De voorbereiding op zich was al de moeite waard. In het begin een uurtje stappen aan hoog tempo (6.5 km/u), het kon niet vlug genoeg gaan. Maar met de tijd werden het uitstappen van 3 à 4 uur met kleine rustpauzes en tijd om foto's te nemen (5km/u).

Zo heb ik de dichte omgeving, +/- 15 km rond het huis echt leren kennen: paadjes en wegeltjes waar ik nog nooit van gehoord had, in een prachtige rustige natuur. Nu pas besef ik hoe prachtig het Meetjesland wel is!

Nooit heb ik de evolutie van seizoen tot seizoen van zo dicht (op de voet) gevolgd. De bevroren landschappen in de winter met de kale landerijen, het langzaam ontluiken in de koude lente en uiteindelijk de overweldigende zomer.

Het was fascinerend om de evolutie van de velden, de landbouwgewassen over de seizoenen heen te volgen.

Wie weet hoeveel percentage van de onze landbouwgrond begroeid is met maïs? Heel veel!

De kleine sprietjes die vergeelden en dreigden weg te kwijnen in april,  die zich in mei wisten te herpakken en in juni groeiden tot overweldigende uit het donker groene weelderige velden tot 2.5m hoog. Nu zijn de planten  zwaar beladen met meerdere maïskolven. Bij mijn terug komst in oktober zal het grootste deel al geoogst zijn. Ik zal de maïs missen.

De Lembeekse bossen, de Stuiverse bossen, langsheen De Lieve en het Afleidingskanaal waren mijn lievelingsplekken om te stappen.

In juli heb ik een weekje getraind in de Ardèche, een kennismaking met de bergen. Heel leuk, maar ze hebben serieus in mijn kuiten gebeten. Wat zal het worden in de Pyreneeën?

Naast de fysieke training was er ook de mentale voorbereiding. Geleidelijk aan groei je er naar toe. Lid worden van "het Compostella genootschap", vergaderingen bijwonen, contact zoeken met ex-pelgrims.....Hoe meer de tijd vordert, hoe meer er over gepraat wordt bij vrienden, familie en collega's.

Een drukke full time job, een grote tuin onderhouden en vele uren stappen...  Wat schiet er dan nog over aan tijd?
Wat een geluk dat ik er niet alleen voorstond. .....

Bijlagen:
13-08-03 rattevalle 2.JPG (208 KB)   
DSC04536.JPG (425.1 KB)   
DSC04579.JPG (508.2 KB)   

Toen ik een vijftal jaar terug een bijlage van de Knack las met meerdere artikels over de verschillende aspecten van een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, was ik verkocht! Dit wilde ik persoonlijk meemaken. Wanneer???

Het was de cocktail van die verschillende ingrediënten die me goesting deed krijgen.

Het beleven van de pure natuur in al zijn wisselende elementen: vlaktes, heuvels, bergen, dorre streken, bossen en groene velden,...
 Maar ook het wisselende klimaat: warmte, hitte, koude en zonnige dagen, afgewisseld met veel regen en wind.

De sportieve uitdaging, het verkennen van de eigen krachten in een eigen tempo zonder competitie. Vele lange dagen: letterlijk en figuurlijk doorgaan.

Het cultuurhistorisch aspect spreekt me bijzonder aan. De weg afleggen die reeds eeuwen en eeuwen na mekaar is afgelegd door vele duizenden mensen, elk met hun eigen intentie. De geschiedenis heeft deze weg getekend met vele monumenten, kerken en kathedralen.

Dit brengt ons tot het spirituele aspect, dat moeilijk te omschrijven is maar dat ik wel wens te ervaren en later misschien beter kan toelichten. Voor alle duidelijkheid, het is geen bedevaart!

Het wordt een andere manier van leven, een leven langs de kant van de weg, een volle maand lang zonder comfort... in gemeenschappelijke slaapzalen...

Ik  ga bewust alleen, alhoewel ik graag Jacqueline had meegenomen, wat voor haar helaas niet haalbaar was. Maar we zullen mekaar niet lossen onder weg, op onze eigen manier.

Het is niet de bedoeling alleen te zijn maar juist omgekeerd; ik wens veel mensen ECHT te ontmoeten, samen een eindje op stap gaan....

Meerdere keren hoorde ik van andere pelgrims zeggen: "je komt er vast en zeker je eigen tegen!"
Wat dit ook mag zijn, ik wil het ook wel eens ervaren.

Toen ik een paar jaar terug  bij Jacqueline en de kinderen langs mijn neus weg liet horen "te voet naar Compostella" dat zie ik nog zitten was het van "Ge zijt gij zot zeker..." en daar bleef het bij.

Toen ik vorig jaar in november mijn plannen uit de doeken deed, wist ik vrouw en kinderen vlug te overtuigen. Met verwondering en nog heel veel vragen stonden ze volledig achter mij. Dank zij hun volledige steun sta ik nu zover.

Dan moest ik nog aan de nodige dagen verlof geraken voor deze onderneming, maar ook dit viel mee. Terug verwondering maar een volledige medewerking. Nu ben ik wel verplicht mijn T-shirt met konijn (zie foto) te dragen tijdens de tocht.

De reacties van de buitenstaanders waren zeer uitlopend, maar wel grappig! Zowel de positieve als de negatieve... Want die waren er ook.

"vrouw en kinderen vijf weken in de steek laten, dat doe je toch niet"

" Daar steekt nog wat anders achter"

"Dat gaat ge toch niet laten gebeuren"

"Dan moet ge toch veel misdaan hebben, om zoveel boete te moeten doen"

"Is dit iets dat je vroeger beloofd hebt?"

"jaa Ides, dan goi gè doar vele keueun lezen" (lezen= bidden)

enz...

De Camino Frances is één van de bekendste pelgrimsroutes. Is men automatisch pelgrim als men deze route bewandelt?

Naar horen zeggen is stappen alleen niet voldoende, er moet méér zijn, maar dit komt wel van zelf.

Volgende tekst geeft een idee waar het op aan komt.

"Daarom ervaren velen het echt als een cadeau, om een tijd lang als pelgrim uit het gewone leven te kunnen stappen. Het onderweg zijn, alles wat je nodig hebt zelf meesjouwen, de natuur, het ongewisse, het ritme van de lange tocht, het alleen zijn, de ontmoetingen, steeds je eigen keuzes maken - los van het bekende en vertrouwde. Het zijn prachtige ingrediënten voor een diepgaande ervaring. Op pelgrimstocht gaan is dus een uitstekende manier om tot rust te komen, om de tijd te nemen om (opnieuw) te ontdekken wat er echt toe doet. Gaandeweg kun je, op een natuurlijke manier, in contact komen met wie je bent, met je bestemming en hoe je die wilt bereiken". (Fragment uit de blog van de refugio Chemin d'esprit in Saint Jean Pied de Port).