Intussen zijn we al een weekje veilig en wel geland in ons thuislandje België. We willen ons eerst verontschuldigen voor het lange wachten. Maar zoals jullie wellicht al weten, zijn de computers in Peru niet altijd wat ze moeten zijn. We hadden de blog dan ook bijgewerkt, tot de computer in Puno blokkeerde en al ons werk om zeep was Toch willen we ook met jullie de rest van ons avontuur delen. Vandaar onze laatste maand in een notendopje
Het laatste wat jullie vernomen hadden, was onze helse taxirit en de avonturen die we op Delphine haar verjaardag beleefd hebben
Eerste week
Vanaf dinsdag 4 augustus werd het weer zwaar werken voor ons. Om 9.00 uur hadden we vergadering met de stagiaires. Daarna konden de voorbereidingen voor de komende 3 dagen stage beginnen. De volgende dagen bestonden uit s ochtends lesgeven, s middags koken, s namiddags voorbereiden. De avondactiviteiten varieerden van wassen tot op internet gaan tot kaarten tot
Op zaterdag hadden we wat verzet nodig van de drukke week. De vier meisjes maakten samen met Abel, Christian, Daniël en Fredy een prachtige wandeling naar Condorwasi. Op onze weg liepen we door Yanahuara, het kleine dorpje waar we de laatste week stage liepen.
Op zondag was er een belangrijke voetbalwedstrijd die we allen bijwoonden. Sommigen van op de tribune als echte supporters, anderen volgden de spannende wedstrijd tussen Ichuña en Arequipa liever van op een berg s Avonds gingen we naar de mis en daarna aten we heerlijke kip met frietjes, de perfecte afsluiter van een geslaagde week.
Tweede week
De volgende week werden de maatregelen voor de Mexicaanse griep opgegeven. De kinderen konden na vier weken eindelijk opnieuw naar hun school Ramon Castilla. Ook voor ons begon een nieuwe ervaring.
Veerle en ikzelf namen het tweede leerjaar voor onze rekening, terwijl Elien en Liesbeth het derde leerjaar toegewezen kregen. Op maandag keken we aandachtig toe en kregen we de lesopgaven voor de komende week. In de namiddag verveelden we ons dus niet! Na het middageten vlogen we er meteen in. Het voorbereiden duurde tot een gat in de avond, maar de kinderen zijn het vele werk meer dan waard!!!
Op dinsdagmorgen voelden we weer wat kriebeltjes in onze buik. Voor het eerst gaven we weer gewone les met een mentor, maar zonder tolk bij ons. Het werd opnieuw wat aanpassen, maar de zenuwen waren voor niets nodig. De lessen verliepen prima en de kinderen waren erg enthousiast. In de namiddag bereidden we opnieuw voor. En zo ging het de ganse week door: in de voormiddag lesgeven, s middags koken en in de namiddag voorbereiden.
Op vrijdagnamiddag trokken de vier meisjes door het dorp met hun fototoestel. Niets kon aan onze arendsblik ontsnappen We maakten fotos van de wegen, de bakkerij, het internetlokaal, de winkeltjes, de school, het ziekenhuis, zodat we nooit meer zouden vergeten hoe het dorp Ichuña er uit zag! Daarna gingen Elien en Veerle een filmpje bekijken bij Fredy, terwijl Liesbeth en ik geen film maar wel de sterrenhemel aanschouwden. We genoten allen met volle teugen van onze avond. Rond 22.00 uur was het bedtijd.
Op zaterdag waren Liesbeth en ik al vroeg uit de veren. Er stond namelijk een lange wandeling op ons te wachten. Gids en vriend Christian begeleidde ons op de vele smalle bergpaadjes. Hoewel we ons afvroegen hoe hij deze kon zien . Elien en Veerle deden het wat rustiger aan en spendeerden hun dag samen met Abel en Fredy. s Avonds aten we met zn allen kip met frietjes. En zo beleefden we elk op onze eigen manier een prachtige dag! We beseften maar al te goed, dat dit ons laatste weekend in het prachtige dorp Ichuña was
Zondag is rustdag, deze leuze hanteerden we op onze laatste zondagmorgen in Ichuña. We sliepen lang uit en namen daarna een uitgebreid ontbijt. Terwijl Liesbeth en ik gingen winkelen, deden Elien en Veerle het sportiever aan en gingen basketballen. De namiddag was goed gevuld. Er waren vandaag namelijk feesten in het dorpje Yanahuara! Dat konden we niet aan onze neus laten voorbijgaan Na een heerlijk middagmaal met als toetje vanillepudding (mmm!!!) vertrokken we naar Yanahuara. Na een fikse wandeling van 45 minuten bergop, kwamen we bij de feesten aan. We werden meteen verwelkomd door mannen die in vrouwen verkleed waren. Er werd gedanst en gedronken. Rond 17.00 uur begon de avond te vallen en keerden we terug naar ons stekje. Een leuke maar buitengewone zondag zat er op.
