moesten we ons noodrantsoen aanspreken.
