Haar doel, dat hield ze nu even héél sterk voor haar geest. Ze mocht die zeker niet vergeten, ze mocht die niet opzij smijten. Geen avontuurtjes in de richting van jongens of wat dan ook. Het enige avontuur dat ze mocht en wilde hebben en kon hebben... Dat was haar doel, haar missie. Ze keek nog even achter zich, naar de glazen deur die ze zonet had verlaten. Een deur met daarachter een lelijk gekleed gebouw, versleten zetels en afgebroken tafels... maar met een knappe, bruinharige en slanke jongeman. Een man die ze niet licht zou vergeten, hij had iets in zich. Uitstraling, pit, charme... Iets wat nog weinig voorkwam dezer tijden. Ze stopte haar voetstappen af ter hoogte van een bushalte en keek naar waar de eerstvolgende ging. Ze knikte even, keek over haar schouder naar de naderende wagens. Oplettend en spiedend keken haar ogen in elke wagen binnen. Ze wou zien wie waar zat, wat ze deden en hoe ze dachten. De bus kwam naderbij, stationeerde voor haar neus en sloeg de deuren open. Godzijdank waren dat geen klapdeuren, anders leek ze net een pitbull en dat was bijlange niet zo mooi. Dina stapte op, betaalde ter plaatse haar rit en zette zich met haar rug naar de chauffeur, boven haar hoofd hingen de mededelingen enzo. In feite zat ze dus echt in het zicht, maar dat was nog zo erg niet. Hier kenden ze haar niet, hier wisten ze niet wat ze doen moest. Dat hoopte ze dan toch... Dat was de bedoeling. Ze had al een lange reis achter de boeg, half België doorkruist... Na een vijftal minuten duwde ze op het knopje in het voertuig, zodat de chauffeur wist dat hij aan de eerstvolgende halte moest stoppen om haar eruit te wippen.
Z'n blik gleed over haar slanke lijn, van kop tot teen... adembenemend... De deur sloeg dicht en haar lichaam verdween in de massa, tussen de wagens door was enkel nog haar wippend krullekopke te zien... "Hey" zei een stem vlak naast hem. Hij keek op, net alsof hij uit een droom tevoorschijn kwam. Z'n baas - een klein dikkerdje- keek hem venijnig aan. Meteen wist Kurt hoe laat het was. Er moest gewerkt worden... Zoveel mogelijk uren presteren voor zo weinig mogelijk geld. Hij had zin om het meisje achterna te gaan... Misschien had zij wel werk voor hem... En dan was hij meteen bij haar ook. Hij leek er echt waar over na te denken, totdat er een groepje jongedames binnenkwam en hij enkel nog oog had voor hun bustes. Iets waar zij gretig van gebruik maakten om zijn hoofd zodanig zot te maken dat hij de helft vergat aan te rekenen. Slechte punten voor Kurt, want hij zat daar nog maar drie maand en dat is nog binnen zijn proefperiode... Het duurde dan ook niet lang of de nukkige baas smeet hem buiten. Blijkbaar had de dikkerd een pechdag vandaag... Zo dwars zitten. Kurt had al vaker problemen gehad, zowel met de man als met de overige personeelsleden... Misschien vandaar dat hij nu meteen buitenlag. Alé, meteen buitenliggen is een groot woord... Vanavond pas, want de baas had anders werkkrachten tekort en sowieso wou hij de jongen niet al na twee uur werken buiten...
Rare jongens, die zelfstandigen.
