Ook de kerstman is niet veilig voor fatshaming... Vandaag stond er even een film op (Santa's Secret) waarin in een winkelcentrum een nieuwe kerstman aan de slag ging. De "kerstman" was een alleenstaande vrouw. Bij 'zijn' aantreden in het winkelcentrum werd 'hij' begroet door een vrouw die de kerstelf speelde. Plots kwam er nog een vrouw aanzetten met een andere kerstman. Deze vrouw drukte haar kerstman op het hart dat hij er vooral voor moest zorgen dat de ouders zouden kopen, kopen, kopen!
De kerstelf stond er echter op dat de eerste kerstman zou blijven en de tweede zou vertrekken. Haar argument: "Jouw kerstman is te breed! We moeten een gezond voorbeeld zijn voor de kinderen." Ik kon eerlijk gezegd geen verschil in breedte zien tussen de twee kerstmannen, zeker niet in die kostuums. Maar het argument was doorslaggevend. De dikkerd kon afdruipen. En de kijkers hebben geleerd dat het ok is om iemand weg te sturen, enkel om dat hij te dik gevonden wordt. Bovendien wordt er weer eens ingestampt dat dik = ongezond.
25-12-2016 om 22:33
geschreven door Aelis
zaterdag 24 december 2016
Vandaag wenste de weervrouw ons, kijkers, een "prettig weekend" toe. "Een Vettig weekend, ja!" merkte mijn pa schamper op. Hij doelde op het kerstdiner, dat naar zijn zin te veel vet bevat. Mijn vader mijdt vet angstvallig. Zelfs in die zin dat het volgens mij niet meer gezond is. Met die ene zin veroordeelde hij het eten waaraan mijn moeder (en ik) zo veel werk gehad hebben. Het werd iets Slechts en Ongezonds.
Vanmiddag nog naar een kledingwinkel geweest omdat ik geen feestelijke outfit heb. Ik wilde niet helemaal naar de dure speciaalzaak rijden, bijna 30 kilometer verderop. Deze keer heb ik "geluk" gehad, ik kon me tevreden stellen met een luchtige blouse en een broek die passen. En daar is het zo'n beetje mee gezegd. Mooie kleren, kleren die je graag zou willen aandoen omdat je ze echt mooi vindt, omdat ze je goed staan, dat overkomt me maar zelden. En meestal kosten ze een smak geld. Schok: de luchtige blouse was te koop voor 10 euro. Het was bijna exact dezelfde blouse die ik eerder in de speciaalzaak gekocht heb voor 175 euro - in de solden! Waarom moet het voor dikke mensen zo moeilijk zijn om mooie en betaalbare kledij te vinden? Waarom hebben gewone winkels geen grote maten, en als ze die wel hebben, waarom zijn die kleren dan vaak zo donker, vormeloos en in zweterige strechstof?
25-12-2016 om 22:22
geschreven door Aelis
Vrijdag 23 december 2016
Vanmorgen veel collega's horen zeggen dat ze nu nog even mogen "zondigen". Het was klasfeestje voor de leerlingen en namiddag kerstfeestje voor de collega's. Genieten van een lekker hapje op een feestje is "zondigen". Gezien het feit dat ze denken dat dikke mensen sowieso schransen, moet ik wel een enorme zondaar zijn in hun ogen. Misschien dat er daarom een aantal collega's zijn die dwars door me heen kijken? Maar misschien is dat niet de reden. Misschien zijn ze gewoon gesloten, zien ze de zoveelste vervanger passeren of komen ze tegen alle nieuwelingen onvriendelijk over. Het heeft dus niet per se iets te maken met mijn gewicht en ik mag niet toelaten dat dat me onzeker maakt. Ook op de radio commentaren over diëten en nog even niet aan de calorieën denken omdat het toch Kerstmis is dit weekend. En dat er daarna weer tijd is voor de goede voornemens (diëten = goed, is de boodschap.)
