het is leuk hier in huis, we hebben een persoon meer , in de zin dat één van de kinderen een vriend/in uit een ander land op bezoek heeft, ja hoor, een chat vriend/in... Mensen wat haat ik het om zo een beetje onbekend te willen blijven! Ik vernoem geen namen, vertel niet of het over een jongen of meisje gaat, maar anderzijds verlang ik ernaar om open te zijn, en de dingen helemaal te vertellen, maar dat kan niet als je een beetje jezelf ofte onbekend wilt blijven. Er zijn zoveel zaken die ik zou willen vertellen, en de mogelijkheid tot een perfect privé dagboek heb ik nog niet gevonden, dus sorry jullie zijn mijn deelgenoot. Mijn ouders zijn onlangs 50 jaar getrouwd, blij dat we waren met dit feit want mijn vader heeft longkanker, is al meer dan dertig jaar gestopt met roken! Na de chemo en de bestralingen ziet het er voor hem vrij goed uit, maar ik heb mijn bedenkingen, ik ben geen uilskuiken en ga surfen op het net , en dan zie ik dat kanker in de longen amper kan genezen, het komt terug, hier of daar. Papa slaapt veel, is in mijn ogen ook niet zo goed.....maar ok, waar leven is, is er hoop! Zelf ben ik een kettingrookster...ik kan het niet opgeven, vreselijk he? Is het door Papa's ziekte of niet, ik hoor mezlf soms piepen, denk soms pijn te hebben op plaatsen waar de longen zouden moeten zitten. En dan vervloek ik mezelf, ik zit hier met zoveel zorgen en problemen, dat ik niet verwoord, en dat misschien door ze te luchten mij toch een stap dichter zou brengen met het stoppen met roken, en misschien mij zou behoeden van het mezelf doodroken. Hoewel, papa is meer dan dertig jaar geleden gestopt met roken............ Hij was, en is een fervent wandelaar, en ik heb die ziekte, net als het roken , en sommige zaken meer, van hem overgekregen
een rustige start aan de dag geven is heerlijk, iedereen ligt nog te slapen. Ik kan even ongestoord aan de pc zitten. Wat zou een mens nog meer willen. Ach, eigenlijk weet ik het wel, het is weer de operatietijd bij ons, één zijn amandelen, de ander zijn wijsheidstanden! De dozen ijs worden doorgegeven van de ene aan de andere...gelukkig dat dit de pijn een beetje verzacht.
Van mij mag het weer eindelijk weer wat beter worden, elke dag wakker worden met een straalblauwe hemel, en door de gordijnen heen zien dat de zon weer van de partij is. Dan spring je toch vrolijk uit je bed?
Eigenlijk laat ik me niet zo door het weer beinvloeden, maar ik betrap er mij toch op als het zonnetje schijnt véél meer energie te hebben, ik ben gewoon in een verkeerd land geboren vrees ik.
Een van de kinderen heeft zondagavond vernomen dat er een vriend is verongelukt. Het haalt oude wonden naar boven, net voor Kerst verongelukte een andere vriend, dat was een hit-and-run ongeval. Deze keer waren het uitgelaten jongeren, veronderstel ik, die de controle over het stuur verloren, vreselijk, één dode, en een heel deel gekwetsten.
Elke keer dat de kinderen uitgaan houd ik mijn hart vast...soms ligt het niet aan zichzelf dat er ongelukken gebeuren, maar soms is dit slechts één seconde verwijderd van het heelhuids thuiskomen. Je mag er eigenlijk niet aan denken, maar af en toe doe je dit natuurlijk wel.
Nu dwalen mijn gedachten af naar de familie van het slachtoffer, de slachtoffers zelf, de familie moet verder met een groot gemis, hoe overleef je dit, hoe kan je hier mee leven? De anderen kunnen voorlopig maar hopen op herstellen van de letsels die ze hebben opgelopen, en hopen dat ze dit ongeval een plaats in hun leven kunnen geven, dat dit hen niet als een vreselijke nachtmerrie blijft achtervolgen! Dit kan je nooit vergeten.
Dan denk ik ook even aan de familie van het meisje in Zichen Zussen Bolder...dat meisje is een slachtoffer van noodeloos geweld, de tranen springen mij in de ogen, hoe kan iemand zoiets aan iemand anders aandoen. In wat voor een wereld leven wij?
