Hmmm. Met de gebeurtenissen van vandaag, wilde ik een blog opstarten. Niet zozeer voor mezelf als voor iemand anders. Ik weet niet eens of ik dit zal volhouden...
Mensen, wij, de mensen zitten toch soms raar in mekaar. Geloof ik dat? Ja. Heb ik daar bewijs voor? Neen. Of toch niet direct. Maar sommige dingen doen er me wel over nadenken. Zoals deze namiddag.
Zondag, 4 april. De Ronde Van Vlaanderen. De dag, waarop het lijkt alsof de gehele Vlaamse bevolking plotseling een reden tot leven heeft gevonden. Alsof die éne wielerwedstrijd een geheel jaar goed maakt. En natuurlijk voor de helft van de mannelijke bevolking een reden tot toogpraat en voor de helft van de vrouwelijke bevolking het een reden is om zich piekfijn of (voor de jongere versies van de vrouwen) sexy te kleden en aan iedereen te tonen hoezeer ze zich medestander voelen met dit evenement. (terwijl het ze geen zier intereseert.) Bah, al dat volk.
Vandaag was ik bezig enkele foto's aan het nemen van enkele lammetjes toen ik plots luidkeels kinderen hoorde roepen. (Hier moet ik me weer inhouden om keiharde rockmuziek te spelen om zo mijn emoties te versterken.) Niets kon me voorbereiden om wat ik toen ging ervaren... Een man die de kinderen "opjaagde" terwijl ze al gillen voorbijliepen, enkel stoppend om eventjes te kijken naar de lammetjes. Een vrouw met een zwarte overjas aan die niet lager kwam dan haar dijen (en geen teken van een rok), en zwarte doorzichtige glanzende panty's aan. En kort blond haar. Gevolgd door de enige norse persoon in de groep. Waarschijnlijk haar man of vriend, met een kind aan de hand.
Ik moest me erg inhouden om geen foto's te nemen van het bizarre groepje. Want ik wilde de kans niet nemen dat de norse man zou voor problemen zorgen. En ja hoor, ze gingen naar de zelfde bestemming als mezelf. Ik ga dit erg kort houden: Is er echt geen betere plek om mekaar een vette tongzoen te draaien dan weggestoken, ergens langs de achterkant van een kapelletje , terwijl één persoon met de kinderen speelt en nog iemand anders foto's neemt van bloemen? En echt geen ander tijdstip?
Heh, ik wou dat ik wat foto's van dat moment had genomen en hier had neergezet... Echt waar. Maar god is een komiek. Later keerde ik met mijn andere camera terug. En nam enkele mooie foto's van een persoon met zijn afgerichte hond. Alsof God zei: "Jongen, dit is niet voor jou om aan te denken. Dit is niet voor jou... Die hond, die momenten zijn goud waard."
Ik wou dat vandaag anders was geweest. Dat het regende dat het goot. Waarom? God mag het weten, maar de wereld voelt soms zo onrechtvaardig aan. Morgen weer een nieuwe dag. Laat het dan maar regenen, zodat ik gezellig in de auto mijn muziek kan draaien en met de ruitenwissers aan ergens geparkeert op een heuvel een mooi overzicht heb op één of andere valleitje zoals die in Brakel. :) Aaah, de rust en ingetogenheid.
