Foto

Welkom in Huldenberg


Foto
Zoeken in blog

De teksten op dit webblog zijn authentiek.  Mogen wij u dus daarop wijzen dat iedere overname van tekst een schriftelijke toelating vereist van de auteur.
De redactie.

N i e u w
  • De kapel van de heilige Familie historiek
  • De kerk van Sint-Agatha-Rode
  • Historische doopvont in de OLV-kerk
  • Kapelletje schoolgebouw Elzasstraat
  • Ottenburg : de Tomme
  • O.-L.-Vrouw ten Pui
  • De Casino
  • De kapel Minet
  • Art déco in Loonbeek
  • De boogschuttersgilde
    Geschiedenis
  • Ontstaan van Huldenberg
  • Ontstaan van Loonbeek
  • Ontstaan van Neerijse
  • Ontstaan van St-Ag.-Rode
  • Ottenburg: magische Tomme
  • Koninklijke Filharmonie 1
  • Koninklijke Filharmonie 2
  • Ganspoel
  • De kerk van Sint-Agatha-Rode
  • De kerk van Loonbeek
    Foto
    Monumenten
  • OLV-kerk: vroege gotiek
  • OLV-kerk: Brabantse gotiek
  • De zonnewijzer
  • De pomp is honderd jaar
  • Loonbeek: het Blauwhof
  • Art deco in Loonbeek
  • 50 jaar gedenkenzuil Felix Sohie
  • Meisjesschool Loonbeek
  • Het monument
  • Kapelletjes
    Kunstpatrimonium OLV-kerk
  • Aanbidding der Wijzen
  • Aanbidding der herders
  • Bekering St-Hubertus
  • H. Rosalia gekroond
  • OLV tenhemelopneming
  • Jezus aan het Kruis
  • La Deposizione
  • De graflegging
  • Primaat van Petrus
  • De Heilige Familie en de kleine Johannes
    Kunstpatrimonium 2
  • De klokken van Huldenberg 1
  • De klokken van Huldenberg 2
  • De Mariaklok
  • De angelusklok
  • O.-L.-V. van den Elzas
  • De kapel Minet
  • Restauratie orgel Neerijse
  • Restauratie orgel Ottenburg
  • Kruisweg St-Niklaas Ottenburg 1
  • Kruisweg St-Niklaas Ottenburg 2
    Kunstpatrimonium 3
  • Zuidportaal en zijn beelden
  • Historische doopvont in de OLV-kerk
  • Kapelletjes
  • Kapelletjes 1
  • Kapelletjes 2
  • Kapelletjes 3
  • Kapelletjes 4
  • De Heilige Familie historiek
  • Inhuldiging van O.-L.-Vrouw van den Elzas
  • O.-L.-V. van den Elzas
  • Foto
    Monumenten: Keyhof
  • De kloosterkapel - 1
  • De kloosterkapel - 2
  • De kloosterkapel - 3
  • De kloosterkapel - 4
  • De kloosterkapel - 5
  • De kloosterkapel - 6
  • De kloosterkapel - 7
  • De kloosterkapel - 8
  • De boom van Jesse
  • De kruisweg
    Verdwenen erfgoed 1
  • De Stroobants hoeve
  • Pachthof Sneessens 1
  • Pachthof Sneessens 2
  • Pachthof Van Bruystegem
  • Het Hospice 1
  • Het Hospice 2
  • Het Hospice 3
  • De Mariakring 1
  • De Mariakring 2
  • De Mariakring 3
    Verdwenen erfgoed 2
  • Ter Meeren of Roodhof
  • Het Blauwhof - 1
  • Het Blauwhof - 2
  • Het Blauwhof - 3
  • Het Blauwhof - 4
  • Schuur v papiermolen 1
  • Schuur v papiermolen 2
  • Schoolgebouw Elzasstraat
  • Toponymie - 1
  • Straatnamen & betekenis
  • De Zesdagmaalstraat
  • De Korenheide
  • De Billande
  • De Hasselheide
  • De Elzasstraat
  • De Oliestraat
  • Wolfshaegen
  • Loswegstraat
  • Schaveistraat
    Toponymie - 2
  • De Kausdelle
  • Foto
    Bijnamen in Huldenberg
  • Het Gemeenteplein
  • De KVLV in 1958
    Bijnamen in Loonbeek
  • St-Jansbergsteenweg -1
  • De KVLV Deel 1
  • De KVLV deel 2
  • De KVLV deel 3
    Foto
    Bijnamen in Neerijse (1)
  • Foto
    Bijnamen in Ottenburg (1)
  • Foto
    Bijnamen in St-Agatha-Rode
  • Volkse wijsheden
  • Bamis, kermis in het dorp
  • Antonius met het varken
  • Antonius: weerspreuken gezegden
  • De boogschuttersgilde
  • De kribbe Gemeenteplein
  • De Huldenb. processie 1
  • De Huldenb. processie 2
  • De Huldenb. processie 3
  • De Huldenb. processie 4
  • St.-Rochusommeganck
    Verhalen
  • De Jonkvrouw en de kikkers
  • Voor een mot'cyclet
  • Het verhaal van de instrumenten
  • Den Bluts
  • Cafés en handelszaken
  • Cafés in St.-Agatha-Rode
  • Wolfshaegen: cafés & winkels
  • Winkels in St.-Ag.-Rode
  • Uit het dagboek van een pastoor
  • Liefdesverdriet
  • Den drapeau
  • Monsieur Dupont
  • Vergaderen
  • De broek van Juffrouw Linda
  • Kapsalon
  • Kerstvrede ?
  • Dialoog
  • Huisbezoek
  • Uit het dagboek van Mariette Vandenschrieck
  • Inleiding
  • D1 Mobilisatie 1
  • D2 Mobilisatie 2
  • D3 Oorlog breekt uit
  • D4 Op vlucht
  • D5 Op vlucht
  • D6 Oorlogsjaren
  • D7 Voedsel
  • d8 crash
  • Foto

    Lente: Vergeet-mij-nietje

    Natuur 1
  • Langs de IJse - De lente
  • De smeerwortel
  • De stinkende gouwe
  • Langs de IJse - De zomer
  • De klaproos
  • De moerasspirea
  • Langs de IJse - De herfst
  • Het boerenwormkruid
  • De vlier
  • Natuur 2
  • Het koninginnenkruid
  • De paardebloem
  • Het pijlkruid
  • De grote kattenstaart
  • De mispel
  • De hulst
  • De maretak
  • Het sneeuwklokje
  • De IJse in de winter
  • De merel
    Foto
    Natuur 3
  • De koolmees
  • De pimpelmees
  • De staartmees
  • De kuifmees
  • Het roodborstje
  • De groene specht
  • De zwaluw
  • De mus
  • De egel
  • De kalkoen
    Natuur 4
  • De meikever
  • De distelvlinder
  • Het wilgenroosje
  • De wesp
  • De sleedoorn
  • De klimop
  • De brandnetel
  • De dovenetel
  • Het koolwitje
  • De koninginnepage
    Natuur 5
  • De meerkoet
  • De waterhoen
  • Het fluitenkruid
  • De houtduif
  • De meidoorn
  • Brem
  • De robinia
  • De duizendblad
  • De madonnalelie
  • De vos
    Natuur 6
  • De Japanse kerselaar
  • De Boshyacint
  • De kerkuil
  • Het madeliefje
  • Natuurwandelingen 1
  • Rode Bos
  • Huldenberg: 't middenrif
  • Huldenberg: langs kleine weggetjes
  • Huldenberg: langs nieuwe weggetjes
  • Huldenberg: langs de velden
  • Naar het Westen
  • Bij de buren
  • Op 't dak van Huldenberg
  • Op't dak van Huldenberg2
  • De Kapelletjeswandeling
    Natuurwandelingen 2
  • Loonb.-Neerijse-Loonb.
  • Weg en zo terug thuis
  • Huld.-Terlaenen-Huld.
  • De stoomtram
  • Dichtbij wandelen
  • Huldenberg: bergop bergaf
  • Taal
  • De sjup in de sjeu (1)
  • De sjup in de sjeu (2)
  • Gebouwen
  • Het oud gemeentehuis van St.-Ag.-Rode
  • Het nieuw kasteel van St.-Ag.Rode
  • Allerlei
  • KVLV Loonbeek naar Luik
  • In het Nieuwsblad
  • Pastoor Bertmans, 30 jaar in Huldenberg
  • Huwelijk Graaf Rodolphe
  • Loflied voor F. Sohie
  • Schapen door Huldenberg
  • Schapen verlaten Huldenberg
  • Huwelijksverjaardag platina
  • Sofie Van Binnebeek, Laureate beurs
  • Winter in Huldenberg

    Magische Tomme
    Tulpvormige aarden potten

    Foto
    Langs de IJse
    Herfst

    Kardinaalsmuts
    Haagwinde
    Reuzenpaardenstaart
    Foto
    Foto
    Foto

    Langs de IJse
    Zomer

    - reuzenbalsemien
    - moerasspirea
    - kattenstaart
    - wikke
    - wilgenroosje
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Langs de IJse
    Lente
    - Smeerwortel
    - Look-zonder-look
    - Fluitenkruid
    - Witte dovenetel
    - Hondsdraf
    - Vergeet-mij-nietje

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Nest van koolmees

    Foto
    Foto
    HULDENBERG
    Vroeger en nu
    19-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het pijlkruid

    Het pijlkruid

    Tijdens de wandeling door de Doode Beemden ontdekten we een minder voorkomend plantje: het pijlkruid.


    Men kan er niet naast kijken want het ziet er echt uit als een pijl. Vandaar zijn naam. Ook de officiële naam: sagittaria sagittifolia verwijst naar de pijlvormige bladeren.

    Het groeit op minerale grond, maar staat het liefst met zijn voeten in het water dat niet te snel mag stromen en dat zoet, kalkrijk en sulfaatarm is. ’t Is dus wel een kieskeurig plantje.


