17-02-2024 om 15:42 geschreven door Hope for the Horn  

Abiy Ahmed wordt geconfronteerd met een verdeeld Ethiopië

Aanzienlijke misrekeningen van de regering van premier Abiy Ahmed hebben het eens zo hoopvolle Ethiopië naar een zorgwekkende instabiliteit geduwd, zegt voormalig diplomaat Mohamed Hassan.

12 februari 2024 door Pavan Kulkarni

De misrekening van premier Abiy Ahmed (foto) dat hij de macht veilig kan stellen door zijn politieke rivalen tegen elkaar op te zetten in een destructief conflict, heeft een averechts effect gehad.

Ethiopië dreigt steeds instabieler te worden omdat de roekeloze gok van de regerende partij om de macht te consolideren door vermeende rivalen met elkaar te laten botsen, de etnische breuklijnen heeft doen oplaaien, waarschuwt historicus en voormalig diplomaat Mohamed Hassan.

De regering van premier Abiy Ahmed heeft de controle verloren over grote delen van het land, waaronder 18 van de 21 zones in de grootste regionale deelstaat Oromia, waar de nationale hoofdstad Addis Abeba ligt, vertelde Hassan aan Peoples Dispatch.

Het Oromo-bevrijdingsleger (OLA), dat beweert te strijden voor het zelfbeschikkingsrecht van de grootste etnische groep, de Oromo, heeft de overheidsadministratie aangevallen en ontmanteld in deze zones, waar ontvoeringen voor losgeld aan de orde van de dag zijn.

Ondanks meerdere drone-aanvallen en verschillende gevechten die tot in de laatste week van januari duurden, is het de Ethiopische Nationale Defensiemacht (Ethiopian National Defense Force - ENDF) niet gelukt om de regio veilig te stellen. De OLA was in staat om een op 28 januari afgekondigde transportstaking af te dwingen, vooral in het westen van Oromia, waarbij gewapende militanten voertuigen in brand staken die de blokkade trotseerden.

“Als Oromia onbestuurbaar blijft, zal het centrum instorten omdat Addis Abeba dan afgesneden kan worden van andere regionale staten,” zei Hassan.

Ten noorden van Oromia, in de op één na dichtstbevolkte deelstaat Amhara, woedt sinds medio vorig jaar een gewapend conflict tussen de ENDF en een etnische Amhara-militie die bekend staat als het FANO, waarbij honderden doden vallen, onder andere door drone-aanvallen van de regering.

Eerder deze maand, op 2 februari, verlengde het Huis van Volksvertegenwoordigers van het parlement de noodtoestand in Amhara met vier maanden. De noodtoestand, die de regering de bevoegdheid geeft om verplaatsingen te beperken, uitgaansverboden op te leggen en openbare bijeenkomsten te verbieden, werd oorspronkelijk in augustus 2023 voor zes maanden afgekondigd. De regering heeft de FANO-militanten sindsdien naar verluidt uit de steden verdreven, maar ze zijn doorgegaan met hun opstand vanuit steden en dorpen in de regio. 

Na een hevige strijd in de stad Merawi met FANO-militanten in de ochtend van 29 januari, zou het ENDF, geholpen door de lokale politie en een geallieerde militie, van deur tot deur zijn gegaan en ongeveer 100 inwoners hebben gedood, volgens ooggetuigen die met The Guardian spraken. Naar verluidt behoren deze moorden tot de dodelijkste incidenten in deze oorlog tussen het ENDF en het FANO.

Grote delen van Amhara staan onder controle van het FANO en het ENDF verliest terrein, zei Hassan, en hij voegde eraan toe dat het de misrekening van de federale regering is die deze staat in een burgeroorlog heeft gestort, slechts enkele maanden nadat een andere, bloediger burgeroorlog in de noordelijke deelstaat Tigray eindigde.

Het FANO had samen met het ENDF gevochten om de federale regering te verdedigen tegen het Tigray People's Liberation Front (TPLF), dat een legerbasis in Tigray aanviel en een burgeroorlog begon in november 2020, tweeënhalf jaar na het einde van de door de VS gesteunde heerschappij over het land.

Het TPLF, dat Ethiopië 27 jaar lang had geregeerd met een verbod op oppositiepartijen en vrije pers, werd in 2018 uit de federale macht verdreven als gevolg van massaprotesten, vooral in Oromia en Amhara. Terwijl Abiy het premierschap van de federale regering op zich nam, werd het TPLF gereduceerd tot een regionale partij, die alleen in de meest noordelijke grensstaat Tigray aan de macht was.

Ondanks het feit dat ze een etnische minderheid van slechts ongeveer 6% van de bevolking vormen, waren de Tigrayanen onevenredig vertegenwoordigd in het Ethiopische leger.

“Ongeveer 80% van de generaals, 60% van de kolonels en luitenant-kolonels, en ongeveer 50% van de strijdkrachten... waren afkomstig van Tigray, volgens een parlementaire toespraak van Abiy,” zei Hassan. Per slot van rekening “was het het TPLF die het Ethiopische leger had opgericht,” en het in oorlogen met buurlanden Eritrea en Somalië had geleid.

Ervan overtuigd dat het de macht met geweld kon heroveren, trok het TPLF zich “strategisch terug” in de Tigray provincie, waar ze de volgende twee jaar een gewapende macht organiseerden om een offensief te beginnen om Addis Abeba in te nemen. “En ze hadden helemaal gelijk in hun inschatting” dat er nauwelijks nog goed georganiseerde legercontingenten over waren om hun opmars naar de nationale hoofdstad aan te vechten, voegde Hassan eraan toe.

Van de ene burgeroorlog naar de andere

De best bewapende en georganiseerde troepen in het ENDF waren op dat moment het Noordelijk Commando, dat in Mekele gevestigd was, de hoofdstad van de deelstaat Tigray onder het bewind van het TPLF. Ongeveer 10.000 van de 32.000 soldaten in het Noordelijk Commando, die van Tigrayaanse afkomst waren, wisselden van kant toen het TPLF de basis omsingelde en een aanval lanceerde op 3 en 4 november 2020, voegde Hassan eraan toe. Duizenden van de resterende 22.000 soldaten werden gedood of gevangen genomen. Ongeveer 8.000 van hen, velen gewond, slaagden erin om over de noordelijke grens naar Eritrea te ontsnappen, waar ze werden gevoed en opgevangen door Eritrese troepen.

Het TPLF liet het conflict over de grens escaleren door raketten af te vuren op de Eritrese hoofdstad Asmara. Abiy Ahmed, Nobelprijswinnaar voor het vredesakkoord dat hij in 2018 met Eritrea had gesloten, vroeg kort nadat hij premier was geworden zijn noordelijke buur om hulp bij het verslaan van het TPLF.

“Het TPLF dacht dat het op beide fronten kon vechten, omdat er sowieso niet veel van het Ethiopische nationale leger over was nadat ze het Noordelijke Commando hadden overgenomen. Maar ze hadden de kracht en vastberadenheid van het Eritrese leger onderschat. De komst van Eritrese troepen keerde de oorlog resoluut tegen het TPLF,” legde Hassan uit.

“De andere belangrijke bondgenoot van de regering in deze oorlog waren de FANO-milities van Amhara,” voegde hij eraan toe. De Amhara's, die etnisch gezuiverd waren uit de regio's Wolkait, Tsegede en Humera die door het TPLF bij de machtsovername in 1991 bij West-Tigray gevoegd waren, hadden al een vijandige relatie met het TPLF.

Toen het TPLF vanuit Tigray zuidwaarts marcheerde naar de staat Amhara en onderweg wreedheden beging, waaronder massamoorden en verkrachtingen, waren steeds meer mensen bereid om te vechten. “Om een verenigd front tegen het TPLF te vormen, gaf Abiy's regering steun aan de FANO-milities. Ze kregen gevechtstraining van Eritrese instructeurs. Zij waren cruciaal voor de nederlaag van het TPLF,” merkte Hassan op.

Toen eind 2022 meer dan 80% van de troepen gedood of gevangen genomen was en de rest omsingeld, “kwamen de Amerikanen, die het TPLF in deze oorlog steunden, met een vliegtuig en vlogen de leiders naar Zuid-Afrika. Abiy werd effectief door de VS naar Zuid-Afrika ontboden voor onderhandelingen.”

Het resultaat van deze onderhandelingen was het akkoord van Pretoria dat begin november 2022 werd ondertekend. Hiermee kwam een einde aan de burgeroorlog, nadat deze in de twee jaar van gevechten honderdduizenden levens had geëist.

Het akkoord, dat het TPLF de leiding over Tigray liet houden, veroorzaakte echter veel onrust in Amhara, vooral omdat het geen duidelijkheid verschafte over de status van Wolkait, Tsegede en Humera, die de FANO tijdens de oorlog had teruggewonnen van de TPLF.

Een andere bron van onenigheid in Amhara was dat de ontwapening van het TPLF, die volgens de overeenkomst vereist was, niet voltooid was. In plaats daarvan keerde de regering van Abiy zich tegen het FANO en probeerde hen te ontwapenen, wat werd gezien als een poging om de veiligheid van Amhara te ondermijnen en Amhara niet in staat te stellen om de betwiste regio's Wolkait, Tsegede en Humera te behouden.

De wijdverspreide perceptie in Amhara dat Abiy Ahmed hand in hand werkt met etnisch-nationalistische Oromo's, die naar verluidt hebben verklaard van plan te zijn om andere etnische groepen ondergeschikt te maken en het land te domineren, heeft er ook voor gezorgd dat Amahara bevolking bang is voor agressie vanuit het zuiden.

In gebieden in West-Oromia die door het OLA worden gecontroleerd, zijn de etnische Amharas die zich in de nasleep van de droogte in Amhara in de jaren '70 in de regio hebben gevestigd, het slachtoffer geworden van verschillende gerapporteerde bloedbaden die de afgelopen jaren straffeloos zijn uitgevoerd. De meeste daarvan worden toegeschreven aan het OLA, dat de beschuldigingen echter ontkent en de veiligheidstroepen ervan beschuldigt deze wreedheden te hebben begaan met de hulp van overgegeven OLA-strijders om botsingen met Amhara-milities uit te lokken. Het FANO is er ook van beschuldigd het westen van Oromia binnen te trekken en etnische Oromo burgers te doden, dorpen in brand te steken, enz.     

“Abiy bedacht een slimme acrobatie. Maar het was roekeloos.”

“Dit is wat Abiy wil. Hij wil al zijn potentiële rivalen in een confrontatie met elkaar lokken,” beweert Hassan. Abiy ondertekende een overeenkomst die het TPLF toestond aan de macht te blijven, en liet hen vervolgens, in strijd met de overeenkomst, gewapend blijven, in de hoop het TPLF in een oorlog met Eritrea enerzijds en de FANO-milities anderzijds te betrekken, beschuldigde Hassan. De premier, zei hij, heeft ook het OLA en het FANO geprovoceerd om met elkaar te vechten.

“Abiy dacht dat het een slimme acrobatie was zijn rivalen elkaar te laten vernietigen, zodat hij alle macht kon naar zich toe kon trekken. Maar het was dwaas en roekeloos. Het was een misrekening. De federale regering heeft nu de controle over het grootste deel van het land verloren en Ethiopië in een etnische strijd gestort,” zegt Mohamed Hassan.

Het TPLF had Ethiopië begin jaren '90 al opgedeeld in een losse federatie van etnisch verdeelde staten. Nadat het TPLF uit de federale macht was gezet, won Abiy wijdverspreide steun door een inclusief Ethiopisch nationalisme voor te staan dat de etnische breuklijnen overstijgt.

Het bleef echter bij retoriek, aldus Hassan. Er werden geen overeenkomstige veranderingen aangebracht in de aard van de huidige Ethiopische staat, waarvan de etnische fundamenten, die door het TPLF in de grondwet waren vastgelegd, ongemoeid werden gelaten. Zelfs Abiy's regerende Prosperity Party, zei Hassan, is slechts een herschikking van het Ethiopian People's Revolutionary Democratic Front (EPRDF).

“Het TPLF had een coalitie nodig om te regeren, dus creëerden ze het EPRDF. Het omvatte de Oromo democratische organisatie [Oromo Democratische Partij] en de Amhara democratische organisatie [Amhara Democratische Partij],” als de veronderstelde vertegenwoordigers van de twee grootste etniciteiten, legde hij uit.

“Maar ze vertegenwoordigden niemand. Ze waren de corrupte elite van de twee dichtstbevolkte staten. Hun rol in de coalitie was om niets te doen en niets te zeggen, alleen maar om de heerschappij van het TPLF te legitimeren. Toen ze geconfronteerd werden met massaprotesten, lieten ze het TPLF van het roer vallen en nam de democratische Oromo-organisatie het over. Maar het voertuig waarin Abiy rijdt, is nog steeds het EPRDF. Het kreeg alleen een nieuw likje verf en werd de ‘Welvaartspartij’ genoemd.”  

Omdat Abiy niet bereid was om een radicale verandering in de aard van de Ethiopische politiek te riskeren, viel hij uiteindelijk terug op de vertrouwde “verdeel-en-heers” politiek om zijn greep op de macht veilig te stellen, vooral in de etnisch beladen nasleep van de oorlog die het TPLF met steun van de VS had gevoerd.

“Maar zijn berekening over hoe te verdelen om te heersen liep verkeerd. Het werkte averechts. Nu heeft Abiy een aaneenschakeling van vulkanen veroorzaakt die de ene na de andere beginnen uitbarsten,” zei Mohamed Hassan, die vreest dat gewapende conflicten op etnische lijnen zich kunnen verspreiden om Ethiopië te “balkaniseren” en de staat te desintegreren.

Angst en twijfel hebben het vertrouwen en de hoop vervangen die de burgermaatschappij uitstraalde in de politieke en sociale ruimte die door de hervormingen in de eerste maanden van Abiy's premierschap was ontstaan.

Toen het TPLF de oorlog tegen zijn regering begon, kwam deze burgermaatschappij in opstand, niet alleen in Addis Abeba, maar ook in verschillende steden in Noord-Amerika en Europa, om te protesteren tegen wat werd gezien als een westerse proxy-oorlog tegen het vooruitzicht van vrede en eenheid in de Hoorn van Afrika. “Nu houdt de Ethiopische diaspora over de hele wereld bijeenkomsten om te bespreken hoe Ethiopië gered kan worden. 'Red Ethiopië' is een thema geworden,” zei Hassan.

20 miljoen mensen, een zesde van de bevolking van het land, hebben voedselhulp nodig. De ombudsman van Ethiopië onthulde op 31 januari dat er de afgelopen zes maanden 351 mensen van honger zijn omgekomen in de regio Tigray, die nog moet herstellen van de nasleep van de oorlog. Nog eens 44 mensen zijn van honger omgekomen in Amhara, waar het ENDF en het FANO aan het vechten zijn. Er kunnen ook meer doden gevallen zijn in andere staten die niet onderzocht zijn, aldus de ombudsman.  

“Er sterven geen mensen van de honger in Ethiopië,” vertelde premier Abiy vorige week aan het parlement, om er echter aan toe te voegen dat er wel mensen “gestorven” kunnen zijn aan ziektes die verband houden met ondervoeding. Ondertussen bouwt Ahmed Abiy een paleis van 15 miljard USD terwijl de Ethiopische staat aan de rand van de afgrond balanceert.

 https://peoplesdispatch.org/2024/02/12/abiy-ahmed-faces-a-divided-ethiopia-and-growing-pressure/?fbclid=IwAR2RXPtx3CYar3-D4LFMD5GS76fWHafC15Cbk7T-gwmUN0J8AClILXbd5p0

16-02-2024 om 17:44 geschreven door Hope for the Horn  

De visie van Egypte over de situatie in de Hoorn van Afrika

"Ethiopië aan de rand van de afgrond: Waarom het zichzelf van de ondergang moet redden" 

Abdiwahab Sheikh Abdisamad voor Egypt – Daily News, 28 januari 2024

Ethiopië is een land in de Hoorn van Afrika dat op elk moment in de geschiedenis te maken had met meerdere crises. Door verschillende interne en externe conflicten verkeert het land nu in groot gevaar om uiteen te vallen. Het lijdt onder een wrede burgeroorlog met het Tigray People's Liberation Front (TPLF), een gewapende groepering die de noordelijke regio Tigray controleert, waar mensen elke dag sterven van de honger.

Het is ook betrokken bij een grensconflict met Soedan, en een nieuwe vijandige houding ten overstaan van zijn noordelijke buur Eritrea (dat Ethiopië nochtans steunde tijdens de burgeroorlog tegen het TPLF van 2018 tot 2021) en spanningen aanwakkert met Egypte over de controle van de Nijl. Bovendien wordt Ethiopië geteisterd door een vicieuze cirkel van etnisch geweld die meer dan 70% van het land treft en chaos en wanhoop veroorzaakt. Alsof deze problemen nog niet genoeg zijn, heeft Ethiopië ook nog eens de soevereiniteit van Somalië en het handvest van de Afrikaanse Unie geschonden door te beloven de afgescheiden regio "Somaliland" (die internationaal als een deel van Somalië wordt beschouwd) te erkennen in ruil voor een stuk zee van 20 km dat het land als het zijne opeist, door middel van onderhandelingen of met geweld.

Ethiopië is in 2024 net als een man die geen rugzak kan dragen, maar absoluut een hele berg op zijn rug te dragen. Het moet zichzelf redden voordat het te laat is.

De geschiedenis is geen lineair verloop van de tijd en is ook niet vandaag begonnen. In het recente verleden heeft Ethiopië onder leiding van premier Abiy Ahmed veel veranderingen doorgemaakt. Aanvankelijk werd hij gezien als een hervormer, maar geleidelijk aan verloor hij zijn goodwill in de Hoorn van Afrika.

Volgens de voormalige ambassadeur van Ethiopië in Washington en Peking (begin de jaren ’90) Professor Mohammed Hassan, onderging Ethiopië een machtswisseling toen het militaire regime van kolonel Mengistu werd verslagen en de Ethiopische bevolking een nieuw politiek, sociaal en economisch programma verwachtte van de rebellencoalitie die de macht overnam - het Ethiopisch Democratisch Volksrevolutionair Front (EPRDF), dat werd gedomineerd door een kleine factie, het Volksbevrijdingsfront van Tigray (TPLF). Het TPLF, een goed georganiseerde en gewapende groep, weigerde echter om deel te nemen aan een lange overgangsregering.

In plaats daarvan legden ze hun beperkte agenda aan anderen op, wat resulteerde in een minderheidsregering die 27 jaar duurde tot 2018 en een bron van regionale instabiliteit werd. Het TPLF voerde een bittere aanvalsoorlog tegen Eritrea, greep zwaar in in Somalië, wat langdurige verdeeldheid en geweld veroorzaakte, en viel uiteindelijk in 2006 Mogadishu binnen, waarbij duizenden Somaliërs omkwamen. Ondanks de hoop op een nieuwe start tijdens de volksopstand tussen 2016 en 2018, die Abiy Ahmed aan de macht bracht, bleef Ethiopië kampen met instabiliteit door de destructieve acties van deze minderheidsgroep.

Ethiopië na de oorlog: hoe de fouten van Abiy Ahmed meer conflicten aanwakkerden

Ethiopië is een land in de Hoorn van Afrika dat geteisterd wordt door verschillende interne en externe conflicten. Het heeft onlangs een burgeroorlog achter de rug met het Tigray People's Liberation Front (TPLF), een gewapende groepering die de noordelijke regio Tigray beheerste, waar dagelijks mensen sterven van de honger. Bij de oorlog waren ook Soedan, Eritrea en Egypte betrokken, die belangen en geschillen hadden met Ethiopië. De oorlog eindigde met een staakt-het-vuren en ontwapeningsovereenkomst tussen de Ethiopische regering en het TPLF op 2 november 2022, en de oprichting van een regionaal interim-bestuur in Tigray op 23 maart 2023. De vrede duurde echter niet lang, want Ethiopië kreeg te maken met meer instabiliteit en geweld door de fouten van premier Abiy Ahmed, die in 2018 aan de macht kwam als hervormer maar al snel zijn geloofwaardigheid en legitimiteit verloor.