Derde week
Op maandagmorgen liep de wekker vroeger af dan gewoonlijk. Vandaag moesten we namelijk naar Yanahuara voor onze stage. Snel namen we ons ontbijt en vertrokken om 7.50 uur naar onze stageschool. Een 50-tal minuten later kwamen we daar aan. Het schooltje telde amper 3 klassen, 3 leerkrachten (waarvan 1 ook directeur was) en 25 leerlingen. Terwijl Veerle en Elien de lessen in de eerste graad bijwoonden, volgden Liesbeth en ikzelf de wiskundeles in de tweede graad. De lessen werden door stagiairs gegeven. Om 12 uur vertrokken we terug voor een zonnige wandeling bergaf naar Ichuña. We aten in het restaurant, genoten nog van de zonnestralen en daarna spraken we met de stagiaires af om de lesonderwerpen voor de komende week te bespreken. Na een uurtje waren we eraan uit en begonnen we met de voorbereidingen. De lesonderwerpen waren echter een heel stuk moeilijker dan in Ichuña. Toch deden we alles wat we konden om alles zo goed mogelijk voor te bereiden. Geen wonder dat we pas om 21.00 uur klaar waren met de voorbereidingen voor dinsdag. Na een zware dag kropen we allen vroeg in bed.
Op dinsdagmorgen, getraind zoals we waren, kwamen we al na 35 minuten stappen aan op onze 200 meter hoger gelegen stageschool. Daar genoten we eerst wat van de eerste zonnestralen en begonnen daarna aan het serieuze werk. Terwijl Elien en Veerle enthousiast met het hapmonster groter en kleiner dan aanbrachten in de eerste graad, gaven Liesbeth en ik een les rond delen en een muziekles. We probeerden heel wat uit met de kinderen. Het ene al wat succesvoller dan het andere . s Middags maakten we broccoli met aardappeltjes en worst klaar. Deze heerlijke maaltijd moest ons nieuwe energie geven om onze lessen voor te bereiden. De hele namiddag stond in teken van deze voorbereiding. s Avonds voelde Delphine zich niet zo lekker en werd naar het ziekenhuis gebracht voor een nachtje observatie. Op woensdag vertrokken Elien en Veerle voor de laatste stagedag naar Yanahuara terwijl Liesbeth bij Delphine in het ziekenhuis bleef. Elien en Veerle gaven een meer dan geslaagde knutselles en dit was meteen het succesvolle einde van onze stage. Op donderdag en vrijdag waren er namelijk sportwedstrijden in Ichuña voor alle scholen in de buurt.
Onze dagen waren echter goed gevuld want over twee dagen zat ons verblijf in Ichuña er voorgoed op . Er werd veel gepoetst en gewassen, maar de meeste tijd besteedden we aan de voorbereidingen voor ons afscheidsfeestje dat op donderdagavond plaatsvond. We bakten heerlijke pannenkoeken en maakten popcorn voor de dertig genodigden. Het werd een geslaagde avond waarop er heel wat gedanst en gezongen werd. We kregen zelfs privéoptredens, zalig!!! Na deze heerlijke avond kropen we in bed want de volgende dag was ons vertrek een feit. Op vrijdag poetsten we de laatste kamers, deden de laatste inkopen en namen dan om 14.00 uur afscheid van onze vrienden. Enkele vrienden (Abel, Christian, Fredy en Ruben) lieten ons nog niet achter en kwamen met ons mee naar Puno, sommigen zelfs naar La Paz, onze eindbestemming.
Na een gewone busrit, met 21 mensen in een busje van 12 , kwamen we rond 19.00 uur aan in Puno waar we na een heerlijke pizza ons bedje indoken. De volgende dag was het de verjaardag van Ruben, één van onze vrienden. We verwenden hem met chocolade en popcorn. We beleefden een heerlijke dag: we bezochten het liefdeseiland op het Titicacameer, aten ijsjes en hoe kan het ook anders: een verjaardagscake. s Avonds dronken we eerst wat (fruitsap ) in een cafeetje voor we de avond in de discotheek afsloten. We konden toch Peru niet verlaten zonder daar een avond in een discotheek doorgebracht te hebben .
De volgende morgen waren onze oogjes echter maar klein toen we om 7.00 uur met de taxi werden opgehaald om naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia te vertrekken. In de busterminal namen we afscheid van onze goede vriend Ruben. Daarna begon de lange busrit. Onderweg werden we verwend met prachtige zichten op het Titicacameer. Met de bus voeren we zelfs over het meer! Rond 16.00 uur waren we op onze laatste bestemming: La Paz. We pakten onze koffers een laatste keer uit en maakten daarna nog een avondwandeling. Op maandag verkenden Liesbeth, Christian en ik de stad, net als meneer Cappelle. Elien en Veerle wachtten op Fredy en Abel. In de namiddag kwam Fredy aan, Abel kwam pas op dinsdagavond aan in La Paz. Ook de volgende dag werd de stad door enkele Belgische meiden onveilig gemaakt . We bezochten enkele kerken en de grootste markt: calle de bruchas. Op woensdagmorgen namen Liesbeth en ikzelf afscheid van Christian die de bus nam naar zijn thuisstad Moquegua. De rest van de dag luierden we wat, terwijl de anderen de stad voor de laatste dag bezochten. En toen was ons verhaal bijna ten einde.
