Hier komt mijn verhaal, het gaat over een helleangst die ik liever zie gaan dan komen. Al van zo lang ik me kan herinneren ben ik bang van ballonnen, maar vroeger was ik bang voor zoveel meer. Door intensieve therapie hebben ze het kunnen beperken tot ballonnen. Vanaf dat moment vertelde ik mezelf dat angsten normaal zijn dat iedereen er wel 1 heeft, dat je er mee moet leren leven,... Ik verborg de angst voor iedereen en alles, ik zou mijn leven gegeven hebben dat niemand het zou zien. Maar wanneer de angst van ballonnen mijn leven begon te bepalen op sommige momenten, kon ik het niet meer verbergen, moest ik het wel met mensen delen. Alleen ging het delen veel moeilijker dan verwacht ik voelde schaamte, machteloosheid, gevoel niet begrepen te worden, anders zijn, iets hebben die minder gezien is dan het wel is, belachelijk voelen,... Uiteraard kon ik op begrip en steun rekenen zeker bij de dierbaren dicht bij mij, maar natuurlijk waren er mensen die zoals ik dacht het minder zouden zien of het in werkelijkheid voelde. Ik begrijp de groep mensen wel, zelf vond ik het belachelijk en verstond ik niet hoe zo'n hels gevoel te krijgen bij een ballon. Wat een ballon met me doet? Ik begin te zweten, een hartslag ver boven de 100, hoofdpijn, mijn lichaam en gedachten op vluchtmodus, beginnen vliegen zonder vleugels, geen uitweg meer vinden, chaos doorheen heel mijn lichaam en vooral mijn gedachten, loskomen van de realiteit,... Ik zweer het alles behalve leuke gevoelens. Ik ben die gevoelens zo beu, ik ben het beu te voelen wat ik nu voel met eender op welke manier ballonnen om me heen (ver of dicht, film, foto, ballon als voorwerp,...). Daarom ben ik terug aan een therapie begonnen om ook van de angst/fobie van ballonnen afscheid te kunnen nemen. Daarom de titel: I balloon You. Angsten zijn universeel, komen in verschillende vormen voor, de ene wat intenser of de andere,... Door mijn verhaal te doen wil ik mijn angst aanvaarden, het in me opnemen en zo er dan iets tegen kunnen doen. Maar ik deel mijn verhaal ook omdat zo mensen mij beter kunnen begrijpen en dat ik op zo'n manier ook mensen kan helpen.
groetjes en veel leesplezier...
02-04-2013 om 15:20
geschreven door F.B.
levensverhaal van de ballonnen angst
Hoe is de ballonnen angst ontstaan en wat is zijn levensverhaal? De datum van ontstaan weet ik niet meer, maar de dag herinner ik me nog zoals het gisteren was. Opgewonden en uitgelaten mag ik mee naar Bellewaerde, eindelijk ben ik groot genoeg om op elke attractie te mogen zitten. Halfweg de dag gaan we naar het huis van Houdini, niet ver daarvan ligt een open plein waar ze op dat moment een stuntshow uitvoeren. We staan vooraan de rij, opeens horen we een luide knal, een beetje verder staat een kindje met een ballon. Ik ben zo hard geschrokken dat ik in paniek de rij moest verlaten. Daar ging de leuke dag Bellewaerde, ik mocht naar huis. Maar niet alleen mijn dag ook de dag van mijn broer, zus, mama, papa, meter, tante en peter is aan dingelen.
Achteraf zijn mijn ouders te weten gekomen dat er een van de gasflessen die ze in de stuntshow gebruikten ontploft is. Vanaf deze dag is de hel begonnen. Dagen heb ik niet kunnen slapen, dagelijks slechte dromen. Vanaf die dag is alles verandert. Vanaf die dag was ik bang van: vuur, ballonnen, deuren die dichtslaan, broodzakken, drank brikjes, pistolen/waterpistolen, autobanden, vuurwerk, plastiek zakken, smijt bommekes, lange rijen, kleine ruimtes,van alles die een luid geluid kan maken, de garage poort die wordt dicht gedaan, ontkurken van flessen... Gewoon veel te veel om op te noemen en me te herinneren.
