polly

een bleek klein meisje, helemaal alleen. Halfdood, bleek en zwarte haren die haar blik moeten verbergen, en haar gedachten moeten opsluiten. Voor iedereen. Voor altijd.

ritmisch bewoog ze haar hoofd op en neer. Ze was door het dolle heen, spetterde in de plas waar ze zat. Haar kleren plakten aan haar mager lichaam en waren doordrenkt van bloed, maar het kon haar niets schelen. Haar zwarte haren vielen als een sluier over haar hoofd, en je zag niet dat haar ogen vlamden. Plots ging het demonisch lachen van het meisje over in angstig gesnik.

"Polly!" "Polly!" vader kwam de trap op "papa!" een harde knal.

Ze vond het altijd leuk als ze iets tussen haar smalle vingers kon laten glijden. Soms een touwtje of de oude rits van haar grijze jasje. Nu waren het de haren van het kind dat naast haar lag. De muziek galmde door de kamer, maar kon Polly niet in betere stemming brengen. De waarheid was er niet, alleen de beelden die steeds vervormden in haar hoofd. Soms kon ze rillen door de aanraking van haar vader, de liefde, de warmte en dat simpele gebaar. Ze streelde over de krijtwitte wang van het meisje dat naast haar lag. Haar wangen waren niet warm, ze waren ijspegels in het hart van Polly. Vol afschuw trok ze haar hand weg.

"Polly" "Polly!" vader kwam de trap op "papa!" een harde knal. Die rare blik in zijn ogen, zijn hoofd in een vreemde bocht.

Ze besmeurde haar gezicht met bloed. Van pure wanhoop krijste ze scherp. Ze was geen kind, het was Polly. Ze at het rauwe vlees, en keek voor zich uit. Haar ogen waren wazig, ze zagen maar keken niet.

"Polly" "Polly!" vader kwam de trap op "papa!" een harde knal. Die rare blik in zijn ogen, zijn hoofd in een vreemde bocht. Papa is slecht en daarom is hij dood, zegt moeder toonloos.

Polly weet dat achter haar een gebroken spiegel ligt. Zou ze vroeger gekeken hebben naar haar gelaat? Nu niet meer. Nooit meer. Ze zou de waarheid recht in de ogen kijken en ervoor bezwijken. Geen medelijden. Ze keek recht in het starende oog van het kind, trok het er uit en at het op.

"Polly" "Polly!" vader kwam de trap op "papa!" een harde knal. Die rare blik in zijn ogen, zijn hoofd in een vreemde bocht. Papa is slecht en daarom is hij dood, zegt moeder toonloos. Polly knikt. "eet hem nu maar op" zegt mama, en breekt zijn arm.

Slechte mensen moeten dood. Als de wereld de ogen ervoor sluit, moet jij het maar doen! Mama wist het altijd zo goed uit te leggen. Ze begreep het helemaal. Daarom had ze zich verstopt in de oude fabriek, daarom lokte ze de stoute kinderen naar zich toe en leerde ze hen wat het gevolg was.

"Polly" "Polly!" vader kwam de trap op "papa!" een harde knal. Die rare blik in zijn ogen, zijn hoofd in een vreemde bocht. Papa is slecht en daarom is hij dood, zegt moeder toonloos. Polly knikt. "eet hem nu maar op" zegt mama, en breekt zijn arm. Mama en Polly eten zwijgend, tot ze zegt: "ik moet een paar dagen weg, jij blijft alleen en ik sluit je op". Polly knikt, mama weet wat goed is.

De herinneringen vervagen en de beelden worden langzaam schaduwen in haar hoofd. De kinderen die langs de fabriek liepen in leuke kleren met leuke ouders, deed een gevoel van jaloezie in haar opborrelen. Het was noch tans haar fout dat ze geen ouders meer had, want zij was slecht.

"Polly" "Polly!" vader kwam de trap op "papa!" een harde knal. Die rare blik in zijn ogen, zijn hoofd in een vreemde bocht. "Papa is slecht en daarom is hij dood", zegt moeder toonloos. Polly knikt. "eet hem nu maar op" zegt mama, en breekt zijn arm. Mama en Polly eten zwijgend, tot ze zegt: "ik moet een paar dagen weg, jij blijft alleen en ik sluit je op." Polly knikt, mama weet wat goed is. Als mama thuis is, ziet ze Polly naar haar staren. " je moet niet boos zijn, ik was je vergeten", Maar Polly weet na een maand beschimmelde lasagne te eten dat mama slecht is geweest en stapt langzaam naar haar toe. Voor de laatste keer.

Polly pakt het verroeste keukenmes. Haar enige bezit, het enige waar al haar herinneringen eindigden. "Slechte mensen moeten dood" zei mama, en Polly wist dat het over haar ging. Ze pakte het mes en stak het in haar buik. De smaak van mama's lichaam, papa's arm en het hart van het dode meisje aan haar voeten lag nog vers in haar geheugen. Ze had hen allemaal langzaam opgegeten, alsof het een heilig moment was. Ze voelde de pijn en legde zich neer. Wachtend op haar dood, zoals het meisje daar had gelegen toen ze haar beentjes afsneed.

Toen ik naar het kleine vervallen fabriekje ging, zag ik daar twee meisjes op hun rug liggen, in een plas van bloed. Ik schrok me dood en walgde. Hun ogen stonden open, hun lichaampjes lagen verschrompeld ineen en zaten vol met maden. Wat er was gebeurt? niemand zal het weten...