De volgende morgen werden we om 4.00 uur met de taxi opgehaald en naar de luchthaven gebracht. Onze eerste vlucht had een uur vertraging, wat een probleem opleverde met onze verbinding. Er werden nieuwe vluchten geboekt en uiteindelijk kwamen we met een twaalftal uren vertraging, moe maar voldaan aan in Zaventem. We werden hartelijk verwelkomd door familie en vrienden die zelfs spandoeken gemaakt hadden voor ons!!! Na veel geknuffel en gekus vertrokken we huiswaarts. En hier eindigt ons onvergetelijk avontuur.
Tot slot willen we iedereen nog eens hartelijk bedanken voor al de steun die we van jullie mochten ervaren. Voor ons is het een reis geworden die we nooit meer kunnen vergeten en die ons leven en onszelf voor eeuwig veranderd heeft. Een prachtige levenservaring. We willen dan ook speciaal onze ouders, meneer Cappelle en Marieke bedanken die ons deze kans gegeven hebben en deze reis mogelijk gemaakt hebben voor ons. Dank u wel!
Hier volgt opnieuw een verslag van de voorbije dagen. De ene dag was al wat spannender dan de andere. Dat zal je wel merken als je verder leest!
Dagboekextract :):
Zaterdag waren we vroeg uit de veren. Om 5.40 liep onze wekker af. In pyjama gingen we naar beneden om Marieke uit te zwaaien. Darna maakten we ons klaar want om 6.30 uur moesten we ontbijten. Een halfuur later werden we met een minibusje opgepikt en naar de busterminal gebracht. Daar namen we om 8.15 uur de bus naar Puno. We sliepen bijna allen de hele voormiddag. Rond 11.30 uur stopten we even in La Raya voor een plasje waarna we ons 6 uur durende toch verderzetten. De bus zag er erg luxueus uit maar dat was hij niet! Airco kennen ze hier blijkbaar niet (meer)! Omstreeks 15.00 uur werden we 'verlost' en konden we een frisse neus halen. Met de taxi werden we naar Camino Real gebracht. Om 18.00 uur gingen we een hapje eten in een gezellig restaurantje dicht bj de plaza de armas. Pizza, lasagna of trucha. Het heeft ons allen gesmaakt!
Zondag was/is een dag om nooit meer te vergeten. De dag kwam langzaam op gang. We stonden op om 8.00 uur en gingen voor de laatste keer uitgebreid ontbijten. Het ontbijt is immers overheerlijk in Camino Real. Daarna namen we allemaal nog een laatste lange en deugddoende douche. In Ichuña is er immers nog steeds geen douche aanwezig . De rest van de voormiddag vulden we met het maken van onze rugzak en het versturen van mailtjes. 's Middags aten we in een plaatselijk restaurantje biefstuk met puree. De maaltijd beviel ons wel en daarna was het tijd voor boodschappen op de mercado. In de namiddag verwenden we onszelf nog op een ijsje (stracciatellig, passievrucht, chocolade, kies maar uit!). Om 16.15 uur werden we met een taxi afgehaald en naar de busterminal gebracht. Daar wachtten we op de bus van 17 uur terwijl de overvole bus van 15.30 uur net vertrok met een uur vertraging. We wachtten en wachtten maar er kwam maar geen bus en nog vreemder was het feit dat er geen andere passagiers waren behalve nog 1 student. Om 17.15 uur belden we naar padre Jef ( de Belgische priester in Ichuña) en om 18.00 uur nog een tweede keer. Hij had intussen contact opgenomen met Jeanette die 10 minuten later een kijkje kwam nemen. Een uur werd er gepalaverd over dé oplossing: van Puno naar Arequipa en dan dan dinsdag van daaruit de bus nemen. Deze oplossing was echter veel te duur en we besloten om een minibus aan de haak te slaan. Dit lukte na enige moeite. Heel tevreden stapten we in. Maar ons geluk was van korte duur. Vijf minuten later 'gooide' hij ons eruit omdat hij de afstand en weg onderschat had. Toen begonnen we alle taxi's tegen te houden. Uiteindelijk waren er 2 die ons wilden brengen. We kozen de goedkoopste en met 6 kropen we in een minitaxietje naar Ichuña. Na een tankbeurt begon de helse rit. Gedurende twee uur volgden we een mooie asfaltweg. Toen kwamen we in een dorpje aan waar de mensen ons van benzine bevoorraadden. Van daaruit was het nog 2 uur op de hobbelige weg. Al snel leek de weg niet voor een taxi bestemd. Bij het doorrijden van een rivier ( net erna toen er gejuicht werd) kwam er rook uit de motor. Na 30 pogingen, evenveel gebedjes en het duwen van de wagen, zetten we de rit verder. Het geluk was niet aan onze zijde. We bevonden ons voor de eerste splitsing van de avond. De student die de weg meende te kennen was al even gedesoriënteerd als wij. Rond middernacht zaten we nog steeds in the middle of nowhere met enkel sneeuwbergen rondom ons. Er werd gezongen voor de 20ste verjaardag van Delphine. De laatste noot was