Volgens professor Mohammed Hassan, voormalig ambassadeur van Ethiopië begin de jaren ‘90, was het TPLF een minderheidsgroep die Ethiopië tot 2018, dus gedurende 27 jaar lang regeerde en een bron van regionale instabiliteit werd. Ze voerden een aanvalsoorlog tegen Eritrea, intervenieerden op grote schaal in Somalië, wat langdurige verdeeldheid en geweld veroorzaakte, en legden hun bekrompen agenda op aan andere etnische groepen in Ethiopië. Nadat het TPLF de macht verloor in 2018 in Addis, trokken ze zich terug in hun etnische bolwerk in Tigray en organiseerden ze de bevolking om de controle over de regering in Addis terug te nemen. Ze geloofden dat ze militair de overhand hadden, omdat ze het leger domineerden. Hun strategie bestond uit het belegeren van regeringstroepen, hen overhalen om zich bij hun zaak aan te sluiten en een gelijktijdige aanval lanceren op de hoofdstad Addis Abeba. Ze misrekenden zich echter over de situatie. De Ethiopische regering, geleid door Abiy Ahmed, had een sterker bondgenootschap met andere Ethiopische oppositiegroepen. Bovendien daagde het TPLF Eritrea uit en viel het Eritrea aan. Hetgeen een grote fout bleek te zijn, want Eritrea reageerde snel en resoluut, wat leidde tot de decimering van een groot deel van hun leger in 2022 en 2023.

De oorlog veranderde Abiy Ahmed, die de ene fout na de andere maakte, wat leidde tot de regionalisering van conflicten die werden aangewakkerd door etnische spanningen in Ethiopië. Zijn eerste fout was zijn zwakke poging om de macht te behouden en overal in te grijpen, wat resulteerde in de opsplitsing van zijn eigen etnische Oromo-groep en de opkomst van het Oromo-bevrijdingsfront, dat nu 18 van de 21 provincies in de regio Oromia controleert. Zijn tweede fout was zijn omgang met het Amhara volk, dat lange tijd onderdrukt werd door het TPLF en een eerlijke en rechtvaardige vertegenwoordiging eiste. Na de overeenkomst om de oorlog te beëindigen, keerde Abiy zich tegen de vele gewapende groepen van de Amhara en beschouwde hen als een bedreiging, wat leidde tot een opstand waaruit de Amhara FANO militie ontstond, die nu het grootste deel van de Amhara regio controleert en op slechts 180 kilometer van de hoofdstad Addis Abeba ligt. De acties van Abiy hebben geleid tot interne instabiliteit in het land, waarbij meer dan 70% van de Ethiopische bevolking in de Oromo-, Tigray- en Amhara-regio's nu buiten Abiy's controle is.

Bovendien is Abiy's wens om illegaal een marinebasis in Lughaya aan de Rode Zee te verwerven, dat door de separatisten van het zogenaamde “Somaliland” op Somalisch grondgebied wordt bezet. Hetgeen onaanvaardbaar is voor het Somalische volk. Het heeft het wijdverspreide verdeelde Somalische nationalisme aangewakkerd. Er zijn 32 actieve gewapende afscheidingsbewegingen in Afrika en 4 daarvan zijn actief in Ethiopië. Als Abiy niet bereid is om 5 Ethiopische regio’s te verenigen, waarom denkt hij dan dat Somalië verder verdeeld kan worden? Ik zeg verdeeld omdat een derde van Ethiopië al Somalisch is. Dat deel van Somalië werd door het koloniale Groot-Brittannië weggegeven aan het Keizerrijk Ethiopië. De twee landen vochten er in 1977 een oorlog om uit, die nog vers in het geheugen ligt van veel Somaliërs die het gevoel hebben dat het een onrechtvaardige misdaad tegen het Somalische volk en de staat was.

De Ethiopische alliantie met Somaliland: een wanhopige zet die de regio boos maakt

Ethiopië is een land in de Hoorn van Afrika dat betrokken is geweest bij verschillende interne en externe conflicten. Onlangs heeft het land een controversiële stap gezet door te beloven de afgescheiden regio "Somaliland" (die internationaal beschouwd wordt als een deel van Somalië) te erkennen in ruil voor een stuk zee van 20 km dat het land als het zijne opeist, door middel van onderhandelingen of met geweld. Deze stap schendt de soevereiniteit van Somalië en het handvest van de Afrikaanse Unie en maakt de regio, die de territoriale integriteit van Somalië steunt, woedend.

Somaliland is een afscheidingsbeweging die aanspraak maakt op de grenzen van het Britse protectoraat in Noord-Somalië, maar het is geen feitelijke staat die door enig land ter wereld wordt erkend, laat staan door regionale blokken zoals de IGAD, de Oost-Afrikaanse Gemeenschap of multilaterale organen zoals de Afrikaanse Unie of de Verenigde Naties. Deze entiteit ontbeert legitimiteit in de regio waarover het de soevereiniteit claimt, en de huidige leider Musa Bihi Abdi, een voormalige gevechtspiloot in de Somalische luchtmacht, regeert met ijzeren vuist sinds zijn ambtstermijn in november 2022 afliep. Hij is een voormalige rebellenleider in de Somalische burgeroorlog, die ooit zei: "Als ik kan doden, zal ik geen wroeging of vergevensgezindheid tonen". Hij heeft meer dan 40% van het land verloren aan strijders in de regio's Sool, Sanaag en Cayn (SSC), die zich verzetten tegen zijn separatistische overheersing na acht maanden van voortdurende beschietingen en bombardementen op Las Anod, de grootste stad in de regio Sool, waarbij duizenden doden vielen en nog eens 200.000 mensen hun huizen moesten verlaten. Hij heeft ook alle protesten onderdrukt die zijn afnemende heerschappij in het driestedenbestuur van Somaliland zelf, dat wil zeggen Hargeisa, Burao en Berbera, betwisten, door met scherp te schieten om de mensenmassa's uiteen te drijven. Wat er weer toe heeft geleid dat veel andersdenkende groepen de wapens hebben opgenomen tegen zijn bestuur in de bergachtige delen van Somaliland. Op het verafgelegen platteland regeert Musa vanuit zijn zetel in Hargeisa bij volmacht met traditionele leiders die hij heeft omgekocht en lokale milities die regelmatig naar de kant van de unionisten overstappen wanneer hun betalingen worden vertraagd of stopgezet. Het is dit wanhopige leiderschap van Musa Bihi dat premier Abiy Ahmed een al even wanhopige partner heeft gevonden om de aandacht af te leiden van hun interne problemen en tekortkomingen.

Hoe zal de regio reageren op de schending van de Somalische soevereiniteit door Ethiopië?

