And now, the end is near....
kweelde Ol' Blue Eyes.
This is the end... prevelde Jim
Morrison.
It's the final countdown...
schreeuwden de mannen van Europe.
En ik, ik zeg alleen : verdomme, het
zit erop.
Met heel veel weemoed dit laatste, kort
berichtje.
365 dagen geleden kwam ik hier toe met
een tas vol nieuwsgierigheid.
Nu, een jaar later, vertrek ik met
pakken mooie herinneringen, ben ik een enorme ervaring rijker en
kreeg ik belangrijke levenslessen.
Een nieuwe cultuur, politiek,
organisatie en structuur hebben me steeds weer weten te boeien.
Ook het werk hier in Mitrovica,
middenin een 'warzone' was steeds weer een grote uitdaging.
De laatste 12 maanden zijn werkelijk
voorbijgevlogen.
En voor mij had het best nog wat langer
mogen duren.
Maar daar kon ik dus niet zelf over
beslissen; dat deden anderen wel.....
Er rest mij alleen nog de (tot nu toe)
ongeveer 4700 bezoeker van mijn weblog te bedanken.
Als de teller zo'n getal aangeeft, moet
het toch door heel velen regelmatig gevolgd zijn geweest.
Dat zal de twijfel voor het maken van
een nieuwe weblog, tijdens een nieuwe missie, alleen maar verkleinen.
Want ik hoop echt ooit nog eens de kans te krijgen om zo'n grote
uitdaging aan te gaan.
Na een (veel te kort) verblijf in België vorige week, zijn we voor de laatste missieweken teruggekeerd naar Mitrovica. Inderdaad, vandaag, zondag 2 oktober, hebben we nog ... 43 (Balkan-)dagen voor de boeg. Slechts 43 dagen...... Er moeten nog enkele verlofdagen opgenomen worden, en de laatste week hier wordt voorzien voor de check-out procedure. Het einde zal er dus zo zijn.
Ondertussen is hier niet zo veel veranderd aan de precaire situatie.Noord Kosovo wil van geen wijken weten, en heeft ALLE toegangswegen van en naar hun territorium volledig geblokkeerd. Niemand geraakt binnen - niemand geraakt eruit. Mijn vraag is dan: hoe worden die mensen bevoorraad met voedsel en andere levensmiddelen? Blijkbaar zijn hun stocks dermate groot, dat er sinds midden juli tot nu nog geen problemen zijn gerezen. Maar dat kan niet blijven duren, meen ik. KFOR (internationale militaire troepen in Kosovo) zijn wel al begonnen met enkele blokkades met man en macht, en vooral gepast materiaal, op te ruimen. Maar opboksen tegen dergelijke georganiseerde, lokale troepen lijkt me dweilen met de kraan open. Er wordt wel gebruik gemaakt van rubberkogels en traangas (velen beweren dat door KFOR zelfs met scherp wordt geschoten!) maar veel lijkt het niet uit te halen. Als één blokkade wordt verwijderd, staat daar 's anderendaags toch gewoon een nieuwe, met alweer zo'n 1000 sympathisanten erbovenop. (eveneens gewapend met lokale vuurwapens) Voorbeeld daarvan onderstaande foto. De mythische brug, in het midden van het centrum van Mitrovica, en een belangrijke verbindingsweg tussen Noord en Zuid, waar gewoon een drietal vrachtwagens grint werd gestort. Doorgang = onmogelijk!
Voor de rest weinig nieuws onder de (nog steeds zomerse) zon. Daarom enkele foto's die door mij gedurende het laatste jaar werden genomen, en die typerend, grappig of triest zijn voor deze streek. Wacht er mij, binnen enkele weken, nog één logje te posten, bij wijze van afscheid. ('k heb een koud vermoeden dat het een héél kort tekstje gaat worden...)
En laat ondertussen jullie reacties maar eens goed uit de pen vloeien. (gewoon hieronder op 'reageer' klikken!) Tot later. - rechtover mijn appartement. Zou dit een goeie bakker zijn? -
- een "veilige", zelfgemaakte ladder -
- dit noemt men hier nu een "Harley Kosovo"... -
- voor wie zich geen lokale Harley kan permitteren -
- iemand een verse watermeloen, voor zo'n 0,80 euro? -
- bureelcontainer aan een grensovergang, na passage van "mijnheer Molotov" -
Het gaat hier
momenteel niet zo goed in de regio Mitrovica, het Noorden van
Kosovo. Iets rustiger dan de
periode 25 26 juli en de dagen daarna, maar toch, de situatie
blijft gespannen!
Niettegenstaande de
Belgische media de problematiek kort hebben geschetst, geef ik
hierbij toch graag wat meer uitleg. Eerst wat geschiedenis.