amper uitgestorven toen we een platte band kregen. Gevolg: allen uit de wagen en reserveband opsteken. Het was zeker niet hun eerste keer want in 5 minuten was de klus geklaard. We reden verder en kwamen steeds meer splitsingen tegen. De moed zonk rond 1.30 uur letterlijk in onze schoenen. We moesten immers uitstappen en te voet verder gaan omdat de taxi de steile weg niet op kon. De benzintetank halfvol, geen signaal op de gsm, geen huis te zien, geen water. We dachten werkelijk dat we het niet zouden overleven. Om 2.00 uur kon ons geluk niet op toen we een klein hokje zagen. Wonder boven wonder zaten er twee mannen in. We vroegen de weg, nog een uurtje en we zouden aankomen in Ichuña. De tranen van opluchting kwamen bij sommigen boven. Een uur later, om 3.15 uur kwamen we inderdaad aan. We omhelsden de chauffeur, we aten nog een snelle hap en gaven hem een kamer om te slapen. Nog niet bekomen van de doodsangst, installeerden we ons. Delphine maakte haar kaartjes en cadeautjes open en nog steeds in shock gingen we slapen. Het was inmiddels 5.00 uur! Een avontuur om nooit meer te vergeten.
Na 45 minuten rusten stond Liesbeth op om de taxichauffeur uit te laten. Daarna ging ze nog snel wat brood kopen. Na het versieren van Delphines bord met fruit kroop ze snel weer in bed. Delphine was het eerst op. Om 11 uur rolden ook Veerle, Elien en Liesbeth uit hun bed. We ontbeten buiten, het was immers al erg warm. Daarna gingen Delphine en Liesbeth inkopen doen voor de lunch. We maakten belegde broodjes, maar vooral het dessert, chocoladecake uit Puno (!), smaakte enorm! Om 15.45 uur hadden we een afspraak met Christian. Hij nam ons mee voor een stevige fysieke inspanning. We beklommen letterlijk een berg en hadden opnieuw een prachtig uitzicht. We keken ook verwonderd naar de prachtige cactussen onderweg. Terwijl we weg waren bereidden Veerle en Elien het verrassingsmaal voor Delphine voor. Om 19.30 leidden we Delphine naar de tuin van padre Jef. Daar maakten we een vuurtje (buiten) om de overheerlijke maaltijd te bereiden. De gebakken frietjes en gewokte groentjes smaakten ons enorm. Ook de fruitsalade, popcorn en thee als dessert was om de vingers bij af te likken. Delphine genoot er enorm van. We werden vergezeld door enkele Peruviaanse vrienden. Het was echt supergezellig. Opdracht geslaagd! Maar de avond was nog niet ten einde. Voor de tweede keer op rij hadden we pech. De poort van het gebouw waar we slapen sluit elke avond om 22.00 uur en dat waren we even uit het oog verloren. Om 22.10 stonden we voor een gesloten poort. Steentjes smijten, roepen, tikken op de deur,...We probeerden alle trucjes. Na een dik uur bereikten we eindelijk ons doel. De deur werd geopend. Zo konden we toch nog deze fantastische dag en verjaardag van Delphine afsluiten in ons eigen bed.
Zo zie je maar dat er in enkele dagen tijd heel wat kan gebeuren. Deze laatste twee dagen vergeten we alvast nooit meer! Tot schrijfs! Dikke kussen
Onze tussenweek zit er bijna op. Het was een onvergetelijke ervaring!
Zondag kwamen we aan in de vierde grootste stad van Peru, Cuzco. Tijdens de busrit stopten we verschillende keren. We bezochten onder meer een Incamuseum, de Sint-Pieterskerk, het hoogste punt La Raya met uitzicht op sneeuwbergen en de grootste archeologische site die afstamt uit de Incatijd. Rond 17.00 uur kwamen we aan in ons hotel in Cuzco. De kamers waren gigantisch, net balzalen... De douches waren niet altijd wat ze moesten zijn. Warm water is hier blijkbaar nogal aan de schaarse kant.
Maandag verdiepten we ons nog wat verder in de Incamaterie. Het Incamuseum loonde echt de moeite en nam de volledige voormiddag in beslag! Als middagmaal verwenden we onszelf op een kippensoepje en heerlijke spaghetti gepaard met een coupe versgeperst sinaasappelsap, ananassap of papayasap. Met een gevulde maag verkenden we de stad verder tot we ons opnieuw lieten verleiden door een warme wafel met chocoladesaus en een warme chocolademelk. Kwestie van reserves op te doen . Daarna bezochten we de mercado. De weg ernaartoe bleek niet zo simpel te zijn. Wij, feministische vrouwen nochtans, bevestigden het cliché: vrouwen en kaartlezen gaan niet samen . Nu, wat sightseeing kan nooit kwaad! De mercado was echt indrukwekkend. Op deze markt kun je werkelijk alles kopen: varkenssnuiten, hersenen, lever, darmen, fruit, accessoires, souvenirs, brood en nog zoveel meer. We sloegen de nodige voorraad op en trokken naar ons hotel. Daar genoten we van een lekker diner in onze toch veel te grote kamer.
