Zoals de titel reeds aangeeft is het de bedoeling dat ik hier regelmatig posts zal plaatsen over dingen die mij gelukkig (kunnen) maken.
Deze blog gaat dus over vanalles en nog wat. Eerst en vooral stel ik me even kort voor:
Ik ben nu 32 lentes oud (of jong). Ik spreek over oud omdat ik al héél wat meegemaakt heb de laatste jaren. Ik begin een 6-tal jaar terug. Daarvoor had ik een goed gevuld leven dat bestond uit werken en mijn grootste hobby: muziek spelen. Dit deed ik in verschillende verenigingen zodat ik elke avond en elk weekend ergens onderweg was. 6 jaar geleden werd ik zwanger van mijn oudste zoon, die ik vanaf nu Grote Broer zal noemen. De zwangerschap liep niet van een leien dakje, Grote broer moest even naar neonatale na een spoedkeizersnee. Ook na de thuiskomst waren er nog medische problemen en verschillende ziekenhuisopnames. Slapen deed hij helemaal niet graag, pas toen ik opnieuw zwanger was, van een tweeling deze keer, sliep hij voor de allereerste keer meer dan 6uur aan een stuk. Een tweelingzwangerschap is ook nogal zwaar, zeker als daar een CMV-infectie mee gepaard gaat en ik samen met mijn Ventje zware beslissingen moest nemen. We besloten om het risico te nemen en niet naar de dokters te luisteren, wat ons veel commentaar en extra onderzoeken opleverde. Enkele dagen na de geboorte van de tweeling (Kleine Broer en Kleine Zus) kregen we dan een klap op ons hoofd: Kleine Broer heeft door die infectie een aangeboren hartafwijking (Tetralogie van Fallot). Door de miscommunicatie van de kindercardiologe waren we enorm in paniek. Gelukkig hebben de dokters op neonatale ons voorzien van een deftige uitleg over de afwijking. Toen Kleine Broer een jaar oud was, kreeg hij een openhartoperatie. Ik had toen ouderschapsverlof genomen, zodat ik er steeds zou zijn in het ziekenhuis en nadien nog enkele weken thuis om te revalideren. Die periode heb ik (in de ogen van anderen) zeer vlot doorstaan. 1 maand na de operatie ben ik gecrasht en het enige wat ik dacht (en zei) was dat ik niet meer wou bestaan, ik wilde dood. Ik werd toen verplicht opgenomen in een psychiatrische crisisafdeling, voor een 5-tal dagen. Daar werd ik verplicht antidepressiva te slikken, iets wat ik totaal niet wou. Eenmaal terug thuis kreeg ik veel steun van Ventje. Die heeft ook tijdens mijn opname ondervonden hoe het is om er alleen voor te staan met 3 kleine kindjes, dus vanaf toen kreeg ik veel meer hulp van hem. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Na een 4tal maanden ziekteverlof begon ik terug te werken, deeltijds om medische redenen. Verschillende overplaatsingen later vond ik de collega's van mijn dromen. Ik voelde me goed, heel goed. Intussentijd had ik ook mijn muzikale hobby wat ingeperkt, zodat het allemaal wat rustiger zou worden voor mij. Omdat ik me zo goed voelde besloot ik samen met mijn arts de antidepressiva af te bouwen. Terwijl heb ik 3 mislukte afbouwpogingen achter de rug. Telkens moest ik teruggaan naar hogere dosissen omdat de lichamelijke neveneffecten van het afbouwen (zweten, trillen, diarree, braken, duizelig, hartkloppingen, ...) te erg waren. Ook psychische effecten (zelfmoordneigingen) lieten me niet met rust. In de laatste kerstvakantie ben ik nogmaals gecrasht. Sindsdien zit ik weer op mijn startdosis + nog een andere soort antidepressiva erbij om te kunnen slapen. Ik belde naar een psychiater om een afspraak te nemen, die krijg ik pas in juni! De wachtlijsten zijn overal enorm, dit is verschrikkelijk als je weet dat het soms om mensenlevens gaat...
In elk geval, ik heb me nu voorgenomen me te focussen op de positieve dingen in mijn leven. Ik ben een nieuw leven gestart (niet volledig nieuw natuurlijk) en probeer uit te zoeken wat me gelukkig maakt. Mijn Ventje steunt me hierbij, dat vind ik super. Ik heb na lang twijfelen afstand genomen van een hele hoop "vrienden". Na die moeilijke jaren weet ik wie mijn echte vrienden zijn, wie belangrijk voor mij is. Dat zijn de mensen die er ook in moeilijke tijden voor mij waren, die me niet laten vallen hebben omdat ik weer eens een afspraak moest afzeggen. Ik durfde de beslissing niet te nemen uit schrik om alleen te vallen. Na een kleine "push" van een vroegere vriend heb ik de stap gewaagd. Twijfels zijn er soms nog, maar diep vanbinnen wéét ik dat ik de juiste beslissing nam. Ook qua muziek staat het op een heel laag pitje, ik heb daar even een time-out genomen, wie weet bouw ik het weer op als de kinderen groot zijn.
Voorlopig bestaat mijn nieuwe leven dus uit ziekteverlof, antidepressiva (die ik zo snel mogelijk wil afbouwen), mijn Ventje en 3 lieve ondeugende kindertjes, af en toe wat sociaal contact, en mijn huidige hobby's: naaien, moestuin in opbouw en een ongebruikt fitnessabonnement. Dit is dan ook waar deze blog vooral zal over gaan
Hopelijk steken jullie hier wat op over bepaalde dingen, en steek ikzelf ook wat op via jullie reacties!