25-12-2016 om 22:13
geschreven door Aelis
Donderdag 22 september 2016
Vandaag een lift van en naar het werk gekregen van mijn vader. In de auto weer de overbekende "dikte is een ziekte"-preek gekregen. Ik antwoordde dat ik niet ziek ben, mijn cholesterollevels zijn prima, ik heb geen diabetes en geen vitaminentekort (tenzij vitamine D door het weinige zonlicht hier). Voorts betoogde ik dat dik zijn niet besmettelijk is, dat het niet veroorzaakt wordt door bacterieën of virussen of mutaties dus hoezo zou het een ziekte zijn? Maar ik kreeg - zo typisch - gewoon weer een herhaling van zijn standpunt (jawel - dikte is ziekte) en daar moest ik het dan mee doen. Het helpt niet als ik hem er op wijs dat zijn cholesterollevels niet zo goed zijn én hij ook nog eens rookt. Hij is slank dus denkt hij dat hij gezonder is dan ik. En dus heeft hij het recht om mij telkens en telkens weer te wijzen op mijn "ziekte", zodat ik mezelf eindelijk weer gezond zou willen maken.
25-12-2016 om 21:59
geschreven door Aelis
Woensdag 21 december
Ik heb een toffe leerling die kritisch is, een goed gevoel voor humor heeft en dol is op honden. Ze heeft een aanstekelijke lach en ze is eerlijk. Is ze goed gezind, dan kan ze dat niet verbergen, maar als ze een rothumeur heeft, steekt ze dat ook niet weg. Heel eerlijk. Ze is ook dik. En dat zorgt er voor dat mijn leerling nooit eet op school. Ze is bang om uitgelachen te worden als mensen haar zien eten. Ontbijten doet ze ook niet. Misschien ook wel om narigheid te vermijden? Nadat ze voor de tweede keer erg flauwtjes werd op een namiddag in mijn les, vroeg ik haar wat ze die dag al gegeten had. Niets dus, want ontbijten deed ze niet en op school eten helemaal niet. Toen ik vroeg waarom niet (hoewel ik het maar al te goed kon raden), haalde ze haar schouders op. "Gewoon. Ik vind dat niet fijn, als mensen me zien eten." Na lang twijfelen nam ze toch de peer aan die ik haar aanbood. Waarschijnlijk omdat ze zich in haar kleine klasgroep veilig genoeg voelde om te eten - anders dan in die grote eetzaal met alle leerlingen van de tweede graad. En misschien ook omdat haar klasgenoten een dikkerd niet zouden aanvallen op het eten van iets gezonds als een stuk fruit, toch? Een paar weken later vertelde ze me dat haar ouders haar pushen om toe te stemmen met een gastric bypass. Toen ik vroeg wat ze zelf van zo'n operatie vond, zei ze dat ze het niet wist. Dat ze bang was, dat ze niet zeker wist of ze wel zo'n operatie wou, maar dat haar ouders haar niet gerust laten over haar gewicht, dat haar vader haar elke dag uitscheldt. (Waar ben ik dat nog tegengekomen?)
Nog een paar weken later liep ik langzaam rond in de klas terwijl de leerlingen over een toets gebogen zaten. Ik zag toevallig dat mijn leerling een donkerbruine verkleuring in haar nek had. Zo'n verkleuring kan een symptoom zijn van PCOS. Toen ik haar over PCOS vertelde en haar de symptomen liet lezen op internet, was ze verbijsterd. "Ik heb alle symptomen!" zei ze verbaasd. Ik raadde haar aan om dit met haar huisarts te bespreken. Ik ben geen dokter, ik kon wel een vermoeden uiten maar daarmee wist ze nog niet of dat vermoeden correct was.