Sinds juni 1999 is Kosovo
onafhankelijk van Servië, en heeft deze laatste geen gezag meer over
Kosovo. Op 17 februari 2008 riep de Albanese meerderheid eenzijdig de
onafhankelijkheid uit van de Republiek Kosovo, wat door 77 van de 192
leden van de Verenigde Naties wordt erkend. (van 1999 tot 2008 werd
het land bestuurd door de VN-missie UNMIK, United Nation Mission in
Kosovo) Volgens Servië en veel
andere landen blijft Kosovo echter onderdeel van Servië onder de
naam Autonome Provincie Kosovo en Metohija.
Dit laat zich vooral in
het Noorden (lees:regio Mitrovica) merken.
--- de regio Mitrovica met zijn 2 grensposten ---
Zoals jullie ondertussen
wellicht weten, hebben we hier in Mitro(vica) de beruchte brug,
die het Zuiden en het Noorden scheidt. Ten zuiden wonen Albanese
Kosovaren, in het Noorden de Servische Kosovaren, die met hart en
ziel verbonden blijven aan hun Servië. (Kosovo grenst vooral in het
Noorden aan Servië) Ze zijn met ongeveer honderduizend. Ze spreken
uiteraard Servisch, betalen met Servische Dinars, rijden rond in
voertuigen met Servische nummerplaten, ... niettegenstaande ze dus
eigenlijk, op papier althans, met zijn allen in Kosovo wonen.
Het hoeft dus weinig
betoog, dat de brug dwarsen om als Kosovaarse Albanees naar het
Noorden te gaan, geen al te best idee is. Want het zijn echt wel
idealisten, die Noorderlingen! (heel zacht uitgedrukt...)
Deze Noorderlingen zullen
ook nooit toelaten, dat Zuiderse politietroepen ooit hun
territorium zouden betreden! In het Noorden werken dan ook
uitsluitend politiemensen van Servische komaf, die dan ook onder twee
gezagsdragers functioneren, Servië en Kosovo. Ze houden er dan ook
een dubbele wedde aan over....
Op 25 juli gebeurde dan
het meest ondenkbare. Een politieke topman heeft de hoogste
politiechef in Kosovo het bevel gegeven, om de speciale eenheden naar
het Noorden te sturen, om de (twee) grensposten met Servië over te
nemen van de Servische autoriteiten die daar werkten, en om zo aan te
tonen, dat deze twee gebieden wel degelijk Kosovaars grondgebied
zijn, ook al zijn ze in het uiterste Noorden gelegen. (zie map hierboven)
En zoals iedereen
verwachtte.... heel slecht initiatief, wat uitgedraaid is op een
slagveld.
Van het ogenblik dat de
politietroepen (dus de speciale eenheden waarmee ik dag in, dag uit
mee samenwerk) het Noordelijk grondgebied hadden betreden, ging dit
nieuws als een lopend vuurtje, en kwam er tegenreactie van de lokale,
Servische bevolking.
En wat verstaan ze hier
onder tegenreactie?
De politiemensen werden
beschoten met, onder andere, Kalashnikovs, en er werden granaten
gegooid. Tijdens deze vuurgevechten werd één van mijn rechtstreekse
(lokale) collegas gedood door een kogel in het hoofd. Naar een
begrafenis moeten gaan van een collega had ik echt niet verwacht
tijdens mijn missie .....
--- de Mitrovica ROSU troepen, tijdens de begrafenis van Enver ---
Eén van de twee
grensposten werd ook volledig vernield en uitgebrand.
(ik weet nog niet direct hoe ik een Youtube filmpje deftig op mijn blog kan plaatsen, dus momenteel gewoon kopiëren en plakken...)
Situatie op heden :
noch Servische, noch internationale politiemensen voeren nog controle
uit aan deze grensposten. Deze taken werden overgenomen door KFOR
(Kosovo Forces), militairen uit Duitsland, Denemarken, Amerikanen,
...
t Voelt aan alsof het
hier weer een beetje oorlog is, ja.
De internationals die hun
job in een lokaal politiebureau of een grenspost in het Noorden
hadden, kunnen daar om veiligheidsredenen ook niet meer terecht. Zij
die op dat grondgebied hun woonst hadden gevonden, verblijven nu op
hotel in het Zuiden.
En om hun ongenoegen,
wreedzaam, verder te uiten, hebben de inwoners van de Noordelijke
steden/dorpen wegblokkades opgericht, om het doorgaand verkeer van en
naar de grensposten voor iedereen te versperren. Dat velen daarvan
gewapend zijn, of binnen de korste keren een wapen ter hand kunnen
hebben, is zo klaar als pompwater!
Ondertussen worden de
besprekingen tussen politiekers, onderhandelaars, ... wat betreft de
situatie hier, en vooral hoe ze op te lossen, verdergezet., waarbij
iedereen hoopt dat er heel gauw een aanvaardbare oplossing voor alle
partijen uit de bus zal komen.
Vandaag, woensdag 10
augustus is dat helaas nog niet het geval.
