Wat zou u doen met 6 miljard euro? Alvast geen gaten in de begroting dichten. Zes miljard euro. Wat een bedrag zeg. Maar toch blijft het peanuts tegenover de federale staatsschuld zijnde 290 miljard euro. En wat dan gezegd van de staatsschuld van de USA: 10.282 miljard dollar. Bedragen waar de modale mens van begint te zwijmelen. Vreemd toch hoe het kan dat een land zoveel schulden maakt. Vreemd ook dat niemand daar raar van opkijkt, en dat blijkbaar niemand dat geld opeist. Waarschijnlijk zijn deze schuldbergen gekoppeld aan aandelen en obligaties van banken, die tevens van elkaar moeten lenen omdat ze geen geld hebben. Als je't mij vraagt is er in de wereld bijlange niet genoeg geld in omloop om alle schulden af te betalen. Hopelijk is dit niet het volgende financiële systeem dat ooit in elkaar stuikt.
Enfin, hoewel ons landje dus nog 290.000.000.000 euro moet terugbetalen aan weet-ik-wie, zijn er dus ministers bezig geweest om een begroting op te maken. Vreemd, als je al tweehondernegentigmiljard schulden hebt is het ook wel wat laat om dan een begroting te gaan maken, maarja, beter laat dan nooit! Vreemd ook dat het blijkbaar een drama zou zijn als de begroting niet in evenwicht zou zijn. Maar waarom zou dat een drama zijn? De schuldenberg is toch al zo hoog dat niemand er ooit nog over zal kunnen zien! Misschien moet ik toch eens wat lessen economie gaan volgen bij Paul D'Hoore.
Ik mag hopen dat de heren en dames politici weten waar ze mee bezig zijn, en beseffen dat wij welvarende Belgen binnen enkele tientalle jaren nog steeds graag zouden kunnen genieten van een goeie ziekenkas, een goed pensioen, een goede verzekering tegen werkloosheid e.d. Hoe groot die schuldenberg dan is, zal geen enkele Belg interesseren, als hij maar kan blijven genieten van onze sociale zekerheid.
Hebben jullie ook nooit zulke momenten waarop je denkt: Zoals 'de mens' nu bezig is, zo kan het toch echt niet (lang meer) verder. Ik wel. En eerlijk gezegd vraag ik mij echt af of ik niet één van de weinigen ben. Waarschijnlijk heeft de apathie van velen van ons te maken met het feit dat de wereldeconomie ons wil doen geloven dat alles groter, sneller, beter, sterker,... kan. Op dit eigenste ogenblik kan dit uiteraard nog. De economie draait op volle toeren, maar moet elk jaar nog iets sneller draaien. De aandeelhouders willen namelijk meer winst! De economie móet ook elk jaar sneller draaien. Elk jaar komen er weer miljoenen kinderen bij die gevoed moeten worden. En tevens zijn er elk jaar meer mensen die dankzij de goed draaiende economie uit de armoede raken en verknocht raken aan 'The American Way Of Life' (pinte pakke in turbodrive). Steeds meer mensen willen mee genieten van alle luxe die de economie op onze aarde kan voortbrengen.
We weten allemaal dat een goed draaiende (economische) motor niet veel nodig heeft om te crashen: Neem één schakel of tandwiel weg, en de motor valt stil. Om welke schakel het hierbij gaat is van ondergeschikt belang. Vandaag de dag is dit de wereldwijde financiële crisis, maar het had even goed een politieke crisis kunnen zijn, of een epidemie in de lanbouw, of een gigantische tsunami die de wereld doet onderlopen, of ... Ik ben ervan overtuigd dat de economie al deze crisissen zal overwinnen, en er sterker zal uitkomen. Om de simpele reden die hierboven alreeds is aangehaald: Meer mensen, meer noden, dus meer economie!