Dina keek naar het statig gebouw, links van het punt waar zij stond. Hier moest ze zijn, daarbinnen in feite. Het huis was gebouwd vlak na de oorlog en had in zijn levendige tijden heel wat advocaten over de vloer gehad. Tegenwoordig stond het leeg, verkommerd in de straat. Een straat waar trouwens de rest van de woningen ook achtergelaten leek. Ze stapte met haar naaldhakken - tikkend - over de straat. Nam haar handtasje vast, ritste de bovenzijde open en haalde er een sleutelbos uit. Daarna stapte ze de drie betonnen tredes omhoog en bleef staan voor de afgebladerde voordeur. Een buurman loerde door zijn gordijnen... De onnozelaar verraadde zichzelf door zijn neus veel te dicht te steken. Ze zwaaide naar hem, met een grijnzende glimlach. Het deed hem schrikken, achteruitdeinzen. Had zij arendsogen of hoe zat dat? Sleutel werd omgedraaid in het slot. Alles piepte en kraakte, toen ze hem openduwde en de sleutel terug uit het gat haalde... Ze keek naar de marmeren trap... Hier was werk aan...
Daar liep ze, met haar naaldhakken met de goudgele gloed, weerspiegelend in de waterplassen die veroorzaakt waren door de helse regenbui van zonet. Haar paraplu hield ze naast haar, het water droop eraf alsof ze zich dringend naar één of andere boetiek moesten haasten om de laatste soldenkoopjes in huis te halen. De blonde haren van de paraplu-eigenares wipten lustig mee op het stappen van hun bazin. Al even frietkleurig als haar schoenen. Alles begint met geel en alles eindigt met geel, zo leek het wel. Ze was als de zon met andere woorden. De zon kreeg ook nooit een ander kleur... of het was dan misschien bij zonsonder- en zonsopgang... Of waren dat eerder wij die kleurenblind werden op die momenten? Nuja, ze liep daar dus... de plassen omzeilend met haar goudgele naaldhakken, zoekend naar droge plaatsjes om haar prachtig lichaam op neer te poten. De mannen die haar passeerden, gaapten echt waar, naar haar ranke lijf, haar borsten, benen en poepje. Echte mannen deden dat. Softies draaiden hun hoofd weg, hadden rode wangen en dachten dat zij niet doorhad wat hij en andere mannen van haar dachten. Ze keek alle mannen recht in het gezicht aan en ze kon zo lezen in hun ogen, wat zij dachten. Maar ze had geen interesse in heren ... ze had een doel voor ogen... en heren pasten daar niet in thuis.
Ze duwde de deur open, een full-glazen deur, van een snackbar op ca 200 meter van haar wagen verwijderd. Het was middag en wat doen mensen rond dat uur? Eten, juist ja... Ze plaatste haar lichaam op een versleten, bruin zeteltje, achteraan in de hoek van het al even versleten gebouwtje. Nog een geluk dat er een knappe jongen langskwam om te bedienen. Ze taxeerden elkaar, ze tasten elkaar af... ze zochten elkaars blik en ze moesten beiden vaststellen dat ze een gemeenschappelijk iets hadden. Haar fluwelen tong gleed met een heel sexy gebaar over haar rood-geverfde lippen, de blik leek als die van een hond die vond dat ze wel een snoepje verdiende... Echte mannen zouden smelten voor haar. Maar de jongeman die haar bestelling opnam, leek er zo doorheen te zien. Hij noteerde alles waar ze naar vroeg, draaide zich om en gaf de bestelling door aan de keuken. Dat deed hij via het luik, achter de bar. Langswaar de bestellingen ook klaargemaakt werden doorgegeven. Hij draaide zijn hoofd nog even in haar richting. Ze leek zich bezig te houden met haar handtas overhoop te halen. Hij vroeg zich af of ze haar bestelling wel zou kunnen betalen. Ze leek er dan wel rijk uit, dat wilde allemaal niets zeggen. Hij kon massaal veel verhalen vertellen over mensen die hier kwamen... Uiteindelijk ontving hij haar voeding en bracht ze naar haar toe. Hij plaatste ze voor haar op tafel, bleef nog even staan - zei geen woord - deed z'n lichaam draaien en verdween terug uit haar gehoorsveld, niet uit haar gezichtsveld. Ze kon hem zien, ze kon hem gadeslaan, ze kon op hem geilen, ze kon hem betasten ... ze kon alles en hij kon daar niets tegen doen...