Djibouti, dat een aanzienlijke Somalische bevolking heeft en waarvan Ethiopië de haven gebruikt voor al zijn handel, heeft zijn steun voor de territoriale integriteit van Somalië herhaald, hoewel het Djiboutische leiderschap niet het meest transparante is en de afscheidingsbeweging in Hargeisa via een diplomatieke dekmantel aanmoedigt. Hun reden tot bezorgdheid was misschien de nabijheid van de Ethiopische marinebasis, die voor de kust van Somaliland zal worden verworven en op aanvalsafstand van Djibouti ligt. Eritrea, dat een eeuwenlange relatie met Somalië heeft en voortdurend Somalische soldaten traint in hun strijd tegen het terrorisme terwijl het land worstelt om weer voet aan de grond te krijgen op het wereldtoneel, is altijd voorstander van een sterker en energiek Somalië. Dit is komt door een veelheid aan factoren. Eritrea voerde van 1961 tot 1991 een lange en bloedige onafhankelijkheidsoorlog tegen Ethiopië, waarbij het werd ingelijfd. Somalië verleende aanzienlijke steun aan Eritrea tijdens de onafhankelijkheidsoorlog tegen Ethiopië. Onder president Mohamed Siad Barre speelde Somalië een sleutelrol door militaire hulp te bieden, Eritrese strijders te trainen en financiële steun te verlenen aan de Eritrese bevrijdingsbeweging - het Eritrese Volksbevrijdingsfront (EPLF). Deze steun was gericht op het bevorderen van de zelfbeschikking van Eritrea, die Eritrea na tientallen jaren van strijd tegen immense krachten op moedige wijze bereikte. Het is om deze reden dat de staat Eritrea Somalië blijft beschermen, en zelfs zover ging om uit protest uit het regionale orgaan IGAD (Inter-Governmental Authority on Development) te stappen toen Ethiopië (een lidstaat) in 2006 Somalië (een andere lidstaat) binnenviel.

Ethiopië daagt de soevereiniteit van Somalië uit.
Waarom Egypte achter Somalië staat

Ethiopië is een land in de Hoorn van Afrika dat betrokken is geweest bij verschillende interne en externe conflicten. Het heeft onlangs een controversiële stap gezet door te beloven om de afgescheiden regio "Somaliland" (die internationaal beschouwd wordt als een deel van Somalië) te erkennen in ruil voor een stuk zee van 20 km dat het als het zijne opeist, hetzij via onderhandelingen of met geweld. Deze stap schendt de soevereiniteit van Somalië en het handvest van de Afrikaanse Unie en maakt de regio, die de territoriale integriteit van Somalië steunt, woedend.

Een van de grootste voorstanders van Somalië is Egypte, dat zijn steun aan Somalië heeft herhaald en heeft gewaarschuwd voor elke bedreiging van de vrede en stabiliteit. Egypte zei dat het gedwongen zou worden om aan de kant van Somalië, een mede-lidstaat van de Arabische Liga, in te grijpen als de stap van Ethiopië in een conflict zou escaleren. Dit is niet de eerste keer dat Egypte op die manier zijn steun voor Somalië heeft getoond. Egypte streeft ook naar een onderhandelde oplossing voor Ethiopië ‘s gigantische afdamming van de Blauwe Nijl, die van invloed is op het dagelijks leven in Egypte, dat voor zijn bestaan afhankelijk is van de Nijl.

Somalië en Egypte hebben door de eeuwen heen een hartelijke relatie onderhouden, Zoals de aanwezigheid van Somalische geleerden die studeren aan de beroemde Egyptische Al-Azhar Universiteit, een centrum van islamitische academische uitmuntendheid uit de Middeleeuwen, aantoont. Gedurende de hele 20e eeuw werden de betrekkingen tussen Somalië en Egypte gekenmerkt door relaties en samenwerking in regionale en internationale kwesties. Belangrijke factoren waren de koloniale periode, de onafhankelijkheid na de Tweede Wereldoorlog, het Pan-Arabisme en de Afro-Arabische samenwerking, het conflict tussen Somalië en Ethiopië en de dynamiek van de Koude Oorlog. Somalië was verdeeld in Brits Somaliland, Italiaans Somaliland en Frans Somaliland (Djibouti), terwijl Egypte ook onder Britse invloed stond. De banden werden sterker toen Somalië in 1974 lid werd van de in Caïro gevestigde Arabische Liga. Egypte steunde de aanspraak van Somalië op de Ogaden-regio in Ethiopië, die werd bewoond door etnische Somaliërs, en verleende militaire en diplomatieke bijstand aan Somalië tijdens de Ogaden-oorlog van 1977-1978. Egypte bemiddelde ook tussen Somalië en Ethiopië in de nasleep van de oorlog en hielp Somalië zijn betrekkingen met de Arabische Liga te herstellen, die gespannen waren door de alliantie van Somalië met de Sovjet-Unie. De diplomatieke banden tussen de twee landen bleven bestaan, maar het engagement varieerde, waarbij Egypte een sleutelrol speelde in regionale diplomatieke initiatieven.

De jaren 70 en 80 waren het hoogtepunt van de Somalisch-Egyptische samenwerking, toen Egypte de Camp David Akkoorden met Israël tekende, alle landen van de Arabische Liga de banden verbraken en Egypte terecht wezen, maar Somalië was het enige land dat de banden met Egypte niet verbrak. Deze sterke band verklaart waarschijnlijk waarom de Somalische president Mohamed Siad Barre de hoogste civiele onderscheiding in Egypte kreeg van de toenmalige Egyptische president Mohamed Anwar El-Sadat, terwijl zijn tegenhanger Mohamed Hosni Mubarak wederkerig de hoogste ereprijs van Somalië kreeg.

Hoewel de Somalische burgeroorlog in de jaren '90 leidde tot de uitdagingen voor Egypte om zich in te laten met een politiek gefragmenteerd Somalië, probeerde Egypte verschillende vredesinitiatieven en verzoeningspogingen te steunen, maar het ondervond moeilijkheden bij het omgaan met het gefragmenteerde Somalische politieke landschap. Gezien de machtspositie van Egypte op het Afrikaanse continent en in de Arabische wereld, zou het interessant zijn om te zien hoe het land zich opstelt tegenover een komende schending van de soevereiniteit van Somalië.

Abdiwahab Sheikh Abdisamad  is een onderzoeker die werkt als oprichter en uitvoerend directeur bij het Afro-Azië Instituut voor Strategische Studies.

https://www.dailynewsegypt.com/2024/01/28/opinion-ethiopia-on-the-brink-why-it-needs-to-save-itself-from-collapse/?fbclid=IwAR124s724GGtH-jvY1_Xpq0Fi8bqLvlKy9KEavvU37tP2ViLsG0iHo60wr0

Bijlagen:
Kaart Hoorn.jpg (36.6 KB)   

Protesten in afgescheiden Somaliland vragen om hereniging met Somalië

Zelfs nu de VS en het VK het afscheidingsbewind in Somaliland, waarvan de soevereiniteit internationaal niet wordt erkend, steeds meer legitimeren, dreigt een unionistische beweging die streeft naar een verenigd Somalië de zelfverklaarde republiek te ontrafelen.

17 januari 2023 door Pavan Kulkarni

In de regio Sool in Somaliland, de afgescheiden regio van Noord-Somalië, wordt geprotesteerd tegen de afscheidingsregering. Unionistische demonstranten roepen op tot hereniging met Somalië en Somalische activisten en waarnemers menen dat de protesten zich binnenkort over heel Somaliland zouden kunnen verspreiden, waarbij de legitimiteit van de niet-erkende aanspraak op soevereiniteit, die de VS en het VK met recente toenaderingen hebben willen versterken, in twijfel wordt getrokken.