En wat mezelf betreft : ik
werk sinds 25 juli onafgebroken in een shiftsysteem van 8 uur, en s
nachts telkens on-call. Terugroepbaar zeg maar. Nu al drie weken
zonder één dagje vrij, ook dat begint te wegen! Vooral omdat er nog
geen einde in zicht is.
Maar bovenal, ik probeer
mijn mannen rustig te houden, want uiteraard zijn ze uit op wraak, na
het doodschieten van hun collega. En dan krijg ik het gevoel, hoe zou
ik zelf reageren? Niet moeilijk om hen te begrijpen dus......
Zo, hopelijk een iets
duidelijker beeld nu over het hoe en waarom.
En zo zie je dat de
situatie in ons Belgenland, met een stille strijd tussen Vlamingen,
Brusselaars en Walen, toch maar een peulenschil is met wat hier aan
de hand is!
Alleen van het zomers weer
hier zou menig Belg wel eens jaloers mogen zijn............
Tijd om de trouwe volgers een nieuwe
update te geven.
Het is nu duidelijk. Het duurt echt wel
7 á 8 maand alvorens je hier volledig ingeburgerd en helemaal
aangepast bent! Je hebt wat tijd nodig om de mensen, lokale en
internationale, te leren kennen, je moet wennen aan de vreemde
cultuur en de andere levensgewoontes, de verschillende steden en
dorpen waar je soms naartoe moet, en de beste en snelste wegen om er
te geraken moet je ontdekken, waar koop je wat, . dit alles vergt
echt wel meer dan een half jaar.
En als het dan zover is, zoals in mijn
geval momenteel, dan begint er ergens een klokje te tikken naar het
eind van de missie. (14 november, dus nog zon 4 maand te gaan)
Als het einde dan zal gekomen zijn,
vertek ik dan opgetogen, of zal er toch ergens een gevoel van weemoed
opduiken? Vandaag heb ik daar best wel mixed emotions bij Je hebt trouwens een jaar geleefd in
een vreemd land en je daar zo goed als het kon aan aangepast. En als
je dan het gevoel hebt gekweekt van, ik voel me best wel goed hier,
dan moet je terugkeren, voorgoed, en je opnieuw gaan aanpassen aan de
vertrouwde leefwereld waarin je voorheen steeds hebt vertoefd. Begrijpelijk dat dit wel iets kan
teweegbrengen bij een mens, niet?
Maar één ding is zeker, als de
volgende, en laatste, maanden zullen passeren als de eerste acht, dan
kijk ik met een goed gevoel terug.
Het is natuurlijk niet altijd peis en
vree, dat is logisch, maar deze missie heeft me tot dusver zoveel
moois, nuttigs, unieks en werelds geschonken, dat ik het best wel kan
aanraden aan zij die er zich toe geroepen voelen. (wanneer U tot die
doelgroep behoort, wil ik best uw aanspreekpunt zijn) Want het is en
blijft een ervaring die niemand je nog kan afnemen, en die misschien
maar eens in je leven kan meegepikt worden.
En wat is er sinds het laatste logje
noemenswaardig gebeurd?
Een uitstapje naar Albanië en Skopje
(Former Yugoslav Republic of Macedonia) behoorden tot de
vrijetijdsbesteding. En het moet gezegd, Skopje wordt binnen
afzienbare tijd dé citytrip bij uitstek! Een aanrader!
--- grensovergang Kosovo/Macedonië ---
Ik kreeg ook een missie-medaille uit
handen van de Head of Mission himself (mijnheer Bout de Marnhac),
laat ons zeggen voor bewezen diensten.
En een leuk detail: nieuwkomers durven
mij wel eens om raad of algemene inlichtingen vragen, omdat ik
ondertussen wel tot de anciens behoor!
Inmiddels is het ook hier zomer.
Temperaturen zakken overdag zelden onder de 35 graden, en regen is
enkel in het journaal op een Belgische zender te zien. Plakkend heet,
en naar verluidt is augustus pas echt de warmste maand. Dat belooft
dus! Ondertussen wordt, tijdens de vrije tijd, afkoeling gezocht op
gepaste wijze ..
En dat de 4 dagen Rock Werchter tijdens
mijn verlofweekje in België moeilijk onder woorden te brengen zijn,
daar hoeft waarschijnlijk geen tekeningetje bij ..
De machine? Wel ja, de machine die mijn
missie in tweeën heeft gesneden. Want ondertussen zitten we (ruim)
halfweg. Meer dan 6 maand zijn gepasseerd alsof het niets was, echt
waar. Dat komt natuurlijk omdat de dagen steeds goed gevuld zijn, en
er tijdens het weekend ook niet al te vaak stilgezeten wordt.
En wat hebben we geleerd tijdens de
afgelopen 6 maand?
