Het idee om een blog bij te houden zit al een tijdje in mijn hoofd. Je maakt veel mee, je vergeet veel, je probeert je het veelvoud aan situaties die "verkeerd" zijn te herinneren, maar het went.. Het is erg om te wennen aan dingen die je niemand toewenst. Vandaar deze blog. Op deze manier kan ik mijn hart luchten, voornamelijk voor mezelf. Deze blog gaat over het gezinsleven, mijn gezinsleven. Ik was gelukkig getrouwd maar de tijd dat ik mezelf gelukkig voelde is toch al een heel aantal jaren geleden.
Het begint allemaal eenvoudig. Een kleine irritatie.. maar ja.. je ziet mekaar graag.. dus je zegt niets en 5 minuten daarna ben je het alweer vergeten. Discussies? die zijn er toch in elk gezin? maar hoe kom je tot het punt waar je echtgenote alleen aan haar eigen noden denkt, zichzelf voordoet als de perfecte moeder maar eigenlijk niet omkijkt naar de noden van de kinderen, en ik.. de echtgenoot..wel ik mag luisteren naar eindeloze monologen over wat er allemaal fout is in haar leven, reageren mag niet tenzij ik zin heb in een half uur geschreeuw en verwijten. Commentaar mag niet... wordt niet geaccepteerd..zelfs al is hij constructief. Kortom..echt het leven waar ik altijd van gedroomd heb.
Dat de ruzie's al een paar keer ontaard zijn in lidtekens op neus, armen etc... mag ik erbij nemen. Wat is het alternatief? terugslaan? zo zit ik niet in mekaar en zowieso ben ik fysiek veel sterker dus dat zou heel snel gedaan zijn..maar waar trek je de streep. Hoe maak je iemand duidelijk dat haar gedrag niet normaal is.. dat dat niet hetgeen is wat je verwacht van een (liefhebbende) echtgenote.
De vraag die waarschijnlijk iedereen zich stelt.. waarom trek je er de stekker niet uit. Dat zou gemakkellijk zijn. Maar dan denk je ook direct vooruit.. Mijn echtgenote is niet van hier. We hebben lang in het buitenland gewoond. Ik ben voor haar naar daar gegaan, heb daar gewerkt en we zijn na een tijd naar hier gekomen. Voor de kinderen. voor school. We zijn nu vier jaar verder maar echt geintegreerd is ze niet. de kinderen hebben dubbele nationaliteit en het risico bestaat zeker dat ze in geval van scheiding gewoon haar koffer pakt en op een onverwacht moment vertrekt met de kinderen. De oudste zou nog kunnen tegensputteren maar de jongste zou gewoon volgen, nog niet beseffend wat er gebeurt... en dan.. een land dat de rechtspraak betreffende kinderontvoering niet respecteert en zijn "onderdanen" niet uitlevert... Dus gaan we verder... hopend dat ik de kinderen kan helpen opgroeien hier en dat ze op een moment oud genoeg zijn (ze zijn u 5 en 10) om voor zichzelf te kunnen opkomen.
Dat is geen leuk vooruitzicht..maar veel alternatieven zijn er niet... ik ben 12 uur per dag bezig met werk en kom afgemat thuis. Zij is thuis, kan zogezegd geen werk vinden (maar zoekt niet goed, of op z'n minst op de verkeerde manier), en is geobsedeerd door de wet... en wat haar "rechten" zijn. Een scheiding zou ongetwijfeld een dure zaak zijn die zou uitdraaien op een hoop alimentatie en gezien zij geen eigen werk heeft zou dat een financiele strop zijn die moeilijk te dragen valt. Komt daar nog bij dat de eindeloze discussies (over de meest banale zaken) een dermate afmattend effect hebben dat ik zelfs de energie niet heb om op enige manier in verweer te gaan. Ik werk..probeer met mijn inkomen de rekeningen te dekken en op een of andere manier om te gaan met alle wispelturigheden.
Deze blog is dus een echte (b)LOG.. een verhaal een historiek van zaken die gebeuren.. er zijn al honderden zaken gepasseerd die voor de meesten een breekpunt zouden zijn, of op zijn minst niet door de beugel zouden kunnen. Vanaf vandaag ga ik proberen het weg te schrijven. Dit is geen pleziertje en daarom verwacht ik niet direct dat veel mensen iets zullen hebben aan deze verhaaltjes. Een tijdje geleden hebben we via de werkgever een psychologische analyse ondergaan. Deze was zeer accuraat en tijdens een opvolgend gesprek heb ik een klein tipje van de sluier opgelicht van het persoonlijk probleem waarmee ik te kampen had. Bij het lezen over depressies merkte ik dat bij mij alle symptomen voldaan waren om te spreken over depressie, maar volgens de persoon met wie ik het gesprek had kan ik geen depressies hebben omdat ik een dermate flexibele en weerbare persoonlijkheid heb, dat ik altijd op mijn pootjes terecht zal komen. Geen depressie dus.. maar een fijn gevoel kun je het ook niet noemen. Wat het ook mogen wezen.. ik ga hier in de toekomst nog wat van me wegschrijven... noem het maar mijn persoonlijke manier om om te gaan met mijn dagdagelijks "leed"
