Ik ben een meisje
Ik ben een vrouw en woon in Vlaams Brabant (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/04/1984 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, dansen, uitgaan, shoppen, lachen, mensen, ....
Ik in de psychiatrie
Nog steeds taboe?
22-07-2008
Het begin van de opname...
Ik verblijf hier momenteel een maand en 3 weken. Om jullie toch een beetje een beeld te geven van hoe ik hier terecht kwam ga ik proberen een duidelijke schets te maken van mijn ervaring.
Thuis had ik al een tijdje het gevoel verloren te lopen in mezelf en mijn leven. Het leek wel of ik constant foute beslissingen nam en ter plaatse bleef trappelen. Dit hou je wel een tijdje vol zonder al te veel problemen maar er komt (bij mij toch) een moment waarop er iets breekt. Mijn breuk kwam op een doodgewone zondag. De dag begon uitstekend, heel uitstekend zelfs met een gevoel van euforie. Ik was de avond ervoor redelijk uit de bol gegaan, veel gedronken, veel gedanst, veel geflirt... Nu ja een beetje een wilde avond en het zweverige gevoel van de avond ervoor leek ook die zondagochtend aan te houden.
Ik was alleen thuis en besloot een beetje huishoudelijke taken op mij te nemen zodat ook mijn mama tevreden zou zijn wanneer ze thuiskwam. Toen mijn mama thuiskwam kreeg ik geen possitieve kritiek te horen (tegen mij verwachtingen in). In tegendeel zelfs, niets van de dingen die ik gedaan had waren goed... De was hing niet op de juiste manier, er lag nog rommel binnen en ik voelde dat mijn ouders en zus mijn constant gepraat en overdaad aan energie eigenlijk maar irritant vonden.
Op het moment dat ik dit begon te beseffen is mijn gemoed volledig omgeslagen, eerst begon ik te huilen en radeloos in de tuin rond te dwalen. Terwijl ik zo rondliep zaten mijn ouders, zus en broer op ons tuinterras. Ik denk dat ze toen nog niet doorhadden dat ik me niet meer zo goed voelde... Enkel mijn broertje van 14 kwam naar me toe, hij voelde blijkbaar toch aan dat er iets mis was. Ik vroeg aan hem of hij mij een slecht mens vond. Als antwoord glimlachte hij alleen maar... Ik wou dat ik kon zeggen dat die glkimlach voldoende was maar ik voelde mij alleen maar verder wegzakken. Ik heb nog een tijd geprobeerd mezelf op te monteren maar uiteindelijk ben ik letterlijk ineengezakt voor mijn moeders voeten. Ik ben redelijk hysterisch beginnen huilen en vroeg haar om mij te helpen omdat ik het zelf niet meer kon.
We hebben een tijdje goed kunnen praten maar we voelden ook allebei dat zei me niet echt kon helpen, toen is ook ergens voor de eerste maal het woord psychiatrie gevallen. Eerst zag ik dit niet zitten maar thuis blijven was helemaal geen optie meer. Na een gesprek met ook mij vader en zus hebben we dan samen besloten naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te gaan. Na een kort gesprek met een assisitente psychiatrie is daar besloten dat ik da dag nadien naar het crisisinterventiecentrum zou gaan. Ik ging er toen vanuit dat dit voor enkele dagen zou zijn.
Ik dacht een korte schets te geven maar dat lijkt me moeilijk om een duidelijk beeld te geven. Ik ga het dus in stukjes doen :)
Nadat er beslist was dat ik eventjes (dacht ik) zou opgenomen worden ben ik nog 1 nacht thuis gebleven. Die nacht heb ik amper een oog dicht gedaan, ik had zoveel onbeantwoorde vragen over wat zou volgen... Ten eerste vroeg ik mij af wat voor een plek het zou zijn, ik kon er mij heel weinig bij voorstellen, kvroeg mij ook af wat voor andere mensen er zouden zijn, hoe lang ik daar zou blijven, wat de mensen gingen zeggen, of ik toch niet overdreven had, ...
Na een onrustige nacht heb ik dan vlug een handoek, een paar kledingstukken en wat toiletgerief bijeen gezocht, ik ging er nog steeds vanuit dat ik maar een weekje weg zou zijn en zelfs dat leek toen een eeuwigheid. Vlak voor ik vertrok kwam ik mijn zus tegen op de trap, we keken elkaar aan en zijn allebei beginnen huilen, dit was voor mij het moeilijkste moment van mijn vertrek. Ik had het gevoel dat ik haar ook in de steek liet.
Mijn papa heeft mij toen met de auto naar het ziekenhuis gebracht, ik weet nog dat ik mij heel onrustig voelde en dat ik het gevoel had dat hij dit ook niet zo vanzelfsprekend vond. Bij aankomst in het ziekenhuis voelde ik mij heel raar en ongemakkelijk. We werden wel goed en warm ontvangen door mijn eerste begeleidster, ik kreeg een rondeleiding op de afdeling waar ik achteraf bekeken niets van heb onthouden, khad toen een soort verdoofd, onwerkelijk gevoel.
Ik kreeg een gedeelde kamer toegewezen, maar op het moment van aankomst was mijn kamergenote er niet. De begeleidster liet men vader en mij alleen zodat we "afscheid" konden nemen, dit vond ik heel moeilijk en ook mijn vader leek dit niet zo makkelijk te vinden. Hij probeerde zijn vertrek denk ik een beetje te rekken maar is uiteindelijk toch vertrokken. Op het moment van zijn vertrek ben ik beginnen huilen, ik voelde mij bang en alleen.
Vandaag is het redelijk rustig op de afdeling, weinig therapiën... Uit verveling heb ik me dus voor 1 van de computers gezet en toevallig kwam ik daardoor op het idee om mijn ervaringen te delen via een blog. Ik heb even getwijfeld of ik dit onder mijn eigen naam zou doen maar uiteindelijk kies ik ervoor toch nog even naamloos te blijven... In elk geval ga ik trachten van toch elke dag een stukje te schrijven over wat me die dag heeft bezig gehouden op mijn afdeling (a&d of angst en depressie). Dit kan gaan over de therapiën maar ik denk dat het eerder een beeld gaat zijn van mijn beleving en gevoel tijdens mijn opname.
Het horen van andere meningen en gedachten is in mijn ogen altijd verijkend. Ook al lijken deze in eerste instantie misschien negatief... Vriendelijke groetjes,
