Ik schrijf je een brief, gewoon als blijk van waardering, of omdat ik je tof vind. Ik zou het bij dit ene zinnetje kunnen laten. Kort en krachtig. De kern van de zaak. Geen woord te veel...

Ik weet echter dat een danig korte, ongeïnspireerde boodschap al eens tot enige ontgoocheling kan leiden, en die wil ik de lezer absoluut besparen. Trouwens, je moet ook geen blog beginnen om er sloganesk mee om te springen. Daarvoor heb je tweets, of de lezerreacties in Het Laatste Nieuws. Wat die laatste - even als tussendoortje - betreft, je moet ze zeker eens lezen, 2 minuutjes maar, desnoods na het spreekwoordelijke glas te veel. Je waant je er haast in een babbelkamer waar iedereen net 30% van zijn/haar hersencapaciteit heeft moeten inleveren. Geen remmingen, geen nuance, geen gêne, en dat alles onder een vette saus van naam en toenaam... Pol vindt alle Pieren idioot en de rest kan de spreekwoordelijke boom in. En mocht je het nog niet weten: "alle polletiekers zijn zakkevullers!!" Wat kan het mensdom toch amusant zijn...!

Maar goed, humor is relatief en appreciaties lopen al eens uiteen. Ik wil in eerste instantie dus ontgoocheling vermijden en tegelijkertijd verwachtingen inlossen, maar er is meer. Ik doe dit evenzeer voor mijzelf, want ik wil natuurlijk ook gewoon schrijven, gedachten op papier zetten. Dat ik ze daarvoor ook moet ordenen, is een jammere en zelfs hooguit pijnlijke zaak, die ik er echter met veel plezier bij neem (een leugentje om bestwil)! Op naar wat nuance en anekdotiek dus. Wanneer was het nu alweer dat ik je voor het eerst aansprak in het bizarre land van binaire code? Ik weet het eigenlijk niet meer zo goed, het moet bij benadering 3 maand geleden zijn. Wat ik na pakweg 100 dagen wél nog weet, is dat ik er op dag 0 al snel mijn favoriete schrijvers bij sleurde, Jeroen en Michel, om mijn pauwenstaart extra grandeur te verlenen. Het hoeft immers niet constant over het masseren van een kloeke dameskont te gaan, noch over de hoeveelheid plantaardige olie die dat behoeft. Ik deed met andere woorden - de eerlijkheid heeft zo haar rechten - verdorie echt moeite, zoals een klein kind zich bij de aankomst van Sinterklaas in de Scheldestad al eens in volle overgave een weg tracht te banen richting dranghekkens, om het schoon volk vanaf de eerste rij te kunnen bewonderen. Schoon volk, daar ging ik schijnbaar - vraag mij niet waarom - instinctief vanuit. Je mag je dierlijke kant nooit te veel vertrouwen, maar wat had ik toen gelijk zonder het echt te weten! Zou er dan toch een Ingeborg aan mij verloren zijn gegaan? Neen, natuurlijk niet! Het is namelijk een publiek geheim dat ik Ingeborg larie en apenkool vind, een combinatie van commercie, dumb en dumber (met excuses richting de briljante acteurs). De tekenen waren er natuurlijk, overduidelijk én in veelvoud: een spitante pen, humor (*lachband*), twee luisterende oren, brede interesses (ik hoef ze hier niet op te lijsten, je kent ze zelf!), een bovengemiddelde intelligentie (voor alle duidelijkheid: ten opzichte van de overige aanwezigen aldaar!!)... Wie zou er niet onmiddellijk verkocht geweest zijn? Ik was dat zeker, daarvan getuigen de volgende vijf woorden, volledig spontaan door mijzelf uitgebraakt na een nachtelijk onderonsje met jou (dag 3 of 4): "F*ck man, wat een topwijf!". Ik geeft het grif toe: je verdient absoluut een fijnzinniger taalgebruik.

Wat er ook van wezen mag, jij moet die staart van mij ook wel nog best leuk hebben gevonden, want een paar minuten na mijn 'kijk eens hoe leuk en interessant ik wel niet ben'-show, achteraf beschouwd ongetwijfeld een melodrama in minstens 3 delen, kwam je hem van dichterbij bewonderen. Jij kwam naar mij toe! Niet omgekeerd, echt niet! Ik kan niet anders dan besluiten dat ik mijzelf al eens ferm onderschat. Niet dat ik meteen op een roze wolk werd gekatapulteerd: je kwam uiteindelijk vooral eens goed en uitgebreid snuffelen, en was redelijk kordaat in het afbakenen van niet jouw, maar mijn territorium: tot hiér, geen pas verder. Nu niet, later niet. Kordaat is misschien wel niet het best passende woord. Correctie, het is een understatement van jewelste: je was onverbiddelijk duidelijk! De Tien Verboden waren er niks bij! Maar hey, over de omheining naar elkaar kijken, dat kon misschien ook wel leuk zijn, dacht ik. En dat is het zeker ook gebleken, zij het dat de omheining van gewapend beton, prikkeldraad onder stroom en om de drie meter een tot de tanden gewapende Pruisische paranoïde patriot met bijbehorende Rottweiler (van de kwadere soort) ondertussen is vervangen door een simpel Bekaertje van 1m80 hoogte. Okay, ik overdrijf een heel klein beetje. Maar zo zie je maar, Krullebol, dat je in het leven de sterke uitspraken met de meeste voorzichtigheid moet hanteren.

In deel twee van deze brief wil ik het hebben over (onder andere) een aantal bizarre gevolgen van onze ontmoeting: drank, slaap, chips, vesten en schoenen, bloggen... En ik zal er ook even stilstaan bij de toekomst. Als dat geen spannende sequel dreigt te worden!!

Alvast tot binnenkort.

Humoreske