Vanaf die dag mocht ik na school naar een kinderpsycholoog, mocht ik elke vakantie ipv te spelen gaan spreken over wat ik voel en werd ik af en toe uit de klas gehaald omdat er mensen van het CLB kwamen vragen hoe het met mijn angst verliep. Vanaf die dag is het thuis allemaal anders geworden, elk gezinslid moest zich aanpassen, elke dag liep ik alert rond zelfs wanneer er niets kon gebeuren. Elke dag liep ik rond als een hond die moest waken over het leven van zijn baas, in plaats van op mijn gemakje te kunnen spelen. Wekelijks had ik een angst aanval, moesten mijn ouders me gaan zoeken, gelukkig kende iedereen mij in de buurt waar ik woonde. Want bijna in elk huis woonde er familie.
Als kind door zo'n hel gaan is alles behalve leuk, ook omdat je niet begrijpt waarom je zo bent en iedereen anders is. Ik was de schuldige dat mijn broer en zus niet meer met hun waterpistool, bollekesgeweer of pistool met buskruit mochten spelen. Dit vertelden ze me ook vaak en ze hadden volgens mij ook gelijk. Dus zat ik bijna altijd binnen te knutselen. Na enkele jaren therapie ging dit allemaal beter, ik ging al meer buiten spelen, veel dingen werden voor mijn lichaam normaal. Ik herinner me nog dat we naar het vuurwerk zouden gaan kijken, vaak gebeurd het dat ze een luid signaal geven. Ik wist dit niet en was zo hard geschrokken dat ik een beetje in paniek was. Daardoor werd ik van mijn mama gestraft en moest in de auto gaan zitten tot ze terug waren. Gelukkig kon ik door het kofferraam een beetje van het vuurwerk zien boven de huizen.
De keren erop kreeg ik in het geheim van mijn papa oordopjes. door op drukte ik hard mijn handen tegen mijn hoofd. Daarna 1 oor zonder dopje, het ander oor zonder dopje, de vingers wat zachter op mijn oren gedrukt,... Tot ik zonder iets op mijn oren naar het vuurwerk kon kijken, voor mij was dat een hemel die open ging, ik had precies de wereld overwonnen. Hoe ouder ik werd hoe minder ik op therapie moest, maar toch bleef het heel intens, ik kon het maar niet aanvaarden.
De einddatum van de therapie weet ik ook nog heel goed, 31 juni het jaar dat ik 12 werd. Want dan ga je naar een andere school en wordt je verteld door het CLB dat ze je niet verder kunnen helpen. Ik weet nog goed de plaats waar ik op therapie moest, het gebouw achter de school van mijn broer. Dit was voor mij wel een steun want mijn broer was mijn superheld en die kwam me ook toejuichen in de speeltijd. Ik weet nog goed een oefening die veel gedaan werd met de psycholoog, ik moest drankbrikjes sparen en ze uitspoelen. Met de drankbrikjes gingen we naar buiten ik mocht kiezen waar ik zou gaan staan en waar de psycholoog moest staan met het drankbrikje die ze zou plat stampen.
Het was de bedoeling dichter en dichter naar elkaar te komen. Alleen is het nooit gelukt 1 stap dichter te komen. De psycholoog was ook eens kwaad, omdat ik het water in het brikje had gelaten en haar schoen daardoor nat was. Voor mij was het een goede grap maar voor de psycholoog blijkbaar niet. Deze oefening was ook het einde. De psycholoog vertelde me dat we nooit verder zouden raken en dat ik van ver ben terug gekomen. Ik zou moeten aanvaarden dat er nog een restje angst over blijft. Maar voor mij was dat geen restje angst, maar een panische angst/fobie voor ballonnen. Ik begrijp wel dat de angst voor ballonnen is gebleven, want we hebben nooit iets gedaan met ballonnen.