    Door het gebruik van vele scheikundige producten is er nog weinig water dat aan die vereisten voldoet en vandaar de achteruitgang van het pijlkruid.

    Ook houdt de plant niet van veel organisch materiaal in zijn buurt.

    Het pijlkruid is meerjarig en eenhuizig en eenslachtig.


    De bloemen groeien in een tros en zijn wit of paars, violet, purper of lila. Er zijn meer dan 20 meeldraden maar ook meer dan 20 stijlen die elk één stempel hebben. De vrucht is een nootje.


    In de kathedraal van Reims is het pijlkruid in de muren gebeeldhouwd.

    Het waarom is nog niet gekend.


    norbert mosselmans 

                                                      

    info: flora van de lage landen   






    >> Reageer (0)
    12-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De zwaluw

    De boerenzwaluw

    Ik heb een boerenzwaluw gezien, dus is het lente. Helemaal waar is dat niet. De eerste “zwolmen” zie je reeds eind maart. De grote massa verlaat zijn overwinteringgebeid in zuidelijk Afrika om hier aan te komen in  april mei.
    Ze keren steeds terug naar het gebied waar ze vorig jaar hebben gebroed.
     
    Van voor zonsopgang is hun aangenaam gekwetter te horen dat hij zowel in de vlucht als zittend op een tak ten gehore brengt.
    Boerenzwaluw is zijn naam. Hij nestelt in de stallen waar men twee of drie nesten vindt, hangend aan de muur en dicht tegen de zoldering. We kennen de nesten gebouwd uit modder en stro en daaronder een verzameling van uitwerpselen. Want wie doet er nu in eigen huis?
    Zij zijn een zegen voor de boer want de vliegen die in de stal rondzweven zijn voor deze snelle vlieger  een geliefkoosd hapje.
    In het nest liggen drie tot zes eitjes: glanzend wit met een rozebruine of lichtgrijze spikkeling. Moeder broedt maar beide ouders verzorgen de jongen.

    Zelfs al vliegend kunnen de jongen gevoerd worden.
    Voor velen is de boerenzwaluw een weerprofeet: vliegt hij hoog door de lucht is en blijft het mooi weer. Vliegt hij laag is het slecht weer. ’t Is nog waar ook. Bij mooi weer vliegt zijn voedsel, de insecten, hoog in de lucht, Bij minder goed weer is de boerenzwaluw verplicht om over de grond te scheren om zijn voedsel te vangen.

    De zwaluw komt zelden aan de grond. Behalve om nestmateriaal te verzamelen.
    Bij het vliegen veranderen ze gedurig van richting. Zelfs drinken doen ze al scherend over het wateroppervlak.
    Bij het begin van de herfst, juist voor de grote trek verzamelen ze met honderden vogels op telefoon en elektriciteitsdraden.
    Het is een blauwachtige-zwarte vogel. Met een lange gevorkte staart en een roodbruine keel. Op de staart vind je witte vlekken.
    Door het verdwijnen van de hoeve of het veranderen van functie (geen dieren meer) is het habitat van deze sierlijk vogels drastisch verkleind en vinden we ze terug onder bruggen of zelfs onder de goot van het huis.

    -------------------------------------------------------------


    Er was eens een alcoholist die de hele dag in het café zat, terwijl zijn zachtaardige vrouw thuis van 's morgens vroeg tot 's avonds laat gebogen over de naaimachine een karig inkomen bij elkaar naaide. Buren schoten haar vaak te hulp in haar povere bestaan.

    Op een dag kwam de man weer dronken thuis en hij was razend omdat zijn vrouw het eten niet snel op tafel bracht. Hij sloeg het meubilair kort en klein en daarna richtte zijn woede zich op zijn vrouw. Zij zakte in elkaar, maar toen de man haar verder wilde schoppen, schoten de goden de vrouw te hulp.

    Door een gedaanteverandering werd de vrouw uit haar lijden verlost. Ze veranderde in een ranke vogel en vloog naar een balk in de zoldering van de kamer en kon zo ontsnappen aan de slagen van de dronkaard.

    Hierdoor raakte hij nog meer buiten zinnen en wierp een mes naar de vogel boven in de kamer. Ze probeerde het mes te ontwijken, maar het raakte de veren van haar staart. Om de volgende aanval te ontlopen trok ze zich los waardoor haar staart in tweeën scheurde, ze vloog weg door een open raampje en ontsnapte hoog in de lucht. Daar vliegt ze tot op de dag van vandaag en nog immer met een gespleten staart, als symbool van haar vrijheid. Ondanks alle ellende die ze meemaakte is ze gehecht aan de hard werkende mensen, want ze leeft vooral bij boerderijen en nestelt in de stallen. Nog altijd is ze heel ijverig en vangt de insecten die de dieren en de mensen op de boerderijen lastig vallen. Daarom is iedere boer trots op zijn zwaluwen en zorgt hij liefdevol voor goede broedplaatsen. Boeren weten het zeker: broedende boerenzwaluwen in de boerderij brengen geluk.

    norbert mosselmans

    info
    vogels van midden-  en west-europa    readers digest
    dierenverhalen nl         internet     

    -------------------------------------------------------------------------

    Foto 1  Onuitgegeven foto.  Deze zwaluw vliegt nu in volle vrijheid.
    (Uit het archief van Jean-Pierre Van Binnebeek)

    Foto 2  foto uit het archief van Jean-Pierre Van Binnebeek

    Foto 3 De gespleten lange staart van de boerenzwaluw (foto Internet)
    Hoe langer de staart van een mannetje, hoe populairder hij is bij de vrouwtjes. Boerenzwaluwen leven op het rustige platteland bij boerderijen waar veel insecten voorkomen. Ze broeden in schuren, onder afdakjes en bruggetjes en brengen 2 nesten groot. In één zomerseizoen verschalkt een zwaluwgezinnetje wel een miljoen, vooral grotere insecten. De boerenzwaluw vliegt vrolijk duikelend en kwetterend in ons land van half april  tot eind september en overwintert in midden en west Afrika, zo'n 8.000 km ver van hier.

                                








    >> Reageer (0)
    09-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het verhaal van de instrumenten

    Het verhaal van de instrumenten.

     

    Reeds jaren zaten ze samen in het repetitielokaal . Tweemaal in de week  kwamen ze er als echte vrienden samen om onder leiding van het dirigeerstokje samen te musiceren.

    Ook nu zaten ze weer samen om te oefenen voor de opvoering van een prachtig muziekstuk.

    Over een paar dagen was het de grote dag en zouden ze voor vele mensen een groot concert geven.. Het was dus oefenen geblazen.

    Toen gebeurde er iets ergs. Het was reeds de voorlaatste repetitie voor het concert.

     

     

    De dwarsfluiten die op de eerste rij zitten dachten: ‘Wij zijn eigenlijk heel bijzonder… Wij zijn de enige fluiten die dwars liggen  en we glimmen veel mooier dan de anderen.’  Zij hadden er geen zin meer in en wilden solo gaan.

     

     

    De klarinetten die achter hen zitten vonden, dat zij met hun zwarte ebbenhouten lichaam en de vele zilveren klepjes, de meest zingende stem hadden. Zij wilden zich beter laten horen en dat kon door solo te gaan.

     

     

    De sax, die zich het meest mysterieus instrument voelde, vond dat ook hij maar weinig gehoord werd en zou liever de solotoer opgaan.

     

     

    De trompetten, hoorns en schuiftrombones, wilden echt dat ze gehoord werden en weigerden nog mee te spelen.

     

     

    De tuba’s, baritons, de contrabassen vonden dat zij met hun zware en diepe stemmen toch wat meer konden en daarbij vonden de bassen dat zij de grootste instrumenten zijn.

     

     

    Het slagwerk dat helemaal achteraan staat, voelde zich erg benepen op de laatste rij en wilde eens laten horen wat het is te roffelen alsof het dondert. Zij wilden laten horen dat zij onmisbaar zijn om het juist ritme aan te geven. Ook zij legden de stokken neer.

     

     

    Zo te zien wilden alle instrumenten hun eigen ding doen. Maar toch moesten ze oefenen voor het grote concert.  Ze speelden maar het klonk niet samen en het was de grootste kakofonie die je maar kon bedenken.

     

     

    Toen het dirigeerstokje dit hoorde, sloeg het af en zei:

     

    - ‘We stoppen ermee. Het concert gaat niet door. Jullie zijn allemaal ziek.’

    - ‘Ziek ?’ Vroegen de instrumenten zich af. ‘Hoezo ?’

    Dirigeerstokje antwoordde:

    - ‘Jullie hebben de ALLEEN-ZIEKTE of zoals sommige dokters het noemen: SOLISME. Dat is een ziekte waardoor je niet meer wilt samen spelen met anderen. Dan heb je geen concert meer.’

     

     

    ‘Oei’, dachten de dwarsfluiten, ‘wij hebben zo naar dat concert toegeleefd

    De klarinetten dachten bij zichzelf: ‘We hebben er al zo hard voor gewerkt

    De saxen vonden dat ze al veel plezier hadden gemaakt met de andere instrumenten.

    De kopers  vonden dat het toch zo slecht niet was als ze samen speelden.

    De grootste en zwaarst klinkende instrumenten vonden dat ze maar best terug samen gingen spelen.

    De percutie vond dat hun slagen het geheel wel vulling gaven.

     

     

    Dirigeerstokje vroeg: ‘Wat denken jullie ervan ?  Jullie krijgen nog één kans.  Ik hoop dat jullie genezen zijn. Doe jullie best, samen lukt het zeker.’

     

    Dirigeerstokje telde tot  vier en door de ruimte klonk de heerlijkste muziek  Het hele orkest had het begrepen en was klaar voor het grote concert.

     

     

    norbert mosselmans

     


    >> Reageer (0)
    01-06-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onuitgegeven foto's uit de lucht

                                             Onuitgegeven foto's uit de lucht

    Hieronder vindt u foto's getrokken door Hans Trappeniers vanop de spitstoren van de O.-L.-Vrouwekerk.