Dinsdag begon niet zo goed voor Elien. Na een slechte nachtrust werd ze wakker met barstende hoofdpijn. Enkel de rust kon haar redden. De andere vier musketiers trokken er gepakt en gezakt op uit. Met een picknick bij de hand maakten we een stevige wandeling met opnieuw prachtige uitzichten. Onderweg brachten we een bezoekje aan vier ruïnes en een reuzegroot lichtgevend Jezusbeeld. Meneer Cappelle verkende de stad op zijn eentje. Hij is hier immers vorig jaar al geweest. Gelukkig voelde Elien zich al een stuk beter toen we biefstuk-friet / pasta met ham en kaas gingen eten!
Le moment suprême: woensdag = Machu Picchu dag. Die dag zagen we voor het eerst in ons leven een wereldwonder. En deze benaming is niet eens overdreven! Een treintje bracht ons op de juiste plaats. Bij de ingang werden we verwelkomd en vergezeld door een persoonlijke gids. Die leidde ons doorheen de historie van de Machu Picchu. Het eerste zicht was werkelijk adembenemend! Na de rondleiding aten we onze picknick op met zicht op het wereldwonder onder een stralende zon. Na ontspanning komt inspanning. We trokken naar de Zonnepoort. Onze kuitspieren werden stevig getraind door de vele trappen. Eenmaal boven werden onze inspanningen beloond met een prachtig uitzicht.
Donderdag was een rustige dag. Op deze dag overwon Elien zichzelf. Ondanks haar hoogtevrees, beklom ze samen met de andere ladies een enorme ladder die ons naar de top van de berg bracht. Na deze zware inspanning doopten we onze voeten in de Urumbambarivier. We sprongen als berggeitjes van de ene rots naar de andere. In de namiddag deden we het wat rustiger aan en verkenden we het stadje. 's Avonds keerden we met het treintje terug naar Munay Tika.
Vandaag, vrijdag, bezochten we de heilige vallei. Vooral het pittoreske Incadorpje Ollantaytambo met zijn prachtige Incavestiging tegen de bergflanken. Daar kregen we de nodige uitleg over het rijke verleden van de Incabeschaving door een gepassioneerde gids. Na een proevertje van een plaatselijk biertje schoven we aan voor een uitgebreide lunch. Het buffet was keizerlijk. Tien verschillende taarten als dessert, dat zegt wel genoeg! In de namiddag bezochten we de lokale markt in Pisac waar we ons eventjes lieten gaan. Sieraden en vrouwen gaan nu eenmaal wél samen.
Na een maand in Peru moeten we met spijt in ons hart afscheid nemen van een ongelooflijke, fantastische, lieve, warme, sympathieke supervrouw, reisgezel en tevens een vriendin voor het leven: Marieke! Marieke, bij deze willen we jou hartelijk bedanken voor alles wat je voor ons deed. We hebben van elk moment samen met jou genoten. Dankjewel!
Deze week is (bijna) voorbijgevlogen. Morgen gaan we naar Puno en zondag keren we terug naar ons vaste stekje: Ichuña. Tot dan!
We vliegen er meteen in. Onze week was behoorlijk druk. Het was een gewone week, zonder veel speciale gebeurtenissen. We hebben de kinderen leren knutselen met wegwerpmateriaal, wasco's, papier en schaar. De resultaten waren verbluffend mooi (we hebben ze op foto) en de kinderen waren erg enthousiast! Daarnaast hebben we ook creatieve wiskundelessen gegeven.De kinderen hebben zelfs toneel mogen spelen. Het was duidelijk dat de kinderen dit niet gewoon waren. Het was niet zoals in België, maar de ideeën van de kinderen waren wel goed. Verder hebben we ze laten kennis maken met een typische Belgische dans: 't Smidje (hoe kan het ook anders ). Zelf kleuters kregen de dans al snel onder de knie! Naast het eigenlijke lesgeven, hebben we voor het eerst in ons leven een mondeling examen van Engels afgenomen! De studenten kregen 1 vraag voorgeschoteld in het Engels (opgesteld door hun leerkracht) en daarrond moesten ze vertellen. We moesten ze beoordelen op hun vlotheid en uitspraak. Na het afnemen van het examen zijn we overheerlijke kip met frietjes gaan eten (nog eens Belgische kost - eindelijk ). Dit was een gezellig afscheidsmaal. Het was immers de laatste dag van Marieke in Ichuña. Vrijdagochtend was onze laatste stagedag voor de tussenweek. Deze hebben we afgesloten met zelfgemaakte popcorn met suiker in plaats van met zout (zoetebekjes die we zijn ). De leerlingen hebben er erg van genoten (en wij ook). Hun geluk kon niet op toen ze elk nog een pet en kleurpotloden kregen. Om 15u vertrokken we met de bus naar Puno...dat dachten we toch... Na een halfuurtje stopte de bus bij een rivier. Een dik kwartier later kreeg het lied '2 emmertjes water halen' echt betekenis. Er was namelijk een lek in het reservoir van de koelvloeistof. Er zat niets anders op dan terug te keren naar Ichuña om daar het probleem op te lossen.