Dit systeem zal blijven duren. Toch lijkt het mij gedoemd om ooit volledig uit elkaar te barsten. Één reden: olie. Wel olie boezemt mij een vreselijke angst in. Zou er iemand op deze planeet mij kunnen vertellen wat wij zouden doen zonder olie? Ontelbare voertuigen zouden blijven stilstaan. Ontelbare afgeleide producten zullen niet meer gefabriceerd kunnen worden. En zijn hier oplossingen voor? Windenergie, çava. Zonne-energie, çava. Waterkrachtcentrales, çava. Maar (momenteel) zal geen enkele van deze bovenstaande voldoende zijn om voldoende elektriciteit te krijgen voor onze wereld. Tevens kost het bouwen van molens, zonnecellen en waterkrachtcentrales ons ook een niet te onderschatten hoeveelheid aan energie! Uiteraard zal de wetenschap ervoor zorgen dat alle technieken verfijnd kunnen worden. Toch zou het erg geruststellend zijn als we nu al zouden weten dat er alternatieven zullen komen, die de aan luxe gewend geraakte mens ook in 2050 nog vrolijk kan rondtuffen in zijn Porsche Cayenne of kan vliegen met zijn Boeiing 737.
Stellen we ons even voor dat de fossiele brandstoffen zouden opraken alvorens wij er een alternatief vinden, dan hebben we de perfecte aanleiding voor een fatale economische crash of misschien zelfs WO III geschetst. Want de aan luxe gewende mens wil koste wat het kost zijn luxe bewaren. Zeker den Amerikaan. Misschien zal deze oorlog op lange termijn het einde van de mensheid betekenen? Of misschien proberen enkele mensen zich te redden door een 'Battlestar Galactica' te bouwen; Wie weet?
Alvast vraag ik mij af of de mensen vroeger ook met zulke dingen in hun hoofd zaten. Welke angsten zouden zij gehad hebben? Zouden andere mensen deze vrees dan niet hebben? Of zien wij écht niet meer verder dan onze neuzen lang zijn?
Sinds kort speelt Lucas Van den Eynden in het oude postsorteercentrum van Antwerpen priester Daens van de door ons allen bekende film 'Daens'. Ikzelf heb deze film nog nooit gezien. Een redelijk grote schande als vakbondsman zijnde, doch ik ben geen filmkijker, en deze klassieker is mij ook nooit door onze school aangeboden denk ik. Ook dat is eigenlijk een schande.
Ik kan mij ergens wel indenken waarover Daens gaat. Meneer pastoor die het opneemt voor de arme werknemers die als quasi-slaven moesten werken voor de werkgevers. Gelukkig is er sinds prister Daens enorm veel gebeurd voor de werkmens. Dit dankzij Daens, de politici en uiteraard de vakbonden. Menige acties & stakingen, maar uiteraard nog veel meer onderhandelingen hebben ertoe geleid dat de huidige werkmens per jaar minstens 20 dagen verlof krijgt. 20 dagen betaald door de patroon nog wel. En niet gewoon betaald, maar dubbel betaald! Ondenkbaar in de tijd van pastoor Daens; zelfs nog ondenkbaar vlak na WO II. Maar nu kunnen wij er toch allemaal mooi van genieten.
Toch is de maatschappij veranderd. Grondig veranderd mag ik wel zeggen. De maatschappij is geïndividualiseerd hoor ik altijd en overal zeggen. Individualisatie op zich is in mijn ogen zelfs niet slecht. Waar vroeger de familie, en bij uitbreiding de mensen van de eigen straat of de mensen van dezelfde parochie heilig waren is het nu perfect mogelijk om zelf te kiezen met welke mensen je omgaat. Onze keuzemogelijkheden op alle gebieden zijn indrukwekkend. We doen gewoon wat, wanneer, hoe en met wie we willen... Allemaal prachtig maar er is nog weinig eendracht te merken tussen de mensen. Dat maakt het voor vakbondswerk en vakbondsacties steeds moeilijker.
Waar er vroeger nog acties konden gevoerd worden voor problemen die alle mensen aangaan, is het nu zelfs al moeilijk geworden om de eigen aanhang (lees: de gewone werkende mens) achter zich te krijgen. Het is een gigantische contradictie: de vakbonden voeren actie, maar krijgen verzet van vele werkende mensen. Ik vrees dat vele van deze mensen nooit beseft hebben dat ze altijd in hun eigen vlees zullen snijden. Als de vakbonden eerst al de strijd moeten aangaan met hun eigen aanhang, en daarna die tegen de patroons, kan je al wel voorstellen wat de reactie van deze laatste is: "Ach, die vakbonden hebben niet eens steun van de eigen achterban." Je moet niet lang gestudeerd te hebben om door te hebben dat de onderhandelingspositie van de vakbonden daardoor al fameus afgebot wordt. Komt daar nog bij dat er drie (ik zal er voor de vriendelijkheid het ACLVB bijtellen) vakbonden zijn. Deze hebben vaak gelijklopende idealen, doch zijn altijd onderling ook in concurrentie om zoveel mogelijk leden te hebben. In het Generatiepact is duidelijk gebleken welk voordeel de werkgevers hadden tegenover de vakbonden: de vakbonden hadden verschillende meningen, terwijl de werkgeversorganisaties VBO en UNIZO (bijna) altijd aan hetzelfde zeel trekken.