Op zondag 15 januari werden protesten gemeld vanuit de stad Taleex, waar de driekleurige vlaggen van Somaliland werden verwijderd en vervangen door de blauwe vlaggen van Somalië. Taleex ligt ongeveer 160 kilometer ten noordoosten van het epicentrum van de protesten, Las Anod, de hoofdstad van de regio Sool. Las Anod werd in 2007 door Somaliland veroverd op de Somalische autonome regio Puntland.

De protesten in de stad begonnen op 28 december. In een poging om ze neer te slaan, hebben de veiligheidstroepen in de daaropvolgende vijf dagen ten minste 20 burgers gedood, alvorens zich naar verluidt op 5 januari terug te trekken naar de buitenwijken van de stad.

De commandant van de strijdkrachten van Somaliland, brigadegeneraal Mahad Ambashe, heeft echter te kennen gegeven dat hij voornemens is de stad terug te nemen. Hij zei dat zijn troepen “in Las Anod en de regio Sool zullen blijven om ervoor te zorgen dat de bewoners de openbare orde in acht nemen”.

De clanleiders van de regio hebben op 12 januari in Las Anod een vergadering gehouden en de troepen van Somaliland opgeroepen zich terug te trekken uit Sool, Sanaag en Cayn (SSC), waar een meerderheid van de bevolking van oudsher tegen afscheiding van Somalië is.

Pro-unionistische troepen onder leiding van het hoofd van de Dhulbanate clan hebben de stad overgenomen en gezworen haar te verdedigen tegen Somaliland. “Iedereen wacht op de stamleden in Las Anod om een oorlog tegen Somaliland aan te kondigen. En u zult dit zeer binnenkort horen, want zij hebben een comité van 33 hoofden gevormd om een stappenplan op te stellen om Somaliland uit SSC te verwijderen,” vertelde Elham Garaad, een in het Verenigd Koninkrijk gevestigde Somalische activist wiens unionistische ouders uit Somaliland zijn gemigreerd, aan Peoples Dispatch.

De protesten hadden zich tegen 12 januari uitgebreid tot de stad Kalabaydh, 70 kilometer ten zuidwesten van Las Anod. Twee dagen later braken unionistische demonstraties uit in Xudun, 100 kilometer ten noorden van Las Anod, en in Boocame, 80 kilometer ten oosten daarvan. Demonstranten gingen op 15 januari ook de straat op in het naburige Tukarak in Boocame en blokkeerden het bezoek van een minister aan de stad.

Ook in Badhaan, een stad in de regio Sanaag, en Buuhoodle, een stad in de regio Cayn, werd geprotesteerd. De drie regio's vormden samen de Somalische staat Sool, Sanaag en Cayn (SSC), voordat ze door de separatistische Somalische Nationale Beweging (SNM) tot Somaliland werden gedwongen.

De demonstranten zwaaien met de blauwe vlag van Somalië en eisen het “recht op zelfbeschikking” over de hereniging met Somalië, dat uiteenviel na de burgeroorlog die eindigde met de ineenstorting van de federale regering in 1991.

De meeste regio's in Somaliland zijn tegen afscheiding.

“Tot 1991 bestond er niet zoiets als Somaliland, behalve toen het gebied een Brits Protectoraat was,” vertelde Mohamed Olad, een Somalische activist die rechten studeert in de VS, aan Peoples Dispatch. “Het idee om een land te vormen op basis van deze grens van het Britse protectoraat,” om zich af te scheiden van het deel van Somalië onder Italiaanse bezetting, werd bestreden door twee van de drie oorspronkelijke staten van Somalië die na 1991 deel gingen uitmaken van de zelfverklaarde Republiek Somaliland, zei hij.

De steun voor afscheiding bleef grotendeels beperkt tot de noordwestelijke deelstaat, een bolwerk van de SNM, die in de oorlog tegen de federale regering van Somalië onder leiding van Mohamed Siad Barre vocht. SSC en Awdal “hebben zich historisch verzet” tegen het idee van Somaliland, aldus Olad, die eraan toevoegde dat Awdal tijdens de burgeroorlog met de hulp van Ethiopië door de SNM werd veroverd.

De leiders van de SSC daarentegen werden overgehaald om een overeenkomst te ondertekenen met de garantie dat Somaliland zich zou vormen tot één staat binnen Somalië. “Die overeenkomst heeft nooit betrekking gehad op afscheiding,” zei hij, eraan toevoegend dat de ontevredenheid over het bestuur van Somaliland sindsdien is toegenomen, en dat de protesten zich wellicht binnenkort ook tot Awdal zullen uitbreiden.

Drie van de vier grote clans - de Dhulbahante, de Warsangeli en de Gadabursi-clan en de kleinere Issa-clan - waren tegen de afscheiding van Somalië, voegde Elham Garaad eraan toe. Alleen de Isak-clan, die de SNM domineerde en sterk vertegenwoordigd was in het noordwesten, steunde de afscheiding en de vorming van Somaliland. Andere clans voelen zich sindsdien gemarginaliseerd door de Isak, die onevenredig veel macht heeft in de regering van Somaliland.

Maar momenteel zijn de “Isak zelf verdeeld,” zei Garaad. “Gaarhajis, een van de grootste stammen (onder de Isak-clan), heeft zich uitgesproken over de wreedheden in de SSC-regio.” Zij verdedigen het recht van de mensen in SSC om vakbondslid te zijn en hebben de regering van Somaliland opgeroepen de moorden te stoppen. Garaad beweert dat de huidige golf van protesten binnenkort zelfs de hoofdstad van Somaliland, Hargeisa, kan bereiken, dat een historisch bolwerk is van de afscheidingspolitiek van de SNM, gedomineerd door de Isak.

“De SNM werd geleid door de elite en de kleinburgerij van de Isak-clan. Zij hebben de klassentegenstellingen binnen de clan niet aangepakt en zijn er evenmin in geslaagd andere clans in de afscheidingsbeweging te integreren,” vertelde historicus Mohamed Hassan aan Peoples Dispatch. “Terwijl de Isak geacht worden de heersende clan te zijn, heb je in feite in Somaliland een eenmansregering van de voormalige legerkolonel Musa Bihi Abdi, wiens termijn al in oktober 2022 was verstreken. [Steeds meer mensen binnen de Isak-clan steunen ook de unionistische politiek.”

Somalië is een van de meest homogene landen in Afrika, in termen van taal en religie, verklaarde Hassan, die ook adviseur is van het hoofd van de Somalische staat Ethiopië. Het clansysteem uit de feodale tijd, dat onder het koloniale bestuur in stand werd gehouden als essentieel instrument voor verdeel-en-heers, blijft de belangrijkste breuklijn die door het imperialisme wordt uitgebuit om ervoor te zorgen dat Somalië een gebroken natie blijft, betoogde hij.