Hier stopt ons avontuur. Onze vrije week kunnen we op onze buik schrijven...
Grapje!!! In Peru gaat alles, de vraag is enkel hoe en wanneer. Dit is dan ook onze nieuwe slogan. Take 2. Om 18u vertrokken we met de bus naar Puno...dat dachten we toch... Gelukkig waren er deze keer geen problemen met de bus. De bus reed goed door op de toch wel heel smalle weg. Oeps, een tegenligger. Wat nu? Belgische oplossing: achteruit terugkeren. Peruviaanse oplossing: een stenen muur afbreken om toch maar niet achteruit te moeten rijden. Na drie kwartier was deze klus geklaard en konden eindelijk verder. Toen waren de problemen allemaal van de BAAN Pas rond middernacht kropen we onder de witte, verse, heerlijk zachte, goed ruikende, knusse lakens kruipen. Onze nachtrust was echter van korte duur, want om 5.30u liep onze wekker al af. Na een heerlijke WARME douche schoven we met kleine oogjes aan de ontbijttafel aan. De krokante pistolets, drinkyoghurt, warme melk, koffie, meloen, kaas,... konden onze harten bekoren. Een halfuur later werden we opgewacht door ecologische taxi's en werden we naar het Titikakameer gebracht. Met onze privéboot werden we naar het eerste eiland Uros gebracht. Deze kunstmatige eilandengroep is voornamelijk gemaakt uit riet. We werden door de plaatselijke vrouwen naar hun huis meegenomen om de typische kledij te passen. We voelden ons meteen thuis. Daarna trokken we richting Taquille. Op de heenweg die 3 uur duurde, konden we lekker genieten van de zon. Taquille is het grootste eiland op het Titikakameer. Toen we daar aankwamen, wachtte ons een beklimming van ongeveer 20 min. Eenmaal boven, konden we meegenieten van een mooi dansspektakel. Met zicht op het feest, genoten we van trucha met frietjes. Na 1 uurtje moesten we het eiland alweer verlaten Tijdens de terugrit hielden we een siësta op het bovendek. Toen we bijna in Puno waren, werden we door een regenbui verrast. Jaja, ook hier kan het wel eens regenen.
Nu zitten we na een lange tijd nog een keer onze blog bij te werken. Morgenochtend vertrekken we naar Cuzco. We kijken er al naar uit. Tot in Cuzco!
Hier volgt opnieuw wat nieuws uit Ichuña. Normaal zou er woensdag een nieuw bericht verschenen zijn, maar blijkbaar hebben we op de verkeerde knop geduwd. Ja, dametjes en moderne technologie ;) bij deze bevestigen we dus het cliché.
Hier gaat alles goed. Vanaf vorige week geven we les in het tweede en derde leerjaar. Sinds woensdag zijn alle scholen hier dicht wegens de Mexicaanse griep. Dit is enkel een preventieve maatregel, er is hier echt geen beetje gevaar ;) Bijgevolg zijn de kinderen hier niet meer schoolplichtig tot 3 augustus. De kinderen kunnen wel les volgen in een lokaal in de hogeschool waar ze door 4 lieve leraressen en nog andere studenten begeleid worden. We proberen hen het zo leuk mogelijk te maken door de leerstof met allerlei spelletjes aan te brengen. Het eerste tot derde leerjaar samen telt nu slechts een kleine dertig kinderen! Toch hebben we onze handen vol met deze schatjes. Daarnaast kruipt onze meeste tijd in het voorbereiden van lessen. Ook vorig weekend was dit het geval. Vrijdag maakten we onze eerste bergwandeling. We konden genieten van een adembenemend uitzicht over Ichuña en omgeving. Daar staan, bezorgde ons kippenvel. "Queens of the world". Zaterdag = wasdag op grootmoeders wijze. Water (in de rivier, aangezien er geen druppeltje water meer uit de kraan kwam ), zeep en... schrobben maar Niet alle handjes zijn deze zware fysieke handarbeid gewoon, nietwaar Liesbeth Ondertussen zitten onze eerste feestjes en danspasjes erop Maandag was het hier groot feest omdat de universiteit hier 5 jaar bestaat. Verschillende dansgroepen traden op, een prachtig schouwspel, net als de sterrenhemel hier in Peru. Er zijn gewoon geen woorden voor. Dit weekend nemen we het er eens goed van en gaan we op stap. Volgende week wacht ons nog een week stage en dan trekken we naar het zevende wereldwonder.