Vaak hoor je mensen roepen dat die vakbonden altijd maar staken waar en wanneer ze willen en nooit nadenken. Wel, ik geloof in het feit dat elke staking voorafgegaan is door degelijke onderhandelingen. Dit hoort zo. Als er dan nergens enige opening komt in de onderhandelingen is het enige drukkingsmiddel nog staken. Noem mij eens een ander drukkingsmiddel dat de werknemer heeft!? Men is al lang vergeten dat de werknemers onder het gezag staan van de werkgever. De werkgever kan op eender welke moment zeggen dat hij ermee stopt. De werkgever kan op eender welk moment mensen ontslagen. De werkgever heeft alle macht in handen. Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven. Het enige wat de werknemers kunnen doen is een gezamenlijk front vormen en proberen zichzelf te 'beschermen'. Of zou men liever hebben dat we teruggaan naar een tijd waarin alleen de werkgever het (minimum)loon bepaalt? Of dat de werkgever bepaalt hoe lang de werkman moet werken? Of dat de werkgever op elke moment iemand kan ontslagen zonder enige vergoeding? Ik ben blij dat er mensen geweest zijn die de verdediging opnamen en dat er nog steeds mensen zijn die de verdediging opnemen voor de gewone werkman.
Wat zou u doen met 6 miljard euro? Alvast geen gaten in de begroting dichten. Zes miljard euro. Wat een bedrag zeg. Maar toch blijft het peanuts tegenover de federale staatsschuld zijnde 290 miljard euro. En wat dan gezegd van de staatsschuld van de USA: 10.282 miljard dollar. Bedragen waar de modale mens van begint te zwijmelen. Vreemd toch hoe het kan dat een land zoveel schulden maakt. Vreemd ook dat niemand daar raar van opkijkt, en dat blijkbaar niemand dat geld opeist. Waarschijnlijk zijn deze schuldbergen gekoppeld aan aandelen en obligaties van banken, die tevens van elkaar moeten lenen omdat ze geen geld hebben. Als je't mij vraagt is er in de wereld bijlange niet genoeg geld in omloop om alle schulden af te betalen. Hopelijk is dit niet het volgende financiële systeem dat ooit in elkaar stuikt.
Hebben jullie ook nooit zulke momenten waarop je denkt: Zoals 'de mens' nu bezig is, zo kan het toch echt niet (lang meer) verder. Ik wel. En eerlijk gezegd vraag ik mij echt af of ik niet één van de weinigen ben. Waarschijnlijk heeft de apathie van velen van ons te maken met het feit dat de wereldeconomie ons wil doen geloven dat alles groter, sneller, beter, sterker,... kan. Op dit eigenste ogenblik kan dit uiteraard nog. De economie draait op volle toeren, maar moet elk jaar nog iets sneller draaien. De aandeelhouders willen namelijk meer winst! De economie móet ook elk jaar sneller draaien. Elk jaar komen er weer miljoenen kinderen bij die gevoed moeten worden. En tevens zijn er elk jaar meer mensen die dankzij de goed draaiende economie uit de armoede raken en verknocht raken aan 'The American Way Of Life' (pinte pakke in turbodrive). Steeds meer mensen willen mee genieten van alle luxe die de economie op onze aarde kan voortbrengen. 
Sinds kort speelt Lucas Van den Eynden in het oude postsorteercentrum van Antwerpen priester Daens van de door ons allen bekende film 'Daens'. Ikzelf heb deze film nog nooit gezien. Een redelijk grote schande als vakbondsman zijnde, doch ik ben geen filmkijker, en deze klassieker is mij ook nooit door onze school aangeboden denk ik. Ook dat is eigenlijk een schande.
