Ik voel me rot, ik voel me super slecht, ik heb hier helemaal geen zin meer in ik weet absolut ook niet waar ik de verdomde energie vandaan moet halen, ik heb even nood om ongelooflijk uit te razen, ik hoop dat er weinigen dit blogje lezen en voor diegenen die het lezen, op eigen risico dan wel, want het word een f........... dom uitraaspostje. Ik ben aan het einde van mijn energie, aan het einde van mijn latijn zoals iedereen het zo mooi kan verwoorden. Ik heb dringend nood aan tijd voor mij!!!!!!!!!!!!! Het kan misschien verschrikkelijk egoistisch klinken maar het moet, want anders ga ik hier kapot aan. Niks is er nog om naar uit te kijken. Alleen maar kleineerende woorden, is da nu zo moeilijk om te doen. Hebt ge da nu nog nie gedaan? Waarom hebt ge da nie mee? En ik maar lopen en hollen, twee zieke kinderen die contstant zitten te neuten, klagen en zagen, ik hoop dat die stomme maand maar vlug voorbij is en ik kan alleen maar dromen dat de volgende beter word. Waarom zeggen mensen dat ze er zullen opletten terwijl ze amper 6 dagen later exact hetzelfde herhalen? exact hetzelfde!!!! Waarom dan een belofte doen? Ik begrijp er niks meer van. Ik ben moe, ik wil voor een keer eens niets doen, gewoon niks, een zonnebankje, een badje, eens lekker shoppen en iets leuk voor mijzelf kopen, en eigenlijk zou een heerlijke zomaar knuffel mij heel erg goed doen alleen, ben ik weeral op mijzelf aangewezen, ma alleen, di een dagje samen nuja samen, vlug bedjes gaan halen op ziekenbezoek om dan weer vlug eten te maken en te gaan slapen,woe voel ik mij zo slecht, do naar de dokter en weer alleen, elke nacht 27 keer opstaan dus ondanks dat ik ziek ben krijg ik ook helemaal niet de kans om een beetje slaap in te halen, Vrij hou ik de kids al hun eerste dag thuis, voel mij te mottig en ook zij zien er niet echt fris uit. Namiddag papieren in orde maken, ze zijn heel lastig, dan maar zat vroeg uit bed om opnieuw naar de dokter te gaan. Seppe is mottig, heeft koorts, hoest, en geeft ook over. Een nieuwe antibioticum kuur is opnieuw gestart, hopelijk werkt het een beetje vlug en is ook Ibe er vlug terug boven op. Want ik heb hlemaal geen energie meer!!!!! En net nu zit ook mijn relatie in een dip. Ik heb het gevoel dat ik alles maar alleen moet zien te redden, geen steuntje in de rug, geen knuffel waarnaar ik zo verlang, geen, alleen maar contstant geruzie en gezaag en geklaag iedereen kan p maar opeisen en hij holt met plezier van hot naar her en ondertussen moet ik maar mijn plan trekken, hij kan er volgens mij niet echt naast kijken dat ik me niet goed voel, maar toch lijkt hij imun voor mijn signalen. Hij merkt het wel maar zegt niks en ook ik wil het er liever niet weer over hebben ,we hebben al genoeg ruzie, ik probeer me dan maar zoveel mogelijk in allelei bachten te wringen om toch maar alles in orde te maken, geen fouten te amken, geen comentaar te geven, Kortom op dit moment word ik geleefd, niks meer en niks minder. Morgen alweer ma ik denk dat ik de kids maar nog een dagje thuis hou, ze zijn vandaag nog steeds niet echt beter, Hoop ze morgen nog es lang in bed te houden, en zelf ook we zien wel wat de rest van de week brengt, en zon begint een nieuwe maand en ik hoop dat ik dan toch uit mijn putje geraak, want op die manier
Heb eigenlijk niet echt veel te vertellen, de weken vliegen voorbij, geen seconde heb ik me al verveeld. De schrik om in een zwart gat te vallen na mijn ontslag was onterecht. De plannen blijven binnenlopen, Ik hebnog steeds heel wat op mijn lijstje staan. Mijn dagen zien er absolut niet allemaal hetzelfde uit. Morgen op gesprek voor een opleiding, al heb ik me ondertussen al bedacht en hoop ik dat ik nog kan wijzigen? Ah we zien wel ik denk niet dat het onmogelijke mensen zijn dus ik heb er goede hoop op. ah we gaan niet vooruit lopen op de zaken morgen brengt zekerheid.