    U ziet vervolgens:
    1. de de Peuthystraat en het Kasteelpark
    2. de Elzasstraat
    3. de Rattenberg (Gilisstraat)








    >> Reageer (0)
    19-05-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De broek van Juffrouw Linda

    DE BROEK VAN JUFFROUW LINDA

     

    Juffrouw Linda is een franke.  Ef-fen-af een franke!  Niet met de kleuters, want heel het klasje is dol op haar.  Maar... met de rest!

     

    Onlangs kwam ze de school binnengestoten met een jeansbroek aan! En ze weet verdomd goed dat het reglement van de Sint-Teresiaschool klassieke dameskledij vraagt van de vrouwelijke leerkrachten.  Geen lange broeken, geen broekpakken, zéker geen jeans.  Maar Juffrouw Linda probeert eens.  We zullen wel zien, denkt ze.

     

    De directie verwijst juffrouw Linda vriendelijk - maar beslist - naar punt zes van het schoolreglement : “de kledij van het personeel”.

     

    “Juffrouw Linda kan toch lezen, zeker?”

     

    Volgens juffrouw Linda is artikel zes grondig verouderd en een overblijfsel van de muffe pensionaatsmentaliteit: witte kousen, zwarte schorten, bruin uniform, enz.  De directie geeft ruimdenkend toe : inderdaad, die tijd is voorbij.  Niettemin staat de directeur erop dat artikel zes opgevolgd wordt. Door iedereen. Ook door juffrouw Linda. “Begrepen?”

     

    Maar... juffrouw Linda is en blijft een franke.  Ze laat zich niet doen.  Ze belt naar vriendin Sonja.  Die zit in de ouderraad.  Vriendin Sonia zet de broek van juffrouw Linda op de agenda van de eerstkomende ouderraad.

     

    Het ouderraad is verdeeld, verward : sommigen zijn de mening toegedaan dat de directie geen zaken heeft met deze “persoonsgebonden materie”; anderen verwijzen naar gelijkaardige voorschriften in sommige winkels, bedrijven en openbare instellingen die ook uniforme kleding eisen van het personeel.  De ouderraad blijft onbeslist en wendt zich - besluiteloos - naar de voorzitter van de inrichtende macht: mijnheer pastoor.

     

    Mijnheer pastoor evenwel beslist niet alleen maar met heel de raad van beheer.  Daarheen dus met de broek van juffrouw Linda.  Zo komt het veelbesproken kledingstuk terecht in de beheerraad van de Sint-Teresiaschool.  De degelijke beheerraad.  De deftige beheerraad.  Een raad immers, van heren.  Die heren hebben al veel problemen opgelost, maar zo'n probleem ? Nog nooit ! Voor het eerst in zijn geschiedenis weet de beheerraad geen raad.  Zo wordt de broek van juffrouw Linda teruggespeeld naar de directie.

     

    De directie legt de broek van juffrouw Linda voor aan de inspectie. Maar de   inspectie beweegt zich op louter pedagogisch vlak. Op die manier komt het dossier vliegensvlug terug bij de directie.

     

    De broek van juffrouw Linda heeft al veel stof doen opwaaien.  Ja, juffrouw Linda is een franke! Ze glundert als ze het spel afziet.  Ze neemt contact op met een vakbond.  Maar... die verdedigt uitsluitend beroepsbelangen.  Voor het overige raadt de vakbond haar aan voorzichtig te zijn.  Want juffrouw Linda is nog niet vast benoemd...

     

    De directie heeft het inmiddels warm gekregen met de broek van juffrouw Linda.  De directie overweegt - radeloos - de grote middelen.  De directie overweegt de broek van juffrouw Linda in de Guimardstraat op tafel te leggen, bij het interdiocesaan secretariaat.  Een zaak voor Brussel.  Het wordt een nationale aangelegenheid.

     

    Maar ook een lokale! Heel de parochie weet van de broek van juffrouw Linda.  De roddelmachine draait op volle toeren.  Hoogtijdagen voor de dorpslameren ! Deining alom. Dat kledingstuk lijkt wel gemaakt uit springstof !

     

    Uiteindelijk neemt geen enkele officiële instantie stelling in de zaak.  Het wordt een duel op leven en dood tussen juffrouw Linda en de directie.  En vermits eerstgenoemde haar boterham verdient in de school, en hoopt die nog vele, vele jaren daar te verdienen, moet zij de duimen leggen.  De directie wint.  Uit met de broek !

     

    “Ziet ge nu”, zegt juffrouw Linda tegen vriendin Sonia, “wie in de Sint-Teresiaschool EIGENLIJK de broek draagt ?”

     

    Want juffrouw Linda is een franke.  Ef-fen-af een franke!

     

    Jaak Bertmans


    >> Reageer (0)
    08-05-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Paardebloem

    De Paardebloem
     

    ’t Is lente! Met miljoenen  schitteren de gouden bloemen van de paardebloem overal. Prachtig om zien. Nochtans wordt het aanzien als één van de lastigste onkruiden die er zijn. De bloemen openen zich in volle zon en sluiten bij donker of vochtig weer..

    De goudgele samengestelde bloem staat op een bladerloze holle stengel die uit het midden van het bladrozet opschiet. Breekt men deze stengel, dan komt er een bitter wit sap uit dat donker wordt aan de lucht en bij sommige mensen een lichte huidallergie veroorzaken.

    De bladeren zijn driehoekig en getand. Daarom dat men ook van leeuwentand spreekt.  Wie konijnen kweekt weet zeer goed dat die diertjes verzot zijn op deze sappige planten.

    Men noemt het ook paardebloem omdat paarden er verzot op zijn.

    Ondergronds heeft de plant een knobbelige vertakte wortelstok. Daar zit nu het geheim van de plant. Blijft er ook maar één stukje in de grond zitten dan is dat de oorsprong van nieuwe planten.

    Reeds eeuwen heeft de paardebloem haar plaats in de volksgeneeskunde. We noemen ze niet voor niets pissebloem. Ze is waterafdrijvend en laxerend.

    Ook in de keuken kent men ze als molsla. Men laat de bladeren afgedekt voor licht verder groeien maar die maken geen bladgroen aan. Het is een vorm van witloof; Deze Belgische groente is overigens van dezelfde familie.

    Eens de bloem uitgebloeid, krijgen we de  kenmerkende pluizebol. Wie van ons plukte hem niet om dan met een straffe  en gerichte blaas alle zaadjes in één keer te verwijderen.  Dat lukt niet altijd. Het aantal keren dat men moest blazen duidt aan hoe laat (?) het is.

    De zaadjes , er zijn er duizenden op een bloem, worden door de wind meegedragen en door hun parachuutje drijven ze eindeloos ver. Dat is de reden waarom er ontelbare paardebloemen in de natuur staan.Het is alsof ze met hun gouden bloempjes ons uitlachen om te zeggen: er is aan ons niets te doen.

     

    Volksnamen:beddepisser, hondsalade, kruidkoek, konijnebladen, leeuwetand, molsla, pisbloem, wilde suikerij (wilde cichorei)

    norbert mosselmans

     

    INFO:

    Wilde planten                                 readers digest

    Veldbloemen                                  KBC

    Foto’s                                             Internet






    >> Reageer (0)
    07-05-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vlek
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    145 jaar Familie Vlek


    Foto (uit archief van de familie Veiller)
    Rik de Pottefeir (Henri Veiller - 1866-1957) en echtgenote Angelina Gilis (1863- 1935)



     

    Landbouwers buiten beschouwing gelaten, zijn er niet al teveel families die een eeuw lang een zelfde beroep uitoefenen.  Zij het dan ook met de nodige aanpassingen aan de eisen van de tijd.

    Dat de familie Vlek er hier en in de omstreken  al 145 jaar voor zorgt dat water doet wat men er van verlangt, mag dan ook even in het licht gezet worden.

    Ingewikkeld? Graag wat meer uitleg? Lees gewoon verder.

    Op 5 mei 1863 stapte de drieëntwintigjarige Catharina, de dochter van Johannes Devolder en Maria-Anna Smets in het huwelijk met Auguste Veiller. Johannes Devolder was radmaker en hield er samen met zijn echtgenote nog een herberg op na.De mensen moesten toch iets doen om hun half dozijn dochters werk te geven.

    Auguste Veiller was een Waal, geboren in Frasnes (Henegouwen) en hij had het nogal moeilijk om Huldenbergs te spreken.

    Gelukkig was hij een kleine zelfstandige en paste hij zich aan. Wat hij als grote ondernemer  zou gedaan hebben, laten wij aan de verbeelding van de lezer over.

    Auguste Veiller was een ketelmaker en als dusdanig al een hele tijd in de streek aan het werk.

    Hij was op logies in de herberg Devolder en werd er verliefd op de dochter. Dingen die gebeuren.

    Zij besloten wel na korte tijd te trouwen, maar de nodige papieren bleven wat lang weg. Ook niets nieuw!

    Eindelijk was het zover. Het jonge paar kocht een huis met estaminet en ijzerwinkel op het Gemeenteplein. August installeerde er zijn werkhuis.

    Hier past wel een woordje uitleg over het beroep van Auguste.

    Ketels voor huishoudelijk gebruik worden nu niet meer  hersteld.  Op het rechtstreekse vuur komen ze niet meer, wat natuurlijk minder sleet met zich mee brengt. Maar zij zijn  door het gebruik van ondermeer inox (staal) nu ook veel sterker en goedkoper , zodat herstellen niet meer lonend zijn.

    Herstelde hij dus ketels meestal door er een nieuwe bodem in te zetten, of zoals men hier zegt:” een nieuw gat”. Hij deed hij het met metaal volgens het gebruik dat men van de ketel eiste.

    Kleine gaatjes in blikken kruiken werden gewoon gedicht met de soldeerbout.