Ten eerste :
--- er zal nog heel wat tijd
verstrijken, eer Kosovo Europa-rijp is. Want ook dit is de reden van
de aanwezigheid van internationale politietroepen in de Balkan : het
land op politieniveau European Best Practice laten toepassen, om ook
op dat vlak een deel van Europa te kunnen worden. Maar dit is nog
niet voor morgen hoor. Daarom dat ik nu al weet, dat mijn werk medio
november helemaal niet zal afgehandeld zijn. En dat mijn taak dan zal
overgenomen worden door een collega-international, van een andere
origine dan de mijne, met andere visies en technieken, tja, dat maakt
het al helemaal ingewikkeld voor de mannen waarvoor hij wij hier
zijn. Maar persoonlijk vind ik een jaar voldoende, want geloof me,
het vergt wel iets van een mens. Daarom :
Ten tweede :
--- een jaar 'overleven' in een land,
ver weg van de gekende luxe en beschaving, weg van familie, vrienden
en collega's, ik ben ervan overtuigd dat het niet voor iedereen is
weggelegd! Niet dat ik een overlever 'pur sang' ben, maar je moet
echt wel een sterk karakter hebben, om het op een aangename manier
vol te houden! En tot nu toe lukt me dat best goed, hoewel ik af en
toe (allé, heel zeldzaam) toch ook eens moet doorbijten. Als de
volgende 6 maanden zich voordoen als deze die zijn gepasseerd, dat
zal ik met een goed gevoel terugblikken, en best wel fier zijn dat ik
een dergelijke ervaring op mijn palmares heb kunnen schrijven.
Misschien keer ik wel terug met spijt dat het gedaan is, wie weet?
--- Mitrovica, summertime ---
--- bij het dienstvoertuig, vòòr de werkplaats ---
Ten derde :
--- het gemis naar bepaalde personen
zal er wel altijd en overal zijn. Het gemis naar de dagdagelijkse
dingen daarentegen valt best wel mee, omdat ik ze hier ook vind, of
omdat er alternatieven zijn! Ik kan hier ook een wandelingetje maken
(fietstochtje of motoritje zitten er helaas niet in), ik ga 4 keer in
de week naar de gym, ik lees de (Vlaamse) krant online, heb een
breedbeeldtelevisie met alle Vlaamse zenders via de satelliet, heb
een excellente internetverbinding, ben op wandelafstand gehuisvest
van een grootwarenhuis. Niets tekort dus.
Is er dan echt niets waar ik naar
verlang dan? Tuurlijk wel, en dan denk ik in de eerste plaats aan ons
eten, de Vlaamse kost met alles erop en eraan. Het eten is hier
absoluut niet slecht en ik ben er tot nu toe nog nooit ziek van
geweest, maar er zijn toch dagen dat ik hunker naar een bakje friet
met andalouse en een viandel, stoofvlees, boterhammetjes met preparé
of met krabsla, witloof gegratineerd in de oven, een vers
rijsttaartje ... Er bestaat hier zelfs een stilzwijgende
overeenkomst, dat elkeen die naar België terugkeert voor een
verlofperiode, zijn collega's vraagt of er niets moet meegebracht
worden. Nummer één op die ''meebrenglijst'' is .... chocolade!!!
Tevens fel gegeerd door andere internationals trouwens.
't Is een troost: hebben we geen
regering, we hebben toch goeie chocolade!
Enkele vreemde Kosovaarse gebruiken en
gewoontes....
Zoals bij ons, geven mannen elkaar een
hand bij het begroeten. Eén maal dus. Hier in Kosovo gaat dat er
vrij 'repetitief' aan toe. Wanneer ik 's morgens mijn counterpart
(het districtshoofd van het politiebureel waar ik werk, en die ik dus
in raad en daad moet bijstaan) voor het eerst die dag ontmoet,
schudden wij elkaar de hand. Als ik tien minuten later iets ga halen
in mijn dienstvoertuig, en ik kom hem toevallig weer tegen, opnieuw
een handdruk. Als ik 's middags het bureel verlaat om iets te gaan
eten, en ik zie hem op de parking... opnieuw. En zo gaat dat door,
tot wij elkaar 's avonds, bij einde dienst, een laatste keer de hand
schudden. Niet echt verwonderlijk dus dat ik mij poog te verstoppen
wanneer ik hem opnieuw tegen het lijf dreig te lopen!
Wanneer je dan,
zoals mezelf al een beetje, hier en daar ingeburgerd geraakt (dan
bedoel ik bijvoorbeeld met de Language Assistance), dan wordt niet
alleen de hand geschud, maar dat wordt dan tevens gevolgd door een
omhelzing, waarbij de linkerwangen elkaar net niet raken. Ja, ik heb
het hier wel degelijk over de mannelijke begroeting! Toch iets om aan
te wennen, vooral wanneer dat midden de straat gebeurt. Vreemd.
Ik vroeg me wel eens af, wat die
vleestorens (kebab) van 's morgens vroeg stonden te grillen. Gaar
stoven tegen 's middags dan? Welnee, het vlees wordt klaargemaakt,
voor zij die komen ontbijten! Inderdaad, wat kan er de dag mooier
doen starten, dan een ferme kebabschotel, met alles erop en eraan?
