Ik wil het vandaag eens over de Rolls der instrumenten hebben: de vleugelpiano. Sinds ik met de trompet wat vastgeroest zit in een wat ongelukkig en vooral ongezellig straatje zonder eind, heb ik haar herontdekt: mijn eerste liefde, grote liefde en momenteel dus zo goed als enige liefde. De moeizame relatie met dat verdomde stuk koper heeft mij terug in haar armen gebracht. Ieder nadeel heb zo zijn voordeel.
Ik refereer doelbewust aan de waarschijnlijk nobelste aller automobielbouwers: Rolls Royce. Kan een auto, alleen al door zijn merknaam, meer noblesse uitademen? Do bears shit in the woods? Je moet gewoon maar eens een concertvleugel van een (als het even kan) gereputeerd merk gadeslaan om dergelijke retorische vragen te bevestigen. Wat een goddelijkheid is die duivelse piano toch. Zou het een toeval kunnen zijn dat dit instrument ooit het vrouwelijke geslacht werd toebedeeld (momenteel is het tweeslachtig, wat ik hoogst ongelukkig vind)? Natuurlijk niet. Alleen al die magnifieke ronding in de kast, nodig om vanuit het hoogste register de midden- en basregionen van steeds langere (en dikkere) snaren te voorzien. Het vilt, traditioneel in karmijnrood, dat zorgvuldig op diverse plaatsen gedrapeerd zijn dempende functie vervult. De houten kast, sensueel warm aan de binnenkant en doorgaans voorzien van een oogverblindende laag hoogglans aan de buitenkant, rank en slank. Het toetsenbord, bij de iets oudere dames een combinatie van 36 keer ebbenhout en 52 keer ivoor, wachtend op de strelingen van vlugge, gevoelige vingers. Geef toe, aan de nabijheid van een dergelijke schoonheid valt maar moeilijk te wennen, zelfs wanneer het instrument een al hoogst respectabele ouderdom heeft bereikt.
Hoe vrouwelijk ik haar vorm en uiterlijk ook moge vinden, binnenin is de vleugel een en al mannelijkheid: stoer, krachtig, ingenieus en efficiënt (vanzelfsprekend kunnen we die vier woorden ook aan vele vrouwen toedichten, maar dat past nu even niet in de structuur van dit stuk!). Vooreerst valt het blinkende koperkleurige frame op, gietijzersterk en extreem stabiel. Het vangt de enorme krachten (tot wel 20.000 kg) op waaraan de strak gespannen snaren hun gastvrouw blootstellen. Het aantal snaren verschilt dan weer van piano tot piano: de meeste noten hebben er twee of drie, klaar om door een absoluut fantastisch en fascinerend legertje van perfect gealligneerde en met vilt beklede hamers aangeslagen te worden. Ik heb het altijd al een magnifiek schouwspel gevonden, het perfecte ballet dat zich ontvouwt wanneer een vakkundig afgestelde vleugel met kunde en passie bespeeld wordt; de absolute gehoorzaamheid van elk hamertje, op en neer dansend op het ritme van de muziek en bij de allergrootste podiumsterren tot in het absurde afgesteld en met naalden beprikt om de gewenste actie, reactie en intonatie te bekomen. Wat een ambacht, wat een perfectie!
Looks zijn natuurlijk niet alles, uiteindelijk gaat het maar om één ding: klank, muziek, emotie. En ook op dat vlak decoreer ik de vleugelpiano graag met de 'Spirit of Extacy'. Alleen al het bereik: meer dan 7 octaven, van afgrond-diep tot vogeltje-hoog. Probeer maar eens op een trompetje! Je mag al bijzonder blij zijn als je lippen en middenrif erin slagen 3 octaven te beheersen, en pers je er als eens 4 uit, dan mag je je verwachten aan een label 'freak', 'highblower' of dergelijke meer. Neen, de piano bezorgt je een subliem bereik op een zilveren plateau. Je hoeft enkel vanuit je brein een signaal richting vingers te versturen, hard of zacht, die noot daar... en plong: daar klinkt ze al, mooi en rond, warm en vol, rijke tonen en subtiele boventonen. Nou ja, dat is misschien net wat te romantisch verwoord. Minder begaafde pianisten slagen er wel degelijk in een piano dof en oninteressant, of hard (wanneer dat niet hoort) te laten klinken. Het heeft allemaal te maken met de zogenaamde 'aanslag': in het kort de snelheid waarmee en manier waarop een vinger een toets beroert. Sommige pianisten zijn wereldberoemd om hun 'toucher', bijvoorbeeld wijlen Claudio Arrau. Wat een klank kon die Chileense meesterpianist toch uit zijn instrument halen! Of denk aan Vladimir Horowitz, die als geen ander in staat was om de allersubtielste nuance op zijn publiek los te laten.
