Het gevoel is verschrikkelijk al dagen niet te mogen weten waar de kinderen zijn. Zij doet intussen alsof haar neus bloeit en beantwoord elke vraag met een leugen zoals altijd al geweest zo blijkt. Zelfs het dochtertje van vier wordt hierin gemanipuleerd om toch maar te liegen.
Zaterdag 14 november 2008, ik breng onze zoon - één van de tweeling - samen met onze dochters naar het voetbal. Ik blijf daar om naar de match te kijken. De andere broer van de tweeling is thuis, hij mag alweer niet mee omdat hij gestraft is - een straf die intussen maar eindeloos blijft aanslepen. Intussen werkt mijn vrouw als dienster in een taverne, een voor haar zo begeerde bijverdienste die ze op vrijdag en zaterdag uitvoert. Is ook een manier om problemen te zoeken natuurlijk. Na de match gaan we richting taverne alwaar de mama werkt. We nemen wegens plaatsgebrek plaats aan een tafeltje waar een duistere jongeling met dubieus verleden zit. Mijn vrouw kent hem, ik ontmoette hem een enkele keer. Wanneer een mooie blonde deerne een bestelling komt plaatsen aan de toog maken we enkele opmerken. (wordt vervolgd)
Normaliter vloeien de brouwselen spontaan en golvend uit de inkt van mijn pen. Ik dien echter een obstakel te overwinnen. Ergens, bij het opvatten van deze blog, had ik een structuur in gedachte. Een duidelijke structuur met verschillende hoofdpunten die alweer op hun beurt zouden worden opgesplitst. De verschillende themata bruisden reeds door mijn grijze schimmen. Divers en toch elk met een onderling causaal verband. Gewoon, over het huwelijksleven en al wat er bij hoort. In casu: huwelijksinferno Het geheel, de opeenstapeling van feiten, van banaliteiten, verwijten. Het gehele concept van geven en nemen. Het oh zo - inmiddels door mij verafschuwde cliché - "water bij de wijn doen..." Maar wat als er geen wijn meer is? De beoogde structurele opvatting zal bijgevolg wellicht een wirwar worden van gedachten, feiten ... allemaal opgesplitst en neergeschreven onder een nietsbeduidend titeltje. Mijn gedachten zijn immers aldus verward, doorheen geschud, uitgemolken, gemanipuleerd, verkracht en ontkracht zodat nog slechts een lappendeken overblijft. Misschien komt de originele pentekening wel terug in mijn hersenschimmen. Later, als de rust is teruggekeerd? Of gewoon niet? Zal de gemalin slagen en mij voor nar laten doorgaan?