Neen, geef mij dan maar een koffie met chocoladekoek, want met ook
nog zo'n ontbijt erbij, kom ik zeker terug als 100-plusser.
--- een ferme kebab, met natuurlijk een hete peper erbij ---
Wat me hier sinds mijn aankomst (ja, nu
toch al een dikke 5 maand geleden) enorm tegen de borst stoot, is het
afvalbeleid, of misschien het gebrek eraan. Bewoners dienen hun afval
zelf in een container te deponeren, die wel rijk verspreid in de stad
staan opgesteld. Maar waarom in de container, als er naast zo veel
plaats is? En waarom wachten tot de lokale vuilniskar die containers
komt ledigen? We steken er toch gewoon zelf de fik in? (altijd wel
ergens een ijzeren container te bewonderen waaruit metershoge vlammen
laaien) Of nog erger... waarom 300 meter stappen met een plastiek
zakje afval, als er zo veel plaats in de grasberm is? Hatelijk vind
ik dat, maar blijkbaar moeilijk uit te roeien, want je ziet hiet
overal. Hoog tijd voor wat opvoeding over hoe het ook anders kan.
--- hier gooide ooit iemand als eerste een leeg colablikje... ---
Iedereen denkt hier ook een fantastisch
chauffeur te zijn. Moeilijk is autorijden ook niet in Kosovo, als je
alle verkeersregels gewoon aan je laars lapt. Zomaar stoppen in het
midden van de rijbaan, om een praatje te slaan met een voetganger;
voorrang van links (of gewoon overal en op iedereen voorrang); bergop
inhalen, over een volle witte lijn, en een tegenligger in de grasberm
doen rijden; parkeren op het trottoir, maar dan wel met de neus van
het voertuig tegen de huisgevel.... moet kunnen! En het vreemde eraan
is...heel snel neem je die rijstijl over. Als je het niet doet, vorm
je eigenlijk een gevaar voor jezelf. Daarom heeft men mij ook al
meermaals verwittigd, om toch maar goed op te letten, bij de eerste
autoritjes terug in België. Zou wel eens heel gevaarlijk, en vooral
heel duur, kunnen uitvallen.
Een persoonlijke ervaring : een
bijverschijnsel van het constant Engels praten, is dat je algauw
'blijft' Engels praten, bijvoorbeeld tegen Belgische (Vlaamstalige)
collega's. Het gebeurt zelfs dat ik soms nadenk in het Engels! Een
voordeel is dan wel, dat mijn Engels er de afgelopen 5 maand enorm is
op vooruitgegaan. Maar ook mijn Albanees gaat erop vooruit. Zo kan ik
al een (kort en simpel) babbeltje slaan met de bakker, en kan ik
vloeken en schelden tegen al wie het verdient. Vraag is of ik na de
missie dit 'dieventaaltje' nog veel zal kunnen gebruiken...
En ondertussen is het echt lente
geworden. Temperaturen zijn gevoelig gestegen (ja, 's morgens om
08u30 een koffietje op een terras drinken voor aanvang dienst is best
te doen!), de zon is vele uren per dag aanwezig, en bomen en planten
staan in bloei. Dat belooft voor deze zomer. Wordt het hier dan echt
zuiders warm? Daarover dan wel meer in volgende logjes.
Ziezo, 4 maand ver in de missie. We
geraken redelijk ingeburgerd, en voelen ons nu en dan al eens bij de
anciens!
Het skiverlof vraagt U? Ronduit
fantastisch! Een aangename autocarreis, om 's morgensvroeg in
Gerlos-Zillertal te arriveren. Verse sneeuw was er zoals voorspeld
niet gevallen, maar toch nog genoeg, en van goede kwaliteit, om van
's morgens tot laat in de namiddag van de skipret te genieten. En ik
moet toegeven, van alle skivakanties die ik tot nu toe heb gedaan,
was hotel Innertalererhof het beste dat er is geweest. Met kop en
schouders stak het boven de vroegere hotels uit. Uitzonderlijk lekker
eten (vreemd voor Oostenrijk toch?), heel vriendelijk personeel,
mooie en ruime kamers, en een fantastisch welnesscentrum in het hotel
zelf. Neem daarbij dat het hotel op zo'n kleine 100 meter van de
hoofdskilift was gelegen, dit samen met het leuke gezelschap, maakte
deze week verlof compleet. En totaal onverwachts een dagje kunnen
skiën, én een pintje drinken, met een goeie collega uit Brugge, was
leuk meegenomen.
Het terugkeren naar Kosovo geschiedde
met een klein hartje. Na meer dan een week geweldige ontspanning,
moest het werk worden verdergezet, op zo'n 2200 km van Brugge...
Maar de pijn was draaglijk, vooral omdat er mij een nieuwe en
uitdagende job wachtte.