Daarna duik ik nog even de stad in om wat kerstcadeautjes te zoeken. Al moeten we er dit jaar neit zoveel hebben! Nog even wat papieren in orde gaan maken en dan terug naar huis. Seppe en Ibe blijven bij meme en zullen hun ongetwijfeld ook niet vervelen.
Oh tijd vliegt he, het einde nadert. Het einde van het jaar welteverstaan. Dit jaar geen goede voornemens, wel hopen op..............
Ik beloofde terug te komen, maar ook dat lukte me niet.
Niet goed bezig. Zoveel te vertellen en toch weet ik niet waar te beginnen.
1.Naar de dennekes: We zijn naar de ardennen geweest op w-kend en hoewel ik er enorm had naar uitgekeken is het toch een beetje tegengevallen, de kinderen zijn dan ook zelden ziek, maar je raadt het al als je een w-kendje weg plant dan zijn ze het wel he! Moeilijke nachten als gevolg en dat weegt natuurlijk op mama he, want als ze ziek zijn dan moeten ze natuurlijk op mama plakken he en ja dan besef je wel dat een twin hebben toch niet altijd vanzelfsprekend is he. Daar is dan toch ook mijn beslissing om nog voor een derde te gaan grondig herzien. Ik mag er niet aan denken om zwanger te zijn of met een kleintje te zitten. net nu vragen ze zoveel aandacht en energie van mij. Dus de plannen om voor een derde te gaan zijn opgeborgen. Ik ben blij met mijn twee, ze zijn (meestal gezond), ik heb een jongen en een meisje, ik ben al uit de pampers, ze starten bijna weer een nieuw hoofdstukje " naar school". Kortom, tijd om weer een beetje meer me -time te hebben.
2. Mijn eerste maandje thuis zit erop, en eigenlijk is het voorbijgevlogen, ik heb nog niet eens de tijd gehad om me te vervelen, weet wonderwel goed hoe mijn tijd te verdrijven, mijn brief vd vdab is al toegekomen, om terug naar schooltje te gaan en ook dat lijkt me een leuk vooruitzicht, wel nog even goed bedenken, heb nu ingeschreven voor administratief bediende, maar eigenlijk zou ik toch liever voor de opleiding boekhouding gaan, wel 17/12 terug op gesprek en dan zal ik dat nog eens goed bespreken met de consulente.
3.Kerst-en Nieuwjaarsavond zijn voor het eerste jaar toch ook dagen waar ik mag naar uitkijken, Vorige jaren zijn we telkens thuisgebleven, alleen met ons gezinnetje en tuurlijk hebben we het gezellig gemaakt, maar ik ben nogal een sociaal beestje en op die avonden miste ik toch wel een beetje vrienden om ons heen. Dit jaar is het minder waar, Er komen vrienden naar ons op kerstavond, en op oudjaar gaan we daar doorbrengen. Het zal gezellig worden daar ben ik bijna zeker van!!! Dus dit jaar kijk ik er al naar uit.
4.Ibe en Seppe zijn ook ingeschreven in het klasje, we zijn al es een kijkje gaan nemen en ik denk dat ze het er heel erg naar hun zin zullen hebben, Bij de eerste kennismaking kreeg ik hen bijna niet meer mee naar huis. Dus we kunnen al een beetje geruster zijn. 5 Januari word hun eerste dagje en Papa heeft al zijn vrije dag ingepland, dit wil hij voor geen geld missen, hoop dat ze het er goed hebben.
