Hey, 

Het idee om een blog te starten is er gekomen om mijn familie, vrienden, therapeut te ontlasten...

Waarom mijn frustraties, ervaringen niet gewoon delen, ook al verwacht ik niet om een hele resem volgers te krijgen, nee.... misschien is dit wel het eerste wat ik eens in jaren gewoon voor mezelf doe, eens het egoïstje uithangen die ik eigenlijk totaal niet ben...mijn frustraties, geluk en ervaringen neerschrijven. Of het iemand leest of niet, ik raak misschien mijn ei kwijt

Waarom? Ik ben mama van een zoontje van 11 met autisme, een schat van een jongen, maar de pijn van het onbegrip is soms zo pijnlijk voor een moeder....

Ofwel denken ze...daar is ze weer... of ze begrijpen er niks van en sommige zijn dan ook nog zo lomp om opmerkingen te geven waaruit blijkt dat ze zelfs ook niet eens de moeite doen om het te proberen begrijpen...

En toch verwijt ik ook mezelf voor mijn frustraties. Opgegroeid in een gezin waar werken heel belangrijk was, waar we waarden, normen, respect heel belangrijk vonden en vinden. Wat ik op volwassen leeftijd niet zag aankomen daardoor, was het feit dat ik daardoor nooit het lef had om te zeggen waar het op stond. Dat was niet beleefd en ik leefde om anderen gelukkig te maken, zonder eigenlijk ook maar aan mezelf te denken. Dat leer ik mijn kind dus NIET, het heeft me heel wat pijn, tegenslagen en geld gekost. Maar het heeft me ook gemaakt tot wie ik ben.

Toen ik eindelijk, na vele pogingen en miskramen, zwanger werd, verliep ook de zwangerschap niet zoals het moest, van de horrorbevalling nog niet gesproken.. Maar goed ons zoontje was er en eind goed al goed... Al moet ik eerlijk toegeven dat het me lange tijd gekost heeft om te aanvaarden dat ik mama was geworden.

Nu is het mijn god en zou ik hem voor geen geld van de wereld meer willen missen.

Al vlug werd duidelijk dat onze schat niet was zoals andere baby's of kinderen, vaak heel gefrustreerd en een honger naar leren en kunnen... als mama voelde ik al vrij vroeg aan dat er dus iets niet klopte, alleen dat dacht ik dus precies alleen. Altijd kreeg ik te horen, dat groeit er wel uit, dat komt wel goed....wel nu is hij 11 en het is er toch nog niet uitgegroeid hoor! 

Door zijn zogenaamde extreme verlegenheid, besloten we onze jongen naar school te laten gaan in een klein dorpsschooltje en al bij al viel het wel mee. Ook al wou hij niet tekenen en kleuren in de kleuterklas en was hij liever met cijfertjes en lettertjes bezig, hij deed het goed. Enkel vriendjes maken lukte moeilijk en op de speelplaats verliep het nogal moeilijk. De dagen dat hij huilend of gefrustreerd naar huis kwam zijn ontelbaar. 

En mijn hart brak telkens weer, maar als ik begon over hulp zoeken, botste ik telkens weer op diezelfde betonnen vreselijk muur : het gaat wel beteren met ouderen worden...jaja . Ook voor school was er niets aan de hand, hij haalde knappe resultaten in het 1ste en 2de leerjaar en het sociale zou wel in orde komen.

Maar iets in mij wist, mijn kind heeft autisme en ik begon mij erin te verdiepen. Hoe meer ik erover las, hoe zekerder ik werd.

Op zijn 8ste zochten we een andere school.

Al vlug vonden we een nieuwe school, waar hij een goed gevoel bij had en waar mij op het hart drukte dat ik me geen zorgen moest maken.... Ik was blij, voor het eerst kreeg ik het gevoel dat er naar mij werd geluisterd, dat er begrip was en rekening mee gehouden zou worden... Nu bijna 4 jaar later, mijn job te hebben opgegeven, 2x ontslagen en 2 jaar bewust thuis te blijven voor mijn kind als gevolg van alle frustraties en emotionele uitputtingen, zijn mijn hoop en verwachtingen weer eens compleet kapot geslagen en de grond ingeboord...mijn aanzet tot deze blog is er!