Zoals gemeld in mijn vorig logje, ben
ik dus daadwerkelijk gestart als Advisor en Monitor van de ROSU, de
Regional Operational Special Units hier in Mitrovica. Maar, het moet
gezegd, in feite is het maar een bij-job. Mijn hoofdtaak is eigenlijk Chief
Police Station Advisor, wat inhoudt dat ik de Station Commander van
het politiebureau in Zvetcan in alles moet bijstaan, en hem daarin
moet adviseren. Omdat ik de voorgaande maanden echter heel wat ervaring heb
opgedaan in het Noorden , en omdat men van plan is om deze
ROSU-troepen tevens in dit Servisch deel van Kosovo in te
zetten, vond men mij de meest geschikt persoon om deze mensen te
begeleiden. Dat dit niet van een leien dakje zal lopen, is me na deze
eerste twee weken al heel duidelijk geworden. Noch de lokale politie
in het Noorden, noch hun chefs, noch hun politieke 'meerderen' staan
toe dat collega's uit het Zuiden hun territorium betreden. Tot
hiertoe geen tussenkomsten over de brug dus, maar deze doelstelling
heeft wel hoogste prioriteit, zodat het er 'ooit' wel eens van zal komen. En
de stelling van de meeste Servische Kosovaren, dat dergelijke
interventies wel eens a one-way-trip zouden kunnen zijn, mogen
ons daarin niet afschrikken!
Het materiaal van de ROSU stelt me meer
dan gerust. Meer dan één lokale Belgische politiezone mag jaloers
zijn op hun middelen. Ballistische schilden (kogelwerend dus), dito
helmen, krachtige bewapening, en vooral goed getrainde en
gemotiveerde manschappen, die hun neuzen niet optrekken om eens een
dagje in de sneeuw te oefenen.. (ik heb het anders gekend)
Het mag nu stilletjesaan wat lente
beginnen worden, want de winter, en die harde vriestemperaturen,
duren nu wel echt lang. En de daarbij gaande verkoudheden en
gesnotter mogen nu ook wel achterwege blijven.
Tot later, met meer nieuws uit
Mitrovica Kosovo.
(bedankt aan de vaste volgers van mijn
weblog om zo nu en dan eens een reactie te sturen! Blijven doen, en
anderen warm maken om jullie voorbeeld te volgen!)
Dit is logje nummer 5, en wat meer is,
we zitten hier ondertussen 2,5 maand. Time flies when you're having
fun, zeggen ze. Dat is waar, hoewel de 'fun' sommige dagen ver te
zoeken is. Zo zijn hier op (Orthodox) oudejaar 2
Vlaamse collega's in elkaar geslagen, door agressieve Servische
jongeren, die het vieren van oudejaar net iets anders zien dan wij
dat doen. Collega's werden zonder aanwijsbare reden geslagen en
geschopt, met het ziekenhuis als eindbestemming. Verder kan ik hierover niets kwijt,
omdat het, begrijpelijk, nogal gevoelige materie is. Behalve dan dat
beide collega's, wegens het schenden van de eer van Eulex, hun missie
hoogstwaarschijnlijk vroegtijdig beëindigd zullen zien. En dit als
slachtoffer.... begrijpe wie kan?
Het voortzetten van de ontdekking van
Kosovo gaat ondertussen ook door. Onlangs werd ik uitgenodigd door
een Belgische collega en vriend, die hier samen met mij is
gearriveerd, in zijn woon- en werkomgeving, Peja. Voor diegenen die
dit weblog van den beginnen hebben gevolgd : inderdaad, de naam van
deze stad is dezelfde als het lokale biermerk! Omdat de brouwerij
daar is gevestigd natuurlijk! Samengevat : een oogstrelende omgeving,
stralend weer en een huisbrouwerij maakten deze 2-daagse prachtig!
Wat een natuur!!! Alleen een heel klein beetje jammer dat het zo'n
mooi weer was, want we hadden eigenlijk gepland om een namiddagje te
skiën. Door gebrek aan de nodige sneeuw, is het bij wandelen en
4x4-rijden gebleven. Het skiën wordt uitgesteld.
---- Peja, mooie stad, middenin de bergen en fantastische natuur ---
Het klooster van Deçane werd de
zondagochtend bezocht. Mooie site, maar omdat de inwoners, orthodoxe
Grieken, mij niet echt de ideale partners leken, heb ik toch besloten
om er géén verlengd verblijf aan te vragen. En neen, Roger
Vangheluwe zit ook daar niet....
Er zijn hier op 23 januari ook nog eens
herverkiezingen geweest, volgend op de officiële verkiezingen die er
op 12 december zijn geweest. Tja, als er in een bepaald stembureau
500 stembrieven worden geteld, terwijl er maar 300 kiezers zijn langs
geweest, of als iemand is komen stemmen die al 3 jaar is overleden...
dan ruikt men van heel ver enige fraude, niet? Maar deze
herverkiezingen zijn rustig verlopen, en een regering zal snel
volgen, wanneer zich niet te veel communautaire problemen
voordoen.....