5.Sint is hier voor het eerste jaar ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. ze zijn lekker verwent!!!! Op naar volgend jaar, want ik denk dat het dan ook nog net iets heftiger zal worden.
Voilla, toch weer een beetje bijgeschreven. En ik beloof niks, maar hoop dat ik toch net iets meer kan komen schrijven.
Weeral veel te lang geleden, toen ik dit blogje starte was ik eigenlijk van plan om dagelijks eens in te loggen, een klein berichtje te plaatsen. Maar dat lukt me dus echt niet, en nu is het zelfs al meer dan een maand geleden!!!!
Wat we ondertussen al allemaal gedaan hebben al te veel om nog op te noemen/ ik probeer toch nog enkele dingen neer te schrijven toch leuk om hier later nog es op terug te blikken.
Ibe en Seppe zijn momenteel in een niet zo heel leuke periode, voor het minste wenen en zagen, niet zeggen waarom, heeeeel lastig dus. Ondanks de vele sint bezoekjes en al heel wat sint cadeauxtjes lijkt niets hen te boeien. teminste toch niet langer dan 10 minuten. Deze week zijn we ze gaan inschrijven in het schooltje ik hoop dat dit beterschap brengt want soms word ik wel horendul van die twee van mij.
Oei, de ijd uit het oog verloren, tis badjes tijd, ik probeer morgen terug te komen
Ziezo, mijn eerste dagje zonder jobke zit erop, Straks vertrek ik met mijn laptopke naar de makro. Hij heeft het begeven, was al een maandje lelijk aan het doen en gisteren heeft hij er de brui aan gegeven . Gelukkig hebben we onzen ouden bak terug kunnen aan de praat krijgen en zit ik hier nu lekker te tokkelen, even paniek gisteren toen het spel niet wou, maar gelukkig heb ik er al iets op gevonden. Kon me namelijk niet inbeelden om net nu zonder te zitten.
De rest van de week heb ik ook maar lekker veel gepland, want de schrik zit er meer dan in om in een heel diep dal te vallen. Ik kan namelijk niet goed thuis zitten, pas op begrijk me niet verkeerd, ik kan echt genieten van zalig niks doe, maar als ik er ook maar even aan denk dat het niet voor een dag is maar hoogstwaarschijnlijk voor een paar maand, dan slaat de schrik me om het hart.
Het gedacht van ik heb geen werk meer, ik moet opnieuw beginnen, oh .....
Mijn kleine loebassen, zijn momenteel ook niet echt te genieten, het lijkt alsof ze er alles aan doen om me kwaad te krijgen. Tegenspreken, niet doen wat gevraagd word, prutsen met eten, kortom stout zijn. Hoop dat het een periode is en dat die dan ook nog es vlug kan overzijn, want dit is momenteel niet echt bevorderlijk voor ons humeur. Ze zijn nu nog steeds aan het dutten, al van 13 uur ik hoop dat ze goed uitgeslapen een beetje flinker zijn want ik heb geen zinin twee krijsende kinderen in de winkel, fingers crossed
Voilla se, mijn laatste zaterdag werken is een tweetal uurtjes geleden ingezet, di nog een dagje en dan op Woensdag mijnen laatsten. Dat ik het ga missen, daar ben ik zeker van, het werk , de mensen, maar er is ook een keerzijden die mooier is , zonder de stopzetting zou ik nooit deze stap gezet hebben ondanks dat ik me al meerdere malen heb afgevraagd of dit wel degelijk datgene is dat ik voor de rest van mijn leven wil doen?
Ik denk van niet, ik weet het zelfswel zeker, maar toch zit de schrik erin, ik wil dolgraag iets nieuws doen, maar wat? Het solliciteren zie ik dan volledig niet zitten, terug opnieuw overal mezelf gaan verdedigen, ik wordt ook opnieuw met mijn neus op mijn niet zo schitterend diploma gedrukt, waar me in deze job als gerante (shopverantwoordelijke) niet meer stoorde, tenslotte was ik de verantwoordelijke, werd alles wat met cijfertjes, papierwerk, planning, enz.door mij behandeld, net de dingen die ik zo boeiend vond en ik vond het contact met de klanten daarbovenop een zalige aanvulling, wanneer alle papierwerk was gedaan vond ik het zalig om op de werkvloer mijnen dada te doen. Wanneer je genoeg had van alle cijfertjes en lettertjes, kon je met de klanten bezig zijn, een welkome afwisseling.