En daarmee wil ik dit stuk afronden: een fragment Horowitz. Omdat hij misschien wel de allergetalenteerdste ever is. De onnauwkeurigheden en fouten moet je erbij nemen, de sublieme 30 laatste seconden zijn er de beloning voor.
Ik schrijf je een brief, gewoon als blijk van waardering, of omdat ik je tof vind. Ik zou het bij dit ene zinnetje kunnen laten. Kort en krachtig. De kern van de zaak. Geen woord te veel...
Ik weet echter dat een danig korte, ongeïnspireerde boodschap al eens tot enige ontgoocheling kan leiden, en die wil ik de lezer absoluut besparen. Trouwens, je moet ook geen blog beginnen om er sloganesk mee om te springen. Daarvoor heb je tweets, of de lezerreacties in Het Laatste Nieuws. Wat die laatste - even als tussendoortje - betreft, je moet ze zeker eens lezen, 2 minuutjes maar, desnoods na het spreekwoordelijke glas te veel. Je waant je er haast in een babbelkamer waar iedereen net 30% van zijn/haar hersencapaciteit heeft moeten inleveren. Geen remmingen, geen nuance, geen gêne, en dat alles onder een vette saus van naam en toenaam... Pol vindt alle Pieren idioot en de rest kan de spreekwoordelijke boom in. En mocht je het nog niet weten: "alle polletiekers zijn zakkevullers!!" Wat kan het mensdom toch amusant zijn...!
Maar goed, humor is relatief en appreciaties lopen al eens uiteen. Ik wil in eerste instantie dus ontgoocheling vermijden en tegelijkertijd verwachtingen inlossen, maar er is meer. Ik doe dit evenzeer voor mijzelf, want ik wil natuurlijk ook gewoon schrijven, gedachten op papier zetten. Dat ik ze daarvoor ook moet ordenen, is een jammere en zelfs hooguit pijnlijke zaak, die ik er echter met veel plezier bij neem (een leugentje om bestwil)! Op naar wat nuance en anekdotiek dus.
Wanneer was het nu alweer dat ik je voor het eerst aansprak in het bizarre land van binaire code? Ik weet het eigenlijk niet meer zo goed, het moet bij benadering 3 maand geleden zijn. Wat ik na pakweg 100 dagen wél nog weet, is dat ik er op dag 0 al snel mijn favoriete schrijvers bij sleurde, Jeroen en Michel, om mijn pauwenstaart extra grandeur te verlenen. Het hoeft immers niet constant over het masseren van een kloeke dameskont te gaan, noch over de hoeveelheid plantaardige olie die dat behoeft. Ik deed met andere woorden - de eerlijkheid heeft zo haar rechten - verdorie echt moeite, zoals een klein kind zich bij de aankomst van Sinterklaas in de Scheldestad al eens in volle overgave een weg tracht te banen richting dranghekkens, om het schoon volk vanaf de eerste rij te kunnen bewonderen. Schoon volk, daar ging ik schijnbaar - vraag mij niet waarom - instinctief vanuit. Je mag je dierlijke kant nooit te veel
vertrouwen, maar wat had ik toen gelijk zonder het echt te weten! Zou er dan toch een Ingeborg aan mij verloren zijn gegaan? Neen, natuurlijk niet! Het is namelijk een publiek geheim dat ik Ingeborg larie en apenkool vind, een combinatie van commercie, dumb en dumber (met excuses richting de briljante acteurs). De tekenen waren er natuurlijk, overduidelijk én in veelvoud: een spitante pen, humor (*lachband*), twee luisterende oren, brede interesses (ik hoef ze hier niet op te lijsten, je kent ze zelf!), een bovengemiddelde intelligentie (voor alle duidelijkheid: ten opzichte van de overige aanwezigen aldaar!!)... Wie zou er niet onmiddellijk verkocht geweest zijn? Ik was dat zeker, daarvan getuigen de volgende vijf woorden, volledig spontaan door mijzelf uitgebraakt na een nachtelijk onderonsje met jou (dag 3 of 4): "F*ck man, wat een topwijf!". Ik geeft het grif toe: je verdient absoluut een fijnzinniger taalgebruik.