    Maar er was nog meer.

    Tegen de kermis werden vorken en lepels vertind. Kermissoep eten met een verroeste lepel ging toch niet.

    Auguste monteerde en herstelde pompen, maakte dakgoten en hing ze op.

    In Huldenberg was er echter niet genoeg werk en dus trok hij naar de naburige gemeenten. Daar kondigde hij zijn aanwezigheid aan met de roep: “Pas de pot à faire!”. In een mum van tijd werd die roep verbasterd tot “Pottefer” en was de naam gegeven.

    Er zijn wel bijnamen waarvan de oorsprong lastiger op te sporen zijn.

    Twee zonen van Auguste: Joseph en Hendrik volgden hun vader op en zetten zijn werk verder.

    Maar ofschoon de twee broers hetzelfde werk deden werd de ene ( Joseph) Vlek genoemd, de andere (Rik) werd Rik de Potteffer. Het waarom zal wel een eeuwig raadsel blijven. Maar het heeft tenslotte niet het minste belang.

    Op hun beurt namen zowel Vlek als Rik hun zonen  op in de stiel.

    Maar beiden zagen  de stiel ook evolueren een stuurden hun opvolgers dan naar andere meesters. Zo trokken  Heinke (Henri) en Joseph naar Brussel waar op dat ogenblik aan een geweldig tempo gebouwd werd. Hier was veel werk voor lood - en zinkbewerkers en voor mensen die gasleidingen konden installeren.

    De oorlog 14-18 wijzigde wel enigszins de plannen van de vaders.

    Jef  van  Rik werden zwaar gekwetst en moest noodgedwongen de stiel opgeven. Hij werd herschoold tot schoenmaker. Ook Heinke gaf het op. Hij ging na de oorlog terug naar het leger als plaatslager bij de luchtmacht.

    Twee zonen van Vlek, Fons en Jan, werkten een tijd bij een meester-loodgieter in Kortenberg.

    Ook hier was veel werk voor vaklieden. In de streek zelf werd veel gebouwd en Kortenberg ligt nu éénmaal tussen Brussel en Leuven.

    Toen Vlek (Joseph Guilielmus Veiller) overleed in 1925, waren zijn drie zonen Jan, Alfons en Paul klaar om de zaak in handen te nemen. Zij deden dat met inzet en overtuiging.

    Na zijn huwelijk trok Paul (Leopold) naar Overijse. Hij kocht er een woning naast het kerkhof. Bij het begin van de oorlog 40-45 gaf hij de loodgieterij op om geleidelijk over te schakelen naar begrafenisondernemer. Hoe kwam dat?

    Begrafenisondernemer was een nieuw beroep in de streek.

    De meesten waren mensen die op één of andere manier al met begrafenissen  te doen hadden. Schrijnwerkers om de kisten te maken of zinkbewerkers die voor de zinken kisten ingezet werden.

    Jan en Alfons werkten intussen in Huldenberg verder. Laatstgenoemde alleen na het overlijden van zijn broer Jan in 1935.

    René Vlek, de zoon van Henri, ging op stiel bij nonkel Paul rond 1936.

    Kort daarop kwam het “stadswater” in Overijse. Werk in overvloed.

    Toen nonkel Paul overschakelde naar de begrafenissen begon René voor eigen rekening in Huldenberg. In feite volgde hij zijn nonkel Fons op.

    René Vlek werkte lang en de vrees nam toe dat hij geen opvolger meer zou krijgen.

    Maar onverwacht begon zijn “kleinzoon” Danny met loodgieterij.

    Maar de tijden zijn veranderd. Loodgieters staan nu dichter bij elektriciteit. Zink werd opgegeven en is nu de taak van de dakwerkers. Ook lood krijgt het lastig met de  zware concurrentie van koper en kunststoffen.

    Men spreekt nu meer van sanitaire.

    Maar het blijft in feite hetzelfde: ZORGEN DAT HET WATER DOET WAT MEN ER VAN VERLANGT!


    Een woordje uitleg bij de foto. 

    Henricus was de broer van Jozef Vlek.  Hij huwde met zijn nicht Angelina Gilis die de zuster was van grootvader Theobaldus.  Henricus was dooppeter van Heinke (Henri Veiller).
    Het is niet verwonderlijk dat men in Angelina, trekken ziet van Bomma, het was tenslotte haar tante. 
    Er is ook een gelijkenis tussen Rik de Pottefeir en mijn vader Heinke, ook hier, het was zijn oom.



    Albert Veiller.


    >> Reageer (1)
    23-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Zesdagmaalstraat: betekenis
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    ZESDAGMAALSTRAAT

     

    GEMEENTE: Sint-Agatha-Rode

    LIGGING: verbinding tussen Leuvense baan en oude Waversebaan

    LENGTE: 672 m


     

    Straat die begint aan de Leuvensebaan, daar waar het kapelletje staat en die loopt tot aan het kruispunt waar de Oude Waversebaan, de Radarweg en ’t Veldeke samenkomen.

    Bij het lezen van de naam:ZES DAGMAAL (straat), zijn we geneigd om onmiddellijk aan een dagmaal, de plat du jour te denken.

    Maal komt inderdaad ook voor in  maaltijd. Het  heeft  echter niets te maken met eten maar wel  met een steeds weerkerende gebeurtenis.

    Het woord dat wij het beste kennen is : ETMAAL.

    Etmaal is een tijdperk van 24u. bevattende : ochtend, middag, avond, nacht.

    Onze maal uit de straatnaam heeft inderdaad iets te maken met  een tijdspanne, een steeds weerkerende gebeurtenis van ploegen en oogsten

    Onze streken waren reeds toen aan de landbouw gebonden en het is normaal dat zij, er bestond nog geen decimaal stelsel ( ingevoerd rond 1820) zich bedienden  van een systeem om de oppervlakte van bewerkte grond in een zeer concrete maat uit te drukken. Wat kon daarvoor beter dienen dan de dag. Het betrof dus de oppervlakte die men kon bewerken op een dag.

     

    Eerst even iets over onze huidige oppervlaktematen.

    De Fransen voerden in  1793 de are in en dit ter vervanging van de oude landmaten. Het is een neologisme want het komt van het Latijn are wat “vlakte, ruimte” betekent. Later komt dan daaruit het woordje “ aire denk aan “aire de repos) het is dus een plaats , een ruimte.

    Op school hebben we dikwijls genoeg gezwoegd en gezweet om van de ene maat naar de andere te gaan. Het was “moeilijk” omdat men ons niet diets gemaakt had hoe het systeem in elkaar zat en wat de basismaat is. Al had men ons met handen en voeten en zelfs met de nodige kletsen uitgelegd dat het telkens 100 maal groter of kleiner was. Maar waarom, was ons toch niet duidelijk.

    Bij de oppervlaktematen is nl. de are de basis. Wanneer we dat weten dan is de rest niet moeilijk.

    In ca en ha vinden we steeds are terug. Dus zijn deze twee maten daarop gesteund.

    De maat kleiner ca is 1/100 van de are want centi betekent niets meer of minder 1/100. Dus ca is 1/100 van de are of de are is 100 ca.

    De ha die de maat groter dan  is de a , is op de zelfde manier opgebouwd.

    Hecto betekent 100x groter. Dus is de ha 100x groter dan de a.

    Gaan we nu van ca naar ha dan krijgen we 100x100 of 10000 maal groter. Een ha is dus 10000ca of 10000m².Als maatstaf neem je hiervoor een voetbalveld.

     m² duidt op 100 en m³ duidt op 1000

     

    Daar de grond niet overal even gemakkelijk te bewerken is (denk maar aan zand, leem, klei) was er zeker een verschil in hetgeen men op een dag gedaan kon krijgen.

    De kleinste maat die men gebruikte was de vierkante roede zijnde 14m².( roede werd ook als lengtemaat gebruikt, maar dat valt hier buiten ons bestek)

    Voor een groter stuk land gebruikte men dagmaal :zijnde 100 vierkante roede. Dus 1400m²

    Bij nog grotere oppervlakte gebruikte men bunder( afkomstig van het Latijn : bonnarium : grens) zijnde 400 vierkante roeden.Dus 5600m² of 56a.

    De grootste maat die men gebruikte was de morgen die van 0,8 tot 1 ha bedroeg.  Het was oppervlakte die men in één morgen kon ploegen of hooien.  Dat was wel werken hoor want er waren toen niet de machines van nu en het was dus handwerk.


    Zoals we daarstraks al zegden  verschilde de afmeting van de oppervlakten van streek tot streek. Daardoor kon een roede in Vlaanderen gaan van 8,9m² tot 36m²

    Voor het Leuvense was een roede 27,3041ca; 30,3640ca; of 32,4941ca al gelang het aantal vierkante voeten die men gebruikte. Voet was een lengtemaat van 28,55cm en men had verschillende vierkanten voeten:18 1/3;  19 1/3;  20 voet en daardoor komt men op die verschillende oppervlakten.

    Terug naar onze straat:Zesdagmaalstraat.

    Rekening houdend met wat we hiervoor geschreven hebben en ons met de tussenmaat van Leuven tevreden te stellen  komen we tot een oppervlakte van 6x (100x 30,3640ca) of 18218,4ca wat ons 1,82184ha geeft.

    Sommige streken spreken van dagwand.

    Wand is een vorm van wenden: wat in één dag gekeerd of geploegd kan worden.

    Wanneer de dag dan om was zal de boer zeker zijn karig maal verdiend hebben.

     

    norbert mosselmans


    >> Reageer (0)
    16-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vergaderen

    VERGADEREN

     

    (Opgelet: deze tekst werd in 1981 geschreven; wat hier volgt is een ongewijzigde weergave.)  

     

    Wist u dat de grote Ruusbroec begonnen is als onderpastoor? Gewone kapelaan op Sint-Goedele in Brussel. Simple vicaire ! En pas véél later opgeklommen tot meester in de mystiek.