En nu? ik weet het even niet meer, ik hoop dat het me goed doed om eens enkele maanden alles op een rijtje te zetten, nog even geneiten van mijn kaboutertjes om nadien de job van mijn leven te vinden.
Mijn kindjes, amaai, ik sta elke dag wel even versteld van wat ze al allemaal kunnen, hoe groot ze zijn geworden, hoe fel ze zijn verandert op die paar maanden tijd. ; T'zijn echte kleutertjes aan het worden, die volop aan het testen zijn hoe ver ze kunnen gaan. Maar ook en vooral kunnen tonen hoe lief ze wel knnen zijn, een spontane zoen, een knuffel, meerdere malen mogen papa en mama ervan genieten. E nummertje drie, ja, daar heeft de papa toch nog altijd geen zin in . Ah misschien is het wel door de hele babyboom rondom mij dat het weer zo fel opflakkerd. Ah we zien wel, wie weet.
Het is weer al veeeel te lang geleden dat ik ben komen bloggen, maar eigenlijk heb ik niet super veel te melden, en ik wil er ook voor zorgen dat het geen klaagboekje word. Ik wil er graag de leuke dingen van mijn patatjes in vermelden, hoe flink alles hier wel gaat dus bij deze :
Ons Ibe heeft geen tutje meer!!!! Het flinke meisje!!! Ze heeft haar tutjes zelf meegegeven met haar babyneefje Alexander!!!! Zondag kwam ons kleine ventje op bezoek en al een paar keer had ik al grappend tegen ibe gezegd dat tutjes voor baby'tjes waren en dat we de tutjes beter aan alexander zouden geven, en ja hoor ze was het niet vergeten, toen ze uit haar bedje kwam na haar middagdutje, nam ze al haar tutjes mee naar beneden en gaf ze aan alexander, zondagnacht werd het nog even moeilijk maar na enkele keren opstaan en zeggen dat ze haar tutjes had wegegeven was ze gesust. Ze kan er nog eens naar vragen, maar na deze uitleg horen we ze niet meer. Ondertussen is het toch al vrijdag, en heeft ze ze nog niet teruggekregen, ik hoop dat dit het einde betekent van de tutjestijd, want ik heb toch schrik dat haar tandjes zouden naar haar tutje groeien.
Seppe kan het duimen niet laten, maar ik heb ergens gelezen dat je er beter niet te veel aandacht aan besteed, zo zou het vanzelf wel stoppen. Laat ons alvast hopen he.
Zo ga afsluiten moet gaan werken. En normaal komt mijn klein lief venteke mij vandaag es bezoeken.
Op een gegeven moment moet je zoiets kunnen loslaten, het heeft deugd gedaan om hier alles eens neer te pennen. En nu tijd om het los te laten.
Ibe en Seppe zijn twee super kindjes (jaja, ik weet het mijn kind schoon kind), ze worden steeds zelfstandiger, Gaan flink alleen op het potje. Dat staat in het toilet. Doen zelf hun broekje uit, doen een plasje nemen een blaadje papier om alles een beetje netjes te maken en gooien het in hun potje. Daarna broekje aan, lichtje uit , deurtje toe en terug flink verder spelen. Tuurlijk word de rol al eens te ver afgerold met als gevolg een halve rol in de grond en natuurlijk willen ze al es de wc borstel gebruiken om de vloer te kuisen , maar ze zijn dan ook nog maar 26 maand oud he!!!! Ze zijn volledig proper dag en nacht en hebben heel zelden ongelukjes. Als dat niet superflink is.