In een vorig logje meldde ik, dat ik
mijn aanvraag om in Mitrovica te blijven had ingediend. Omdat
menigeen verbaasd is, dat er toch nog 'zotten' zijn die uit vrije wil
in het helse noorden willen blijven functioneren, heeft men mij
-als beloning- voorgesteld, of ik advisor van de ROSU wil worden.
ROSU = Regional Operational Special Units. De Cobra's van Kosovo, zeg
maar. Natuurlijk stemde ik daarin toe, zodat het nu enkel wachten is
op de goedkeuring van hogerhand. ---- interventievoertuig ROSU --- (of toch iets dat er op gelijkt...) Nu is het aftellen tot mijn eerste
terugkeer naar jullie regeringsloos landje. Op 11 februari land ik in
Zaventem, om dan eigenlijk 's avonds al de bus te nemen die mij naar
Zillertal-Oostenrijk moet brengen, om een dikke week skipret te
beleven! Ja, ook ik mag een beetje ontspanning hebben, toch?
Nog efkes deze vraag : kan er mij
iemand helpen aan een (oud) Belgisch bankbiljet? Tegen vergoeding?
Aan diegene die me dit kan overhandigen, geef ik wel de nodige uitleg
over het hoe en waarom...
De feestdagen zijn rustig verlopen.
Geen katers gekend geen innige omhelzingen met de wc-pot!
Ik veronderstel (en weet!) dat dit in
België wel eens anders kan zijn, doch hier bleef alles binnen de
perken. Neen, veel kunnen we ons niet veroorloven, en dronken over
straat lopen hoort daar zeker niet bij! Wat wel is opgevallen, is het
bijna verplicht afsteken van tonnen vuurwerk. Het begon zo'n twee
weken vóór Nieuwjaar, toen de straten zich vulden met kraampjes,
waarin verkopers van vuurwerk hun waar aan de man probeerden te
brengen. En als ik zeg 'vulden', dan mag dit heel letterlijk worden
genomen. Een straat van 100 meter lang, waar langs weerszijden om de
2 meter een kraampje staat gestald, over de ganse lengte, is me dunkt
toch rijkelijk gevuld, niet? Soms vroeg ik me wel eens af, wat zou
gebeurd zijn als een leukerd zijn smeulende peuk tussen één van die
kraampjes had gegooid... Gelukkig bleef dit maar bij een knallende
fantasie!
En verkopen deden ze hoor! Aan oud, en
vooral aan jong. Blijkbaar toch wel geld, naast gokken en gsm's, voor
dit knallend ritueel. Dat het testen van de aangekochte vuurpijlen
ook onder mijn slaapkamerraam geschiedde, zowel bij dag als bij
nacht, vond ik toch een iets minder leuk aspect. Te weten dat zoiets
wel eens tegen het raam durfde uiteen te spatten, misschien wel
onopzettelijk, gaf me niet echt een veilig gevoel. En toen barstte
het vuur op Oudejaar dus volledig los. Van overal, in alle kleuren,
in alle geluidssterktes, hoge en lage knallen... je kan het je echt
niet voorstellen! De hemel vulde zich minutenlang met artificieel
licht. Tot ik aan een 'local' vroeg, hoe het kwam dat je soms wel
knallen hoorde, zonder het daarbijhorend lichtspektakel. Slechte
kwaliteit misschien? Neen... dat was geen vuurwerk, maar
vreugdesalvo's vanuit een AK-47, de beroemde Kalashnikov dus. Een
goeie reden om de openbare weg te verlaten, en een volgend biertje
binnen het café te nuttigen dus! Maar die vreugdesalvo's blijken
hier heel gewoon te zijn, en worden afgevuurd telkens iets gevierd
wordt. Heel veel dus! Hoe zoiets kan, in een land waar het bezit van
een vuurwapen ten strengste verboden is... daar moet iemand mij maar
eens een antwoord op geven als het kan.
Ondertussen ook nog een beetje de
streek verkend, en daarbij onbewust op een heel lugubere plaats
beland. Oké, ik had niet onder die barricade mogen kruipen, maar het
uitzicht dat op de bereikte plaats aangeboden werd, was dan ook
fenomenaal. Vanop praktisch de hoogste berg rond Mitrovica, een
fantastisch panorama over de ganse stad. Maar... telkens er werd
verplaatst om een fotootje te nemen, voelde de ondergrond wat
'soppig' aan. De oorzaak? De aarde waarop ik stond, bleek eigenlijk
een grote begraafplaats (massagraf?) te zijn, waar grote delen al
werden blootgelegd. Snel nog een laatste fotootje genomen, en
wegwezen dan, want ik denk niet dat ik hier eigenlijk had mogen
komen...