Ze schoof haar ziekenhuiswit bord wat opzij, legde een notitieboekje ernaast, nam een pen - die ze eens ergens had weggegrist - en begon te schrijven. Ze schreef over hoe ze de jongen vond, hoe die naar haar overkwam. Wat ze vond van al die geile -oude- mannenblikken of van die afgunstige vrouwenblikken. Wat ze vond van de voeding die ze had gekregen en wat ze vond van het etablissement waarin ze zat. Daarna had haar eten koud, at ze met grote happen... om alles zo snel mogelijk weg te krijgen en sloot ze af met haar bruiswatertje, waarvan de bruis al lang vergaan was en het glas door wel vijftien man leek bepoteld te zijn geweest. Haar neus trok ze ervan op... Als hier een moord gebeurde, zou geen enkele inspecteur (of wat dan ook) ermee opschieten om DNA te verzamelen. Volgens haar bezat de keuken buiten een kok of twee, ook een aantal kakkerlakken of muizen. Het zaakje zag er zo uit... het was nou éénmaal zo in haar ogen... Ze knipte haar vingers tegen elkaar. Daar was hij weer, haar slaafje. De jongen met de witte schort voor zijn lichaam. De jongen die haar bestelling had opgenomen en het had gebracht. Het enigste wat mooi was in deze zaak...
Dina... dat was haar naam, Dina vroeg haar rekening. De jongen leek het papiertje al in zijn fijne, slanke, propere handen te hebben. Nu moest hij ook niet spreken in feite, maar hij deed het toch. Ze leek er aangenaam van verrast te zijn, een glimlach kwam op haar gezicht en ze toonde even wat interesse door hem mede te delen, dat hij een stem had als van een nachtegaal... dat ze die al veel eerder had willen horen. Hierdoor week ze van haar oorspronkelijk plan af, even toch. Ze besefte al snel dat ze dit niet kon maken. Geen persoonlijke relaties opbouwen... Véél te gevaarlijk.
Om te melden dat ik graag schrijf - zoals ik al zei...
Vandaar dat ik op zes januari ben gestart met mijn volgende schrijfsel... Het is de eerste maal dat ik het meteen getypt doe... Vroeger ging alles eerst via het gewone papier. Al zou ik dat nog durven doen hoor...
Pas op achttien januari vond ik terug tijd om het tweede deel te typen...
Laat me ook even toe te zeggen, dat ik alles ter plaatse, op dat moment zelf... schrijf en bedenk... Geef toe dat het nog zo slecht niet is Bon...
Ik kan u niet laten weten hoeveel delen m'n onlineboekje zal hebben, noch zal ik u kunnen vertellen welke personages er nog allemaal gaan tevoorschijn komen... Evenmin kan ik u nu al zeggen welk doel Dina heeft, wat ze zal doen om dat doel te behalen en wie haar allemaal zal helpen of in de weg zal lopen...
Want ik heb al gezegd.... Ik bedenk alles op het moment zelf.
Ik zou zeggen: 'veel leesgenot' en ook veel geduld... Kom zo eens om de maand langs, tegen dan staat er zeker enkele tekstberichtjes meer :D
Gisterenavond ben ik naar Grease gaan kijken, met m'n vriend. Eigenlijk had hij voor de kaarten gezorgd, met een korting via Telenet. Daar zijn we beiden bij aangesloten. Hij kwam me thuis ophalen met zijn wagentje - een Lupo'ke - best nog een sportief bakske. Maar die gaat hij doorverkopen aan een familielid, omdat hij een nieuwe wagen heeft gekocht. Speciaal voor m'n honden, die samen met mij - toekomstgezien - bij hem zullen intrekken. Maar goed, rond 18u00 - voor een keer precies op tijd - kwam hij me oppikken. We sjeesden over de autosnelwegen die België in zijn bezit heeft, zodat we rond 19u30 (denk ik) aan de stadsschouwburg van Antwerpen waren, waar het evenement doorging. Eerst nog snel even gaan eten in een Quick - omdat we beiden nog geen avondmaal hadden genuttigd. Vriend dacht dat de musical pas om 20u30 startte, maar daar had hij het mis, want we hebben het eerste liedje wat moeten missen. Waren we vijf minuten te laat... Die gast die beneden stond - in de hall van het gebouw - begeleidde ons via de lift tot aan de plaats waar Grease doorging. Christophe was z'n naam... die liet het wel eventjes blijken dat we te laat waren. Maar goed, we waren nog de laatste niet, na ons kwamen er nog binnen.
