Regen. . . . . . Hemel riep, misschien niet gelukkig, vrees ik, nog steeds grijs. Gezinsleven. Ik hoorde op de weg in een auto-ongeluk voor vertrek, mbt shoes maar weinig terug te keren.Peers van de meisjes aandringen op het starten van de middag, dus ik miste een leven. . . . . . Afscheid. Auto bump, ik keek uit het raam, de lichtgrijze drift weg, de donkere nacht langzaam gehuld alles. Hobbelig, maar nog steeds snel naar de auto, te talrijk om te worden opgeslokt door de donkere rug achter hen, uitbarstingen van geluk zucht ontsnappen. De onverwachte mobiele telefoon ring, hoorde de verjaardag wensen.
Abrupt op een verlies.
Het leven in het geluid van huilen op die manier, mbt schoen maar in de andere mensen huilen in het ver weg, zwaait naar het leven van het moment, wat zal anders zijn. Ik ben benieuwd, als de zeis van de dood alleen maar raakte de nek van het moment, zullen de mensen afscheid van het leven, wat zijn emoties, angst, opluchting?Spijt of vreugde? Onlangs las een korte film genaamd "winnaar." Tussen leven en dood leiden tot een leven van spijt en schuld, en maakt een evaluatie, en uiteindelijk werd wakker met tranen. Ik denk dat dit een trieste zaak recht. Maar mbt schoenen wie zwaaide met zijn hand gratis en eenvoudig, de zuivere glimlach te verlaten? Lijken twee mensen het kunnen doen. Dood als een opluchting voor de mensen.Mensen die een perfect leven. De voormalige moet worden gespreid om een einde, dit is het niet een droevig ding! Maar wie kan een volmaakt leven? Negen van de tien ongelukkig leven. Dit laatste is slechts een droom, een luxe. Ons streven naar betekenis.
Vader moet hebben gehoord dat nieuws, mbt al snel belde ik naar mijn reistas te vragen, tussen de woorden doordrongen angstig. Weet dat mijn rust, ik duidelijk voelde zijn toon van een lied. Toen zei hij tegen mijn verjaardag nadert, wil ik vieren. Mijn hart gaf een sprong.