Het is nu reikhalzend uitkijken naar de
nieuwe vacatures die voor internationale politiemensen zullen
verschijnen, zodat ik kan solliciteren voor een 'vaste' plaats hier
in Mitrovica. Want zoals in een vorig logje vermeld, zit ik hier maar
tijdelijk (tot eind maart) en zou dan moeten terugkeren naar mijn
oorspronkelijke standplaats, Pristina. Maar omdat ik het hier nu al
zo gewoon ben, de mensen en de streek heb leren kennen, en in een
fijn appartement verblijf, hoop ik toch op een kleine toegeving van
hogerop, om alsnog hier te mogen blijven tot end of mission.
Maar daavoor moet eerst de administratieve rompslomp doorzwommen
worden dus.
En hoe zijn de verkiezingen dan
eigenlijk verlopen, hoorde ik jullie afvragen? Ik moet
zeggen...vreemde bedoening hoor. Mijn shift startte om 11u00, en na
een verplichte briefing begaf ik mij als waarnemer naar het mij
toegewezen mobiele kiesbureau, waar ik mijn voorganger moest
aflossen. Wat kan je je daar bij voorstellen? Een godverlaten parking
langs een road to nowhere, waarop een minibusje staat geparkeerd, met
daarrond een tafeltje en enkele stoelen, en waarbij een vijftal
locals de honeurs mochten waarnemen. Wanneer ik daar toekwam
omstreeks 11u45 hadden ze .... zero votes! En het kiesbureau had
nochtans 'zijn deuren' al geopend om 09u00. Alles heel rustig tot nu
toe dus.
Maar dan...!!! Omstreeks 14u00 zag ik van hier en daar
enkele Servische Kosovaren afzakken naar mijn positie, en ik kon
onmiddellijk vanuit mijn kleinste teen voelen, dat daar niet veel
goeds bij te verwachten was. Want, zoals al duidelijk gemaakt in mijn
vorig logje, het Servische deel van Kosovo is niet echt opgezet met
(eigenlijk compleet tegen!) de federale verkiezingen, uitgeschreven
door een staat die zij niet erkennen. En aangezien het kiesbureau
waar ik verantwoordelijk voor was, echt wel temidden Servisch
grondgebied stond, was dat voor sommigen meer dan een doorn in het
oog! Van twee kwamen tien man. De tien werden algauw vijftig
demonstranten. En dat het hen menens was, zag ik toen enkelen vanuit
het niets enkele Molotovcocktails begonnen door te geven aan elkaar.
Na een kort maar duidelijk FLASH-bericht via de radio, kwam zeer snel
versterking aangerukt. Versterking voor ons, de minderheid op dat
moment, wel te verstaan. Na een korte maar hevige discussie werd
beslist om het kiesbureau op te doeken, en de plaats der onlusten te
verlaten. Samengevat : mijn dienst had hooguit 3,5 uur geduurd, en
het aantal stemmen is op 'zero' gebleven. Tot daar een korte
beschrijving van wat men noemt...democratische verkiezingen! Volgende
keer beter dan maar......?!? (over het uiteindelijke resultaat zal ik
hier niets neerpennen; daar konden jullie in de Belgische pers alles
over horen, vernam ik)
Iets heel anders dan. De dag voordien
ben ik naar Pristina afgezakt, waar we met de Nissan Patrol van een
Belgische collega (thx to Mike!) de omgeving ten zuiden van Pristina
zijn gaan verkennen. We reden via (o.a. het meer van) Gracanica naar de ruïnes van een
burcht in Novo Brdo. (neen, ik vergat hier geen klinker) Dat je in
Kosovo buiten de grootsteden echt wel van een fantastische natuur kan
genieten, zeggen de foto's hieronder, veel meer dan woorden kunnen
beschrijven. Dat belooft voor deze zomer!
--- ruïnes van het fort in Novo Brdo, toch al op 1200m hoogte ---
En ondertussen is het hier ook wel
winter geworden. Maar toch nog niet veel soeps volgens de lokale
bevolking. Er ligt wel een 10-tal cm sneeuw, en 's nachts kan het
vriezen tot -14°C, doch het is volgens de inwoners hier pas een
'normale' winter wanneer er meer dan een halve meter sneeuw ligt, en
wanneer zelfs overdag je oren van je kop vriezen bij temperaturen van
-20°C en kouder. Laat het ons toch maar bij de huidige temperaturen
houden dan....
--- een weg naar één van de politiecommissariaten - 4x4 jeep is dus absoluut geen luxe! ---
--- het openluchtzwembad in Zvecan, blijkbaar alleen maar open tijdens de zomer... ---
Volgende keer dan maar een woordje
uitleg over mijn job hier, de samenwerking met de lokale politie,
enz... (misschien tegen dan wel weer iets heel anders te vertellen)
Ik wens bij deze alvast iedereen
prettige eindejaarsfeesten, een gelukkig Nieuwjaar, en misschien een
bezoekje aan Kosovo in 2011....
Srecan Bozic, Srecna Nova godina!!!
(Servisch)
Gezuar Krishtlindjet, Gezuar Vitin e
Ri!!! (Albanees)