Geweld is overal, maar toch zou vriendschap moeten kunnen overheersen, het kan, mits inzet van iedereen. Maar zieke geesten kan je gewoon niet in de juiste richting sturen, hoe zegt men dat, een onbedwingbare drang op een bepaald moment? Eén woord, één beweging, één lach, één bepaald soort kledingstuk, het geeft die personen de aanzet tot...vreselijk!
het is een tijdje geleden dat ik hier ben geweest, druk leven heb ik! Tja, ergens maak ik die drukte zelf wel. Ik ben zo iemand die een idee krijgt, het laat borrelen en kriebelen, en het dan wilt uitvoeren. De eetkamer moest nog dringend gedaan worden, neen niet gekuist, geschilderd, en in mijn gedachten wilde ik ook een paar kasten van plaats zien veranderen! Eén kast had ik een tijd geleden al versleurd (goed voor mijn rug......niet dus, maar ja). De inhoud van die kast stond in dozen, dus het mocht geen eeuwen duren om alles weer te plaatsen. De muren geverfd, de kasten met behulp van een paar zonen op hun nieuwe plaats gezet, en hupsakee, naar het volgende stuk dat verf kan gebruiken. Morgen, of liever vandaag ga ik me daaraan wagen.
Ik ben op zoek naar een badpak, voor het eerst in zes jaren ga ik een paar dagen naar zee...ik ga ongelooflijk genieten, de zee is voor mij gewoon overweldigend, als ik daar aankom is het alsof ik thuis kom. Eender waar in België, die Noordzee heeft op mij zo'n ongelooflijke aantrekkingskracht! Maar nu dat badpak he...ik had er eentje gevonden in een winkel, mijn maat, zelfs de keuze tussen de twee maten die ik draag, dus, dat zat wel ok dacht ik! Niets daarvan natuurlijk, ofwel is de badpakkenmode zo dat je je bovenverdieping half moet tentoonstellen? haha! Dus volgende week verder op zoek naar een -laat me lekker in mijn vel voelen-badpak.
Vandaag, gisteren ook naar een van de braderijen hier in de omstreken geweest, alwaar mijn leraar djembé optrad, wow zeg, ik zal nog veel moeten oefenen om hem te kunnen volgen! Niet dat ik ooit echt wil optreden hoor, maar je zo uitleven op je djembé is ongelooflijk, ontspanning nadien, alles even van je afzetten! Dit lijkt misschien raar om dat te zeggen, maar misschien leest iemand dit, iemand die ik net als ik afscheid heeft moeten nemen van mogelijkheden, mogelijkheden om te sporten, om te bewegen, en neen, ik zit niet in een rolstoel! Maar ik kan niet meer sporten.
Sporten is concentratie, je moet je inspannen, het uiterste van je geven om te kunnen bereiken wat je topprestatie is, of het nu lopen, zwemmen of fietsen , of aerobic is...het vergt inspanning, en je kan doodmoe terug keren van die inspanning, maar je ondervindt dat je nadien energie bij hebt gekregen. Dus als ex-sporter (en zeer intensief) ben ik gaan zoeken naar iets dat mij datzelfde gevoel kon of kan geven. Het leven zonder sport is moeilijk, zeer moeilijk, en het vinden van zoiets dat me hetzelfde gevoel kon geven, leek mij onmogelijk. Maar ik heb het gevonden, in het bespelen van de djembé, en net zoals ik indertijd het héél moeilijk had om in een bepaalde sporttak te kunnen volgen, heb ik het nu moeilijk met het djembéspel, maar ik weet dat het me ooit zal lukken. Het is nu niet zo dat ik niet kan volgen hoor, maar soms moet ik thuis héél veel oefenen (arme buren), maar ik geraak er wel, langzaam maar zeker.