     

    U hoeft dus nooit te wanhopen, beste lezer, het kan soms aardig evolueren in 't leven.  Een schitterende levensloop kan ook u nog wachten.  Er zijn genoeg voorbeelden : van boerenzoon tot paus, van shoe-shine-boy tot mister president, van korporaal tot maarschalk, en hier weer: van Brussels kapelaan tot Vlaanderens grootste mysticus.  En voor u, dames, wie weet : van leek tot lector I (Ja, echt jammer, hoger kan u als vrouw niet geraken in het kerkelijk ambt. Aan mij zal het niet liggen, want in onze parochie is het zwakke geslacht al opgeklommen tot de duizelingwekkende hoogte van het akolitaat, en mogen ze zelfs bellen onder de H. Mis ! Maar zeg het a.u.b. niet voort).

     

    Terug ter zake.

     

    Weet u hoe oud Ruusbroec was toen hij van Brussel naar de kluis in 't Zoniënwoud overwaaide ? Vijftig jaar ! Een mooie leeftijd om nog iets gloednieuw te beginnen, vindt u niet ?

     

    Hij heeft het nog 38 jaar uitgehouden.

     

    En waarom die ommezwaai ? Waarom van Brussel naar Groenendaal ? Ha, zie beste lezer, nu komen wij bij de kern van de zaak. Daarover gaat het hier juist. Waarom verlaat iemand de drukte van de stadspastoraal om zich terug te trekken in het woud ? Wat drijft zo'n mens ?

     

    Dienaangaande bestaan verschillende veronderstellingen, maar échte klaarheid is er niet.  De specialisten van het Internationaal Ruusbroec-colloquium dat deze maand te Leuven gehouden wordt, kunnen er hun hoofd over breken. Ik, als buitenstaander, neem al genoegen met het veelbetekenend zinnetje dat broeder Gerardus - een tijdgenoot van heer Jan van Ruusbroec - onachtzaam tussen de plooien van zijn verhaal laat vallen, namelijk : “her Jan hadde alle vergaderingen liver  ledich gheweest..

    Zegt dat niet alles ?

     

    U begrijpt het, beste lezer, Ruusbroec was 't vergaderen beu.  Hij wilde zich met iets anders onledig houden.  Hij was die samenkomsten moe.  Hij wilde weg.

     

    Wie zou op zijn vijftigste de vergaderingen niet beu zijn ?

     

    Wie zou zijn druk huis niet willen ruilen voor een stille kluis ?

    Van de actie naar de contemplatie, van de stad naar het land, van de vergaderingen naar de visioenen, van de besprekingen naar de bespiegelingen en beschouwingen...

     

    Ik ben nog geen vijftig, maar ik begin er al aardig aan te denken.  Hoe langer hoe meer kan ik iets van Ruusbroecs ommezwaai begrijpen.  En bovendien moet je weten dat die vergaderingen in de middeleeuwen eigenlijk één grote ellende waren.  Toen beschikte ze nl. nog niet over vergadertechnieken.  De wetenschap stond zo ver niet.  Stel je voor : geen moderator, geen agenda, geen ordelijk verloop, altijd maar: varia, varia... Alles door elkaar. Iemand die kon schrijven krabbelde een verslag in een wasbordje, maar de anderen konden dan weer niet lezen, en zo bleef het één hopeloos gemodder, Nee, dan zijn onze vergaderingen een feest van efficiëntie.

     

    Alle gekheid op een stokje, beste lezer, maar over zin en onzin van vergaderen valt nog een hartig woordje te plaatsen. (Dat laatste wordt dan wéér een vergadering).

     

    De priester-geleerde, prof.  Frits Van der Meer, zei daarover aan Joos Florquin in ten huize van, iets in deze zin “Vergaderingen ? Ga ik nooit naartoe ! Er zijn daar twee mogelijkheden : ofwel ben je de baas en beslis je en dan kun je het af in een paar minuten - ofwel zit je erbij voor spek en bonen en dan is het puur tijdverlies.  Daarbij is op te merken dat diegenen die op een vergadering aldoor het woord nemen, gewoonlij.k niets te zeggen hebben.  Kortom, ik heb geen geduld voor zo lets en blijf er dan ook weg. Ik neem het verwijt dat ik egoïstisch ben er graag op de koop toe bij.”

     

    Een mening als een andere, uitgesproken door een encyclopedische geest die zijn tijd en talent inderdaad zinvoller kan gebruiken.

     

    Ik, voor mij - als veldwerker - vind vergaderen een noodzakelijk kwaad.  Een vervelende zaak meestal, maar nodig.

     

    Soms zelfs nuttig.  Eén enkele keer ook plezierig... En dus doe ik nog wat verder.  U ook ?

     

    Jaak Bertmans


    >> Reageer (0)
    09-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Top 100
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Blog over Huldenberg in Top 100 van de blogs in Vlaanderen.

    Deze blog staat vandaag op de 97ste plaats in de populariteitsmeter van alle blogs in Vlaanderen.
    Dit is een mooi resultaat als men weet dat de opstart ervan minder dan één jaar geleden gebeurde.



    De weblog over Huldenberg werd op 19 april 2007 opgestart.  Hij verschaft kwaliteitsvolle informatie over de vijf deelgemeentes van Huldenberg.  De geschiedenis, de monumenten en de natuur komen aan bod.  Ook de mens wordt uitdrukkelijk in het licht gesteld.  Zo worden de bijnamen van de inwoners van vroeger en nu straat per straat, huis per huis weergegeven.   Boeiende verhalen, anekdoten ontbreken niet.

    Op woensdag 9 april 2008 waren er exact 41.137 bestaande blogs in Vlaanderen.  Alle soorten onderwerpen komen aan bod.   Slechts enkele stellen zich tot doel de lokale cultuur in het licht te stellen. Van alle blogs staat www.bloggen.be/huldenberg op de 97ste plaats op de populariteitsmeter.

    Van harte dank aan de tientallen Huldenbergenaars die zich ingezet hebben voor het welslagen van dit initiatief. 

    De grote interesse bij de bevolking van Huldenberg toont aan dat dit kanaal nog veel groeikansen heeft. 


    >> Reageer (1)
    30-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Peperdure peper

    Peperdure peper

     

    Zij was een niet zo graag geziene figuur in het dorp.   Ze was gierig en egocentrisch.  Ze was klein van gestalte, in tegenstelling tot haar man, een reus van een vent die ooit deel uitmaakte van de elite van het leger, de grenadiers.  Zij kon op een haatdragende wijze uit de hoek komen; niet alleen met de buren maar met quasi de hele wijk had zij het aan de stok.  Ook met de familie zat het vaak scheef, zelfs voor kleinigheden.

     

     

    Haar voornaam was Marie, maar zoals het toen gebruikelijk was kende iedereen haar onder haar bijnaam Meree va Meinkes.  Ze woonde in de Groebbe.  Haar huis stond in de helling van het dal, iets achteruit.  Het was in die tijd het eerste huis van de wijk.

     

     

    In de jaren dertig heerste een economische crisis.  De werkloosheid haalde pieken en teisterde de bevolking.  Op het platteland liepen heel wat leurders rond die hun waar aan de man probeerden te brengen om hun boterham te kunnen verdienen .  Op een bepaalde dag kwam een verkoper aankloppen bij Meree;  ze was alleen thuis.

     

     

    “Dag Madammeke”, zei ie heel vriendelijk.  Hij droeg een houten kast op de borst waarin hij zijn kostbare ‘marchandise’ bewaarde.  Hij zette die neer voor haar voeten.  “Ik heb hier het ene en het andere waar je van zal opkijken” voegde hij eraan toe.   “Bijvoorbeeld de beste peper die men op de markt kan vinden.  Verder zit mijn kast vol met alle soorten knoppen, garen, spellen en lint.”

     

     

    Het aanbod was aanlokkelijk, origineel en niet alledaags.  Lint kon zij altijd gebruiken, een zakje peper zou het avondeten van haar man wel lekker kunnen kruiden.

     

     

    Zij vroeg naar de prijs.  “15 centiem voor een zakje peper, Madammeke” antwoordde hij.

     

     

    Meree moest even weg naar haar verborgen schatkamer om het nodige geld boven te halen.  Ze kwam terug met een briefje van honderd frank, wat in die tijd voor een doorsnee werkman een weekloon betekende. 

     

     

    De verkoper stond er even verveeld bij maar herpakte zich snel en zei:

    “Madammeke, daar kan ik niet op teruggeven maar dat geeft niets, ik zal het briefje in de winkel boven gaan wisselen.  Wilt gij zo goed zijn om op mijn kast met mijn ‘marchandise’ te letten”.   Meree voelde zich ineens verantwoordelijk voor het kostbare goed.

     

     

    De man trok iets hoger het weggetje in, richting winkel en verdween uit het zicht van Meree.

     

     

    Het duurde wel heel lang voordat Meree zich vragen begon te stellen.  Hij kwam maar niet opdagen en zij werd ongerust.  Zij sloeg haar sjaal om de hals, nam de kast mee en ging de leurder achterna, sprak iedereen aan om de man op het spoor te komen, maar tevergeefs. 

     

     

    Ongerustheid ruimde de plaats voor woede.  Ze voelde zich bedrogen en begon zelfs buren te beschuldigen als of zij die man op haar hadden afgestuurd.

     

     

    In het dorp deed het verhaal snel de ronde.  Meree kon echter niet rekenen op de sympathie van de dorpelingen.  De gazet haalde uit met de kop: “Huldenberg: vrouw beetgenomen”.  Tot groot jolijt van iedereen met wie Meree ooit in aanvaring was gekomen, of kortweg quasi de hele wijk.

     

     

    En Meree bleef de rest van haar leven met het kastje zitten. Met de enkele zakjes peper dat het bevatte, kon zij een tijdje voort.  Maar voor haar bleef het alles bij mekaar… peperdure peper.

     

     

    Naar een verhaal van Albert Veiller.

