In een machteloos moeras
Op onsamenhangend wrakhout
Stuur je naar nergens
Kijk je trots naar de verte, ballinge.

Je lachte
Je sprak
Je luisterde
Je gaf

Langzaam breng je je roeispaan in beweging
Maar het zwarte water is zwaar
Zuigt zich vast aan de bodem
Onkruid overwoekert de oevers.

Eén dappere schep water
Vindt de oude bedding
Droog doorgroefd
En snelt naar de andere wereld

Ze verlicht je lichamelijke bestaan
Ze schept even klaarheid
Ze brengt je even bij ons
En je lacht nog even

16-04-2015, 12:58 geschreven door Hugo  

Het zijn nog mistige
Stoffige schimmen
Die langzaam uit elkaar vallen
Wegwaaien, vervliegen.

Je ziet ze met je laatste scherpe oog
Dat tergend haar kracht verliest
Dat de schimmen boos nakijkt
Wegkwijnend, verwijtend.

Met horten en stoten
In een vaag besef
Met je laatste verzet
Vecht je, verlies je

Je hebt geen grip meer
De laatste vonken doven uit
Vage herinneringen sterven af
Je verblijft in leegte, vacuüm.

05-04-2015, 10:06 geschreven door Hugo  

31-10-2012, 20:05 geschreven door Hugo  

“Nelisse hit gewonne!” Met deze uitspraak van mijn buurman beginnen mijn herinneringen aan de Tour de France, ergens in een zonnige zomer in 1993. Wilfried Nelissen won één rit en droeg driemaal de gele trui, en toen hij zijn laatste leiderstrui om de lendenen had, won Johan Bruyneel de rit naar Amiens. De dag nadien zegevierde de onbekende Deen Bjarne Riis. Johan Museeuw veroverde de gele trui, maar deze tekst gaat niet over Johan Museeuw of Wilfried Nelissen. De dag nadien ging de etappezege naar het aanstormende talent Lance Armstrong. Bruyneel, Riis, Armstrong: toevallig drie ritwinnaars op een rijtje. Deze tekst gaat over hen. NIET toevallig…

“Let op die Armstrong,” zei mijn vader, “dat wordt ne grote!” Eind augustus zette mijn vader zijn woorden kracht bij: “Ziet ge wel!” Lance Armstrong was wereldkampioen. Ik knoopte mij de woorden van mijn vader goed in de oren, maar was ook een beetje eigenzinnig. Van de Pool Zbigniew Spruch verwachtte ik ook veel! Spruch won nooit een grote koers, maar reed hij maar bij een andere ploeg…

… dan won hij vast en zeker Milaan-San Remo! Giorgio Furlan echter reed in 1994 bij Gewiss-Ballan, niet Spruch. Nu had Furlan wel al de Waalse Pijl en de Ronde van Zwitserland gewonnen in 1992, dus zo onrealistisch was zijn zege in San Remo nog niet. Maar een dikke maand later won Jevgeni Berzin plots Luik-Bastenaken-Luik, en waar kwam die jonge Rus zo plots vandaan? Toptalent, zeker? Trouwens, toen Berzin met een elitegroepje op weg was naar Luik, zei mijn vader: “Let op die Berzin,” en Berzin won. Toen Moreno Argentin drie dagen later de Waalse Pijl won, zei mijn vader trouwens niets. Om half vier kwam hij naar de koers kijken, en toen was de winnaar al binnen. Argentin, Furlan en Berzin reden de rest van het peloton al erg snel uit het wiel, vlamden in recordtempo naar Hoei en beslisten onderling dat Argentin de kroon op zijn palmares mocht zetten.