Woensdagavond wachtte ik samen met een collega op de bus en we hadden het over onze leerlingen. We waren het er beiden over eens dat de leerling over wie ik het hierboven heb, een plezier is om in de klas te hebben. Plots zei mijn collega, met een vergoelijkende toon: "Ze zegt dat ze niet veel eet maar dat is niet waar, dat zie je wel." Het raakte me, hard en onverwachts. Waarom zouden we deze jongere niet geloven als ze zegt dat ze niet veel eet? Ik zag zelf meermaals hoe ze bijna van haar stokje ging omdat ze niet durft te eten. Maar omdat ze dik is, moet het wel iemand zijn die veel en vaak eet? Ik vertelde mijn collega over mijn vermoeden dat ze misschien aan PCOS lijdt. Haar antwoord: "Als dat zo is, kan ze er niets aan doen natuurlijk." Hoezo? En anders heeft ze het zelf gezocht? Anders is het gewoon iemand die zich volpropt, waarschijnlijk nog met fastfood? Ik denk dat mijn collega geen enkel idee heeft van de schaamte en schuld die mijn leerling dagelijks meezeult. Van haar ongezonde relatie tot voeding. Voeding is haar vijand geworden want mensen lachen haar uit, vernederen haar, denken dat ze liegt als het gaat over eten. Mensen denken dat ze een soort veelvraat is, en voor een veelvraat heeft niemand begrip. Is het een wonder dat de datum voor de gastric bypass vastligt?
25-12-2016 om 21:54
geschreven door Aelis
Dinsdag 20 december 2016
De laatste weken dook ik vaak in de Engelstalige sites die gaan over body positivity. Sites waarin voornamelijk dikke vrouwen foto's tonen van zichzelf in leuke outfits. Waarin mensen getuigen over hun lange weg van zelfverachting naar zelfvertrouwen. Sites waarop dikke vrouwen filmpjes maken gaande van make-upadvies tot hun visie op bepaalde aspecten van de maatschappij. Een vaak terugkerend aspect is bodyshaming of fatshaming. Men probeert - en slaagt er vaak in - om dikke mensen zich slecht te doen voelen over zichzelf. Men kraakt het lichaam af van dikkerds, en dicht hen meteen ook enkele karaktertrekken toe: dikkerds zouden lui zijn, ongedisciplineerd, dom en onhygiënisch. Dik zijn zou simpelweg het resultaat zijn van calorieën in en calorieën uit. En fatshaming zou in het belang van de dikkerds zijn, want het zou hen helpen om "gezonder te gaan leven". Hoewel ik enorm veel dingen herkende uit mijn leven - het pesten, het zich schamen, het niet durven doen van sommige dingen uit angst om vreemd bekeken te worden of erger - dacht ik toch dat het in Amerika allemaal nog veel erger was. Of lijkt dat maar zo? Misschien zijn we zo gewend aan het bodyshamen, zelfs mensen als ik, dat het bijna normaal is gaan lijken?
Ik bedacht dat ik het zelf wel eens wou uittesten en nam me voor om elke dag na te gaan of ik van nabij iets had gezien, gehoord of meegemaakt dat ik kon klasseren onder "body positivity" dan wel onder "fatshaming". En dan kon ik zelf zien naar welke kant de balans uitslaat.
De volgende dag dacht ik lacherig terug aan het idee, denkend dat ik slechts een keer of drie, vier in de maand iets te melden zou hebben. Maar meteen diezelfde dag al, ging er een rood lichtje branden..
Misschien dat er daarom een aantal collega's zijn die dwars door me heen kijken? Maar misschien is dat niet de reden. Misschien zijn ze gewoon gesloten, zien ze de zoveelste vervanger passeren of komen ze tegen alle nieuwelingen onvriendelijk over. Het heeft dus niet per se iets te maken met mijn gewicht en ik mag niet toelaten dat dat me onzeker maakt. Ook op de radio commentaren over diëten en nog even niet aan de calorieën denken omdat het toch Kerstmis is dit weekend. En dat er daarna weer tijd is voor de goede voornemens (diëten = goed, is de boodschap.)
