U vraagt zich wellicht af waarom ik niet gewoon mijn columns ben blijven plaatsen, na die vorige. Wederom is het antwoord simpel: het blad waarvoor ik de column schreef is op de fles en opgedoekt, met als gevolg dat er ook geen personeel meer was om mijn column terug te geven. Ik besef ook terdege dat hij inmiddels onwijs gedateerd is, maar ik wil hem mijn trouwe internetvolgers toch niet onthouden. Hij was bedoelt voor de uitgave van maart, dat moet ik wel nog even duidelijk maken!
Ik ben niet het soort persoon dat huiden verkoopt voordat er beren geschoten zijn, maar ik hoop dat ik mag stellen dat deze weerzinwekkende winter zijn einde genaderd is. In vorige winters zorgde ik bij ijzige sneeuw en kou, dat ik voldoende van alles in huis had en bleef ik binnen tot het weer beter was. Daar word je uiteindelijk niet vrolijker van en bovendien zou dat dit jaar ruim drie maanden binnen zitten hebben betekend.
Nee, dit jaar heb ik iedere dag schuifelend, glijdend, vallend en vloekend de weg naar mijn werk gevonden. In de serene stilte van het boekenhok kwam ik weer tot rust en vergat ik de winter door weg te dromen naar exotische eilanden als dat van Robinson Crusoe, Het Schateiland van R.L. Stephenson of het eiland waar Lord of the Flies van William Golding zich afspeelt. Het hoeft niet persé exotisch te zijn; ook Zomerhitte van Jan Wolkers of Ongedroomde Zomermaanden van Cees van Roosmalen voerden mij in gedachten naar de komende zomer.
En als dat alles nog niet hielp, relativeerde ik dat door te denken aan de kou die Alexander Solzjenitsyn te verduren had in de Goelagarchipel of de hele situatie rondom Holden Caulfield, zwervend door een winters New York in Catcher in the Rye.
Zo ben ik deze winter energieker, vrolijker en geïnspireerder doorgekomen dan menig kwakkelwinter in voorbijgaande jaren! Toch ben ik erg blij dat het weer zomer wordt en ik heb nu al weer zin om met een goed boek lekker in park in het zonnetje te gaan zitten lezen!
U vraagt zich wellicht af waarom er al zo lang niets meer op deze blog geschreven is. Dat kan ik haarfijn uitleggen: ik had het druk. Daarnaast heb ik slechts matig de illusie dat men het leest, ik heb nog nooit een reactie gehad. Het zou best kunnen dat men het wel leest, tot vandaag hebben 116 mensen deze blog bekeken, maar ik denk dat ik het zelf het vaakst was om te kijken of ik al reacties of iets in die trant had. Dat gezegd hebbende, kan ik meteen zien of er na dit bericht nieuwe lezers zijn. Als u zich afvraagt of dat de hele strekking van dit bericht is: nee. Dan zou ik de titel ook een beetje mal gekozen hebben. Ik heb sinds een tijdje een column in Het Vierkant, een blaadje wat uitgegeven wordt door Stichting La Poubelle in Tilburg, waar ik ook voor werk. Het verschijnt een keer of vier per jaar en ik mag sinds de wintereditie een column schrijven. Gezien het blad in een zeer kleine oplage gedrukt wordt, vragen veel mensen naar mijn column. Een goede reden om hem hier online te zetten. Let wel: dit is al een oude, de titel verraad het al. De volgende zal ik sneller na plaatsing hier overnemen.
14 December Het leek een normale maandag te zijn. Ik kwam rond half één binnen, niks aan de hand. Rond tien voor één begon de kantine al leeg te stromen, maar dat deed me nog niets vermoeden. Rond één uur was de kantine bijna leeg, dus ik ging op zoek naar Elly (mijn chef) om te vragen wat er zoal moest gebeuren, zoals ik gebruikelijk doe. Ze was niet, zoals normaal, in de Deco-ruimte, dus ik liep de winkel in. Daar zag ik alle kerstspullen uitgestald en ik herinnerde me dat vandaag de verkoop van kerstspullen zou beginnen. De gedachte dat al die kerstzooi uit het boekenhok zouden worden gehaald, waardoor ik daarna weer ruimte en rust zou hebben, drong even mijn hoofd binnen. Toen ging de deur open als altijd om één uur. Een meute mensen zoals ik die alleen ken van tv-beelden van uitverkoop bij een grote winkelketen, stormde de winkel in. Mijn collega Eddi legde nog even iets neer, voelde een aanwezigheid achter zich, draaide zich om en vond zichzelf in een zee van tientallen kerstkooplustige mensen! Ik dacht, ik laat Elly verder met rust, ze heeft genoeg aan haar hoofd en trek me terug in het boekenhok, waar ik rustig en gestaag mijn taak vervul. Daar heb ik ook de tijd om mijn gedachten te laten gaan over de dingen die gebeuren. Ik had niet verwacht dat een tweedehandswinkel zó populair kon wezen en zulk een impact kon hebben op de mensen! Tegelijk maakt het me trots hier deel van uit te maken en ik kijk er enorm uit naar de volgende verbazing die ik hier tegen ga komen!
Mijn hoofd buigt dieper donkerder Mijn haar als takken houden licht(heid) tegen zonder duidelijk word welke stammen dragen, of het regent, mist of onweert.
De bodem doorweekt voel ik wortel noch neerslag hoor ik enkel gegons en gekraak van de botten in mijn ondraaglijke rug
Vingers knappen als twijgen Ogen breken het licht Klompen verzwaren mijn stappen Koude zwerft door mijn merg
U vraagt zich wellicht af wie deze onzin allemaal schrijft. Als de tijd daar is, zal ik het een en ander vertellen, voor nu houd ik het bij een fotootje of twee...
Ik loop op vier voeten Trippelend als een muis. Mijn haar is blauw (en zo voel ik me ook) maar ik was het zelf zoals ik mijn baard en katers verzorg. Bier is bijna overal goed voor.
Men vraagt zich wel eens af hoe men het voor elkaar krijgt gegoogled te kunnen worden, wanneer men een blog bijhoud. U begrijpt al, dit gaat over mij persoonlijk: ik vraag mij het bovenstaande wel eens af. Nu kan niet echt onomstotelijk te stellen dat ik deze blog bijhoud; daarvoor kan ik niet vaak genoeg achter het internet, helaas. Dat neemt de vraag echter niet weg. Wanneer men nu mijn naam googled, krijgt men allerlei gedichten die ik jaren geleden in een bibliotheek in een regenachtig dorpje in Limburg ten gehore bracht. Behalve dat dit niet het beste uit mijn werk is, was het ongeveer mijn slechtste optreden ooit. Ik had namelijk niet de tijd mij terdege voor te bereiden, omdat ik bij de moeder van een vriendin bleef slapen en daar was het enigszins ongepast om op de vroege ochtend al te gaan zuipen en blowen, wat toch zo'n beetje het belangrijkste gedeelte van mijn voorbereiding is. Dus dat moest ik stiekem op een bankje aan de Maas doen. Erg idyllisch, maar ook koud en gehaast enzo. Bovendien waaide het enorm, dus mijn haar zat verschrikkelijk, wat wel erg mooi van pas kwam bij een van de vele foto's van die dag:
Nu hoop ik dat deze foto het doet, anders is het een beetje een overbodig wit vlak...
Enfin, de voorbereiding was niet goed, mijn haar zat kut en ik had weinig hoogstaande gedichten bij. Eenmaal aangekomen bij de bibliotheek bleek dat ik binnen in een soort van etalage moest optreden, terwijl mijn publiek buiten in de regen moest gaan staan luisteren. Dat deed niemand van harte en de mensen die er stonden zag ik een lauw applausje geven, maar ik hoorde niks en had totaal geen interessant contact. Daarnaast zijn alle foto's van dat optreden mislukt door weerspiegeling van het glas, dus was ook het omdraaien van CD-hoezen in het rek achter me vergeefse moeite geweest. Een klein pluspunt was nog wel dat er naast mij een zo goed als naakt meisje werd gebodypaint en ze had best lekkere tieten. Ook hiervan zijn geen foto's, dus spaar u de moeite dit te googlen, het eindigt enkel in deceptie. Wat dat betreft klopt die site dus wel.
Ik dwaal echter af, een probleem dat zich al mijn hele leven voordoet. Zoals een van mijn helden al ooit treffend wist te zeggen (en vergeef mij als ik het niet letterlijk siteer, ik doe het uit mijn hoofd, in een vertaling, anders word het allemaal nog chaotischer): vaak weet je van te voren niet precies wat je wilt zeggen, terwijl je toch al begint te praten en door af te dwalen kom je op het onderwerp waar je het echt over wilt hebben. Degene die me als eerste kan vertellen wie deze held is, wint tien punten!
Dat brengt me terug bij mijn vraag: hoe, in godsherenaam, kan ik via google gevonden worden? Degene die me dat vertellen kan, wint maar liefst honderd punten!
Tot vandaag hebben slechts zo'n tweeëndertig mensen mijn blog gelezen, of minder personen meerdere malen gekeken of er al nieuwe onzin aanwezig was ofzo, en dat vind ik veel te weinig. Bovendien heeft er niemand iets in het gastenboek geschreven, wat helemaal afkeurenswaardig is, want nu weet ik nog niet wat de mensheid zoal vindt... We moeten dus iets verzinnen: toen ik ooit per ongeluk een foto van mijn geslachtsorgaan in erecte toestand op het internet zette, had ik binnen 24 uur belachelijk veel reacties en hoewel ik weet dat zoiets een behoorlijk indrukwekkende verschijning is, hoop ik nog altijd te leven in een wereld waarin inhoud belangrijker is dan vorm...
Mijn vingers blijven ploegen in de modder van mijn leven Omhoog Omhoog, is de boodschap hier krijg ik natte voeten
Graaiend en klauwend de oever op grijpen mijn vingers in dode bladeren rottende boomwortels glibberige modder en goddank af en toe een waardevolle steen een houvast een stukje verder Omhoog Omhoog, want dat is de boodschap
In jou ogen in mijn ogen op een andere dag is die steen gewoon een steen...
Godverdomme, waarom waarom vinden we die steen enkel waardevol enkel met onze voeten in het water onze vingers in de modder en wanneer omhoog omhoog de boodschap is?
na veel geneuzel van vele mensen over mijn genialiteit, en dergelijke, die ik al maar voor mezelf hield, in plaats van de wereld trachten een betere plek te maken voor uw allen, heb ik besloten eindelijk deze genialiteit ter uwer beschikking te stellen.
Dit zal echter niet meevallen, gezien de volgende voorwaarden die de aardige Belgen die deze site voor mij gefaciliteerd hebben, stellen, zoals:
1: van beledigende, denigrerende, bedreigende, racistische, obscene, vulgaire, smadelijke, hatelijke, etnische, lasterlijke, onbetamelijke of onterende aard tegenover wie dan ook
2: dat ingaat tegen een Belgische, Nederlandse, Europese wet
3: Dat niet echt illegaal is maar die wel nadelig kan zijn of schade kan berokkenen van welke aard dan ook aan bepaalde personen, bedrijven, instanties, landen, regeringen of organisaties.
4: Dat van xenofobe, revisionistische, racistische aard is of dat aanzet tot deze zaken.
5: Dat pornografisch is van aard
6: Dat aanzet tot het uitoefenen van illegale activiteiten, aanzet tot fysieke, psychologische of andere verwondingen ten opzichte van eender welke groep, individuen of dieren. Dit is inclusief maar niet limitatief tot bommen, granaten, wapens, dierenmishandeling
7: Dat minderjarigen schade kan toebrengen op welke wijze dan ook
Kijk, in wezen ben ik onwijs aardig, sociaal begaan enzo, maar als eenmaal mijn gedachten de vrije loop gaan, kan ik niet garanderen dat ik deze voorwaarden niet schend. Au contraîre, waarschijnlijk schend ik deze aan de lopende band. Ik bezig ook in het dagelijks leven beledigende, denigrerende, bedreigende, racistische, obscene, vulgaire, hatelijke, lasterlijke en onterende taal aan de lopende band. Ik meen hier echter vanwege intellectuele superioriteit het volste recht op te hebben. Laten we wel wezen: de mensheid bestaat voor een groot gedeelte uit wezenloos achterlijk tuig dat het licht in de ogen niet waard is. Nu zal ik vooral trachten om alle rassen, religies, leeftijden, seksen, dieren en bepaald fruit zo veel mogelijk gelijk te beledigen of mij er denegrerend over uit te laten. Of dat vulgair of obsceen is, moet u zelf maar uitmaken, eigenlijk kan me dat de spreekwoordelijke reet niet roesten, laat staan dat mijn pis er lauw van wordt. En over die spreekwoordelijke reet gesproken, die tracht ik zo vaak ik kan af te vegen met alle bestaande wetten, inclusief maar niet gelimiteerd tot de Nederlandse, Belgische en Europese... Waartoe dit alles leidt, al dan niet door mij aangezet, lijkt mij allerminst mijn probleem. Zo wil ik bijvoorbeeld als eerste oproep stellen dat Israel dient te stoppen met het bouwen van huizen in de Palestijnse gebieden. Zo niet, vind ik dat de Palestijnen het volste recht hebben deze ongure sujetten te bekogelen met stenen. Waarschijnlijk heeft men deze oproep helemaal niet nodig, de Palestijnen gooien toch wel en de Israeli's trekken zich ook niets van mij aan. Zijn mijn uitlatingen dan nog wel van enig belang? In deze eerste blog heb ik al twee maal mijn spreekwoordelijke reet genoemd, iets dat door kortzichtige kleinbelulde muggenneukers als pornografisch bestempeld zou kunnen worden. Over kinderen zal ik nog even niet beginnen, maar raad in het kader van opvoeding van deze nog-niet-af-mensjes zou ik ook niet bij mij aankloppen.
U vraagt zich nu misschien af: waarom, in godsherenaam, waarom? (Waarom staat blasfemie niet in de lijst, dat is een van mijn favorieten!). Nou, als dit mag blijven staan op deze site, heb ik er vertrouwen dat ik weinig grenzen zal overschrijden, of ben ik nog iets vergeten? Waarschijnlijk wel, vergeten is iets wat ik aan de lopende band doe, al is het natuurlijk altijd lastig te zeggen wat zoal, omdat ik dat vergeten ben...
Zo meteen nog even een banaan uitschelden omdat er geen ander fruit dat bananenvormig is, tenzij komkommers fruit zijn en dan nog zijn er slechts enkele bananenvormig. Ik kan het weten, want ik heb jarenlang tussen de Poolse komkommerplukkers gewerkt en kan u verzekeren dat dit allerminst grappig is, tenzij uw karretje voortgetrokken wordt door een Poolse trekzeug die men enkel vooruitbrand door met stekelige komkommerplanten op haar behaarde rug te flageranten. Hierbij interesseert het mij helemaal niks of dit een bestaand woord is of niet. Als het dat niet is, zou het dat moeten zijn; bovendien beroep ik mij op dichterlijke vrijheid en eenieder die dichterlijke vrijheid verward met dichterlijke onkunde wens ik hetzelfde lot toe, en erger, maar het word al een beetje te laat om kleurrijke en literair verantwoorde martelmethoden te beschrijven, al hoeft u niet te vrezen: deze zullen volgen, vroeg of laat, of u het wil of niet, deze zullen volgen! Onherroepelijk! Of de aardige mensen van de site moeten het herroepen, dat weten we morgen!
Voor vandaag groet ik met hoogachting aan de edele lezer,