Voor mij was het einde van de therapieën eigenlijk wel leuk. Eindelijk de woensdag kunnen spelen, eindelijk op kamp kunnen in de vakantie ipv op therapie,... Maar ik was de mensen die me geholpen hadden heel dankbaar voor de hulp. Want door hen heb ik van vele angsten terug kunnen komen naar 1 angst: Ballonnen. Ik durfde terug te spelen met waterpistolen, bollekesgeweren, ik durfde terug een brood gaan halen bij de bakker, ik moest niet langer met mijn vingers in mijn oren in de auto zitten, ik kon genieten van vuurwerk,...
Ik was trots over mijzelf dat ik dit allemaal had bereikt, ik kon er mee leven om niet met ballonnen te kunnen samen leven. Lang heb ik het kunnen wegstoppen, lang heb ik smoesjes kunnen uitvinden: ooo ik moet naar het toilet wanneer er ballonnen waren, ik kan niet naar je feestje komen ik heb veel huiswerk, neen ik moet geen ballon hebben ik heb er genoeg (in de winkel),... Tot je op een leeftijd komt en je geen smoesjes meer hebt, dat je in je studies moet gebruik maken van ballonnen. Dat het bij sommige mensen begint op te vallen en ze vragen beginnen te stellen.
Je begint te beseffen dat er iets mis is, dat je iets wil doen om van de angst voor ballonnen af wil raken. Alleen ben je beschaamd, je durft het aan niemand vertellen, zelf thuis lachen ze ermee,... Dus beslis je er op je eentje aan te beginnen. Zo ben ik erin geslaagd om voor een toenmalig liefje 13 ballonnen op te blazen waarvan in 1 een brief zat. Het heeft me 3 weken geduurd om die ballonnen op te blazen, de eerste was zelf heel klein. Op dat moment woonde ik al bij mijn papa, bij hem vond ik wel de steun die nodig was. Hij zei me "Zou je niet stoppen, iedere keer wordt je zo bleek dit alles is toch niet nodig. Je kan toch op een andere manier tonen dat je iemand graag ziet." Maar voor mij was dit de ultieme manier om iemand te tonen dat ik hem graag zie, gewoon mijn angst aan de kant zetten voor die ene persoon. Deze opdracht was niet gemakkelijk, ik heb zelf mijn bed anders gezet omdat de ballonen in de dressing naast mijn kamer dicht bij de muur stonden waar mijn bed stond. Wanneer ik dan die 13 ballonnen trots overhandigde werd ik naar mijn gevoel onthaald alsof ik met niets afkwam. Noch thans was mijn angst bij deze persoon geweten. Vanaf dit moment had ik ook beslist nooit meer zo iets te doen. Daarna had ik beslist de strijd tegen de angst op te geven en er gewoon mee te leven.
Ik heb dat jaren kunnen volhouden, uiteindelijk durfde ik zelf bij sommige mensen openlijk uit te komen voor mijn angst. De ene persoon begreep dit meteen, de andere dacht dat het allemaal minder erg is zoals het werkelijk is. Een ballon is namelijk iets om niet bang van te zijn, het kan niets kwaad doen. Ik denk dat namelijk ook, maar nu kijk ik er niet meer naar zoals het niets is. Ik vind het wel nog steeds belachelijk. Toen kwam er een situatie die voor sommige mensen een grap was. Het ging zo, er was een plaats waar 2 ballonen aan de muur hingen. 1 van voor de ruimte en 1 achteraan. Ik had er vrede mee kunnen nemen dat deze er waren, de eerste dagen was ik niet om mijn gemak. Er waren al personen die het aanboden de ballonnen weg te doen, maar dat wou ik niet, ik wou ermee leren leven. Op een dag hingen de ballonnen niet meer aan de muur, maar waren ze ermee aan het spelen. Voor mij was dat een brug te ver en ik kon de situatie niet aan. Dus vroeg ik om de ballonnen weg te doen, dit is gebeurt. Maar in de namiddag beginnen ze er terug mee te spelen, ik vraag te stoppen, maar ze doen de ballon ontploffen. Ik schiet in paniek en wil vluchten ik wil naar huis, maar de sleutels van mijn wagen liggen nog binnen. Om deze te nemen moet ik de ruimte terug in en dat zie ik niet zitten. Dus blijf ik wat buiten er komt me iemand steunen, wanneer ik wat tot bedaren ben gekomen ga ik terug naar binnen. De mensen hadden hun excuses aangeboden, deze heb ik aanvaard en nog steeds heb ik geen slechte gevoelens meer tegen over die personen. Maar toch ik wou niet meer naar die plaats gaan, maar toch moest ik want de ruimte is niet te ontlopen. Ik kon de ruimte niet ontlopen omdat ze school heet en ik wil mijn studies afmaken. Dit is een moment waarop ik beslis dat het niet meer zo verder kan en ik ga met steun van leerkrachten terug opzoek naar een psycholoog.