Wat er ook van wezen mag, jij moet die staart van mij ook wel nog best leuk hebben gevonden, want een paar minuten na mijn 'kijk eens hoe leuk en interessant ik wel niet ben'-show, achteraf beschouwd ongetwijfeld een melodrama in minstens 3 delen, kwam je hem van dichterbij bewonderen. Jij kwam naar mij toe! Niet omgekeerd, echt niet! Ik kan niet anders dan besluiten dat ik mijzelf al eens ferm onderschat. Niet dat ik meteen op een roze wolk werd gekatapulteerd: je kwam uiteindelijk vooral eens goed en uitgebreid snuffelen, en was redelijk kordaat in het afbakenen van niet jouw, maar mijn territorium: tot hiér, geen pas verder. Nu niet, later niet. Kordaat is misschien wel niet het best passende woord. Correctie, het is een understatement van jewelste: je was onverbiddelijk duidelijk! De Tien Verboden waren er niks bij! Maar hey, over de omheining naar elkaar kijken, dat kon misschien ook wel leuk zijn, dacht ik. En dat is het zeker ook gebleken, zij het dat de omheining van gewapend beton, prikkeldraad onder stroom en om de drie meter een tot de tanden gewapende Pruisische paranoïde patriot met bijbehorende Rottweiler (van de kwadere soort) ondertussen is vervangen door een simpel Bekaertje van 1m80 hoogte. Okay, ik overdrijf een heel klein beetje. Maar zo zie je maar, Krullebol, dat je in het leven de sterke uitspraken met de meeste voorzichtigheid moet hanteren.
In deel twee van deze brief wil ik het hebben over (onder andere) een aantal bizarre gevolgen van onze ontmoeting: drank, slaap, chips, vesten en schoenen, bloggen... En ik zal er ook even stilstaan bij de toekomst. Als dat geen spannende sequel dreigt te worden!!
De zin in vlees komt bij mij in golven, en vaak bereikt zij haar amplitude op het moment waarop ik dat het minst had verwacht.
Nu dus! Tijdens 'Superman Returns' of all brain-killing movies...
Ik werd vegetariër tegen wil en dank, houd passioneel van de materie, maar weiger nog zelf een bestelling te plaatsen. En het kannibalisme ben ik stilaan ook beu! Ik wil vlees, in alle vormen, kleuren en geuren, en ik wil het nu!
Het leven is niet eerlijk, voor sommigen althans...
Let there be change! En viva de metafoor!
Humoreske
Vandaag heb ik wegens zware vermoeidheid (op mijn eigen konto weliswaar) voor een voor mij althans gemakkelijker maar o zo mooi thema gekozen: een onbeantwoorde vraag.
William Vacchiano gaf maar liefst 67 jaar les aan de gerenommeerde Juilliard School. Hij was negentig toen hij er de brui van (Roel, deze is voor jou!) gaf. 90! Decennia lang vervulde hij met glans de rol van solotrompettist bij de New York Philharmonic.
Hij is ondertussen al meer dan 12 jaar gestorven, maar vanavond is hij mijn uiterst selecte gezelschap. Haast live komt hij nu voor de zesde keer de woonkamer binnen en stelt hij bij elke reprise telkens opnieuw zijn onbeantwoorde vraag. Het is dé existentiële vraag, die eeuwigdurend is en niet beantwoord kan worden. Telkens ze herhaald wordt, neemt de frustratie toe, tot uiteindelijk de berusting toeslaat en de cyclus mooi gesloten is... om een volgende keer opnieuw weer tot leven te komen.
Vijf onbekende woorden met een vraagteken, wat zijn ze prachtig. De schoonheid, intensiteit en breekbaarheid waarmee Vacchiano ze inkleedt, zorgen bij mij voor een overdosis serotonine en dopamine, en zouden niemand onberoerd mogen laten. Dit is emotie in haar puurste vorm: vijf eenvoudige woorden, smekend vertolkt op een instrument dat tot de allermoeilijkste behoort maar een haast tegenovergestelde reputatie heeft.
Menig trompettist speelt dit liever niét live, wegens ogenschijnlijk gemakkelijk. Vijf minuten en 24 seconden absolute schoonheid, uit de koker van componist Charles Ives: The Unanswered Question. Een zonder enige twijfel ware nachtmerrie voor elk orkest dat niet tot de absolute top behoort, vele malen erger voor de arme toehoorder in dat geval.