Gewiss Ballan domineerde het peloton. Ei zo na won zelfs Bruno Cenghialta enkele dagen later de Amstel Gold Race, maar Johan Museeuw versloeg hem in de sprint. In de Giro, snel nadien, reed Berzin iedereen naar huis. In de Tour won de Let Pjotr Oegroemov twee Alpenritten en werd hij tweede in de Tour. Tot aan het einde van het seizoen zouden de tweederangsrenners en onbekenden van Gewiss Ballan vriend en vijand verbazen: Vladislav Bobrik – nooit van gehoord – won zowaar de Ronde van Lombardije.

Volgens geruchten hadden de renners van Gewiss Ballan in 1994 een nieuw technologisch voordeel: EPO. En nog wel hele goeie EPO. Maar dat is nooit bewezen, want het is nooit onderzocht. Hun collectieve dominantie van San Remo tot Lombardije doet echter vermoeden dat de hele ploeg systematisch aan doping zat.

Terug naar mijn drietal Bruyneel-Riis-Armstrong van 1993. In 1994 en 1995 reed Riis bij Gewiss Ballan. In 1994 won hij een etappe in de Tour en in 1995 werd hij derde in het eindklassement. In 1996 arriveerde hij bij Telekom, wellicht met een karrevracht kennis over doping. Tjokvol toverdrank won hij de Tour van 1996.

Ik zou ook kunnen schrijven over de dopingstrategieën van Festina en werd TVM ook niet collectief uit de Tour gezet? Het dopingsysteem van dokter Fuentes past ook prima in mijn kraam, maar aan Gewiss Ballan heb ik al meer dan genoeg.

Ik spring rechtstreeks naar Armstrong en Bruyneel, en waarom niet meteen naar het heden? Over de dominantie van US Postal moet ik toch niets meer vertellen, die geschiedenis kennen we. We wisten allemaal dat US Postal de koers domineerde en dat ze goed georganiseerd waren. Mijn vader kreeg meer dan terecht gelijk, toen zijn voorspelling over Armstrong uit kwam. En aangezien al zijn concurrenten, die allemaal verloren van hem, betrapt werden op doping, was ik er al sinds het tijdperk-US Postal van overtuigd dat ze daar de beste doping hadden. Wie nu geschokt is nu hij hoort dat ze daar collectief en georganiseerd doping namen, die volgde het wielrennen niet, of wilde de waarheid niet onder ogen zien, of verdient een oscar-nominatie.

Wie beweert dat zij uniek zijn, heeft blijkbaar nooit het tijdperk van Gewiss Ballan meegemaakt. En hoe komt men erbij om te beweren dat Armstrong de jeugd bedierf? In andere ploegen nam de jeugd ook doping, en heeft iemand ooit Berzin beklaagd omdat hij als 23-jarige tjokvol doping gespoten werd om koersen te winnen? Waar haalt men het vandaan om Armstrong en Bruyneel te bestempelen als de enige echte slechteriken, en de andere renners van US Postal als slachtoffers? Zij waren medeplichtigen, mededaders, evenzeer valsspelers, net als de Cenghialta’s en de Bobrikken van Gewiss Ballan! Die arme Zabriskie toch, wiens papsie een junkie was, wilde eigenlijk geen doping nemen! Jazeker, ik begrijp dat Zabriskie geen vieze dingen met spuiten wilde doen, maar hij deed het toch en won koersen, terwijl hij ook even goed dakwerker kon worden, net als Serge Baguet! (Die later wel terug kwam, en zowaar koersen won in het tijdperk-Armstrong, maar soit.)

Dat Michel Wuyts er nu bij komt om Armstrong af te schilderen als een doping-goeroe-sekteleider, die alle onschuldige ploegmaatjes aanzette tot doping, en het hen normaal deed vinden dat ze doping pakten, is compleet van de pot gerukt. Jazeker, het perfecte valsspelen is immoreel, bij hen en bij Gewiss-Ballan, Festina, Fuentes en vele anderen, maar dat andere leden van de bende-US Postal, nu het heilig, onschuldig, verleide paterke gaan uithangen, dat is een kolossale hypocrisie. Vroeger hypocriet om te ontkennen, nu hypocriet om te minimaliseren.