Via een kennis kom ik terug bij CGG ik moet daar op kennismakingsgesprek. Gedurende dit gesprek wordt de angst besproken om zo te zien hoe ze me kunnen helpen, heel de wonde wordt terug open gereten. Enkele weken later krijg ik telefoon dat ik naar iemand op echt gesprek mag, deze psycholoog zou me kunnen helpen. Ik ga daar nog eens heel mijn situatie uitleggen. Na een tijdje wordt duidelijk dat deze psycholoog niet genoeg gespecialiseerd is voor mijn situatie. Ik krijg daarom een telefoonnummer van iemand anders, ik laat dit wat aan de kant liggen en zie het niet zitten om nog eens te bellen. Ondertussen gaan er enkele weken voorbij.
Tot op een dag het is nieuwjaar, voor de maaltijd weten ze dat ik allergisch ben aan eieren. Bij de voorbereiding werd ook gezegd dat ik bang ben van ballonnen. Bij het buffet vraag ik toch nog eens of er geen eieren in het eten zitten. Iemand heeft als grap het antwoord "Er zitten denk ik geen eieren in en wees eigenlijk eens blij dat er geen ballonnen in zitten." Ik vond dit alles behalve grappig en ga boos weg. Maar het boos zijn verandert in helse angst en ik loop weg naar huis. De mensen op het feest zijn wat verschoten en weten niet waar ik naar toe ben. Mijn vriend komt samen met iemand van het feest me zoeken naar me thuis. Ik was ook naar daar gelopen, voor mij leek dat de enigste veilige plaats. Ik ben dan nog terug mee gegaan naar het feest, die verder gewoon verliep. Enkele dagen later heb ik echt beslist om er iets aan te doen en belde de psycholoog op, er is een afspraak...
Laten we een fles ontkurken op een hopelijk goede afloop.
Voor alle mensen die zich in een situatie aangesproken voelen. Sorry dat ik voor zo'n situatie gezorgd heb. Ik begrijp dat sommige dingen gemakkelijker leken dan ze waren en dat het als een grap kan bedoelt worden. Ik heb voor geen enkele persoon nog neiging tot kwade gevoelens.
groetjes en veel leesplezier...
02-04-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
16-01-2015
Een teken van leven
Hoi lezers Het is even, laat ons zeggen een klein jaar geleden, dat er teken van leven was. Maar nu ben ik echt terug. Kort mijn jaar schetsen: ik heb een huis gekocht, dacht dat zo alles zou beteren in de relatie met mijn vriend, maar niets is minder waar. Door al de stress die rond de hele situatie hing ben ik mezelf gaan wegcijferen en de relatie met mijn vriend is dan ook stuk gelopen. Kort erna ben ik iets begonnen met iemand anders, dit was een schitterende periode, geen wolkje aan de lucht, maar toch abrupt geeïndigd. Ik ben door een hele zwarte periode gegaan en die is nog niet helemaal over, maar daar wil ik iets aan doen. Het is niet erg toe te geven dat je een zwak moment hebt, het is niet erg te rouwen. Maar na een mindere periode is het ook weer tijd het leven in handen te nemen en er iets mee te doen. Ook de sterksten hebben hun zwakste momenten, maar vallen en opstaan, om daarna terug door te gaan. Het is nu de tijd om tijd te nemen voor mezelf en eerst zelf tot rust te komen en stabiliteit in mijn leven te vinden. Ik ben mezelf zoals (de foto zegt) gaan afvragen What do you do when the one who broke your heart is the only one who can fix it?. Het antwoord daarop is je eigen leven in handen nemen, want jij bent diegene die kan zorgen voor je eigen geluk. Niemand is een traan van verdriet van je waardig. De persoon die dat wel zou zijn, doet je gewoon geen pijn. Want als je iemand echt graag ziet doe je alles om die persoon niet te kwetsen, je verzet hemel en aarde. Nu ben ik bij mezelf nagegaan hoe ik gelukkiger kan worden en ben tot de conclusie gekomen doelen in mijn leven te stellen en die ook te behalen. 1 ervan is terug opnemen waar ik aan begonnen ben en mijn angst voor ballonen te overwinnen. Want dit is iets die al heel mijn leven in de hand heeft dit overwinnen maakt mezelf onoverwinnelijk. Als ik dit kan, kan ik alles aan. Niets is dan nog onmogelijk... Ik heb mijn zwak moment gehad, nu is het tijd om sterker dan ooit terug te slaan. Er zijn altijd mensen om je heen die je oprecht graag zien en steunen. Ik ben er zeker van dat er opnieuw zwakke momenten zullen komen, maar ik laat me er niet door doen. Wordt vervolgd...