We houden jullie op de hoogte!!! Evenveel groetjes als er hier sterren aan de hemel staan!
Bedankt voor jullie fijne reacties op onze blog! Het is fijn om iets te horen vanuit België, dus jullie moeten zeker niet laten om mails of reacties te sturen. We vinden dat heel tof! Sorry dat er geen foto's verschijnen op de blog, maar het internet werkt hier zo traaaaaaaag dat het onmogelijk is om foto's te uploaden.
Om nog even ons bericht van gisteren aan te vullen: we geven hier ook Franse en Engelse les. Jaja, we zitten hier niet stil he. De ene dag is het 2 uur Frans, de volgende dag 2 uur Engels. Het is vooral de bedoeling dat we tijdens de lessen de studenten veel laten praten. Voorlopig doen we het aan de hand van enkele leuke spelletjes. Het is niet enkel goed voor de Peruviaanse studenten, maar ook voor ons. Op deze manier onderhouden we ons Engels en Frans
Het is alweer een eindje geleden dat jullie van ons gehoord hebben. We hadden het dan ook enorm druk, maar nu zijn we er dus eindelijk!
Een update van onze reis. We namen de bus om 9 uur en om 15 uur kwamen we in het dorpje Puno aan. Puno lag meteen 2000m hoger dan Arequipa en dat was te voelen toen de avond viel (Het wordt immers donker om 16uur.). We werden hartelijk onthaald in Camino Real, opnieuw een prachtig hotel! Nadat we ons geïnstalleerd hadden, maakten we een avondwandeling. Het eerste wat we kochten was...3 x raden...een hele, dikke, wollen, warme muts en handschoenen. Dat was zeker geen overbodige luxe! Rond 18 uur werd het dan echt te koud voor ons tere belgenlijfje en keerden we richting hotel terug. De volgende dag kregen we gezelschap van een leerkracht in Ichuña, Freddy. Hij toonde ons de bezienswaardigheden en 1 van de 3 belangrijkste marktplaatsen. Bij het zien van de vele westerse (!) kledij en producten, schrokken we wel. Toen we op weg gingen naar het Titicacameer waren we erg verbaasd toen we midden in de straat een aantal reuze(n)glijbanen ( Je ziet wat de Spaanse taal met onze kennis van spelling doet ) Natuurlijk konden we niet aan de verleiding weerstaan om deze te testen! Daarna aten we voor het eerst geen kip met rijst, maar heerlijke vis uit het Titicacameer met frietjes (patatas fritas ). Het heeft ons echt gesmaakt! Daarna deden we de nodige inkopen en lieten ons met fietstaxi's terugvoeren naar het hotel. Om 17.00 uur namen we de studentenbus naar Ichuña. Dat was lachen! Ze kenden maar twee versnellingen. Je kunt je al voorstellen welk geluid de motor maakte. Halfweg de hobbelige rit (aardeweg) had de bus het gehad. Daar stonden we dan in the middle of nowhere. Twas best wel spannend hoor Na wat aanmoedigingen begon de motor weer luid en duidelijk te ronken! Je kon het zowat vergelijken met de motor van Onslow in Schone Schijn. Omstreeks middernacht kwamen we in Ichuña aan. We stapten uit de bus en de koude van -15 graden kwam aan als een slag in ons gezicht, ondanks de 7 lagen en de nieuwe handschoenen en muts. Zelfs binnen in onze kamer vroor het. De kamers zijn goed en het deed deugd om alles eindelijk te kunnen uitpakken. Wat de verwelkoming betreft kunnen we heel kort zijn: fantastisch en overweldigend! We voelen ons als koninginnen. De woorden: Jullie zijn als familie voor ons, zeggen genoeg! Wat eten we vandaag? Spaghetti! Toch niet! Rijst, rijst en rijst. Maar toch proberen we voldoende vitamientjes op te nemen. We eten veel fruit en proeven van elk gerecht. Ook de bouillonsoep en thee is erg lekker! We hebben een gids die Frans en Engels geeft en hij maakt ons hier wegwijs. De scholen zijn anders dan in België. De kinderen zijn veel spontaner en er wordt veel gezongen. Aan de organisatie kan nog wat geschaafd worden. Deze week observeren we in een lagere school hier in Ichuña. Volgende week geven we stage in Oyo Oyo of Llanamara. Daar zal de armoede wellicht nog groter zijn dan hier. Voor de rest voelen we ons prima! De vermoeidheid speelt ons af en toe parten, maar dat laten we niet aan ons hart komen. De omgeving (prachtige bergen, sterrenhemels,...), de gastvrijheid en de liefde die we van de mensen en kinderen krijgen, doet ons hartje smelten van geluk!
We hopen dat het nog steeds mooi weer is daar in het verre België! Vele groeten en tot de volgende!!!