Grease was of is eigenlijk, mijn eerste musical. Daarvoor moet je dus al 29 jaar zijn eh. Het was fantastisch om te zien. Gelukkig hadden ze het ook humoristisch opgesteld. Het fijne stemmetje van één van de personages weergalmt nog altijd doorheen mijn brein.
Na de voorstelling hebben we nog iets gedronken in een tea-room die er vlak tegen lag, in de Antigoon.
In feite ben ik niet zo te vinden voor die 'zorg maar zelf voor je warme chocolademelk', maar goed. Het was nu niet anders. Ooit eens meegemaakt ook in een tea-room in Herenthout (dacht ik) dat we daareen vierkant chocoladestukske kregen op een stokje en dan moest je dat zelf rondroeren in de warme melk. Echt niet mijn ding. In de Antigoon kreeg je stukjes chocolade, die je dan met een lepeltje moest omroeren. Daarna bewust voor een ice-tea gekozen, nadat we natuurlijk nog een stukje warme appeltaart hebben binnengespeeld. En dan terug naar huis... vriend bleek klaarwakker. Tenslotte is het voor ons westvlamingen toch wel een goed uur rijden... en het is toch ook maar lekker saai, zo 's nachts over de E40. Amper wagens, geen lichten... al vind ik dat wel goed hoor dat ze de lampen doven langsheen de snelweg. Al die verspillingen ...
Thuis is aan de kust ergens, bedje ingedoken en pas vandaag rond 10u00 wakker geworden.
Vannamiddag heb ik dan nog een deel wandeling verkend, die we morgen met hondenforum Dogsfriendly gaan bewandelen. In feite hoefde ik die niet meer te verkennen hoor, het gaat tenslotte door in m'n thuisdorp Zedelgem. Maar ik moest nog iets nader bekijken. Er had namelijk iemand een stuk van een wandelpad eigen gemaakt, door er een kippenren te vestigen... Mocht niet... en daar ik langsdaar door wilde, heb ik ff info gevraagd aan m'n gemeente,... en nu kan ik tenminste door
Ja, via Dogsfriendly kan je wel vaker wandelingen meemaken hoor, met je hondjes ... zonder mag ook natuurlijk. En soms hangen er prijzen aan vast, zoals nu dus met eindejaar en ook met Halloween hebben we dat gedaan. Altijd leuk toch... zeker als je bijv van Mechelen of Brussel afzakt.
Zo... over een uurke of twee kruip ik m'n beddebak in en kom er fris en monter terug uit tevoorschijn, want rond 13u geef ik eerst nog een eindejaarstractatie aan de leden die afkomen naar die wandeling.
Om nog even door te bomen over het voorgaande... omdat ik vond dat ik wat laat was met mijn ontplooïng... heb ik me soms eens wat laten gaan. Niet willen onderdoen voor de jongere jeugd... al moet ik zeggen dat ik wellicht wel véél verstandiger uit de hoek kwam. Tenslotte was ik al 23 jaar bij mijn outing. In feite heb ik me nooit tegen iemand echt moeten outen. Mijn broer deed het voor mij bij m'n moeder, mijn grootmoeder weet van de wereld niet meer en mijn vader... die kan de pot op. Er zijn mensen die zot staan van hun vader ... ik ni. Voor mijn part mag hij ergens als 'vervangvader' optreden, want ik ben hem al van m'n acht jaar spuugzat.