Hallo heel lang geleden, wel 6 maanden was mijn 10de afspraak. Vandaag (29 januari) brei ik er een vervolg aan. Met een klein hartje vertrek ik naar de psycholoog, ik heb de afgelopen tijd niet geoefend en ben dan nog eens te laat. Gelukkig is mijn vriend mee. Ik weet echt niet wat vandaag zal geven, eigenlijk vrees ik het ergste. Beteren zal het niet zijn, ik heb gewoon niets rond ballonnen gedaan de afgelopen tijd. Ok, er waren andere prioriteiten, maar ik had tenmiste nog kunnen oefenen. Van 8 januari wist ik al dat het zou komen maar toen was ik ziek, ik had tenminste kunnen oefenen. Maar ja van uitstel komt afstel en eigenlijk loop ik er nog te veel van weg. Ik voel me schuldig, schuldig voor de tijd die de psycholoog er in heeft gestoken, maar ook de tijd die de mensen om me heen nemen. Tijd om me te proberen begrijpen, om me niet te veel op te jagen, om mij te steunen,... Maar ja, niet stil staan bij wat geweest is daar kun je toch niets aan veranderen. Ik moet me richten op wat komt, daar kan ik wel iets aan doen. We beginnen dan maar en daar komt de vraag "Hoe gaat het, wat lukt je nog en wat niet?". Dan moet je toegeven dat je het eigenlijk niet weet, dat al die tijd voor niets geweest kan zijn. Dat je gewoon opnieuw start. Het is niet fijn maar het is nu zo, we kunnen maar het beste van maken. Ik kan wel vertellen dat ik in de afgelopen tijd af en toe geconfronteerd ben geweest met ballonen zowel waar kinderen mee spelen als die op de grond liggen,... en dat ik er nooit van weg ben gegaan. Nieuwjaar is ook gepasseerd en dit jaar heb ik er kunnen van genieten, de mensen waar het feest door is gegaan hebben er rekening mee gehouden. Daar ben ik de mensen echt dankbaar voor. Voor mij is het fijn om gewoon te kunnen genieten en niet voortdurend op mijn hoede te moeten zijn of geconfronteerd worden. Na de babbel gaan we echt van start en oefenen in sneltempo wat we de afgelopen tijd hebben gedaan: aan de ballon trekken, er in nijpen,... en dan blazen alles loopt tot nu toe gesmeerd. Alles lukt maar in veel kleinere hoeveelheden. Vb. mijn ballonnen zijn veel kleiner en ik richt me terug op het kleur en neem terug de blauwe. Ik omschrijf hoe ik me voel bij het blazen: "op een bepaalt moment hoor ik de ballon precies ontploffen, 1 keer kort en hoe meer ik blaas hoe meer het ploft. Precies de parkeerhulp in mijn auto, hoe dichter ik kom hoe luider en sneller het piept." Mijn angst gaat in momenten toch terug naar een 7/10. Ik ben gewoon voortdurend bang dat de ballon zou ploffen of dat ik over mijn grens zou gaan zoals een vorige keer en gewoon zou beginnen wenen. Het ergste van al ik ben banger om te moeten wenen waar ze bij zijn, dan om de angst die ik voel voor de ballon. De uitdaging van de psycholoog: blaas de ballon tot je niet meer kan knoop hem niet dicht en kijk er naar. Kijk zolang tot je angst weg is en blaas