    Eindredactie van Jean-Pierre Van Binnebeek


    >> Reageer (0)
    24-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De groene specht
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    DE GROENE SPECHT

     Wie dezer dagen door de velden wandelt of langs het bos loopt, heeft de indruk dat hij uitgelachen wordt. Met de regelmaat van een klok hoor je het lachende en snel herhaalde “kjuu-kjuu-kjuu” of “kluu-kluu-kluu”.

    Wees gerust het is de groene specht die zich laat horen.


    Eén van onze mooie vogels. Groengele borst, een groene rug. Rode muts en rode bakkebaarden. Tenen die zo geplaatst zij  dat hij makkelijk boom op en af kan. Maar vooral een scherpe en lange  bek


    Deze vrij talrijke broedvogel, al is het aantal wel geminderd, laat zich horen en bakent zijn gebied af. De groene specht roffelt zelden en zoekt zijn voedsel meestal op de grond. Hij is nl. verzot op mieren en hun poppen. Vooral de rode bosmier. Hij eet ook de larven van houtborende insecten, van kevers en vlinders en vliegen. Soms zou hij, naar men vertelt, wel eens een bijenkorf durven plunderen.


    Karakteristiek bij onze mooie vogel is dat bij het baltsen de kuif, op de heen en weer zwaaiende kop,  rechtop komt te staan.

    Het enige broedsel per jaar wordt door het wijfje en mannetje uitgebroed in een 18-tal dagen. Het nest is een holte in een boom en volledig kaal.


    Gedurende een 21-tal dagen voeren ze beide de jongen met een melkachtige brij die in hun krop uit de gangen insectenmassa ontstaat.


    norbert mosselmans


    INFO:

    Vogels in midden- en west-europa       Readers Digest

    Gids voor onderweg                            Tirion

    Foto                                                    Internet


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Billandestraat

    Ottenburg

    De Billandestraat

     

    De Bilande (het beekje) vormt de verbinding tussen Neerpoorten (Ottenburg) en de Schaatbroekstraat (Overijse) aan de grens met Waver.  De lengte van de straat bedraagt 349m.

     

    Eens de Lane over bij de molen van Terlanen krijgen we een  knooppunt van verschillende straten voorgeschoteld.  De grootste en “breedste” (wel meer riool als straat ) is de Neerpoorten.  We hebben er  de Onderbosstraat,  dan de weg die naar Rodebos klimt.  In de bocht krijgen we de Oliestraat  en wat verder de Hoevestraat die van het dorp naar de Lane daalt. Deze straten liggen allemaal links.

    Voorbij de Hoevestraat kunnen we op de rechterkant de Billandestraat instappen.

    Bij het woord Billande denkt iedereen onmiddellijk aan de mooie vierkantshoeve die wat verder gelegen is.



    Maar deze hoeve heeft haar naam gekregen van één van de twee waterloopjes die in Ottenburg stromen nl. de Lijkstraatbeek (waths in a name?) en de andere is de Bilande.

    Deze kleine beek die de grens maakt met Waver is inderdaad de naamgever en van straat en van de grote en Kleine Bilande hoeve en van het grote en kleine Bilandebos.

    We hebben nu die naam al verschillende keren teruggevonden in onze streek, maar vanwaar komt hij ?

     

    We gaan het woord even splitsen: Bi en Lande

    Bi: wil zeggen bij. Denkt aan het West-Vlaamse: hij zit er bi. Andersgezegd: nabij.

    Lande: is de voormiddeleeuwse naam van de Lane.


     


    De Laan is een zijrivier van de Dijle. Ze is 25 km lang  en heeft een debiet van 1,5m³/sec. bij laag waterstand.  Ze ontspringt in Plancenoit en vloeit door Maransart, Couture Saint-Germain, Lasne (naam) Genval (papier en balatum) Rosières (eertijds bij Overijse en Vlaams), Overijse –Tombeek, Terlanen (naam), Sint-Agatha-Rode ( bos rooien) en mondt daar in De Hoek uit in de Dijle.

    Was eertijds de grens tussen Aduatieken en Nerviërs.  Ook tussen  de  bisdommen Cambrai en Luik was het een grens.

    De betekenis van Laan is Keltisch en wil zeggen: kalm, rustig (IJse: Keltisch Isca= water; Voer: Fura= Germaans= de glijdende).


    Zowel de hoeven als de bossen liggen in de buurt van de Lane en ons beekje de
    Bilande mondt er in uit.

     

    In de Billandestraat stonden vroeger een drietal huizen.  We ontdekken er enkele bijnamen:

     

    Als we van de Neerpoortestraat komen woonden rechts Jules va Polaïe (Jules Lahaye),

    schoenmaker, en Louise Decoster.

     

    Ernaast stond de woonst van Mil va Polaïe (Emile Lahaye) getrouwd met Lange Loewis

    (Louise Verheyden).


     


    Lager in de straat waren Mil Schauwers gehuwd met Maree van de Woela (Marie

    Lodewijcks) gevestigd.

     

    Tekst :Norbert Mosselmans en Jean-Pierre Van Binnebeek

    Foto’s: Jean – Pierre Van Binnebeek     












    >> Reageer (0)
    08-02-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De kuifmees
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De kuifmees

    Deze kleine broer (12cm) van kool- pimpel- en staartmees staat wel zeer modern met zijn zwart-wit gespikkelde  puntkuif.
    Hij leeft in de naaldbossen waar men zijn zacht, ratelend geluid tussen de takken kan horen.
    Het gekke is dat hij dennenbossen verkiest boven sparrenbossen en dat er toch enkele loofbomen moeten staan, want daarin gaat hij nestelen.
    Hij hakt zijn nest uit in zacht vermolmd hout. Het naaldhout is te hard voor dat  scherpe maar kleine bekje.
    Het nest wordt in de boom uitgehakt en met mos en korstmos bekleedt. Daarna wordt het bekleed met haar, wol en soms ook spinrag.
    De 4 tot 8 witte, met rood gespikkelde eitjes, worden in twee weken uitgebroed. De uitgekomen jongen worden door beide ouders gevoed. Wanneer de jongen pas uitgekomen zijn blijft moeder bij en op het nest en mag vader de zware karwei van het voedsel aanslepen alleen doen.
    Die kleine magen krijgen insecten en larven die onder de boomschors worden gezocht,  maar ook dennenzaden en bessen.
    Tijdens de winter verschijnen ze wel aan de voedertafel in je tuin. Het zijn zoals alle mezen echte acrobaten aan de vetbollen en graanzakjes.
    Het zijn echte standvogels die in hun geboortebos trouw blijven.

    norbert mosselmans

    INFO
    Vogels uit west- en midden-europa       readers  digest
    Gids voor onderweg                             Thirion-natuur


    >> Reageer (0)
    23-01-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De staartmees
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De staartmees

    In afwachting dat het echt winter wordt en we het laatste stuk IJse, van de Wijsbrug tot de Loonbeekse molen, bewandelen stellen we vandaag onze derde mezensoort voor:
    DE STAARTMEES

    Deze iets kleine broer van de twee andere is een meester in het nest bouwen. Het bestaat hoofdzakelijk uit mos dat met spinrag en haar samengebonden wordt. Het is een ovaalvormig nest. Ze beginnen er reeds aan in maart. Daarin worden dan 8 tot 12 eitjes gelegd. Via een zijopening komen ze er in. Maar het nest is zo klein dat  het ouderpaar de lange staart over de kop moet vouwen.

    Het is een klein vogeltje dat toch heel veel energie verbruikt en  dus voortdurend op zoek is naar voedsel: insecten en spinnen. Wanneer het echt wintert en onze vriend geen diertjes kan vinden is hij wel genoodzaakt om zaadjes en graantjes te eten. Dan zie je hem ook op de voedertafel. Een strenge winter is dikwijls fataal voor deze gevederde gast. Hij leeft vooral aan bosranden, open plekken in het bos, oude tuinen, boomgaarden en zelfs begraafplaatsen.

    Zijn kleed is makkelijk te herkennen: een lange zwart, witgerande staart en een zwart, roze en wit verenkleed.
    Door zijn lange staart wordt hij nog al eens verward met de witte kwikstaart. Maar deze vriend is veel slanker en heeft meer wit. Ook wikt zijn staart steeds op en neer.


    norbert mosselmans 01/2008

    naslagwerk:
    vogels in west – en midden-europa       readers digest
    foto        internet.


    >> Reageer (0)
    08-12-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Langs de velden
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    LANGS DE VELDEN

     

    Deze wandeling loopt  volledig door de velden. Is makkelijk te doen en niet lang (1.30u.).



    We vertrekken in Huldenberg aan het Pakhuis. Eertijds was dit het pakhuis van de brouwerij Saint-Roch.


    Na het pakhuis draaien we de  M.Cahystraat in. In de volksmond nog altijd de Luizenberg. Deze naam heeft niets te maken met de kriebelende diertjes. Wel met het lies (lis of riet) dat er eeuwen geleden groeide.


    Aan de Dreefstraat draaien we rechts op. Voor ons staat het kapelletje uit 1818. Wat lager aan de linkerkant staat de pijler van de pomp. Het is ook daar dat de bron is van het water dat op het gemeenteplein uit de 100-jarige pomp stroomt.


    We klimmen rustig de dreef op . Boven de camping zien we links de hoeve Hof ten Schonenberg (1789). Steeds maar stijgen tot aan de Onze-Lieve-Vrouwweg.

    Vele inwoners noemen het nog altijd de Kruisdreef. Ze kruist inderdaad de Dreefstraat die verbinding maakt met Duisburg.


    Wij blijven rechtdoor gaan en volgen het verharde pad. Door de tussenkomst van de Europese gemeenschap is dit pad opgenomen in een fietsomloop. Opletten dus!

