17 december 2016 krijg ik van mijn petekind volgend bericht via messenger:

"Ik wil u even laten weten dat ons mama in het ziekenhuis ligt. Ze hebben iets in haar hoofd gevonden en denken aan een tumor. Er zijn al verschillende onderzoeken gebeurd, dinsdag weten we meer"

Die mama, da's mijn zus. Mijn lieve zus.

Ondertussen is die lieve zus geopereerd. Het was inderdaad een tumor. maar de locatie was gunstig, en dat onding verwijderen zonder schade aan de hersenen aan te richten is perfect gelukt.

Een paar dagen wachten op de uitslag of het nu iets kwaadaardig is of niet.

Ondertussen de zus oppeppen. Grapjes maken over haar haar dat voor een kwart was weggeschoren, en dat ze er wel ongelooflijk cool uit zag met dat litteken en die eindeloze reeks metalen haakjes die in haar hoofd zitten.

Grapjes maken, de zus oppeppen, en terwijl je dat doet, zelf sterven......

Mijn zus is voor mij de laatste schakel naar mijn jeugd. Naar mijn ouders, naar mijn broer....

Mijn moeder stierf in 2000 aan kanker. Mijn vader in 2015 in een verkeersongeval. De broer was hen al voorgegaan in 1986. Zelfmoord......

Donderdag 05/01 ben in de namiddag  bij mijn zus op bezoek geweest in het ziekenhuis. Ik heb een uurtje met haar kunnen praten. Alleen met haar.

We weten nu dat de tumor een kanker in de 4de graad is, en dat genezen een klein mirakel zal zijn.

Maar dat ene uur met mijn lieve zus, alleen zij en ik, dat is een uur dat ik  zal koesteren zolang ik leef.

Vecht, lieve zus, vecht! Want met je 52 jaar ben je veel te jong om nu al onze ouders en onze broer te gaan vervoegen.

Vecht, al was het alleen maar voor mij, want ik hou van je!