Hier zijn we dan! We zijn ondertussen al enkele dagen in Peru aangekomen. We maken het goed. Een kort overzicht van de voorbije dagen.... De vlucht was lang, heeeeeeel lang, saai, heeeeeeeeel saai , maar wees gerust, we zijn woensdagmorgen veilig en wel geland in Lima. Voor onze blogbezoekers onder jullie met weinig aardrijkskundige voorkennis: Lima is de hoofdstad van Peru. Het hotel was meer dan ok. Warme douche, heerlijk ontbijt, zachte bedden...Wat wenst een mens nog meer? Na een stevig ontbijt (pistolets in overvloed met confituur en versgeperst fruitsap) werden we vergezeld door Danny en Jhordan, 2 schatten van mensen, geboren en getogen in Peru. Ze leidden ons de hele dag rond naar de mooiste plekjes in Lima. We proefden ook van de plaatselijke lekkernij, churras.´s Middags werden we op 4 (!) heerlijke bollen ijs getrakteerd. De dag werd afgesloten met een groot bord frieten met kip (Wie zegt hier dat het eten in Peru slecht is? ).
De volgende morgen moesten we al vroeg uit de veren, want om 7 uur moesten we de bus halen naar Arequipa. Helaas, niet elke buschauffeur is meteen klaarwakker. We werden op het juiste uur afgeleverd op... de luchthaven!!! Dit misverstand zal hij zich nog lang herinneren. Hij moest ons immers voeren naar de eerste stopplaats van de grote bus, vier uur lang. Gelukkig konden we het tweede deel van de rit in de luxebus verderzetten. Film aan boord, toilet aan boord, zachte zetels, maar helaas kip met rijst. Vliegtuig- en busmaatschappijen spannen blijkbaar samen: ze serveren enkel kip met rijst. We kregen onderweg prachtige landschappen te zien: woestijn, Grote Oceaan, rotsgebergtes,...We werden echter ook voor het eerst geconfronteerd door de heersende armoede. Armzalige huisjes zo groot als een tuinhuisje, opgetrokken uit karton op zandheuvels. Om middernacht zat de busrit erop, werden we met de taxi naar ons tweede prachtige hotel gebracht.
Na een goede nacht bezochten we de stad Arequipa. Opnieuw was het weer hier zaaaaaaaaaaaaaaaaaalig! De shortjes konden niet kort genoeg zijn. Ook de topjes komen goed van pas. Dat is ook de Peruvianen niet ontgaan . Voor de Peruvianen is het hier winter. Sommige lopen zelfs met een dikke wintertrui en een lange broek aan. We hebben ook een schooltje bezocht. De kinderen zijn hier echt schattig en lief . Yiehaaaaa, voor de eerste keer geen rijst met kip op het menu, maar enkele lokale lekkernijen.
En hier zitten we nu om 21 uur een berichtje naar de andere kant van de wereld te sturen op een toetsenbord waarop de letters in een andere volgorde staan, wat tot veel frustratie leidt!
Enkele weetjes. - Terwijl jullie nu zalig liggen te dromen, is het bij ons nog maar 21 uur. M.a.w. we zijn 7 uren jonger dan jullie - Het is hier donker om 18.00 uur. - Het verkeer is hier in een woord samengevat: hectisch! Verkeersregels zijn hier niet van tel, kilometertellers, richtingaanwijzers en lichten zijn blijkbaar overbodige luxe. Ook de wegmarkeringen lijken enkel versiering: "Zouden we met 4 of 3 wagens op twee rijvakken rijden?".
Morgen hebben we opnieuw een busrit voor de boeg. We vertrekken richting Puno waar we voor het eerst onze dikke truien uit de loodzware trekrugzakken zullen moeten halen.
Het is bijna zover. Op 30 juni vertrekken we richting Zuid-Amerika ! Het wordt sowieso een onvergetelijke ervaring. We kijken er met zijn allen naar uit. Zowel voor Delphine, Elien, Veerle als voor mij is het de eerste keer dat we een ander continent zullen betreden. We zullen heel wat meemaken. En daar willen we jullie ook wat van laten meegenieten! Vandaar deze blog. Kom geregeld eens kijken. Zo blijf je op de hoogte van ons doen en laten.
. Er werd veel gepoetst en gewassen, maar de meeste tijd besteedden we aan de voorbereidingen voor ons afscheidsfeestje dat op donderdagavond plaatsvond. We bakten heerlijke pannenkoeken en maakten popcorn voor de dertig genodigden. Het werd een geslaagde avond waarop er heel wat gedanst en gezongen werd. We kregen zelfs privéoptredens, zalig!!! Na deze heerlijke avond kropen we in bed want de volgende dag was ons vertrek een feit. Op vrijdag poetsten we de laatste kamers, deden de laatste inkopen en namen dan om 14.00 uur afscheid van onze vrienden. Enkele vrienden (Abel, Christian, Fredy en Ruben) lieten ons nog niet achter en kwamen met ons mee naar Puno, sommigen zelfs naar 
.
.
), zeep en... schrobben maar 