    Aan de serren van Potter dwarsen we de Huldenbergse straat . Deze komt ook in Duisburg. We vervolgen het verharde pad. Dit werd een paar jaar geleden aangelegd ten behoeve van de inwoners van Ganspoel. Nu kunnen zij van aan het tehuis langs een verkeersvrije weg naar het dorp.

    Op het einde van dit pad staat een kapel (1871). Ze werd gebouwd door pachter Minet ter herinnering aan zijn dochtertje dat op 14-jarige leeftijd overleed.


    Voorzichtig de Limburg-Stirumlaan oversteken en naar links volgen.


    Rechts ligt het indrukwekkende Hof ten Bos. Men vind er reeds sporen van in de 14de eeuw. Steek gerust je hoofd eens door de poort. De koer is 15a groot. Waterput 35 m diep en draagt evenals de klok het jaartal 1761.

    We nemen voorbij de hoeve de weg rechts en  we stappen langs het Ganspoelinstituut . Hier werd in 1928 begonnen met onderwijs voor visueel en later ook  visueel-mentaal en - motorisch gehandicapten.

    Links ligt de grote boomgaard die we voorbij stappen tot we op de rechterkant een holle weg zien afdalen.( Er staat een pijltje dat de IJsewandeling aanduidt).


    Wij volgen naar beneden en komen zo aan Mennekensbrug. Hier kwamen, volgens de legende, de kabouters (mennekens) ’s avonds samen om naar het dorp te gaan en al naar gelang te helpen of een poets uit te halen. ( De gronden waren eigendom van de familie Mennekens. Vandaar de naam!)

    Rustig stappen we verder. Weer de berg op door een mooie holle weg.Op het plateau stappen we verder rechtdoor. Ook aan het kruispunt .


    Eens daar voorbij letten we goed op!  Op onze linkerzijde zien we een veldweg . ( Echt tussen twee velden gelegen en soms zien we nog dat de boer de weg omgeploegd heeft en terug aangelegd.) Deze nemen we en stappen zo langs de boomgaard naar de straat.


    Aan de ingang van Priesterdelle blijven we op  bovenkant en nemen de J. Minetstraat.

    Juist voor het laatste huis rechts slaan we het kleine pad in dat ons langs het kerkhof naar de straat brengt. Daar nemen we naar links en aan het kruispunt  nemen we de A. Goossensstraat. Links is nu het speelbos.

    Eens beneden in de straat staan we terug aan het pakhuis.


    De wandeling is rond.

     

    norbert mosselmans  12/2007


    >> Reageer (0)
    21-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Huldenberg: langs nieuwe weggetjes
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    DE IJSEVALLEI

    De wandeling die we voorstellen, verloopt helemaal in de IJsevallei. We bekijken het eens uit de hoogt en vervolgens  lopen we  langs het water.
    We vertrekken op het gemeenteplein bij de honderdjarige pomp.

    Langs de trap en de Randoote komen we bij de kerk (13de eeuw). Hier gaan we rechtsom. Voorbij de graven van de Engelse soldaten en bekijken onze zonnewijzer (1764).

    We verlaten het kerkhof en stappen langs de pastorij (1664). Steek gerust je hoofd eens door de poort!
    Langs Pastoorsbos, nu een speelbos, bereiken we de Sint-Rochuskapel. (1727). We nemen de J.Minetstraat en aan het kruispunt draaien we mee naar links en volgen de O.L.Vrouweweg tot  aan het laatste huis. Voorbij de afgesloten weide stappen we rechts de veldweg op en gaan zo voorbij de boomgaard tot aan het volgende kruispunt.

    Hier de weg naar rechts volgen. We stappen verder en komen  tot Vranckxberg in Loonbeek.
    We dalen deze oude holle weg ( die nu geasfalteerd is) af tot aan de Vandervorstlaan. Bij de kapel  stappen we  rechtdoor tot het kruispunt (kapel). Hier dwarsen we (voorzichtig)  de Sint-Jansbergsteenweg en richten ons op de Weysbrug.
    Dit eerste gedeelte van de wandeling verloopt helemaal op het Huldenbergs plateau. Van hier uit heb je mooie zichten op de overkant van de vallei, maar ook naar Duisburg.

    Aan de Weysbrug gaan we nu de IJse stroomopwaarts volgen. We stappen  nu langs een sterk meanderende beek. Na 200m verlaat je het IJsepad en volg je de beek langs haar oever. Dit is een uitzonderlijk gedeelte.
    Eens terug op de weg  zie, dat naast dit pad een kleine heldere beek stroomt. Dit is een beekje dat ontstaan is uit de talrijke bosbronnen die onder aan Margijsbos opwellen. Het gebied is helemaal begroeid met bronbossen. Hert water is zeer helder. Dit gebied is uniek. Laat het ons dus bewaren en er niet inlopen. Het is ten andere zeer moerassig. We blijven stroomopwaarts stappen. Ze ziet nog heel wat vijvers die gevoed worden door natuurlijke bronnen. Tot Klein Waver. Daar bevindt zich op de linkeroever de laatste waterkerskwekerij van Huldenberg. Klein Waver was eertijds een doorwaadbare plaats. Waver betekent: moerasgrond begroeit met struikgewas.

    Van hier tot Smeysberg heeft men de beek al rechtgetrokken.. Links heb je bos en rechts bebouwing. Aan de brug van Smeysberg hangen de toestellen om de waterkwaliteit te analyseren. We steken weer voorzichtig de straat over en lopen tussen de twee huizen door. We lopen nu op de oude bedding van de IJse. Links heb je een zeer vochtig, om niet te zeggen nat biotoop en rechts zie je de achterkant van de huizen.
    Ongeveer halfweg zien we de samenloop van de Grote en Kleine IJse. In het kasteelpark werd  de beek gesplitst. Enerzijds om het kasteel te beschermen tegen overstroming; anderzijds om de watermolens die verder dan deze van Huldenberg liggen ook nog water te bezorgen.
    Aan de school stappen we over de brug en we bevinden ons nu op een groot eiland, want gelegen tussen de twee armen van de IJse.
    We stappen de tweede brug over en het gemeenteplein ligt in de linkerhoek van de parking;
    We zijn rond.

    Deze wandeling doe je rustig aan en na 2 uur ben je rond.

     

    OGEN OPEN

    Tijdens het eerste gedeelte lopen we over het Huldenbergs plateau. Zeer vruchtbare grond. Sinds eeuwen ploegen, eggen, zaaien hier onze boeren.
    Graangewassen, aardappelen, bieten, witloof voeren hier het hoge woord.
    Soms zie je nog een vlasleeuwenbekje.
    Tijdens de afdaling van Vranckxberg  staan de stoere zomereiken langs de rand van de weg. Wijfjesvaren staat her en der groen te pronken. Een verloren robinia heeft ook zijn plaatsje op een berm.

    Vanaf de Weysbrug volgen we de kronkelende loop van de  IJse. Hier en daar vinden we nog de zaaddragende grote berenklauw. De paarse bloem van de grote balsemien bengelt in de zon. De maretak is door de bladval van de bomen zeer goed te zien. We hebben ook al de kardinaalsmuts ontmoet en de schitterende  helrode bessen van de Gelderse roos. De bijna opgevreten bladen van het grote hoefblad staan er armzalig bij. De wilde hop heeft reeds heel wat bomen en struiken in zijn macht.
    Wandel kijk en luister. Maar vooral geniet van dit mooi stukje natuur.

    norbert mosselmans

     


    >> Reageer (0)
    04-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artikel Nieuwsblad
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Blog bundelt plaatselijke geschiedenis
    Van bijnamen tot sappige verhalen en nog veel meer

    Jean Philips en Jean-Pierre Van Binnebeek tonen de nieuwe Huldenbergse website. Koen Merens
    © Koen Merens

    HULDENBERG - De bijnamen van de inwoners, informatie over de straten en de wandelwegen. Op www.bloggen.be/huldenberg vind je allerlei informatie over de gemeente. 'Zo kan je de recentste geschiedenis voor het nageslacht veilig stellen', zegt Jean-Pierre Van Binnebeek.



    Hij nam het idee over van Jean Philips die jaren geleden al begon met het noteren van namen en vooral bijnamen van mensen die in het centrum van Huldenberg woonden. Maar verder dan notities in een schrijfboekje kwam het niet.

    'Ik vond dat een prachtig idee en ik kreeg meteen de aanmoedigingen van Jean om het verder uit te werken. Vandaag staan er al een paar straten van Huldenberg-centrum, van Loonbeek, Neerijse en Sint-Agatha-Rode online. En de belangstelling groeit van dag tot dag. Van de 29.000 weblogs die vandaag bezocht worden, staan we qua bezoekersaantal rond de 220ste plaats. Als je veel lezers hebt, krijg je ook veel reacties en input. De ene weet dit en de andere wil dat nog kwijt. Zo groeit de hele zaak uit tot een encyclopedie van de Huldenbergse geschiedenis', hoopt Van Binnebeek.

    Dubbelchecken

    Hij is bijna dagelijks op bezoek bij de wat oudere Huldenbergenaars die nog sappige verhalen kunnen opdissen. Maar een verhaal gaat nooit online voor de auteur het met dat van een tweede of derde verteller vergeleken heeft. Dat dubbelchecken moet de juistheid verzekeren. 'Het is echt leuk om met de mensen te gaan praten. Soms gaat het wat stroef, maar bij de meeste vertellers rollen de verhalen er zo uit. Ik ervaar dagelijks dat de artikeltjes over de bijnamen van de mensen het meeste succes hebben. Je kan niet geloven hoe zeer ze zich aangesproken voelen', zegt Jean-Pierre.