En zo trekken we de immorele lijn gewoon verder. US Postal was zeker niet de eerste ploeg om collectief doping te nemen en hypocrisie is nog altijd “in”. O ja, en de rest van het peloton zat eveneens aan doping. Zonder doping kon je even goed dakwerker worden.

12-10-2012, 14:05 geschreven door Hugo  

Een bal binnen tikken van binnen de kleine backlijn. Kan je daarmee een legende worden? Ja, toch wel, als je met die goal je land inschrijft in de erelijsten van het voetbal en je landgenoten tot een delirium brengt. Ach vergeet u dat woord “delirium” maar, het verwijst te fel naar… Maar als je zo’n belangrijk doelpunt scoort, en dan gaat vieren in het net van het doel, waarmee je jezelf voor jaren op miljoenen netvliezen brandt, dan schop je jezelf in de wereld van de helden.

Het is natuurlijk ook voor een groot deel nostalgie. Ik herinner me het WK van ’94 nog goed – vooral omdat het mijn eerste WK was dat ik volgde. Nigeria verbaasde toen de voetbalwereld door een heel blik zwarte parels open te trekken! Hoewel: “verbaasde”? In België wisten we al op voorhand dat Nigeria zou schitteren: wij kenden Daniel Amokachi immers! Naast Club Brugge’s zwarte parel schitterden Emmanuel Amunike, Finidi George, Samson Siasia, Sunday Oliseh, Uche Okechukwu, Stephen Keshi en natuurlijk… Rashidi Yekini.

Van binnen de kleine backlijn, dicht bij de tweede paal, met de keeper nog bij de eerste staak, trapte hij simpel Nigeria’s eerste doelpunt van een WK tegen de Amerikaanse netten. De juichende Yekini omknelde de doeltouwen om zijn onbeschrijflijke vreugde te uiten. Yekini, de historische goal, de onuitspreekbare vreugde: het beeld van een levende legende!

Tot gisteren. De voetbalwereld is, ondanks al zijn prestatiedruk en blessures, een sprookjeswereld. Een wereld waaraan wij, gewone mensen, geld geven om andere gewone mensen, die toevallig tegen een bal kunnen stampen, een sprookjesleven te laten leiden. In ruil geven zij ons vreugde, al eens een keer frustratie, maar toch genoeg gevoelens om even onze dagelijkse zorgen te vergeten. Tot daar mijn gefilosofeer, want het sprookjesleven van onze helden kan ook ernstig verstoord raken.

Yekini is dood. Gisteren overleden. Bronnen op youtube en de Wikipedia spreken over psychiatrische problemen: bipolaire stoornis en een depressie. Het artikel op de Wikipedia staat ter discussie, dus wie zal het zeggen? Maar we weten zeker dat hij te vroeg stierf, op een vreselijke manier. God – Yekini noemde hem “Allah” – hebbe zijn ziel.

Hierboven zijn we – geloof ik – allemaal gelijk. Maar in het moment waarop we gaan, en wat betreft de manier waarop, is de ongelijkheid schrijnend.

05-05-2012, 20:20 geschreven door Hugo  

Ik staak niet. Ik werk ook niet, want ik geraak niet op mijn werk. Dus heb ik noodgedwongen een dag verlof ingezet. Op een loze dag. Adieu, recht op werk!

Gelukkig hebben de vakbonden in een krantenadvertentie nu eens concreet uitgelegd waarvoor zij staken. Dit aan de hand van 5 concrete voorbeelden van beklagenswaardige medemensen die lijden onder de besparingen van de huidige regering! Deze advertentie wil ik graag eens onder handen nemen…

Jan heeft een diploma hoger secundair onderwijs. Hij zal 3 maand langer moeten wachten op zijn ‘beroepsinschakelingsuitkering’. Daarna zijn deeltijdse jobs, interimwerk, contracten van bepaalde duur zijn deel. Zelfstandig gaan wonen, zit er niet in. (Copyright: de vakbonden, uiteraard! Ik wil niet dat iemand mij ervan verdenkt dit geschreven te hebben!)

Bon, Hugo heeft een diploma hoger onderwijs (master), en moest 7 jaar geleden ook 9 maanden wachten op zijn uitkering. Waarschijnlijk zal Sinterklaas-paars die termijn verkort hebben naar 6 maanden, en binnenkort wordt het weer 9. Geen ramp, dus. Dat de vakbond doet uitschijnen dat Jan eerst wil doppen, vooraleer werk te willen vinden, laten we voor de rekening van de syndicale auteur. Verder: deeltijdse jobs en contracten van bepaalde duur, zijn de normaalste zaak van de wereld. Ik werk nu met 2 deeltijdse vervangingen – samen is dat voltijds, maar het is dus ook tijdelijk, en binnenkort wordt het misschien terug deeltijds. Maar ik heb werk en ben daar blij mee! Ik krijg ergens kansen, doe ervaring op, en doe hard mijn best in de hoop dat er op mijn werk iets uit de kast valt. Misschien wordt mijn ene tijdelijke deeltijdse job wel vervangen door een andere, en kan ik weer verder. Ik werk, klaag niet, en probeer iets te bereiken.

Jan” heeft wel recht op klagen bij de interimkantoren. Ik wil ze niet allemaal over dezelfde kam scheren, maar de manier waarop 5 interimkantoren op de site van de VDAB dezelfde job blijven aanprijzen, en die vacature laten staan als ze ingevuld is, dat noem ik gewoon boerenbedrog. De VDAB weet het, zegt dat ze er niets aan kan doen, en stoeft ondertussen over het groter aantal vacatures! Interimkantoren en de VDAB, die mogen eens bijgespijkerd worden!

Zelfstandig gaan wonen is ook een probleem voor mensen die voltijds werken. Huizen zijn gewoon te duur. Dat los je niet op door het treinverkeer lam te leggen…

Alice is kleuteronderwijzeres. Ze voelt zich opgebrand en zou graag met vervroegd pensioen gaan. Ze zal moeten wachten tot ze 62 is en 40 jaar beroepsloopbaan heeft (vroeger kon dat op 60 jaar na 35 jaar loopbaan).

Ofwel steekt ge een tandje bij, ofwel scheelt er echt iets, en gaat ge op ziekenkas. Ik weet niet hoe oud Alice is, maar er is geen geld meer om mensen op hun pensioen te sturen als ze in de 50 zijn. Ik betaal best wel veel belastingen, maar niet zoveel. Sorry, het gaat niet.

Wim kampt met ADHD en autisme. Daardoor komt hij niet aan de bak op de arbeidsmarkt. Stapels sollicitatiebrieven resulteren maar niet in een baan. Wim zal al snel terugvallen op een minimumuitkering onder de armoedegrens.

Wim heeft moeilijkheden, dat cijfer ik niet weg. Maar als al die kinderen, die de laatste jaren zogezegd getroffen zijn door de epidemie ADHD, nooit werk kunnen vinden, dan staan we er slecht op. Misschien kreeg Wim wel gewoon de stempel ADHD omdat zijn ouders hem een lastig kind vonden, en moet hij de omschrijving ADHD maar schrappen uit zijn CV.

Autisme is een ander paar mouwen. Maar heeft Wim al een beschutte werkplaats geprobeerd? Daar zijn ook vacatures, ook voor hoogopgeleiden! Ik neem aan dat Wim het moeilijk heeft met zijn autisme, en dat er meer ondersteuning mag komen voor deze mensen. Een VDAB die functioneert, bijvoorbeeld. Maar moeten we daarvoor het land proberen platleggen? Tweemaal in zes weken?

Patricia kampt al lang met zware gezondheidsproblemen, ze houdt haar werk niet meer vol. Ze is 60 en zou graag op brugpensioen gaan maar kan geen beroepsloopbaan van 40 jaar bewijzen.

Brugpensioen dient om een oudere werknemer te vervangen door een jongere. In dit ene geval wordt brugpensioen daarvoor gebruikt, maar het is best uniek. Maar te duur. Sorry. Crisis. Vind ik ook niet leuk… Bon, als Patricia dan halftijds gaat werken? Dan kan iemand anders halftijds in haar plaats aan de slag. Jan niet, die wil niet.

Natalie is 42 en werd ontslagen. Ze heeft al massa’s sollicitatiebrieven verstuurd. Zonder resultaat. Geen enkele werkgever wil haar aanwerven. Te oud?!

Hugo was nog geen 30 en moest ook massa’s sollicitatiebrieven versturen zonder resultaat. Na heel lang proberen, lukte het toch. (En nog wel bij een job die Jan nooit zou willen!) Het is niet anders… Het is voor alle leeftijden zo.

Als de werkgevers iemand van 42 al uitgeteld vinden, dan zijn ze niet goed wijs. Ik ken genoeg veertig- en vijftigplussers die vol energie hun werk doen, en goed doen. Zelf zullen ze hopelijk ook wel degelijke werknemers hebben van in de 40. Anders verknallen die het voor hun generatiegenoten, maar ik ga daar niet van uit.

Men zou beter eens iets proberen tegen alle oneerlijke praktijken bij sollicitatieprocedures. Zelf woon ik bijvoorbeeld in Nepotismestad-aan-de-Demer. Als men daar iets aan doet, krijgen de werklozen meer eerlijke kansen in hun lange zoektocht naar werk.

Ahmed is 53 jaar en heeft een beroepsloopbaan van 32 jaar. Hij werkt in een ziekenhuis en heeft zware rugproblemen. Hij zou graag wat minder werken in een landingsbaan. Maar dan kan pas vanaf 55 jaar.

Net als Patricia en Alice kan hij halftijds gaan werken. Dan zouden er 3 nieuwe halftijdse jobs gecreëerd zijn! Jan haalt zijn neus daarvoor op, maar iemand die wil werken voor de centjes, niet.

Enfin, zijn er problemen die aangeklaagd mogen worden? Jazeker! Maar er zijn ook problemen die we zien als problemen omdat we verwend zijn. Sorry, de tijden van verwend worden door lage pensioenleeftijden, die zijn voorbij. Het zal harde tijden, jazeker. En we moeten de tering naar de nering zetten, helaas. En een dagje verlof op maandag, verandert daar niets aan.

Het valt me trouwens op dat de vakbond zwijgt als vermoordt over de echte problemen die werkzoekenden ervaren. Die heb ik zelf moeten schrijven… Doet de vakbond mee aan het taboe rond werkloosheid???

Met deze tekst wil ik overigens allerminst de vakbonden hun bestaan in vraag stellen. Als werkzoekende en als werknemer had en heb ik veel hulp van de vakbond. Vooral het ABVV in Aarschot wist me goed te helpen met administratieve rompslomp.

Maar de staking? Die steun ik niet! Men staakt voor problemen waarvoor enkel luxe-oplossingen bestaan, en die kunnen we niet meer betalen. Daarnaast staken ze ook voor problemen die inderdaad echt wel problemen zijn (neem nu Wim zijn autisme), maar waarvoor een nationale staking nu niet echt helpt. En ondertussen verliest men nog wat echte problemen van werkzoekenden uit het oog… Wie het land wil plat leggen, kan dat maar beter voor gegronde redenen doen!

Of het gewoon niet doen. Niet. Het lost niets op, en voor sommige problemen zijn de oplossingen – ik zeg het nog eens – te duur. Pensioen als vijftiger, is een luxespeeltje. Tenzij ge u krom gewerkt hebt van uw 16 tot uw 56… Wat me naadloos brengt bij de enige oplossing: zoals boer Van Paemel zei: “Werken!” Hij vloekte duchtig, maar we moeten allemaal voort ploegen en ploeteren…

30-01-2012, 18:22 geschreven door Hugo  

In de Middeleeuwen riep men: “De koning is dood, leve de koning!” De ene koning was dood, werd opgevolgd door de andere, en daarmee zette men de lijn van het koningshuis verder. In Libië werd het ene beest gedood door een horde andere beesten, en daarmee zet men de lijn van de beestachtigheid verder.

Menselijke en dus begrijpelijke volkswoede? Menselijke en dus begrijpelijke afkeer? Menselijke en dus begrijpelijke opluchting? Ik begrijp ook wel al deze gevoelens tegen een beest dat u overheerste, maar tegen oorlogsmisdaden moet er toch nog altijd een menselijke rem bestaan!

Cultuurverschillen dan, als vergoelijking, ik bedoel excuus, ik bedoel rechtvaardiging? In Islamitische wetteksten – een chaos genaamd “sharia” – bestaat het principe “oog om oog, tand om tand” namelijk nog! Kortom, in die zin, zou het vergrijp aan het leven en het lijk van Khadaffi te aanvaarden zijn? Het tegendeel is waar! Het principe “oog om oog, tand om tand” belandde zo’n half millennium voor Christus in het Oude Testament om een einde te maken aan het systeem van bloedwraak. Als ik uw oog uit steek, dan zal uw familie mij niet komen lynchen, maar mij een oog komen uitsteken. Dat was toen vooruitgang. Rond het begin van onze jaartelling heeft Christus zelf dat systeem aangeklaagd: als ik u tegen uw wang sla, dan moet gij mij niet terugslaan – al dat geweld en al die woede! Dan is het zelfs nog beter als ge u nog eens laat slaan! Nogmaals een half millennium later vond een groep Mohammedanen die leer van Christus toch niet zo goed, en begon een eigen leer. Daarbij werd de klok terug gedraaid naar de wetten van “oog om oog, tand om tand”. Op die manier lijkt “oog om oog, tand om tand” cultureel aanvaardbaar voor de Libische rebellen, maar eigenlijk hebben ze de klok nog verder terug gedraaid: helemaal tot in het tijdperk van bloedwraak en lynchpartijen… Kortom, de moord op Khadaffi was geen voorbeeld van “oog om oog, tand om tand”, maar net een voorbeeld van het soort wandaden waartegen “oog om oog, tand om tand” bedoeld is!

Zo zetten de rebellen de lijn van beestachtigheid enkel verder, terwijl zij sinds hun opstand zich uitgeput hebben om ons toch maar te overtuigen van hun humanitair verantwoorde bedoelingen! Daarmee hebben zij de steun van het Westen verworven, en nu Libië in puin ligt, moeten we hen betalen voor de wederopbouw. Een schimmig regime, met radicaal-Islamitische invloeden, dat vol vreugde een lijn van wreedheden verderzet. Die Islamitische invloeden zijn nog een reden om het nieuwe Libië te vriend te houden, althans voor de Verenigde Staten: een islamitisch Libië zou zich wel eens tegen Israël kunnen keren… Samen met een nieuw Egypte waarin de Kopten het moeilijker krijgen tegen veel van hun Islamitische landgenoten…

Neen neen, ik heb geen enkele reden om een goed oog te hebben in de bedoelingen van de opvolgers van Khadaffi. Aan hen om mijn ongelijk te bewijzen. En om dat zootje Khadaffilynchers een enkele reis Den Haag te geven.

23-10-2011, 14:44 geschreven door Hugo  

07-10-2011, 16:02 geschreven door Hugo  

07-10-2011, 14:56 geschreven door Hugo