De versie die vanavond voor de laatste keer uit mijn luidsprekers vloeit en een virtuele bühne vult, met de legendarische Leonard Bernstein als dirigent, is adembenemend. Mooier dan elke andere versie die ik in een korte zoektocht op Youtube heb gevonden. Toch deel ik met plezier deze versie, tevens onder leiding van Bernstein: https://www.youtube.com/watch?v=vXD4tIp59L0
Welcome to myself. Dit zijn de eerste woorden op deze ovenverse blog, mijn eerstgeborene in de wereld van bits en bytes.
Het is gerust een klein mirakel te noemen dat die het levenslicht ziet, met dank aan Krullebol (1) én mijn leven van de afgelopen maanden (2). 1 en 2 zullen vermoedelijk wel vaker aan bod komen, maar ik wil het in deze eerste post vooral over het mirakel zélf hebben.
Waarom dan juist een mirakel?
Ten eerste: ik ben geen schrijver, toch niet van proza noch van poëzie. Ik benijd de zeldzame talenten die het wél kunnen (Jeroen Brouwers met stip op één), die de uitzonderlijke gave bezitten om écht met woorden te goochelen en - belangrijker - met die woorden een coherent en meeslepend verhaal kunnen vertellen; zij die er de tijd voor kunnen en willen vrijmaken, die hun immense geduld telkens opnieuw ten dienste stellen van het gevecht met pen en papier, een moeilijk gevecht (dat ondervind ik momenteel zelf), dat moet uitmonden in een stukje geluk voor het doelpubliek. Faut le faire. Pen het maar neer: goede schrijvers zijn - net als goede muziek - ondergewaardeerd!
Het talent bezit ik dus niet, of hoogstens in heel beperkte mate. Geduld zit ook al niet in mijn DNA, never was and never will. Toen ik bijvoorbeeld als kind met vader en broer ging vissen, liep het gegarandeerd al fout na één volledige omwenteling van de grote wijzer. Ik begon steevast met keitjes te gooien (en die keitjes werden snel keien), of te zeuren zoals alleen puberende tieners dat kunnen, mét pruillip en uit pure verveling. Dat wekte vanzelfsprekend wrevel op bij mijn ietwat introvertere medevissers, die wél in staat waren om uren voor zich uit te staren en zich te verliezen in hun concentratie op de rimpeltjes van de Scheldearm in kwestie. De daaruit volgende stilte werd slechts sporadisch onderbroken, door ofwel een vraag over een haak (of all things) of een opmerking over het aas (who cares?). Ik daarentegen, ik wou gewoon een uurtje vissen vangen, het liefst elke vijf minuten een nieuw exemplaar. Een grote als het even kon, of op zijn minst een taaie lelijkerd die van zijn ticket richting hemel een ware strijd maakte. Dat heet 'honger naar actie', en die mondde dus in de regel uit in balorig gedrag gevolgd door uitspraken als 'het is de laatste keer dat we je meenemen', uitspraken die net als de vissen een snelle dood stierven.
Ten tweede: ik heb een redelijk druk leven: twee jonge kinderen en een tamelijk veeleisende job in de wondere wereld van ICT. Als consultant heb ik ook in 2018 het vooruitzicht op gemiddelde werkweken van 50 uur. Gelukkig word ik betaald voor 39-urenweken. En dan nog royaal ook! Niemand gaat dood van een beetje cynisme. Integendeel, het is tegenwoordig mijn tweede huid geworden. Maar laat ik vooral niet afdwalen, wat is mijn punt nu? The obvious natuurlijk: na de drukke werkdag en de verplichte was en plas is de weg van de minste weerstand een haast normale invulling van de resterende avondlijke uren: televisie, een boek, wat muziek (als ik mag). Het beklimmen van de berg der pseudo-schrijvers hoort daar nog niet bij, maar dit - hoop ik - zal veranderen. Het moet, wil ik mijn kind een toekomst bieden. En het is nog altijd de tijd van de goede voornemens! Gelukkig 2018 en welkom, in één en dezelfde adem!
Tot slot een niet onbelangrijke noot: wat mag u hier als lezer verwachten? Schrijfsels natuurlijk, meerbepaald over mij en mijn escapades, mijn hobby's, mijn frustraties en wensen, misschien iets over Krullebol. Hopelijk zullen ze boeiend genoeg zijn om een heel beperkt publiek in min of meerdere mate te boeien. Mijn verwachtingen zijn niet hoog gespannen, maar er is dat sprankeltje hoop. En daarvoor doe ik het momenteel. Het worden harde tijden!