hem groter en dan gewoon terug kijken enz. Ik wil de uitdaging aangaan, maar mijn ballon is dicht geknoopt dus gaat het niet met deze. De psycholoog bied aan om de ballon te nemen die ze vast heeft. Maar het is een witte van kleur, ik had echt liever een blauwe. Toch start ik eraan al snel bereik ik mijn angstpunt, wachten dus kijken en terug blazen. Dit kan ik zo'n 3 keer doen en heb ik mijn grens bereikt toch als ik kijk vind ik de ballon niet groot genoeg en ben niet tevreden. Hij is de grote van meloen als we hem dan vergelijken met mijn vorige (blauwe) die is dubbel zo groot. Weet ik dat ik nog veel zal moeten oefenen en dat ik ooit zal geconfronteerd worden met een ploffende ballon. De sessie zit erop ik krijg nog mijn oefeningen mee: wat we vandaag gedaan hebben en met ballonnen bezig zijn. Zo een uurtje is voorbij aan praten over hoe het met mee gaat, wanneer ik geconfronteerd was met ballonen en die ene oefening. Ik ben niet tevreden ik had liever meer gedaan, maar langs de andere kant had ik slechter verwacht. Het kan mijn strijdlust om mijn doel te bereiken maar prikkelen. Bij het afscheid komt de moeilijke vraag: "Wat gebeurt er met de ballonnen?" Ik neem ze het liefst mee want ik spaar ze als aandenken in een pot. Alleen mijn blauwe is nog altijd opgeblazen en dicht genoopt. Nu laten ploffen zou niet gaan ik ben te bang. Dus beslis ik hem mee te nemen. Aan de auto is het nog even moeilijk want hoe gaat hij mee in de auto. Ik heb niet graag dat mijn vriend aan ballonnen komt, want telkens doet hij wel iets die te ver gaat. Ik zet er me gewoon over, we gaan in de auto en mijn vriend komt naast me zitten en houdt de ballon de hele rit vast. Hoe ben ik eigenlijk niet op het idee gekomen mijn vriend te laten rijden?
Wordt vervolgd...
29-01-2014 om 00:00
geschreven door F.B.
08-01-2014
Elfde afspraak
Hoi vandaag (8 januari) zou mijn elfde afspraak zijn. Maar spijtig genoeg moet ik afbellen ik ben ziek, maar dan ook echt ziek. Ik vind het echt jammer ik had er graag opnieuw aan begonnen, maar ja het zal moeten wacht tot later. Eerst tijd nemen om te genezen.
Wordt vervolgd...
08-01-2014 om 00:00
geschreven door F.B.
01-01-2014
Een nieuwjaar
Hoi met dit nieuwjaar neem ik de gelegenheid om jullie een tof 2014 toe te wensen. Een jaar zonder veel bang zijn, ongelukjes, pech,... Maar een jaar vol overwinningen, doelen, liefde, plezier,... Ik hoop dat voor jullie allemaal uw wensen uit mogen komen. Zelf doe ik niet mee aan voornemens, want daar houd ik me toch niet aan. Maar voor wie onder jullie voornemens heeft go for it en hou vol... Een nieuwjaar een nieuwe start ook voor mij, u zult nu vaker een berichtje lezen, want ik ga er opnieuw voor.
Tot later en veel leesplezier...
01-01-2014 om 00:00
geschreven door F.B.
25-12-2013
Kerstmis
Hallo ik wens jullie allen van harte een zalig en liefdevol kerstmis toe.
Hohoho...
25-12-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
05-12-2013
Hier ben ik nog eens
Hoi allemaal
Jullie denken vast en zeker "huh ligt het hier stil". Inderdaad ik heb even andere prioriteiten moeten voornemen die boven dit uitkwamen. Maar nu kun je terug rekenen op, af en toe een nieuw berichtje. Met de angst gaat het een stukje beter dan helemaal in het begin. Maar het is niet gebeterd bij de laatste afspraak, ik had geen tijd om op sessie kunnen te gaan of thuis te oefenen.
Tot later...
05-12-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
27-09-2013
Een tussendoortje
Nog eens een fotootje. Zelf op reis is een mens niet op zijn gemak, precies of de angst volgt me. Maar geen nood ik heb het overleeft. Kort verhaaltje: ik ben op reis gegaan naar Djerba en in ons hotel was er iedere avond amusement. Deze avond was het een wedstrijd "best couple" en een van de opdrachten was: zoveel mogelijk ballonnen ploffen. Hierbij moest het meisje met de buik op de grond gaan liggen op de rug werd een ballon gelegd en dan moest de man erop gaan liggen/zitten om hem te doen ploffen. Gelukkig zat ik niet op het podium met mijn vriend, ik durf toch niet op een podium staan. Jah verlegen zijn... Ik heb gewoon rustig de zaal verlaten, ben naar het toilet gegaan en heb de show verder gezien van aan de deur. Heb ik gefaald of niet? Ik vind in ieder geval niet, ik ben de rust hem zelf gebleven en heb toch kunnen kijken.
Tot later...
27-09-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
21-08-2013
Tiende afspraak
Hoi vandaag (21 augustus) was mijn tiende afspraak en ik ben er niet tevreden over. Eerst en vooral, ik weet dat het een tijdje geleden is. Maar dat wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten. Ik ben naar Pukkelpop gegaan en daar werd mijn angst goed op de proef gesteld. Zo hadden de personen die naast ons zaten ballonnen mee. Ik zag dat ze enkele ballonnen aan het opblazen waren. Ik ben hun dan gaan zeggen dat ik daar wel bang van ben en heb gevraagd of ze er niet zouden mee spelen als ik er bij was. Het kon maar 2 kanten uitgaan: ze hebben er respect voor en houden er rekening mee of lachen er mee en denken er niet over na. Gelukkig hadden ze er begrip voor, de ballonnen dienden ervoor de tent langs binnen te versieren. Voor mij was dit een heel grote stap, zomaar een zwakte bloot geven aan iemand die ik niet ken. Toch ploften er enkele ballonnen toen wij alles aan het opruimen waren om 's avonds naar huis te gaan. Was het met opzet of niet, ik zal het nooit weten. Ik wil het ook niet weten, ik was niet bang en ben niet weggegaan. Daar ben ik heel trots op. Verder was er een optreden dat we wel graag hadden gezien, maar na het eerste liedje werden er ballonnen de grote van een tractorband de zaal ingestuurd. We zijn naar buiten gegaan om in het gras te luisteren. Het voelde zo fijn dat mijn vriend er zo goed mee omging en er respect was. Ik voelde me minder alleen in de wereld van mijn angst. Maar na het optreden was het probleem niet opgelost. Enkele personen uit de zaal namen de ballonnen mee buiten. Of ze houden ze bij zich om er terug mee te smijten in het volgende optreden. Gelukkig werden de ballonnen in de tent afgenomen om het volgende optreden niet te verstoren. Ik kon wel maar hopen dat er geen grote ballonnen meegenomen zouden worden, een van de volgende optreden was Eminem. Een optreden waar ik echt naar verlangde en niet wou missen. Ik was bang om het niet te kunnen zien omdat ik niet op de wei kon blijven. Maar goed nieuws alle ballonnen waren verdwenen. Natuurlijk had je de gewone kleine ballonen (zoals bij een verjaardagfeest) en die werden door het publiek rond geslaan, ik was wel blij dat er geen enkele bij mij kwam. Wanneer er ballonnen over de grond ronddwaalden deed ik mijn typisch boogje. Precies of ik een passer ben die