Mijn titel is 'gevonden!' en dat gaat over het feit dat ik vandaag naar Brugge ben geweest, een winkeltje indook en vond wat ik zocht... of eigenlijk zocht ik dat niet. Ik zocht naar niets en toch iets. Ik wist hoegenaamd niet wat ik zou gaan komen voor mijn lieverd. Dus dook ik dat winkeltje in en kocht ik drie dingen waarvan ik dacht: 'dit kan passen in mijn plan' Een plan die niet eens bestond, want zoals ik al zei, ik zocht iets waarvan ik niet wist dat ik het zocht. Wie komt dat eens niet tegen, dat ze niet weten wat gekocht. Ze komen die winkel binnen en sukkelen wat in het rond en uiteindelijk besluiten ze toch wat te kopen.
Sommige zouden zuchten en denken: 'pfff, wat moet ik anders doen?' en dan vragen ze aan de kassa: 'is het voor een cadeau?' en dan antwoord jij: 'ja' en dan pakken zij dat in, in hun winkelcadeaupapier. Lekker origineel zeg Nou, ik ben zo niet... Ik had m'n moeder meegesleurd, zodat zij eens van thuis weg was... anders zit ze daar toch maar te zitten en toen de kassierster aan mij vroeg of het als cadeau diende, zei ik van neen. Mijn moeder bekeek me even raar... Eénmaal buiten de zaak vertelde ik haar dat ik dat liever zelf inpak en dat ik er ook nog wat wou bijsteken... Véél persoonlijker, veel meer gemeend ... en vooral véél liever. Ik geef bijv niet graag kaartjes waar voorgedrukte gedichtjes opstaan. Je weet van op voorhand al, dat ca 50% van de andere geliefden op Vlaamse bodem, net hetzelfde hebben gehad. Dat klopt toch niet? Is je vriend/vriendin dan niet uniek voor jullie? Denk na over iets, schrijf het op en geef het af... Echte liefde zit in je vingers, niet in je geld...
Dusja, ik kocht een kaartje en heb de binnenzijde vol tedere woordjes geschreven, en dan dichtgekleefd die enveloppe en op die enveloppe een zelfgemaakte bloem geplakt. Een bloem gemaakt uit hartjesbladen, geknipt uit roos papier en op elk blaadje staat een woord... de vier woorden maken telkens een zin. En zo heeft mijn vriend wat werk om dan in de enveloppe nog eens een ferme tekst te vinden. Laat hem maar lekker genieten denk ik dan...
En dan nog een cadeautje natuurlijk... en daar ik creatiever ben met woorden, dan met m'n vingers... kocht ik dat wel. Maar hij zal dat ene toch niet vaak gebruiken denk ik. Volgens mij zou hij liever zo'n mok hebben met mijn naakte lijf op, maarja... kan je dat dan ergens laten maken aan een tamelijk goedkope prijs? Ik ben tenslotte geen koning of baron eh. Tot dan zal hij het moeten stellen met een veel meer geblokte jongen, met gespierd lijf enzo... niet dat ik dat niet heb, maar die die op de mokken staan, zijn altijd van die fotomodellen en dat is nu éénmaal geen realiteit... vind ik toch. En in die mokken stak ik van 'love handboeien', van die simpele dingen die je zelf ook niet echt kan gebruiken om te gebruiken... Spijtig, want ik hou wel wat van SM in feite... in héél lichte vorm hoor. Ik ben geen slaaf en mijn vriend is ook geen meester. Soit, die handboeien heb ik daar bij gestoken omdat ik dan de woorden kon gebruiken: 'ik hoop dat ik jou meer kan boeien dan die halfnaakte jongen op de mok'
Deze morgen stond ik op - zoals gewoonlijk - en het eerste dat ik me bedacht was dat de zon er terug niet was. Mijn vriend moest normaal om 9u bij de garagist zijn, omdat zijn wagen gisteren lastig deed. Lastig in de zin van: zijn richtingaanwijzers, zijn ruitenwissers en ja zelfs zijn lichten werkten niet meer. Als je weet dat hij om 8u moest vertrekken om er om 9u te zijn... weet je ook dat je in deze tijden de lichten wel nodig hebt. Ik vraag me af of hij z'n afspraak heeft kunnen verplaatsen. Ik van mijn kant ga hem niet verrassen vandaag. Ik ga op stap, iets zoeken om hem later mee te verrassen. Maar wat in godsnaam... we zijn sinds 27/07 samen, dus ergens is het mss wel een magische datum? zes maand samen en ik voel me al jaren verbonden met hem.
Soms denk je dat je de ware hebt gevonden en dan blijkt al na enkele weken dat het noppes zal zijn.
In 2001 ergens moet het zijn geweest toen ik naar buiten trad met mijn geaardheid. Naar buiten = tegen mijn broer gezegd. Die vatte dat wel goed op, hij is tenslotte zelf ook homo... voor mij maakte het me wat beter om het HEM te vertellen... Maar ik had wel besloten -daardoor- het nooit te vertellen aan mijn moeder. Broer had het haar nog maar verteld van zichzelf, ik wou haar dat niet nog eens aandoen... Twee zonen en beide gay Maar goed, ik heb het haar ook nooit moeten vertellen. Mijn broer versprak zich... en zo wist m'n ma wat ik was, nog voordat ik zelf goed en wel besefte dat ik het was. Om eerlijk te zijn is dat dan weer geen pretje. Jij die constant aan het piekeren slaat: 'ben ik nu eigenlijk wel homo of niet?' en dan een moeder die echt wel dat je een hetero bent, die gans de tijd vraagt of je echt geen bi bent... bi is toch beter dan homo eh. Die kiezen soms nog voor de vrouwtjes. Ja, ik heb lang getwijfeld, twee jaar ongeveer... ik vond dat voor mezelf lang. Twee jaar niet weten wat je bent, erg... Geluk voor mij is dat ik achteraf ondervond in welke toffe omgeving ik woon. Niemand die me veroordeelde op mijn geaardheid. Kon iedereen maar zo leven... helaas genoeg zijn er nog altijd mensen die vinden dat homo zijn een ziekte is of gelijk wat. Ik vraag mij af waarom mensen daar iets kunnen tegen hebben... Net zoals mensen iets hebben tegen mensen met een andere huidskleur...
Het is de eerste maal dat ik een eigen blog heb aangemaakt... En waarom in feite? Gewoon omdat ik graag schrijf en dit ook voor de eerste maal wijder wil gaan tonen dan enkel en alleen aan vrienden.
Schrijven... iedereen schrijft uiteindelijk. De één met een pen en de ander met zijn vingers op het klavier. Of met beide. Vanaf je nog maar één letter hebt neergezet op papier of op internet, ben je in mijn ogen al aan het schrijven.
Sommigen maken boeken, uitgevers geven hen de kans van hun leven en ze razen als een trein vooruit. Of je hebt de pech dat niemand je boek wil lezen... en dan sukkel en modder je maar wat aan. Anderen maken boeken en uitgevers willen er niets van weten... Net alsof zij de god zijn van het boek. Een boekengod, dat ze dat nog niet hebben uitgevonden.
Ik ben een schrijver die bladzijdes volkriebelt met een pen en nadat ik ergens aan een vijftigste bladzijde ben gekomen, tot het besef kom dat dat toch wel wat saai kan zijn en het in de prullenmand gooi. Of beter gezegd, ik sorteer en smijt die dus in de papierdoos. Klaar om rond de 23ste van de maand mee te geven met de ophaaldienst. Moesten die mensen weten welke geheimen zij vervoeren...
Wispelturig... een eigenschap van iedereen die wil en kan schrijven? Ook misschien van die schrijvers die wel bekend zijn... Ik vraag me soms af hoe Pieter Aspeslagh - om er een bekende uit te pikken - aan zijn verhalen geraakt. Hoeveel papier zou hij zo al verspild hebben... al is alles tegenwoordig via internet natuurlijk of gewoon met word... Uren vol geschreven en het dan beu zijn, ff rustig op de resetknop en herbeginnen.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Het was fantastisch om te zien. Gelukkig hadden ze het ook humoristisch opgesteld. Het fijne stemmetje van één van de personages weergalmt nog altijd doorheen mijn brein. 
Nou, ik ben zo niet... Ik had m'n moeder meegesleurd, zodat zij eens van thuis weg was... anders zit ze daar toch maar te zitten en toen de kassierster aan mij vroeg of het als cadeau diende, zei ik van neen. Mijn moeder bekeek me even raar... Eénmaal buiten de zaak vertelde ik haar dat ik dat liever zelf inpak en dat ik er ook nog wat wou bijsteken... Véél persoonlijker, veel meer gemeend ... en vooral véél liever. Ik geef bijv niet graag kaartjes waar voorgedrukte gedichtjes opstaan. Je weet van op voorhand al, dat ca 50% van de andere geliefden op Vlaamse bodem, net hetzelfde hebben gehad. Dat klopt toch niet? Is je vriend/vriendin dan niet uniek voor jullie? 
Tot dan zal hij het moeten stellen met een veel meer geblokte jongen, met gespierd lijf enzo... niet dat ik dat niet heb, maar die die op de mokken staan, zijn altijd van die fotomodellen en dat is nu éénmaal geen realiteit... vind ik toch.
- en het eerste dat ik me bedacht was dat de zon er terug niet was. Mijn vriend moest normaal om 9u bij de garagist zijn, omdat zijn wagen gisteren lastig deed. Lastig in de zin van: zijn richtingaanwijzers, zijn ruitenwissers en ja zelfs zijn lichten werkten niet meer. Als je weet dat hij om 8u moest vertrekken om er om 9u te zijn... weet je ook dat je in deze tijden de lichten wel nodig hebt. Ik vraag me af of hij z'n afspraak heeft kunnen verplaatsen. Ik van mijn kant ga hem niet verrassen vandaag. Ik ga op stap, iets zoeken om hem later mee te verrassen. Maar wat in godsnaam... we zijn sinds 27/07 samen, dus ergens is het mss wel een magische datum? zes maand samen en ik voel me al jaren verbonden met hem. 
Maar goed, ik heb het haar ook nooit moeten vertellen. Mijn broer versprak zich... en zo wist m'n ma wat ik was, nog voordat ik zelf goed en wel besefte dat ik het was. Om eerlijk te zijn is dat dan weer geen pretje. Jij die constant aan het piekeren slaat: 'ben ik nu eigenlijk wel homo of niet?' en dan een moeder die echt wel dat je een hetero bent, die gans de tijd vraagt of je echt geen bi bent... bi is toch beter dan homo eh. Die kiezen soms nog voor de vrouwtjes. Ja, ik heb lang getwijfeld, twee jaar ongeveer... ik vond dat voor mezelf lang. Twee jaar niet weten wat je bent, erg... Geluk voor mij is dat ik achteraf ondervond in welke toffe omgeving ik woon. Niemand die me veroordeelde op mijn geaardheid. Kon iedereen maar zo leven... helaas genoeg zijn er nog altijd mensen die vinden dat homo zijn een ziekte is of gelijk wat. Ik vraag mij af waarom mensen daar iets kunnen tegen hebben... Net zoals mensen iets hebben tegen mensen met een andere huidskleur...