Na deze bedenkingen, is het weer tijd om mijn bed in te duiken, om morgen (vandaag dus, amai het is al laat) weer fit en gezond op te staan.
vandaag, gisteren dus, nog van drie kg sap, gelei aan het maken geweest, rode bessen... De geleersuiker is meegebracht uit Nederland, alwaar we regelmatig gaan inkopen doen, voor grote gezinnen, een pakje goedkoper! Ik weet niet wie cola drinkt, of limonade, maar daar is het wel de moeite om inkopen te doen hoor mensen! De lege flessen lever je daar gewoon terug in, cola is te vinden in flessen van twee liter, en ook die van 1 1/.2 liter nemen ze terug in! Mijn vuilniszakken bevatten dus geen grote flessen cola meer! Ook mijn stinkies (lees sigaretten ) koop ik in Nederland, goedkoper dus! Nog goedkoper is stoppen, maar je moet het kunnen hé? Ach, ik ben moe, doodmoe ik stop er dus mee... dag mensen allemaal hoop dat jullie aan dit blog iets hebben moeders.... hou de moed eri droom zoet
vandaag is de dag al vroeg begonnen of lees laat geeindigd... Na het verwijderen van de piercing, is het bloeden gestopt en zijn we nog een beetje aan het praten geweest over koetjes en kalfjes, lees... operaties en verwondingen...van ons en anderen, gruwel, gruwel!
Je kan littekens hebben van eigen stomme dingen of gewilde dingen, brandwonden, gewild of niet gewild...jakkes! Ik huiver van die zaken, als je zelf al héél wat pijn hebt gehad omdat het noodzakelijk was, versta je niet dat er mensen zijn die zichzelf die zaken aandoen omdat ze dat funky of weet ik hoe noemen!
Ik ben dus blij dat ik vandaag héél vroeg in mijn bedje kan kruipen, maar véél te vroeg wakker word gemaakt door mijn man, voor wie ik een briefje op tafel heb gelegd om uit te leggen waarom ik zo laat in mijn bedje kroop. Vriend is blijven slapen... Ze moeten allemaal op om te gaan kiezen... De hond gaat mee, omdat ons kiesbureau toch wel een dik kwartier van huis is verwijderd. Gewoonlijk gaat er iemand buiten wachten, maar vermits Vriend niet van onze gemeente is, kunnen we de hond bij hem laten. Snel gekozen, hupsakee, terug naar huis. Langs de bakker gegaan, en commerciele vaderkensdag vandaag, dus ...erin getrapt, en taart gekocht, op aanraden, van piercingloze (in tong dan) dochter.
Als tweede ontbijt of middagmaal...aardbeientaart...heerlijk.
Ik heb een uitlaatklep gevonden...
Ik speel nu djembe.
Al één jaar, dus géén beginneling meer, lol, of grinnik...
De meesten van mijn groep zouden mijn kind kunnen zijn, ik heb kinderen ouder dan zij. Maar ik geniet, heb nu ook mijn eigen djembé, een monster van acht kg...ik mag maar drie kg dragen op mijn rug...maar mijn monster...ik zie het graag...lol Ik oefen bijna elke dag op mijn monster, omdat ik moeite heb om de slagen aaneen te breien... Breien daarentegen kent voor mij niet veel geheimen, maar ja, djembé spelen, is zoiets 'oer' en dat 'oer' vind ik machtig! Vandaag dus les, en het was een herhalingsles, eerst de laatste ritmes die we geleerd hadden, die niet makkelijk waren in mijn ogen en oren, en eerlijk gezegd ook handen, want mijn linkerkant wilt niet zo snel mee als mijn rechter, dank zij een onnozele whiplash eeuwen gelden. En dan terug gaan naar de eerste ritmes, tja, ons eerste jaar is bijna uit, en een mens, zeker van mijn leeftijd, (lol) vergeet (sommige dingen) snel. Het fantastische, in mijn ogen dan, is dat ik, ondanks mijn vermoeiedheid, een goedkeurende knik heb gekregen van de leraar, toen ik, na het ritme te zijn verloren, weer inpikte! Yeah, die oerritmes, daar hou ik van!
de pijnlijke spieren van mijn dochter maken het onmogelijk voor haar om te gaan werken, dus moeten we even langs haar werk gaan. Naar de stad! Ik wil wel mee want ik heb dringend neteldoeken nodig. Wat zijn dat? Doeken waarin je de vruchten met steeltjes doet, nadat je ze gekookt hebt zodat je of gelei of confituur kan maken, die doeken worden gebruikt als zeefdoek...misschien simpeler uitgelegd. Heel de voormiddag was opgevouwen, en sokken gesorteerd, interessant voor de mensen die net zoals ik een groot gezin hebben, die weten hoeveel tijd in dit alles wordt gestoken, ondertussen ook nog een paar keer de wasmachine en de droogkast gevuld, daar het regent buiten moet die droogkast wel aan. Oh, laat ik bij deze ook maar even weten dat ik een 'gierige pin ' ben, die allerhande zaken uitprobeer om te besparen! Ik kan niet gaan werken, heb ook mijn handen vol met het rond laten draaien van mijn huishouden, dus je krijgt hierbij ook gratis tips! haha! We gaan dus naar de stad...heerlijk, tijd met mijn dochter alleen, haar vriend gaat ons daar ontmoeten. We gaan een hap eten, op haar werk, ook héél multicultureel qua personeelsbezetting, zalig is dat! Qua timing alles ok, de vriend komt eraan, we zijn klaar met eten, mijn dochter nog even haar mond gaan spoelen in het toilet, want ze heeft net een tongpiercing. De ene winkel na de andere gaan we in en uit zonder resultaat op zoek naar die neteldoeken! die lijken van de aardbodem verdwenen, of ik ben vreselijk ouderwets en ben de enigste hier die nog confituur of gelei maakt! We stappen héél Antwerpen door... Om in de kookwinkel in de Kasteelpleinstraat nog neteldoeken te vinden! Nadien gaan we weer richting Meir, maar we zijn dorstig en willen iets gaan drinken. Op het eerste terras worden we weggejaagd, omdat we enkel willen drinken en niet eten, dus gaan we naar het volgende terras, neen eigenlijk is het omgekeerd en gaan we naar het vorige terras, die kelners daar waren zelfs héél leuk! Toen we betaalden, vroeg de kelner zoveel mogelijk kleingeld, en ik duikel in mijn beugel, maar had niet gezien dat er een van de kinderen al gewisseld had, en wilde de vijf euro terug nemen, ja watte! gelach alom! mama wilde geld stelen...ik rode kaken, maar zag er wel de fun van in. Hupsakee, de bus naar huis, de eerste lieten we gaan, een massa volk...we namen dus een andere bus, om toen we voor het rode licht om over te steken stonden, zagen dat die bus na ons was aangekomen, nanana
Ook deze keer hadden mijn huisgenoten (lees kinderen) het eten al klaar....wow! We eten frietjes met hapjes (ook frituurdinges...bjakkes, maar ja) met rauwkost en nodige mayonaise of ketchup, gezond is anders!
Dochter met piercing in de tong, heeft niet zoveel honger en eet niets, doet de piercing pijn, ik weet het niet, na de wandeling met de hond, ben ik dus doodmoe, en installeer me met mijn borduurwerk aan de tafel. Ik ben al twee jaar aan het borduren aan één lap...een tijdlang heb ik niet goed kunnen zien, ik moest dringend een nieuwe bril, en wilde altijd maar uitstellen, en dus kon ik niet borduren, maar nadien had ik weer geen tijd. Tijdens die mooie dagen in april ben ik wel een paar keer buiten gaan zitten in de zon om te borduren, en zo heb ik de smaak weer te pakken gekregen. Mijn lap gaat nog af geraken, en dan laat ik het inkaderen om op te hangen... Niet dat ik zo gek ben van kaders hoor, maar dit vind ik wel mooi, een meeuw op een paal, aan de zee...vooral de zee spreekt mij aan. Ik ben dus nog altijd bezig aan een stuk zand...zand heeft zoveel kleuren als het nat is...wit, en nog witter, lichtbruin, en donkerder tot donkerbruin, niet zo makkelijk om te zien, maar buiten zie je het goed in daglicht, of je moet gewoon een nieuwe draad nemen, dan neem je geen foute kleur.
De vriend van mijn dochter komt mij halen, ze zat al een tijdlang in de badkamer...er is iets fout. Er is iets héél fout met haar piercing! Het bloed gutst er nét niet uit. Ze spuwt het bloed in de lavabo, maar voelt zich slap, haar mondspoelmiddel is bijna op. Mama, zegt ze, zie, en ze laat haar tong zien, de piercing is onzichtbaar, ik zie enkel een rode bol, bloed... Ze spoelt haar mond en zegt , wow, ik moet dat product blijven kopen, zie hoe wit mijn tanden zijn, ze opent haar mond, en ik zie tanden vol bloed. Zelf heb ik al veel meegemaakt, en ik kan ondertussen geen bloed meer zien, geen pijn meer zien lijden. Ik zeg haar spoel je mond maar even, en doe het rustig aan. Ze blijft in de badkamer, haar vriend ook. Ik ga terug zitten aan tafel, tracht te borduren, maar doe niet veel...de vriend komt mij halen. Mijn dochter zit op de grond voor het toilet...de pot zit vol bloed. Ze weent... Ik ga naar haar en zeg ga het niet? Ze zegt, mijn broek is stuk...Huh? Broek stuk, hoe kan dat, ze had net een nieuwe legerbroek aan....tja, stof is niet degelijk, maar ik zeg haar stop met wenen, die broek kan vervangen worden, je moet enkel terug naar de winkel gaan, de kwaliteit is niet in orde, zeker niet voor die prijs, maar hoe gaat het met je tong?
Ik moet naar haar broer bellen, die zelf een tongpiercing heeft, die komt naar huis, er is iets niet pluis in mijn ogen. De vriend blijft haar ongelooflijk lief bijstaan! Af en toe komt hij naar mij en gruwelt even, ik kan het niet zien, maar ik kan haar zo niet laten zitten zegt hij. Mijn oudste komt thuis, kijkt naar mijn dochter haar tong, en zegt, die piercing moet uit, of je gaat naar het ziekenhuis om het te laten uithalen. Jeps, die piercing eruit halen...geen lachertje! Vriend scheurt servietten, om haar te helpen...vingers zijn dadelijk vol bloed, dat glibbert, maar mijn euro valt...ooit zei iemand, krijg je een bokaal niet open, doe handschoenen aan, en ja, ik heb gelukkig een paar dozen met fijne rubberen handschoenen staan, zodus... Dochter moet lachen, nu ben ik mondchirurg... en na een paar pogingen is de piercing uit, en stopt het bloeden.
Ik vind het jammer voor haar, niet voor die piercing, want ik vind dat vies, als dat haar keuze is, ok, ik heb haar ook gezegd meisje, een piercing ok, maar kom niet thuis met een tattoo, ik vind dat vreselijk gemeen voor meisjes, sorry voor de vrouwelijke lezers die een tattoo hebben. Een piercing hier of daar neem je eruit, en het gaatje kan verdwijnen, maar een tattoo laten verdwijnen gebeurt niet zonder sporen na te laten!
op één na jongste is met de school gaan kajakken...heerlijk natuurlijk, ware het niet dat ze voorlopig geen sportieve ervaringen meer had. Dus, na 21 kilometertjes zijn de spieren wel héél pijnlijk geworden. Ze mist ook een free podium op school, waar ondergetekende van genoten heeft! Haar school is een school met deeltijds onderwijs...ze heeft haar humaniora afgewerkt maar doet nu, op aanraden van de vdab haar zesde jaar opnieuw, met de bedoeling een job te vinden. Die school is dus multicultureel, en dat multiculturele heb ik, als liefhebster van het multiculturele, (oh wat een zin) zeker opgesnoven! Capoeira, kung fu, buikdansen, rappen, gezang uit Irak, jumpen, sister act, en nog zo vanalles, héérlijk gewoon. Nu dochterlief...ziet enkel het einde van de voorstelling en we gaan naar huis. Daar beginnen de spieren te jammeren, zij nog niet helemaal, want haar vriend komt, en ze zouden samen uitgaan. Tja, buiten die spieren gerekend, die meer en meer pijn beginnen doen.
Nog even snel mee aan tafel geschoven na de thuiskomst, héérlijk, ze hadden al gestart met het klaarmaken van iets eetbaars! De jongste dochter had ook een vriend mee naar huis genomen, D., van Chinese afkomst, heerlijk vind ik dat! We hebben wat zitten praten over alle mogelijke zaken, maar ja, die pijnlijke spieren he? Tijgerbalsem opgesmeerd en een windel aan beide armen als drukverband zouden de zaak moeten lichter maken... tot zover die dag.
Hoe dikwijls heb ik al niet gezegd, mocht ik een boek schrijven, mensen zouden denken dat het fictie is. Maar met een groot gezin maak je van alles mee, leuke zaken, droeve zaken, en ook ongelooflijke zaken. Ergens gaat deze blog voor mij een uitlaatklep zijn,
Dus...commentaar mag...tips mogen...en voor de rest, geniet!