Baby alexander gaat flink vooruit, Ik vind een baby'tje zalig en zou er heeeeel graag zelf nog eentje bij hebben, alleen papa heeft eigenlijk geen zin meer in nog een kleintje, Hij heeft er van elk eentje en vind dit meer dan genoeg. Ah we hebben nog tijd he misschie nkan ik hem wel nog es overhalen, want alleen als hij er 200% voor gaat dan komt er nog eentje. We zien wel al wil ik er heeeeeeel graag nog eentje!!
Jip, beter kan ik het niet omschrijven, geen hap krijg ik door mijn keel. Het huilen staat me nader dan het lachen en dit terwijl het iets leuks had moeten worden. Alles doen ze na, die schoonzus en schoonbroer van mij!!!
De salon die ze kopen is toevallig exact dezelfde als die van ons, de eetkamerstoelen hetzelfde verhaal, het keukenblad, de allessispullen, kortom bijna hun hele hebben en houden is hetzelfde als dat van ons, en ik maar alles relativeren, tenslotte kan je dat salon na een paar jaar vervangen en is het algauw vergeten, maar....
Het stelen van de naam van mijn ongeboren kind......dat gaat me toch net iets te ver. Dat kan ik maar moeilijk verteren!!! We zijn op bezoek geweest, ons plicht. maar dat doed zoveel pijn, dat ik het niet kan beschrijven. Ik had nooit gedacht dat ze zoiets zouden doen, dat breekt mijn.....................................................
Ik denk dat Ibe en Seppe terug een sprongetje hebben, ze zijn echt heel onuitstaanbaar!!!! Al is het deze voormiddag wel net iets beter dan de voorbije dagen . Ik hoop dat het vlug voorbij is en ik mijn lievertjes terug heb.
Ik ben ondertussen 6 September om precies te zijn Tanteke geworden van kleine Alexander. Ben Zondag al eens gaan piepen naar het kleine ventje en moet zeggen dat het toch weer wennen is hoor zo'n kleintje. Nuja kleintje hij meet 50 cm en woog 3210 bij zijn geboorte.
Nu nog afwachten wat het bij mn andere schoonzus zal worden. Tot nu toe staan de jongens voor he. T's 2- 1. Gisteren bericht gekregen dat het sloebertje toch ook al bij de 2 klilo weegt en dat er al wat ontsluiting is. Als alles zo blijft en ze is nog niet bevallen dan word ze Vrijdag ingeleid. Ze weet er de spanning in te houden zulle!!
Op mn werk kan ik me maar moeilijk aanpassen hoor. Gelukkig had ik al op voorhand beslist om niet te blijven en mijn ontslag te aanvaarden en slechts enkele maanden de andere winkel uit de nood te helpen. Anders was ik vast nog ongelukkiger geweest. Nu kan ik alles een beetje relativeren met de gedachte dat het nog slechts enkele dagen zijn.
Zo weer even bijgebeent, ga nu nog vlug eens rondneuzen op het net waar we in november/december eens op w-kend kunnen gaan!!!
. Gelukkig hebben we onzen ouden bak terug kunnen aan de praat krijgen en zit ik hier nu lekker te tokkelen, even paniek gisteren toen het spel niet wou, maar gelukkig heb ik er al iets op gevonden. Kon me namelijk niet inbeelden om net nu zonder te zitten. 
; T'zijn echte kleutertjes aan het worden, die volop aan het testen zijn hoe ver ze kunnen gaan. Maar ook en vooral kunnen tonen hoe lief ze wel knnen zijn, een spontane zoen, een knuffel, meerdere malen mogen papa en mama ervan genieten. E nummertje drie, ja, daar heeft de papa toch nog altijd geen zin in . Ah misschien is het wel door de hele babyboom rondom mij dat het weer zo fel opflakkerd. Ah we zien wel, wie weet.
, maar ze zijn dan ook nog maar 26 maand oud he!!!! Ze zijn volledig proper dag en nacht en hebben heel zelden ongelukjes. Als dat niet superflink is.