    Ondertussen heeft ook nog andere heemkundige en toeristische informatie op de weblog een nest gevonden en krijgt Van Binnebeek het gezelschap van andere auteurs zoals Norbert Mosselmans, Jaak Bertmans en Bernard De Leener. Beschrijvingen van wandelwegen en van leuke fauna en flora die in de Huldenbergse natuur te vinden zijn, komen evenals het ontstaan van de verschillende Huldenbergse dorpen uitgebreid aan bod. Jean-Pierre Van Binnebeek staat ook even stil bij de artistieke troeven van historische Huldenbergse gebouwen. De kapel van het Loonbeekse Blauwhof is daar één van.

    www.bloggen.be/huldenberg

     Willy Fluyt


    >> Reageer (1)
    02-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De vlier
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    DE VLIER ( sambucus nigra)

    De maand april was dit jaar uitzonderlijk mooi en daardoor is de natuur ook een stuk voorop. Maar met een beetje geluk vind je toch nog de zwarte bessen van de vlierstruik.

    Een struik die liefst vochtig staat op een grond rijk aan stikstof.

    Hij koloniseert zeer vlug braakliggend terrein en gebruikt daarvoor uitlopers van de wortels en afleggers. Dit zijn takken die de grond raken en daar dan wortels schieten en zo een nieuwe plant vormen die zelfstandig kan leven en uitgroeien. Binnen in de takken zit een zacht merg.
    In de lente bloeit hij met heerlijk ruikende witte bloemschermen. In het najaar hangt hij vol met trossen zwarte bessen. Eens die rijp zijn smullen de vogels hun buikje vol.

    Deze struik is al van oudsher als een belangrijke plant beschouwd.Vondsten uit het Stenen tijdperk geven ons reeds zaden van de vlierbessen.
    Bij de Germanen was het een heilige boom en mocht hij niet omgehakt worden.
    Zelfs in het begin van de 20ste eeuw moest deze struik met ontzag behandeld worden.Vliersnoeisel mocht niet verbrand worden. Ziekten kon men op de vlier overdragen door de vlierstruik te omarmen en een rijmpje over je ziekte op te zeggen met daarin de vraag dat de struik de ziekte wou overnemen (?).
    Bij elke woning stond een vlier.
    Vrouw Holle ( Noorse sprookjesvrouw) bewaakte het huis. De vliegen mijden de struik als de pest. Dat was een reden om die struik dicht bij huis te zetten.
    Dat Judas zich aan zo een struik verhing is weinig waarschijnlijk. De takken en twijgen zijn te slap.

    Naamgeving
    Het Latijnse woord sambucus betekent schuiftrompet want vroeger werd het vlierhout gebruikt voor het vervaardigen van fluitjes. Het wordt nu nog wel eens gebruikt voor het maken van mondstukken voor midwinterhoorns.
    In Duitsland noemen ze deze struik Holunder, in Zuid-Limburg Hullunder of Holderteere. De mergrijke vliertakken kunnen op latere leeftijd hol worden.
    De naam vlier zou zijn afgeleid van het Nederduitse vlieder wat betrekking heeft op het gevederde blad.

    Gebruik:

    De takken werden gebruikt om fluitjes de maken. Vandaar nog altijd ons woord: FLIERFLUITER.

    De bloemen kan men in deeg stoppen en dan lichtjes frituren. Of men kan er een heerlijk drankje mee brouwen.

    De rijpe bessen worden verwerkt tot jam en siroop. Vlierensiroop wordt nu nog altijd gebruikt als hoestmiddeltje.Wie kent er de “vlierbollen” niet. Indertijd noemde men ze “Le Ballon de Tournai”.  Het waren ronde metalen dozen met daarop een ballon.

    Ook als verf voor textiel werd deze plant gebruikt:
    - bladeren gaven een groene verf,
    - bessen: blauw, lila of violet
    - en de bast (schors) gaf ons zwart.
    Als bijtmiddel gebruikte men aluin, ijzer of zout

    RECEPT:
    VLIERBLOESEM “CHAMPAGNE”
    4,5 liter drank
    ingrediënten: 4,5 liter water, 700 gram broodsuiker, 1 sappige citroen ( onbespoten),4 grote vlierbloesemschermen, 2 eetlepels witte wijnazijn.

    Bereiding: Verwarm een kleine hoeveelheid water en los er de suiker in op.Daarna laten afkoelen. Pers de citroen en snijdt de schil in vier parten( pitten verwijderen).
    Steek de bloemen in een grote glazen pot. Voeg er de citroenschil, het zoete water en de rest van het water samen met de wijnazijn aan toe.
    Roer om en dek af . laat gedurende 4 – 5  dagen staan.
    Zeef de vloeistof. Vul flessen en zet er de schroefdop op. Laat dan  nog 6 dagen rusten. De vloeistof zal dan mousserend zijn. Eventueel laat je het nog 4 dagen rusten.

    PROOST!

    Norbert Mosselmans

     


    Naslagwerken:
    De rijkdom van de kruiden   Emma Callery
    Bomen en struiken  Readers Digest
    www. annetanne.be

     


    >> Reageer (1)
    18-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ottenburg: mysterieuze Tomme
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Midden in het gehucht 'De Tomme' in Ottenburg staat een aarden ophoping van 140 x 30 x 6 m.  Deze ophoping dateert van de periode van de Egyptische piramides. Men kan er niet naast kijken.  Is dit een natuurlijk verschijnsel of werd deze heuvel door de mens gemaakt ?   
    Bernard De Leener is één van de weinige kenners van de Michelsbergcultuur in België.  We laten hem aan het woord.

    De Michelsbergsite van Ottenburg

    In het gehucht "De Tomme" en in het verlengde ervan in de richting van de akkers, evenals langs de steile randen (o.a. in het bos van Laurensart) bevindt zich een Michelsbergsite waar trouwens tal van opgravingen en onderzoeken plaatsgevonden hebben. 

    Het woord 'Tomme' is afgeleid van "tombe" omdat men vroeger dacht dat de enorme aarden ophoging die vrij goed te zien is tussen de huizen van het gehucht, een graf was.  Niets is minder waar.  Het gaat wel om een kunstmatige langgerekte aarden heuvel aangebracht door de Michelsbergers.  Wellicht is deze ophoging geen overblijfsel van een aarden wal om het promontorium van het plateau af te sluiten, want voor deze functie is de richting van de heuvel verkeerd.

    Archeologen vermoeden dat deze volumineuze aarden ophoping eerder als verzamelplaats gebruikt werd.

    Iets achteraan, tegen het bos, heeft men via opgravingen in de akkers alle "ingrediënten" van de Michelsbergcultuur gevonden.

    In het bos van Laurensart is er een aarden wal loodrecht op de holle weg die naar beneden gaat.  Via gesofistikeerde technologïeën is men tot de bevinding gekomen dat deze aarden wal vervolgd wordt aan de andere kant van de weg en zelfs tot heel ver de randen van de afgrond volgt.  In het bos langs de steile randen zou er zelfs een gans netwerk zijn van aarden wallen, omzeggens onzichtbaar voor het blote oog.

    De Michelsbergcultuur in België

    In ons land zijn er heelwat archeologische vindplaatsen uit het midden v.h. Nieuwe Steentijdperk (Midden-Neolithicum rond 3500 v. Chr.).

    De benaming 'Michelsberg' verwijst naar een belangrijke site in Duitsland waar men veel materiaal en informatie gevonden heeft van die cultuur. De Michelsbergers installeerden zich steeds op een hoogte in het landschap.  Bij voorkeur zelfs op een promontorium of een soort "schiereiland" waarvan de randen langs de omtrek steil waren.

    De verbinding naar het plateau werd afgesloten met een "muur", meestal een aarden wal.  Op het promontorium of aan de voet ervan waren er steeds bronnen, beken of rivieren...

    In het Neolithicum werden landbouw en veeteelt uitgevonden zodat de vestigingsplaatsen zeer vruchtbaar dienden te zijn.  Vandaar de talrijke sites in Brabant.  De voornaamste kenmerken van deze prehistorische cultuur zijn tulpvormige aarden potten. 

    Bernard De Leener
    02 673.26.96

    >> Reageer (0)


    Foto


    Ontdek Huldenberg



    Foto

    Gastenboek


    Blog als favoriet !

    Bijnamen in Ottenburg
    De Leuvense Baan
    De vroegere poel in het centrum van het dorp


    Foto

    Bijnamen in Huldenberg
    Het Gemeenteplein onder de loep

    Foto

    Foto

    Bijnamen uit Huldenberg
    Den Elzas onder de loep.
    Zakke Norekkes voor haar deur.

    Foto

    Bijnamen uit Huldenberg
    Het hospice (voor 1963)
    (foto uit het archief van Keihof)

    Foto



    De pomp,

    van levensbelang !


    Foto

    Loonbeek:
    het klokje klept niet meer


    Foto

    Het Blauwhof:
    binnenkort uit het straatbeeld !

    Foto

    Fraaie glasramen in de Art-Deco-kapel van het Blauwhof in Loonbeek 
    Foto

    Foto

    Foto

    Bijnamen in Loonbeek
    'Bij Kozze'

    Foto

    Bijnamen in Neerijse
    Marieke Flaurius en Witte Lowieke voor hun huis met bakstenen trapgevel

    Foto

    Bijnamen in Neerijse
    De Put
    Tekening van Steven Wilsen


    Foto

    Bijnamen in
    Sint-Agatha-Rode

    De Leuvense Baan

    Postkaart uit 'Dorpsbeelden uit het verleden' - R.Van Hoegaerden


    Foto

    Archief per maand
  • 01-2024
  • 07-2023
  • 06-2023
  • 12-2022
  • 09-2022
  • 01-2022
  • 12-2021
  • 11-2021
  • 10-2021
  • 07-2021
  • 06-2021
  • 01-2021
  • 12-2020
  • 11-2020
  • 09-2020
  • 06-2020
  • 05-2020
  • 04-2020
  • 03-2020
  • 01-2020
  • 10-2019
  • 06-2019
  • 10-2018
  • 04-2018
  • 11-2017
  • 08-2017
  • 06-2017
  • 01-2017
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 04-2016
  • 01-2016
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 02-2015
  • 11-2014
  • 08-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 10-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 11--0001


    Foto




    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs