Dag 11. Korte trip van een kleine drie uren. Mag wel na gisteren. We hebben op de meest prachtige locatie ons tentje gezet: de Source de Marmite, op 1850 meter hoogte.Â
Gezien er vandaag geen haast is, slapen we uit tot 8 uur. Potje koken, rugzak herorganiseren, veel vrije tijd.
Om 11u30 besluiten we af te dalen naar Lescun, onze volgende bestemming. Een prachtige afdaling in een vallei van wel 900 meter.
Het is puur genieten, omsloten door de hoogste kliffen.
Halfweg bereiken we een plateau en met nog 100 meter te gaan, gebeurt het. Misschien wel de sterkste van ons drie glijdt weg en slaat haar voet om. We zien onmiddellijk dat het serieus is. Ze pikkelt nog een paar meter verder, rugzak op de schouders, maar het is duidelijk: ze kan niet meer verder.
Nog even aandringen, maar uiteindelijk geeft ze toch haar rugzak af. Ik breng hem naar beneden en ondertussen komt een corpulente Fransman afgesjokt die alles zien gebeuren heeft. Rugzak aan de rivier neergeplant en terug naar boven om haar verder te helpen. Ze probeert nog verder te pikkelen, maar het gaat echt niet meer. Ik draag haar de laatste meters verder tot bij de rivier en we hebben het alledrie direct door: end of story. Ha ja, wie is het nu? De dikke Fransman stelt voor haar per auto naar Lescun te brengen, wat in dank aanvaard wordt. Ik en Martine zetten het laatste uurtje te voet in. Ongeveer gelijktijdig komen we aan. En nu? Weekje rust voor ons drie, maar we weten nog niet waar.
Samen uit, samen thuis, dat was ons motto van bij de start.
Tot binnenkort, vanuit een 5-sterren resort misschien???
Dag 10. Eindelijk, een dag zonder mist, stralende zon, prachtig!
Op het programma staat misschien wel de zwaarste tocht tot nu toe. Om 7u30 beginnen we er aan. We beginnen met een klim van 300 meter naar een col. Daar aangekomen, moeten we afdalen in een vallei, maar nergens in de gids stond dat we onder een electrische (elektrische) draad moesten kruipen. Dus wij een poging er omheen, 3 x helaas, we moesten er wel degelijk onder. Back on track, de vallei door en daarna gaat het onder een loden zon op en neer, meer op dan neer, waarbij we bij een riviertje terug onze watervoorraad aanvullen.Â
Halfweg, na ongeveer 5u30, bereiken we een Refuge die spijtig genoeg gesloten is. Verderop, aan de rand van het bos, stoppen we om te lunchen.
De dames verkiezen een chocolade mousse, uit een zakje, en ik hou het bij wat noten.Â
En dan. Vol goede moed starten we aan een klim, zogezegd voor een vijftal uurtjes, de slotklim van 1420 Â naar 2040 meter. Maar, den dikke klapt onderweg in mekaar, heat stroke pur sang waardoor hij beide dames serieus ophoudt. Letterlijk met vallen en opstaan, veel te weinig drinken, geraken, kusje aan Martine om mij bij te staan, we om 20u30 over de top. Beloning is er nog niet, want nog een half uur dalen en 15 minuten stijgen naar de kampeerplaats. Daar aangekomen, water zuipen als een kameel, totaal uitgeput, maar de tent nog wel even opzetten. Dan knock-out, zelfs eten ging niet meer. De ladies zorgen voor alles en ik krijg een soepje toegestopt en val meteen daarna in de , .Â
Pfff, wat hebben we geleerd? Niks speciaal eigenlijk. Life sucks and even than you don't die!
Dag 8. Wekker gaat om 5.15u! Maar zelfs ik geraak er niet uit. What a night! Uiteindelijk staan we op om 6u30. Wolken, maar hoog genoeg en ze trekken weg. We vertrekken in doorweekte bottinen, steile berg op en de wolken zakken. Zichtbaarheid: 20 meter en de temperatuur zakt tot het vriespunt! Noordwester doet ons gemoed zienderogen zakken. Lut denkt zelfs dat het gaat sneeuwen... Navigatie puur op de GPS. Van punt tot punt. Uiteindelijk geraken we op koers en zijn we vertrokken. 't Was maar een een tweetal uren afzien. We zijn de laatste dagen 2 Engelsmannen tegengekomen die 's avonds ons wisten te vertellen dat ze de klim niet gestart zijn. Zij hadden wel 30 jaren ervaring...
Halfweg vinden we Caso Pedro, onze redding! Opwarmen en lekker eten, met goeie moed naar de finish!
Vanaf dan volgen we de asfaltbaan tot de col, een 8-tal km, omdat we recht hebben op repos. Afzien in de eerste 8 dagen, maar veel bijgeleerd!
Morgen naar boven de 2000 m, volgens de berichten, terug in goed weer. Speciale dank aan Marian voor de weather updates!
Bij leven en welzijn (meer en meer twijfel) tot de volgende keer.
Dag 7. Perfecte ochtend! In tegenstelling tot het onweer van deze nacht. We starten onze klim en na 2 uren, fuck: mist en regen. We passeren de fontein van  een of andere Roland, en een Duitse priester, die de pelgrimstocht Santiago de Compostela doet, besluit ons te volgen. Uiteindelijk hebben wij door dat 'm nie just is en stoppen we. Wij checken onze koers en 'm zegt dat het een goed idee is wat dat we misschien verkeerd zijn. Wij zijn just en vertellen hem dat we niet naar Santiago gaan. Met de glimlach draait hij zijn kar en gaat terug (meer dan een uur) Wat godsdienst met je kan doen???
Vanaf dan alleen miserie. Freezing cold en geen schuilplaats. Een varkensstal brengt redding. We koken een warm potje en plots: twee varkens! We barrikaderen de stal en  eten ons zakje leeg, bibberend van de kou. Dan nog 4 uren bibberen, tentje kletsnat opzetten, regen, gevoelstempetatuur net boven 0 graden, damn, is dit vakantie?
Totaal uitgeput slapen we rond 20h in!
Dag 7. Perfecte ochtend! In tegenstelling tot het onweer van deze nacht. We starten onze klim en na 2 uren, fuck: mist en regen. We passeren de fontein van  een of andere Roland, en een Duitse priester, die de pelgrimstocht Santiago de Compostela doet, besluit ons te volgen. Uiteindelijk hebben wij door dat 'm nie just is en stoppen we. Wij checken onze koers en 'm zegt dat het een goed idee is wat dat we misschien verkeerd zijn. Wij zijn just en vertellen hem dat we niet naar Santiago gaan. Met de glimlach draait hij zijn kar en gaat terug (meer dan een uur) Wat godsdienst met je kan doen???
Vanaf dan alleen miserie. Freezing cold en geen schuilplaats. Een varkensstal brengt redding. We koken een warm potje en plots: twee varkens! We barrikaderen de stal en  eten ons zakje leeg, bibberend van de kou. Dan nog 4 uren bibberen, tentje kletsnat opzetten, regen, gevoelstempetatuur net boven 0 graden, damn, is dit vakantie?
Totaal uitgeput slapen we rond 20h in!
Dag 6. We staan op en hebben gisteren gezien dat de winkel aan het benzinestation open ging om 7u30. De troep present at the time, maar... winkel toe. Daar gaat de verse banaan als ontbijt.Â
Enkele cijfers van de dag:
Van 7u45 tot 14 u. Klimmen van 370 tot 1420 meter.
Temperatuur: bakkes heet!
Dames weer in form en den dikke maar afzien... Uiteindelijk aangekomen in het pelgrimsoord Roncesvalles, hotelleke gepakt, gaan eten en de wandelteller + 100 km. Pfff... En het weer 's avonds belooft niks goeds..
Dag 5. Zo direct verder over dag 5, maar we moeten nog even terug naar dag 4. Zoals reeds verteld, we zaten (eindelijk) in ons hotel in Arizkun. 's Avonds dient de mens gevoed te worden dus Lut checked even vanaf wanneer we kunnen eten. Ze weet ons te zeggen dat het restaurant opent vanaf 21u. Niks ongewoons gezien we ons immers in Spanje bevinden. Daar eten ze  altijd laat. We blijven dus nog wat op het terras rondhangen, wandelen eens het dorp rond en... terug het terras op. Lut gaat een tukkie doen en ik en Martine drinken er nog ene. Om iets voor 9 roepen we vanop het terras even richting venster van Lut haar kamer en ze weet ons te zeggen dat ze er aan komt. Wij dus nog op het terras en Martine merkt op: in plaats van open, doen ze dat hier precies toe. Que ??? Ondertussen is Lut er ook bij komen zitten en ... ze vraagt aan de bazin... que??? Blijkt dus dat ze op zondag sluiten om 21u!!! Dan maar wat brood, soccis, kaas en 2 flessen wijn gekocht in het winkeltje.
Nu even over vandaag. Vertrek om 7u voor een easy walk. En wonder boven wonder, we zijn niet verloren gelopen en na een tochtje van een 7-tal uurtjes aangekomen op bestemming. De vrije dag is nuttig gebleken om eindelijk een keer de GPS te bestuderen! Mea Culpa Maxima! Ondertussen weten we ook al dat dalen veel zwaarder is dan stijgen. Vandaag trapte ikzelf in de boter maar Lut hebben we na anderhalf uur wel een pasta bolognese, uiteraard uit een zakje, moeten "opstoempen". Daarna was ook zij terug back in business!
Morgen een tochtje van een 8-tal uren en stijgen we voor het eerst boven 1000 meter.Â
Bij leven en welzijn: tot binnenkort!
P.S.: Lambrechts Team Trial was blijkbaar een succes en Koen&Anja hebben 4 balprijzen moeten geven... Ain't golf a wonderfull sport?
Dag 4. De beste dag tot nu toe. Het meeste afzien vandaag, was onze rugzak van terras naar terras sleuren. We nemen een taxi naar Arizkun en checken het hotel in waar we eigenlijk gisteren moesten zijn.Â
Hier in het zonneke gezeten, rakelen we de meest memorabele momenten op tot nu toe.Â
Ikzelf en Martine ons benen staan vol schrammen. Ik ben een "veertak" tegen gekomen die zich in mijn borstkas geplant heeft en mij met rugzak en al geveld heeft. Martine is een keer voorover gevallen met haar hoofd in een gedroogde paardendrol, met een buil als blijvende herinnering en Lut velde haarzelf met een soort van Vlaamse volkssport, zijnde rugzak op wandelstok smijten, waardoor deze trampolineert in haar eigen elleboog. Hoe doe je dat?
Rest ons vandaag nog wat rusten en pinten pakken. Bij leven en welzijn, tot binnenkort.
