Inhoud blog
  • La grande dame
  • Brief aan Krullebol - deel 1
  • Vlees
  • De onbeantwoorde vraag
  • Welcome to myself
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Humoreskes blog

    19-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.La grande dame
    Ik wil het vandaag eens over de Rolls der instrumenten hebben: de vleugelpiano. Sinds ik met de trompet wat vastgeroest zit in een wat ongelukkig en vooral ongezellig straatje zonder eind, heb ik haar herontdekt: mijn eerste liefde, grote liefde en momenteel dus zo goed als enige liefde. De moeizame relatie met dat verdomde stuk koper heeft mij terug in haar armen gebracht. Ieder nadeel heb zo zijn voordeel.

    Ik refereer doelbewust aan de waarschijnlijk nobelste aller automobielbouwers: Rolls Royce. Kan een auto, alleen al door zijn merknaam, meer noblesse uitademen? Do bears shit in the woods? Je moet gewoon maar eens een concertvleugel van een (als het even kan) gereputeerd merk gadeslaan om dergelijke retorische vragen te bevestigen. Wat een goddelijkheid is die duivelse piano toch. Zou het een toeval kunnen zijn dat dit instrument ooit het vrouwelijke geslacht werd toebedeeld (momenteel is het tweeslachtig, wat ik hoogst ongelukkig vind)? Natuurlijk niet. Alleen al die magnifieke ronding in de kast, nodig om vanuit het hoogste register de midden- en basregionen van steeds langere (en dikkere) snaren te voorzien. Het vilt, traditioneel in karmijnrood, dat zorgvuldig op diverse plaatsen gedrapeerd zijn dempende functie vervult. De houten kast, sensueel warm aan de binnenkant en doorgaans voorzien van een oogverblindende laag hoogglans aan de buitenkant, rank en slank. Het toetsenbord, bij de iets oudere dames een combinatie van 36 keer ebbenhout en 52 keer ivoor, wachtend op de strelingen van vlugge, gevoelige vingers. Geef toe, aan de nabijheid van een dergelijke schoonheid valt maar moeilijk te wennen, zelfs wanneer het instrument een al hoogst respectabele ouderdom heeft bereikt.

    Hoe vrouwelijk ik haar vorm en uiterlijk ook moge vinden, binnenin is de vleugel een en al mannelijkheid: stoer, krachtig, ingenieus en efficiënt (vanzelfsprekend kunnen we die vier woorden ook aan vele vrouwen toedichten, maar dat past nu even niet in de structuur van dit stuk!). Vooreerst valt het blinkende koperkleurige frame op, gietijzersterk en extreem stabiel. Het vangt de enorme krachten (tot wel 20.000 kg) op waaraan de strak gespannen snaren hun gastvrouw blootstellen. Het aantal snaren verschilt dan weer van piano tot piano: de meeste noten hebben er twee of drie, klaar om door een absoluut fantastisch en fascinerend legertje van perfect gealligneerde en met vilt beklede hamers aangeslagen te worden. Ik heb het altijd al een magnifiek schouwspel gevonden, het perfecte ballet dat zich ontvouwt wanneer een vakkundig afgestelde vleugel met kunde en passie bespeeld wordt; de absolute gehoorzaamheid van elk hamertje, op en neer dansend op het ritme van de muziek en bij de allergrootste podiumsterren tot in het absurde afgesteld en met naalden beprikt om de gewenste actie, reactie en intonatie te bekomen. Wat een ambacht, wat een perfectie!

    Looks zijn natuurlijk niet alles, uiteindelijk gaat het maar om één ding: klank, muziek, emotie. En ook op dat vlak decoreer ik de vleugelpiano graag met de 'Spirit of Extacy'. Alleen al het bereik: meer dan 7 octaven, van afgrond-diep tot vogeltje-hoog. Probeer maar eens op een trompetje! Je mag al bijzonder blij zijn als je lippen en middenrif erin slagen 3 octaven te beheersen, en pers je er als eens 4 uit, dan mag je je verwachten aan een label 'freak', 'highblower' of dergelijke meer. Neen, de piano bezorgt je een subliem bereik op een zilveren plateau. Je hoeft enkel vanuit je brein een signaal richting vingers te versturen, hard of zacht, die noot daar... en plong: daar klinkt ze al, mooi en rond, warm en vol, rijke tonen en subtiele boventonen. Nou ja, dat is misschien net wat te romantisch verwoord. Minder begaafde pianisten slagen er wel degelijk in een piano dof en oninteressant, of hard (wanneer dat niet hoort) te laten klinken. Het heeft allemaal te maken met de zogenaamde 'aanslag': in het kort de snelheid waarmee en manier waarop een vinger een toets beroert. Sommige pianisten zijn wereldberoemd om hun 'toucher', bijvoorbeeld wijlen Claudio Arrau. Wat een klank kon die Chileense meesterpianist toch uit zijn instrument halen! Of denk aan Vladimir Horowitz, die als geen ander in staat was om de allersubtielste nuance op zijn publiek los te laten. 

    En daarmee wil ik dit stuk afronden: een fragment Horowitz. Omdat hij misschien wel de allergetalenteerdste ever is. De onnauwkeurigheden en fouten moet je erbij nemen, de sublieme 30 laatste seconden zijn er de beloning voor.

    https://www.youtube.com/watch?v=X27N_svVPok

    Met muzikale groet
    Humoreske

    19-01-2018 om 13:07 geschreven door Humoreske  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    16-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Brief aan Krullebol - deel 1
    Krullebol

    Ik schrijf je een brief, gewoon als blijk van waardering, of omdat ik je tof vind. Ik zou het bij dit ene zinnetje kunnen laten. Kort en krachtig. De kern van de zaak. Geen woord te veel...

