Het zijn drukke tijden! Erg drukke tijden... Hij heeft zijn eigen patiëntenbestand waar hij moet voor zorgen maar ook nog om en bij de 100 extra patiënten van zijn collega die in zwangerschapsverlof is. Nog een geluk dat hij met de glimlach op de mond vertrekt...

Vanmorgen om 8uur is hij alweer begonnen met het werk. Het was blijkbaar erg druk want zijn consultatie's eindigen normaal gezien 's middags maar nu was het ondertussen 13u toen ik een berichtje kreeg dat z'n consultaties erop zaten. Maar, hij moest alweer 7 huisbezoeken doen. Snel maakte ik wat boterhammetjes klaar, stopte ze in een trommel... greep een fles bruisend water en in een mum van tijd stond hij voor de deur. "Stap maar in!" zei hij terwijl hij de boterhamtrommel van me overnam. Zeven patiënten en die moesten allemaal gedaan worden voor 16u... terwijl er ongeveer 20 minuten per patiënt gerekend wordt, zonder de tijd die tussenin gebruikt moet worden om van hier naar daar en nog eens elders te rijden.
Maar we hadden niet te klagen, het ging redelijk goed vooruit. We hadden op een bepaald moment zelfs gezien dat we nog "vijf minuutjes knuffeltijd" zouden over hebben. Vijf minuutjes alvorens hij weer moest vertrekken.
En net toen we aan het mijmeren waren over onze "vijf minuutjes knuffeltijd" ging zijn gsm. Ai,  hij moest dringend naar de consulatiebureau. Daar ging onze "vijf minuutjes knuffeltijd" maar eerlijk gezegt had ik het er graag voor over. Het went eigenlijk wel om regelmatig alleen te zijn (ik was als kind trouwens ook graag alleen), en om hem plots te zien vertrekken. Uiteindelijk is het voor een mooi doel dat hij weg moet. Hij kan nog écht iets betekenen voor mensen, hen helpen, hen steunen...

Ik weet zeker, moest ik de (intellectuele) capaciteiten gehad hebben (en weten wat ik nu weet)... dat ik ook voor arts zou gestudeerd hebben. Ik vind het een prachtig beroep. Je bent constant omringt door mensen, mensen waar je nog écht iets voor kunt betekenen, je hebt een grote zelfstandigheid... maar natuurlijk is er ook een grote keerzijde aan die medaille... enfin... Het is nu anders en ik neem er vrede mee... Maar dat neemt niet weg dat ik héél trots ben op mijn ventje en dat ik hem 100% steun in zijn doen en laten. Ik heb ook al getwijfeld of ik na mijn studie's verpleegkunde misschien wel een bijscholing zou doen voor doktersassistente. Zo bij zo zal ik niet mijn ganse leven verpleegkunde kunnen doen omdat ik een Hernia-patiënte ben. Dus een vervolgopleiding zal wel nuttig zijn. Alleen weet ik nog niet zo goed wat. Doktersassistente? Lerares verzorging?
We zien wel... Als er iets is wat ik geleerd heb, dan is het dat: we zien wel...

Toen hij terugkeerde van zijn consultatiebureau hadden we nog net tijd om die ene laatste patiënt te doen. Hij zou weliswaar wat later zijn voor de volgende consultatie in de praktijk, maar daar kon hij nu ook wel niets aan doen. We haastten ons naar de patiënt en terug. Onderweg knabbelde hij rustig de boterhammetjes op die ik voor hem gemaakt had. Nog een geluk dat ik er klaar gemaakt had, anders had hij weer niets gegeten: "geen tijd..."

Thuisgekomen had ik het huis voor mij alleen. Ik hou er wel van om een eindje alleen te zijn. Dan had ik ruimschoots de tijd om na te genieten van ons dagje gisteren...