Toenemend Somalisch nationalisme

“Maar honderdduizenden uit Somaliland werken en blijven in Somalië,” voegde hij eraan toe. Jongeren uit Somaliland vormen een belangrijk deel van het nationale leger van Somalië. De grote Somalische diaspora wordt steeds meer gepolitiseerd en georganiseerd door internationale bekendheid. Dit alles heeft bijgedragen tot een toename van het Somalische nationalisme, zei hij, en voegde eraan toe dat zelfs zakenlieden in Somaliland, die een grotere en geïntegreerde markt willen, een verenigd Somalië nastreven.

De spanningen tussen de clans - wier leiders de parlementsleden kiezen in het grootste deel van Somalië, ook in Somaliland - is slechts een oppervlakkige manifestatie van het Somalische nationalisme dat van onderaf komt, aldus Hassan. In het licht van dit nationalistische sentiment wordt het bestaan van Somaliland als onafhankelijke entiteit intern geconfronteerd met een “legitimiteitscrisis”, stelt hij.

Deze crisis wordt nog versterkt door het feit dat de presidentiële termijn van Musa  Abdi afgelopen oktober is verstreken, en dat hij desondanks is blijven regeren zonder nog verkiezingen te hebben gehouden. In september kondigde de kiescommissie van Somaliland aan dat er nog minstens negen maanden geen verkiezingen kunnen worden gehouden wegens financiële en technische problemen.

Oppositiepartijen, die 52 van de 82 zetels in het parlement van Somaliland hebben, hadden in augustus protesten geleid om tijdige verkiezingen te eisen. Bij het neerslaan van deze protesten zijn ten minste zeven mensen gedood en verscheidene anderen gewond geraakt. De moord op een populaire politicus van de oppositie, tegen de achtergrond van een reeks moorden op prominente personen in de SSC-regio in de afgelopen tien jaar, was de aanleiding voor de protesten van 28 december in Las Anod, die zijn uitgegroeid tot een vakbondsbeweging.

Terwijl Somaliland dus uiteenvalt, met interne breuken tussen de regerings- en oppositiepartijen, oplopende spanningen tussen de clans, en het unionistische sentiment dat de legitimiteit ervan betwist, hebben de VS en het VK de afscheidingsstaat steeds meer gelegitimeerd.

Amerikaanse militaire basis in Somaliland?

De toenmalige commandant van het Amerikaanse Afrika-commando (AFRICOM), generaal Stephen Townsend, had in mei in Somaliland een ontmoeting met president Abdi en was daarmee de hoogste ambtenaar die de afgescheiden staat bezocht, waarvan de soevereiniteitsaanspraken internationaal niet worden erkend.

Hoewel de VS Somaliland niet als soevereine staat erkennen en officieel vasthouden aan het “één Somalië-beleid”, hebben zij de laatste tijd verschillende gebaren gemaakt die als een afzwakking van dit beleid worden beschouwd. Vóór het bezoek van Townsend, in maart 2022, werd in de Amerikaanse Senaat de Somaliland Partnership Act ingevoerd door de Republikeinen Jim Risch en Mike Rounds, en de Democraat Chris Van Hollen.

De “regering Biden heeft zich beperkt tot de grenzen van een “enkel Somalië”-beleid ten nadele van andere democratische actoren in het land. In deze complexe tijd in mondiale aangelegenheden en voor de Hoorn van Afrika moeten de Verenigde Staten alle mogelijke wederzijds voordelige betrekkingen met stabiele en democratische partners, zoals Somaliland, onderzoeken en zich niet beperken tot achterhaalde beleidsbenaderingen en diplomatieke kaders die niet beantwoorden aan de uitdagingen van vandaag”, had Jim Risch gezegd.

De wet werd op 23 december 2022 door de Amerikaanse president Joe Biden ondertekend in het kader van de Fiscal 2023 National Defense Authorization Act, wat de eerste keer was dat een aparte verwijzing naar Somaliland in de Amerikaanse wet werd opgenomen.

De wet geeft opdracht tot een haalbaarheidsstudie door de “minister van Buitenlandse Zaken, in overleg met de minister van Defensie” om te bepalen “of er mogelijkheden zijn voor meer samenwerking bij het nastreven van de nationale veiligheidsbelangen van de Verenigde Staten... met... Somaliland”.

Voorts wordt getracht “de uitvoerbaarheid en wenselijkheid vast te stellen van verbetering van de professionalisering en de capaciteit van actoren in de veiligheidssector in de federale lidstaten en Somaliland”. Er wordt aan toegevoegd dat “niets in deze wet ... mag worden opgevat als een erkenning door de Verenigde Staten van Somalië's FMS of Somaliland als een onafhankelijke entiteit”, maar daar blijft het bij.

De havenstad Berbera in Somaliland zal ook een van de plaatsen zijn waar de door de VS geleide multinationale militaire oefening van tien dagen in februari zal plaatsvinden. Op 13 januari bezocht personeel van AFRICOM's Combined Joint Task Force - Hoorn van Afrika [CJTF-HOA] Somaliland en onderzocht de haven van Berbera.

“Berbera is nu een Amerikaanse militaire basis zonder dat de afscheidingskwestie is geregeld,” schreef de voormalige speciale gezant van Somalië bij de Verenigde Staten, Abukar Arman, in de Eurasia review. “De inzet is nog nooit zo hoog geweest voor alle actoren. Tegen die achtergrond kreeg president Muse Bihi een knipoog om door te gaan en de totale controle over zijn opgeëiste grondgebied met alle mogelijke middelen veilig te stellen. Hij kreeg ook de verzekering dat noch de centrale regering van Somalië, noch Puntland zich militair of anderszins zullen mengen.”

“Oliemaatschappijen willen een zwak en verdeeld Somalië”

Intussen heeft Genel Energy, genoteerd aan de Londense beurs, vorige maand het recht opgeëist om de olievelden in Somaliland te exploreren en te exploiteren. Het olieministerie van de federale regering van Somalië heeft gezegd dat het “de claim van Genel Energy plc om petroleumrechten te bezitten in de noordelijke regio's van Somalië categorisch verwerpt en roept Genel Energy plc op zijn illegale claim op petroleumrechten te staken”.

Zij benadrukt dat zij de enige instantie is die bevoegd is om dergelijke rechten toe te kennen en waarschuwt: “Elke vergunning die in strijd met de Somalische wet- en regelgeving wordt verleend, is onwettig en zal als nietig worden beschouwd.”

In tegenstelling tot de federale regering van Somalië heeft de separatistische regering van Somaliland aanspraak gemaakt op “de bevoegdheid om buitenlandse investeerders aan te trekken voor de exploratie en exploitatie van de potentiële koolwaterstoffen en minerale rijkdommen van de Republiek Somaliland. Niemand anders dan de regering van Somaliland heeft het gezag om binnen Somaliland een exploratievergunning op te eisen of toe te kennen”, aldus een verklaring van 29 december, naar aanleiding van het harde optreden tegen de protesten in Las Anod.