    Ik weet echter dat een danig korte, ongeïnspireerde boodschap al eens tot enige ontgoocheling kan leiden, en die wil ik de lezer absoluut besparen. Trouwens, je moet ook geen blog beginnen om er sloganesk mee om te springen. Daarvoor heb je tweets, of de lezerreacties in Het Laatste Nieuws. Wat die laatste - even als tussendoortje - betreft, je moet ze zeker eens lezen, 2 minuutjes maar, desnoods na het spreekwoordelijke glas te veel. Je waant je er haast in een babbelkamer waar iedereen net 30% van zijn/haar hersencapaciteit heeft moeten inleveren. Geen remmingen, geen nuance, geen gêne, en dat alles onder een vette saus van naam en toenaam... Pol vindt alle Pieren idioot en de rest kan de spreekwoordelijke boom in. En mocht je het nog niet weten: "alle polletiekers zijn zakkevullers!!" Wat kan het mensdom toch amusant zijn...!

    Maar goed, humor is relatief en appreciaties lopen al eens uiteen. Ik wil in eerste instantie dus ontgoocheling vermijden en tegelijkertijd verwachtingen inlossen, maar er is meer. Ik doe dit evenzeer voor mijzelf, want ik wil natuurlijk ook gewoon schrijven, gedachten op papier zetten. Dat ik ze daarvoor ook moet ordenen, is een jammere en zelfs hooguit pijnlijke zaak, die ik er echter met veel plezier bij neem (een leugentje om bestwil)! Op naar wat nuance en anekdotiek dus. Wanneer was het nu alweer dat ik je voor het eerst aansprak in het bizarre land van binaire code? Ik weet het eigenlijk niet meer zo goed, het moet bij benadering 3 maand geleden zijn. Wat ik na pakweg 100 dagen wél nog weet, is dat ik er op dag 0 al snel mijn favoriete schrijvers bij sleurde, Jeroen en Michel, om mijn pauwenstaart extra grandeur te verlenen. Het hoeft immers niet constant over het masseren van een kloeke dameskont te gaan, noch over de hoeveelheid plantaardige olie die dat behoeft. Ik deed met andere woorden - de eerlijkheid heeft zo haar rechten - verdorie echt moeite, zoals een klein kind zich bij de aankomst van Sinterklaas in de Scheldestad al eens in volle overgave een weg tracht te banen richting dranghekkens, om het schoon volk vanaf de eerste rij te kunnen bewonderen. Schoon volk, daar ging ik schijnbaar - vraag mij niet waarom - instinctief vanuit. Je mag je dierlijke kant nooit te veel vertrouwen, maar wat had ik toen gelijk zonder het echt te weten! Zou er dan toch een Ingeborg aan mij verloren zijn gegaan? Neen, natuurlijk niet! Het is namelijk een publiek geheim dat ik Ingeborg larie en apenkool vind, een combinatie van commercie, dumb en dumber (met excuses richting de briljante acteurs). De tekenen waren er natuurlijk, overduidelijk én in veelvoud: een spitante pen, humor (*lachband*), twee luisterende oren, brede interesses (ik hoef ze hier niet op te lijsten, je kent ze zelf!), een bovengemiddelde intelligentie (voor alle duidelijkheid: ten opzichte van de overige aanwezigen aldaar!!)... Wie zou er niet onmiddellijk verkocht geweest zijn? Ik was dat zeker, daarvan getuigen de volgende vijf woorden, volledig spontaan door mijzelf uitgebraakt na een nachtelijk onderonsje met jou (dag 3 of 4): "F*ck man, wat een topwijf!". Ik geeft het grif toe: je verdient absoluut een fijnzinniger taalgebruik.

    Wat er ook van wezen mag, jij moet die staart van mij ook wel nog best leuk hebben gevonden, want een paar minuten na mijn 'kijk eens hoe leuk en interessant ik wel niet ben'-show, achteraf beschouwd ongetwijfeld een melodrama in minstens 3 delen, kwam je hem van dichterbij bewonderen. Jij kwam naar mij toe! Niet omgekeerd, echt niet! Ik kan niet anders dan besluiten dat ik mijzelf al eens ferm onderschat. Niet dat ik meteen op een roze wolk werd gekatapulteerd: je kwam uiteindelijk vooral eens goed en uitgebreid snuffelen, en was redelijk kordaat in het afbakenen van niet jouw, maar mijn territorium: tot hiér, geen pas verder. Nu niet, later niet. Kordaat is misschien wel niet het best passende woord. Correctie, het is een understatement van jewelste: je was onverbiddelijk duidelijk! De Tien Verboden waren er niks bij! Maar hey, over de omheining naar elkaar kijken, dat kon misschien ook wel leuk zijn, dacht ik. En dat is het zeker ook gebleken, zij het dat de omheining van gewapend beton, prikkeldraad onder stroom en om de drie meter een tot de tanden gewapende Pruisische paranoïde patriot met bijbehorende Rottweiler (van de kwadere soort) ondertussen is vervangen door een simpel Bekaertje van 1m80 hoogte. Okay, ik overdrijf een heel klein beetje. Maar zo zie je maar, Krullebol, dat je in het leven de sterke uitspraken met de meeste voorzichtigheid moet hanteren.

    In deel twee van deze brief wil ik het hebben over (onder andere) een aantal bizarre gevolgen van onze ontmoeting: drank, slaap, chips, vesten en schoenen, bloggen... En ik zal er ook even stilstaan bij de toekomst. Als dat geen spannende sequel dreigt te worden!!

    Alvast tot binnenkort.

    Humoreske

    16-01-2018 om 19:30 geschreven door Humoreske  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Archief per week
  • 15/01-21/01 2018
  • 08/01-14/01 2018

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs