omdat je met kerstmis een feestmaal krijgt in het centrum, heb ik me als katholiek voorgedaan. We kregen boterkoeken en chocolademelk het was het echt wel waard. Op dit moment, moest ik heel erg denken aan Lìdia, die zich waarschijnlijk nu in een of andere container bevond, dit maakte mij een beetje verdrietig. Al goed dat de Islamieten alcohol te pakken kregen, ik houd van alcohol, het geeft me een heel vrij en aangenaam gevoel. Ik sluit mijn dag af met mijn gedachten bij Lìdia die nu lekker aan het wiegen is in een container onderweg naar Engeland, ik mis haar zo erg.
Wat was het weer een rare dag vandaag, Vandaag is Martina bevallen van haar kind, het kind dat ze helemaal niet wilde van die ene Albanees die haar verkrachtte. Ze stelde een heel plan op om het kind te vermoorden, eigenlijk wilde ik er niets me te maken hebben maar natuurlijk wilde ze weer dat ik haar hielp. Dus uiteindelijk besloot ik haar niet aan haar lot over te laten en haar wel te helpen, maar het kind vermoorden DOE IK NIET! Ik ben gebleven tijdens de bevalling maar toen het moment daar was, ben ik toch maar weg gegaan. Hoe het verder is gegaan is me onduidelijk, maar eigenlijk wil ik het ook niet weten. Bipul
Lìdia is een fantastisch meisje, begrijp me niet verkeerd. Maar haar leeftijd begint een grote rol te spelen in onze relatie, het begint meer en meer op te vallen. Dromen en plannen maken is iets dat ik al een lange tijd geleden heb opgegeven, het zorgt enkel maar voor valse hoop. Maar Lìdia is nog jong en anders... Ze is serieuze plannen aan het maken om naar Engeland te gaan en wilt dat ik mee kom met haar. Ik heb geen idee wat ik wil. Ik weet niet eens of ik bereid ben zoveel risico's te nemen. Ik heb haar geprobeerd te overhalen... Om hier te blijven. Maar ze is zo jong en vol hoop, ik vrees dat ik haar ga moeten laten gaan.
Waarom zou ze mij zelfs meevragen? Ik begrijp het gewoon niet. Ze zou een veel betere toekomst hebben zonder mij, dat garandeer ik je. Ach ja, ik ga haar haar ding laten doen. Ik hoop gewoon dat ik me niet teveel zorgen ga moeten maken om haar.
Deze foto van Lìdia heb ik onverwacht genomen, ze ziet er zo triest uit. Momentopnames zijn mijn favoriet, het toont een ruwe waarheid. Ook al zegt de foto zelf niet zoveel, voor mij zit er veel meer achter dan enkel een triest meisje.
Vandaag leek weer één van de eindeloze saaie dagen te worden, maar ik werd aangenaam verrast.
Ik heb een meisje ontmoet, haar naam is Lìdia. Ze is in haar eentje vertrokken uit haar moederland en zo is ze ook hier aangekomen... Alleen. Vroeger praatte ik altijd met de nieuwe asielzoekers die aankwamen, ik ben daar mee gestopt. De verhalen worden minder en minder geloofwaardig, het is precies een wedstrijd over wie het meest dramatische verhaal kan vertellen.
Maar... Bij dit meisje had ik echt een ander gevoel. Ze zag eruit alsof ze me veel meer te vertellen had dan enkel een triest verhaal. Veel hebben we nog niet gepraat, andere vormen van communicatie wel. Ik weet niet eens of ik dat wel mag posten, zo op het internet. Ze is namelijk minderjarig. Ik had haar vader kunnen zijn. Maar toch koos ze voor mij, en dat geeft me een gevoel dat ik al lang niet meer gehad heb. Iedereen begint zich wel eens eenzaam te voelen, zeker na zo'n lange tijd geen fysiek contact te hebben gehad. Ach ja, misschien heeft ons verhaal een vervolg... Misschien ook niet.
Ben wat druk bezig de laatste tijd, hier is nog een foto die ik heb gemaakt vanochtend. De omgeving fotograferen begint saai te worden, misschien wilt Lìdia wel eens poseren voor me...