Na maanden hadden we gisteren uiteindelijk nog eens de tijd gevonden om een ganse dag met ons tweetjes te zijn. We zijn af en toe wel eens enkele uurtjes samen maar een ganse dag... dat was lang geleden! Daarom hadden we onszelf willen trakteren op een dagje Walibi. Hij was 's morgens zelfs (tegen zijn normale doen in) te vroeg! Daarom gingen we nog es naar de warme bakker in een naburige gemeente om lekkere koffiekoeken. En als verrassing had hij ook nog 2 mattentaartjes mee voor mij! Die hebben we dan lekker opgesmult terwijl we op weg waren naar Walibi. Ik had de dag voordien onze tas gevuld met 2 regenjasjes, een fles Cola Light, en onze "zwem-set".
Onderweg hadden we een pak regen, en zag de hemel er maar flauwtjes uit... maar aangekomen was het helemaal goed! Een lief zonnetje lachte ons toe en we hadden zelfs parkeerplaats vooraan de ingang. Dat was eigenlijk wel beter want mijn schatje heeft Artose. Gelukkig had hij een NSAID (pijnstiller en ontstekingsremmer) ingenomen zodat hij toch van zijn (wandel)dagje kon genieten. Het was werkelijk fantastisch! Maar toen we op de laatste attractie zaten (ronde bootjes op het water) begon er ineens een stortbui. Daarenboven botsten we tegen een muur met onze boot en kreeg ik enkele emmers water over me heen gestord. Ik was werkelijk verzopen als ik eruit kwam. En het meest vervelende was dan nog dat mijn regenjasje het water niet kon opvangen! Het liep gewoon door mijn regenjasje door. Ik was druipend nat! We besloten dan maar om onze dag te beeïndigen in Aqualibi. Een heerlijk watertemperatuurtje van +/- 30°C deed mij serieus goed want ik moest toegeven: ik had het ontzettend koud in die natte kledij van mij! We bleven dan nog een eindje in het water en toen beslisten we om te vertrekken.  Het was nagenoeg sluitingstijd. Ik droogde me af en kon me daarna weer in mijn kletsnatte kledij murwen. Aaah wat vies! Toen ik over de parking naar de wagen liep, had ik het letterlijk ijskoud. Bovendien kreeg ik daar van de FantaPromotors nog een blik ijskoude fanta in de handen gestopt. 'Was dat maar een warme choco!' dacht ik bij mezelf en ik bedankte ze vriendelijk maar met een benepen gevoel. Nog nooit eerder was ik zo blij dat iemand ooit de verwarming in een wagen uitgevonden had! Thuisgekomen trakteerde ik me op een hete douche en mijn warmste pyjama. En mijn zak, die ging ik morgen wel legen...

Na al mijn gemijmer en huishoudelijk werk werd het ondertussen al wat later. Negen uur en toen kreeg ik ineens bericht: zijn consultatie's waren gedaan voor vanavond en nu moest hij nog 1 huisbezoek doen. Ik stopte zijn eten alvast in de microgolf maar ik legde hem nog niet aan.
Uiteindelijk werden het drie huisbezoeken en kwam hij om 10u30 moe thuis. Hij plofte zich neer op de barkruk terwijl ik de microgolftoesten intikte. "Oef!" zuchtte hij opgelucht.
Hij begon het relaas van z'n dagje en ik probeerde hem zoveel mogelijk te steunen. Ik weet dat veel mensen hem een "geluksvogel" noemen of zeggen dat hij een "luilekkerleventje" heeft maar uiteindelijk kan ik dat helemaal niet beamen! Nee, hij doet inderdaad geen loodzware handenarbeid... maar hij moet wel constant paraat staan voor de patiënten (voor hun klachten, problemen, of gewoon es om te luisteren), hij werkt van 's morgens (vroeg) tot 's avonds laat, hij draagt een zware verantwoordelijkheid met zich mee. Hij heeft soms (voor een stuk) het heft in handen bij leven of dood. (Toen ik dat ooit zei tegen mijn vader zei hij dat ik in de politiek moest gaan :-s Nee, het is geen 'nine-to-five' baantje... maar ik ben wel reuze trots op hem.