gisteren naar de specialist geweest voor de resultaten van al mijn onderzoeken. Ik was blij dat de dag eindelijk daar was, al verwachtte ik er wel niet heel veel van.
Wat is de conclusie? de diagnose? Mijn botscan en NMR waren normaal. Behalve dat mijn nekwervels te recht zijn. Ze hebben niet de "mooie kromming" die ze zouden moeten hebben. Uit het spieronderzoek is gebleken dat ik spieren heb die veel te snel verkrampen. dat verklaart ook mijn "rechte nek". Mijn verkrampte spieren trekken hem zo. Alle klachten die ik heb kunnen van daaruit verklaard worden. En hoewel ik tegen googelen ben wat betreft medische dingen, heb ik het nu toch maar eens gedaan. Ik probeer de link toe te voegen.
Wat kan ik er aan doen? "Mevrouw, u hebt de motor van een ferrari maar de carrosserie van een fiatje. Daar ga je rekening mee moeten houden." nu moet ik magnesium nemen, 3xweek een half uur sporten met lage weerstand en... een ander bed kopen. Momenteel slapen we op een waterbed en dat is dus echt heel slecht voor iemand met spieren zoals de mijne. Mijn lichaam wordt 's nachts te weinig ondersteund waardoor mijn spieren nog meer verkrampen. serieuze kosten, maar ik wil die wel doen als ik daarmee beter word. Ik wil er nu echt wel voor gaan. Want ik ben het beu zo moe te zijn en me zo ellendig te voelen! en is een positieve ingesteldheid niet het begin van alles???
Ben ik dan zo naief? kan het echt niet dat je een man als vriend kan hebben zonder dat daar iets anders bij komt kijken? Ik denk altijd van wel. Langs mijn kant is dat toch zo. Voor de omgeving lijkt dat toch iets vreemds... Zo heb ik jaren een hele fijne vriend, Gert. Met hem kan ik heel goed babbelen en het is soms fijn dat hij mij soms eens een mannelijke blik op dat zaken geeft. Het heeft me in mijn relatie met Joris al vaak geholpen om eens even met hem te babbelen. Ik heb nooit iets met Gert gehad. Ik heb hem nooit gekust, laat staan iets meer. En ik ben ook niet van plan dat ooit te doen!
Op toneel is er Jef. Awel, ik kom daar goed mee overeen. We kunnen veel lol maken en hoewel Jef een gesloten jongen is, opent hij zich soms wel eens tov van mij. Ik vind het dan fijn om er voor hem te zijn. Maar gevoelens voor Jef anders dan vriendschap? Nee, die zijn er helemaal niet. nog nooit geweest. Maar de commentaar die ik al gekregen heb op toneel van andere mannen die in de decorploeg zitten. Wat denken die wel niet van mij? dat ik hem in mijn bed probeer te krijgen? Dat een vrouw nooit een vriendschap kan hebben met een man zonder dat er meer achter zit? Zo wil ik helemaal niet dat men over me denkt en over me roddelt. Dan wil ik zelfs nog niet denken aan wat en gebeurt als men zo tegen Joris begint. Wat als Joris dat dan gelooft? Ik ben zo al bang om Joris kwijt te spelen. Ik ben helemaaaaaal niet van plan om mijn geluk binnen mijn gezin op het spel te zetten. Ik wil geen andere vent. Ik wil alleen Joris. De rest is echt puur vriendschap. Of is dat een illusie?
Wat een mooie lentedag vandaag! blote benen-dag Een mens wordt er gelijk vrolijk van!
Ik zou bijna spijt krijgen dat ik niet meer in ziekenverlof thuis zit. Het lijkt me heerlijk om nu wat in de tuin te werken, de tuinmeubels boven te halen en koude schotel klaar te maken! maaaaar, ik ben niet thuis. Ik zit in een muffe bureau en probeer te werken. Tot nu toe is me dat aardig gelukt. Momenteel heb ik ff een dipje. dus ff tijd nemen om hier langs te komen.
Hoe is het thuis afgelopen? Het komt er op neer dat Joris en ik hebben gebabbeld 's avonds, 10 minuutjes. Ik gepraat, Joris gezwegen. Zo gaat dat dan meestal. Ach, hij is geen prater, hij zal dat ook nooit worden. Maar soms zou het toch es fijn zijn als hij in zijn hoofd en/of hart liet kijken. Dan moest ik er niet over fantaseren en zou het waarschijnlijk een pak minder erg zijn dan dat ik het me voorstel. hij heeft in ieder geval geluisterd. Dat is toch al iets. Spijtige was wel dat hij vlak daarna werd opgeroepen door het werk. Het was al nacht wanneer hij terug thuis was. dus echt de kans om het op seksueel vlak weer wat aan de gang te krijgen hebben we die avond niet gekregen. Gisterenavond voorstelling van toneel waar ik moest gaan helpen. Dus ook gisteren hebben we mekaar weinig gezien. Wat zal deze avond brengen???
ondertussen fluiten de vogeltjes buiten een heus concert. Door mijn raam heb ik zicht op de jonge knopjes aan een boom. De bouwvakkers aan de overkant van de straat lopen in korte mouwen. Daar word ik nu es goed gezind van!!! Kan me niet voorstellen dat het morgen een grijze regendag wordt. We gaan daar nog maar niet aan denken. zo meteen ff de benen strekken in het zonnetje buiten tijdens mijn middagpauze. Ik loop gewoon op zonne-energie...
En hoe is het met mijn lieve schat??? X (zijn manier om het goed te maken??? wil hij het echt weten???)
12.07ik:
kan mijn gedachten niet bij het werk houden...
12.09 joris:
en hoe komt dat? (ja, duh, hoe zou dat in godsnaam komen????)
12.09 ik:
stomme vraag denk ik, niet?
12.16 joris:
ik heb verlof opgeschreven van 11/4 tem 15/4 en dat gaan we straks samen regelen. (joris kwam enkele geweken geleden op het luminueze idee om naar eurodisney te gaan. allemaal goed en wel,
maar er is nog steeds niks geregeld.)
12.19 ik:
ik denk dat er nog wel andere dingen moeten "geregeld" worden...en ik ben niet van plan om daar de eerste stap in te zetten
12.22 joris:
wat nog dan? (ja, hallo?????? op welke planeet heb jij de afgelopen dagen gezeten????)
12.24 ik:
Wij, ons, ruzie,...
12.27 joris
We zullen het straks thuis eens uitpraten als dat goed is voor jou? x (ik ben eens benieuwd...)
Gisterenavond nog ruzie gemaakt met Joris. Dit keer was ik degene die boos de kamer uitgelopen is. Dan lig ik in bed te luisteren en te wachten tot hij komt slapen. ook lig ik dan koppig te wezen en te denken "ik zet niet de eerste stap". Uiteindelijk heb ik hem dan toch maar een sms gestuurd met de vraag of hij kwam slapen.
Hij is dan zonder een woord of blik naast me in bed gekropen en vrijwel meteen in slaap gevallen.
Hoe kan je nu slapen met ruzie????? ik heb nog een hele tijd wakker gelegen. Uiteindelijk moet ik ook in slaap gesukkeld zijn. vanmorgen toen ik wakker werd, was hij al naar het werk vertrokken.
en nu? nu kan ik mijn gedachten er op het werk helemaal niet bij houden. ik probeer wel, maar ik dwaal steeds af naar gisterenavond, naar de afgelopen dagen. Buiten was het mooi en zonnig. Maar tussen Joris en mij is het ijs- en ijskoud.
maandag vandaag. een nieuwe werkweek is gestart. We zitten met een aantal moeilijk situaties op het werk. Al is er eentje waar ik echt mijn tanden in vastgebeten heb. het idee dat je alle moeilijk casussen kan oplossen, is een idee dat ik al enkele jaren geleden heb losgelaten. Maar ik ben er wél nog steeds van overtuigd dat je als hulpverlener echt wel het verschil kan maken in een mensenleven. In mijn geval een kinderleven. Als je dan een mailtje krijgt van de directeur van de school waarin hij schrijft dat hij alvast aan de sokkel begint te bouwen voor het standbeeld dat jij verdient, is dat wel heel fijn. waardering voor wat je doet, is zo belangrijk.
hier thuis is die waardering ver zoek. (mss verdien ik ze ook wel echt niet) ik heb joris zaterdag geconfronteerd met alle gedachten die ik hier vorige keer neerschreef. uiteraard deed ik dat niet rustig en kalm maar wel op een compleet verkeerde manier. ik was zo boos en verdrietig dat ik alles eruit gegooid heb. Joris is boos de kamer uitgelopen (terecht waarschijnlijk?) nu, 2 dagen later, is er nog steeds niet over onze ruzie gepraat. joris doet alsof er niks gebeurd is. in mijn hoofd blijft het rondmalen. moet ik de eerste stap zetten om er over te beginnen? ik vermoed van wel. Maar iets in me is gewoon te koppig. hoewel ik gewoon wéét dat joris er nooit uit zichzelf op zal terug komen.
op het werk een standbeeld... hier thuis nog verre van...
Wentel ik mezelf teveel in zelfmedelijden? soms vraag ik het mezelf af. Ik heb deze week hard gewerkt (op het werk wel te verstaan). Dat heeft geresulteerd in een Joke die niet te genieten was 's avonds thuis: ellendig, moe, slecht gezind, hoofdpijn,... Ik word dan ook een seksloos wezen dat het liefst alleen maar wil slapen en gerust gelaten wil worden in bed.
hmmm, conclusie, mijn gezin heeft het hard te verduren gekregen... Arme Joris en de kids...
Vandaag ben ik best al boos geweest op Joris. Ik ben gisterenavond moeten gaan helpen tijdens de opvoering van het toneelgezelschap waar ik lid van ben. Wat denk je? vanmorgen kreeg ik mezelf amper uit bed. en Joris? die verroerde geen vin. Zelfs toen Rik met zijn ipod muziek kwam maken op onze slaapkamer, speelde Joris dood. Beneden gekomen moet ik dan vaststellen dat het hele huis een puinhoop is: vuile kleren van de kids in de zetel, vuile glazen op de salontafel, lege fles er nog naast, afwas van het avondeten verspreid over het aanrecht, het afwasmachine nog vol proper goed van gisteren, rommel overal,... Heeft joris dan geredeneerd: "zij gaat weg en doet niks, dan doe ik ook niks?" Zo voelt het alleszins wel. Het lijkt vaak dat wanneer ik iets leuks wil doen, ik daar achteraf voor gestraft word. Want dan is het werk dat ik hier thuis in het huishouden heb dubbel zoveel omdat alles blijft staan tot ik terug ben. Joris wéét dan dat ik een zware week achter de rug heb. Ik ben nu ook terug aan het werk, ik heb heel veel last en pijn gehad. Maar me spontaan een beetje helpen en ontlasten zit er dus compleet niet in. Nee, Joke, sta maar als eerste op, zorg voor het ontbijt, zorg er maar voor dat alle afwas in de machine geraakt, alles opgeruimd is, de was in het machine zit, de bedden worden opgemaakt. Zelfs op het knopje duwen om de rolluiken naar boven te laten als hij opstond was er teveel aan.
En ik wéét dat ik al een ganse week niet met hem gevreeën heb. Het spijt me, maar ik was te ellendig om aan seks te denken. Veel moeite heeft hij trouwens ook niet gedaan. maar word ik daar nu voor afgestraft???
Ik voel me eenzaam en in de steek gelaten. Ik ben al zo onzeker over mezelf. ik voel mezelf al op zoveel vlakken falen. Situaties als deze helpen daar niet echt bij. of verdrink ik nu gewoon in zelfmedelijden? Moet ik het meer negeren? mezelf er meer overzetten? ligt heel deze situatie aan mij? Vraag ik teveel van Joris en is het terecht mijn eigen schuld dat hij zich zo gedraagt? misschien wel...
Voila, nog 1 dagje werken en dan is het weekend. Het is duidelijk dat het geen schoolvakantie meer is. De relaxe momenten zijn voorbij op het werk. Ik ben al de ganse week van het ene naar het andere geschoten.
Vandaag ook een succesje geboekt op het werk. Dat zijn dan toch dingen waar ik moed uit put, waar ik het voor doe. Die er voor zorgen dat ik volhoud.
Nog 3 weken en ik heb weer 2 weken vakantie om te recupereren.
Een lange tijd geleden dat ik nog een stukje kwam schrijven. Hoog tijd om nog eens langs te komen.
Ik weet zelfs al niet meer goed waar ik gebleven was? enfin, de krokusvakantie is achter de rug en ik ben alweer een 1.5 week aan het werk. Vorige week verliep dat vrij goed. Ik was blij om terug onder de mensen te komen en het gevoel te hebben iets nuttigs te doen.
Het weekend verliep iets minder vlotjes. ik heb ontzettend veel pijn gehad en voelde me vreselijk ellendig. jongens, daar geraak ik dan zo ontmoedigd van. ik had er zo"n goede moed op! Waarom kan ik me nu niet gewoon fit voelen? Wat is er verdorie mis met mijn lijf, dat stomme lijf van me? kan iemand het eventjes herstellen? upgraden? opnieuw installeren?
Morgen heb ik een afspraak bij de kinesist. Daar ben ik vorige week ook al es geweest. die verklaarde me voor gek dat ik terug aan het werk ben. Maar ik kan toch ook niet voor eeuwig thuis blijven zitten? Ik wil nu echt wel volhouden! ik voel me zo falen anders. Ik wil niet falen! ik wil helemaal niet falen! waarom faal ik telkens?
gisteren ben ik om 8u in bed gekropen. ik was op. gelukkig heb ik goed geslapen en voelde ik me vandaag een heel stuk beter. joris was 2 avonden weg en dat was op zich niet slecht. Dan hoefde hij niet te zien hoe ellendig is me weer voelde. hoe zwak ik weer was. hoe ik weer faalde in dagdagelijkse dingen die voor iedereen evident zijn. Iedereen slaagt erin om te werken, te leven, een gezin te hebben. Wat doe ik? Pffff, dan kan ik toch boos zijn op mezelf. Momenteel ben ik echt boos op mezelf, mijn eigen zwakke zelf.
Verder heb ik morgen ook nog een NMR van mijn nek. Nog eens een onderzoek dus. Daarna nog 2 weken en dan weet ik hopelijk iets meer.
Ik ben aan het zeuren hé? ik weet het... ik wilde eigenlijk niet komen om te zeuren. Maar als je zo alleen thuis bent, heb je massa's tijd en gelegenheid om te piekeren. en sja, eens ik daarmee begin... sorry voor dat! volgende keer zorg ik voor een fijn berichtje, da's beloofd!
Een mens wordt er gelijk vrolijk van!