een toertje van 2m rond de ballon doen, 2m is mijn veilige afstand. Thuis is er niet veel gebeurt of geoefend ik ben er ook niet veel geweest. De sessie zelf dan, ik ben er alles dan tevreden over. Ik had verwacht dat ik ooit zou terug vallen, paniekeren,... en ergens had ik een voorgevoel dat het vandaag zou zijn. De vorige keren waren te goed geweest. Zin om niet te gaan was te vergelijken met de aller eerste keer. Normaal beginnen we met waar we de laatste keer geeïndigd zijn, maar nu gaan we verder met waar ik denk dat het nog moeilijk is. Ballonnen die bewegen zoals: mensen die er mee spelen, over de grond rollen, rond waaien,... voel ik nog ruimte en nood voor oefenen. We beginnen met de ballon naar elkaar te gooien, maar opeens begint mijn vriend te slaan en gaat alles super en veel te snel. Ik kan niet meer begin te paniekeren, roep stop en begin meteen te wenen. Ik voel me beschaamd, voor mijn mening heb ik gefaald. Ik wil alles behalve dat iemand mijn tranen ziet, ik voel me een zwakelijk. Ik wil stoppen, ik wil naar huis. Maar ik ben niet voor opgeven, ik blijf altijd doorgaan ook al is iets moeilijk. Ik sta nu voor een T splitsing: ga ik naar huis of blijf ik doorgaan? Ik beslis door te gaan, ik ben niet voor vluchten, voor mij is het niet meer nodig. Ik laat mijn angst niet winnen. De sessie draait nog positief uit maar toch, het was niet perfect en niets zal ervoor zorgen dat mijn mening verandert. Ik ben namelijk heel perfectionistisch en stel hoge grenzen (misschien te hoog). Even rust, praten en doen verder gaan, het lukt me te benoemen wat mij juist bang maakt. Zo is het ook gemakkelijker er rekening mee te houden. Dan maar oefenen om ballonen op de grond te leggen. Het beeld van toen ik klein was raakt er niet uit: een figuurballon die ik op de grond had gelegd was geploft. 1 ballon lukt, 2 ballonnen lukken, 3 lukken,... We beslissen dan maar om verder te gaan met 3 nieuwe ballonnen en de andere op de grond te laten liggen. We beginnen met elk om de beurt over de ballon te wrijven en te duwen, zodat er geluid is. Daarna met zijn 3 tesamen, het geluid waar ik vroeger zo bang van was is nu gewoon ongemakkelijk voor me geworden (zoals met nagels over een bord gaan). Omdat we beginnen met doorgeven worden er 2 ballonnen aan de kant gelegd. Later vroeg de psycholoog of een naald in de buurt moeilijk zou zijn, normaal was voor mij een balpen al een obstakel. De psycholoog kon me vertellen dat er een naald achter het plankje lag waar de ballon tegen steunde. Nu probeert de psycholoog om zo lang mogelijk aan het staartje te trekken, tot ik stop zeg. Daarna aan mij, mijn vriend die het doet lukt niet. Onbewust doet hij een stapje meer dit is een bedreiging voor mij. Om er beweging in te krijgen geven de ballon door aan elkaar zonder te gooien. Omdat we maar 1 nodig hebben leggen we de andere 2 op de grond. De ballon doorgeven vlot, soms trekt de psycholoog aan het staartje. Nu overgaan tot gooien, het verloot goed en we gaan verder uit elkaar zitten. We doen alles tot dat ik het leuk vind, dan pas gaan we verder. Als laatst lopen we elk om de beurt tussen de ballonnen door. Het is beangstigend want ze waaien rond zonder je het wil. Je kan wel stoppen met wandelen, maar je kan de ballonnen niet bevelen te stopen met rollen. Ik kan ook niet mijn boogje maken, mijn veiligheid/zekerheid is toch wel weg. Omdat de ballonnen stuk moeten zullen er nog ballonnen geploft worden. Eerst dat ik het niet zie met mijn oren dicht, dan zonder mijn oren dicht te houden en als laatst dat ik alles zie gebeuren. Ik beslis om het hierbij te houden, het was toch een beetje te hard schrikken. De oefeningen voor thuis: spelen met ballonnen. Om weg te gaan moeten we dus nog eens passeren bij de overblijvende ballonnen die op de grond liggen. Wordt vervolgd...
I balloon You
Hallo