Las Anod wordt ook opgeëist door Somaliland's buurland Puntland, dat als autonome regio binnen Somalië een geschil heeft met Somaliland over de SSC-regio. Op 9 januari verklaarde Puntland dat het onafhankelijk zal zijn van Somalië totdat de federale grondwet is afgerond.

Geschillen over het recht om partnerschappen aan te gaan met buitenlandse bedrijven over olie en andere natuurlijke hulpbronnen behoren naar verluidt tot de belangrijkste redenen voor de spanningen tussen de federale regering van Somalië en Puntland.

“In heel Somalië is olie en gas gevonden, ook in Somaliland en Puntland. Brits kapitaal is zwaar geïnvesteerd. Deze oliemaatschappijen willen een zwak en verdeeld Somalië, omdat een sterk en verenigd land moeilijker te exploiteren zal zijn,” aldus Hassan.

De deelstaatregering van Puntland houdt vol dat zij op grond van de voorlopige federale grondwet en de grondwet van de deelstaat Puntland als onafhankelijke entiteit kan optreden totdat de federale grondwet definitief is vastgesteld en de grondwetten van alle deelstaten daarmee in overeenstemming zijn gebracht.

Olad wees erop dat Puntland een grondwettelijk recht heeft om onafhankelijk te zijn totdat de federale grondwet is voltooid, en zei dat Somaliland de voltooiing van de grondwet heeft geblokkeerd. De federale regering van Somalië, zei hij, moet ervoor zorgen dat Somaliland de afronding van de grondwet niet langer in gijzeling houdt.

Er is echter een gebrek aan vertrouwen merkbaar in de federale regering onder leiding van president Hassan Sheikh Mohamud, die door westerse mogendheden als onbekwaam en plooibaar wordt beschouwd, ondanks de opkomende unionistische politiek en nationalistische gevoelens.

De federale regering kan het wijdverbreide sentiment van Somalisch nationalisme pas echt weerspiegelen als zij wordt gekozen op basis van één stem per persoon, betoogt Olad. Voormalig president Mohamed Abdullahi Mohamed, alias Farmajo, die een populaire vertegenwoordiger van het Somalische nationalisme was geworden, had beloofd de wurggreep van de clans te doorbreken door algemeen kiesrecht voor volwassenen in te voeren, maar slaagde daar niet in. Vorig jaar verloor hij de door de clans gecontroleerde verkiezingen, en de huidige regering van Hassan Sheikh Mohamud is er niet in geslaagd de aspiraties van het Somalische nationalisme te verwezenlijken.

Mohamed Hassan vat de situatie samen door Gramsci aan te halen: “Het oude sterft en het nieuwe worstelt om geboren te worden,” zegt hij, en voegt eraan toe dat “de wind van verandering zeer zeker over heel Somalië waait.”

https://peoplesdispatch.org/2023/01/17/protests-in-breakaway-somaliland-call-for-for-reunification-with-somalia/?fbclid=IwAR2APy_UpWlLWC0y9H42Lbc6GasRwwrfGHE7XBsFrWsBxoHLd5TujUzRpNY

18-01-2023 om 10:42 geschreven door Hope for the Horn  

Des manifestations au Somaliland appellent à la réunification avec la Somalie.

Alors même que les États-Unis et le Royaume-Uni légitiment de plus en plus le régime sécessionniste du Somaliland, dont la souveraineté n'est pas reconnue au niveau international, un mouvement unioniste en quête d'une Somalie unie menace de démanteler la république autoproclamée.

 17 janvier 2023 Par Pavan Kulkarni

 Des manifestations contre le gouvernement sécessionniste ont lieu dans la région de Sool du Somaliland, la région séparatiste du nord de la Somalie. Les manifestants unionistes appellent à la réunification avec la Somalie et les activistes et observateurs somaliens pensent que les manifestations pourraient bientôt s'étendre à l'ensemble du Somaliland, remettant en question la légitimité de la revendication de souveraineté non reconnue que les États-Unis et le Royaume-Uni ont cherché à renforcer par des approches récentes.

Dimanche 15 janvier, des protestations ont été signalées dans la ville de Taleex, où les drapeaux tricolores du Somaliland ont été retirés et remplacés par les drapeaux bleus de la Somalie. Taleex se trouve à environ 160 kilomètres au nord-est de l'épicentre des manifestations, Las Anod, la capitale de la région de Sool. Las Anod a été repris par le Somaliland à la région autonome somalienne du Puntland en 2007.

Les manifestations dans la ville ont commencé le 28 décembre. Pour tenter de les réprimer, les forces de sécurité ont tué au moins 20 civils au cours des cinq jours suivants, avant de se retirer, semble-t-il, à la périphérie de la ville le 5 janvier.

Toutefois, le commandant des forces armées du Somaliland, le général de brigade Mahad Ambashe, a exprimé son intention de reprendre la ville. Il a déclaré que ses troupes “resteront dans la région de Las Anod et de Sool pour s'assurer que les habitants respectent la loi et l'ordre”.

Les chefs de clan de la région ont tenu une réunion à Las Anod le 12 janvier et ont demandé aux troupes du Somaliland de se retirer de Sool, Sanaag et Cayn (SSC), où une majorité de la population s'est traditionnellement opposée à la sécession de la Somalie.

Les forces pro-union dirigées par le chef du clan Dhulbanate ont pris le contrôle de la ville et ont juré de la défendre contre le Somaliland. “Tout le monde attend que les tribus de Las Anod annoncent une guerre contre le Somaliland. Et vous allez l'entendre très bientôt parce qu'ils ont formé un comité de 33 têtes pour élaborer une feuille de route visant à retirer le Somaliland de la CSE”, a déclaré à Peoples Dispatch Elham Garaad, un activiste somalien basé au Royaume-Uni dont les parents syndicalistes ont émigré du Somaliland.

Le 12 janvier, les protestations s'étaient étendues à la ville de Kalabaydh, à 70 kilomètres au sud-ouest de Las Anod. Deux jours plus tard, des manifestations syndicalistes ont éclaté à Xudun, à 100 kilomètres au nord de Las Anod, et à Boocame, à 80 kilomètres à l'est. Des manifestants sont également descendus dans les rues de la ville voisine de Tukarak, à Boocame, le 15 janvier, empêchant la visite d'un ministre dans la ville.

Des manifestations ont également eu lieu à Badhaan, une ville de la région de Sanaag, et à Buuhoodle, une ville de la région de Cayn. Les trois régions formaient ensemble l'État somalien de Sool, Sanaag et Cayn (SSC) avant d'être intégrées de force au Somaliland par le mouvement national somalien (SNM) séparatiste.

Les manifestants brandissent le drapeau bleu de la Somalie et réclament le “droit à l'autodétermination” plutôt que la réunification avec la Somalie, qui s'est désintégrée après la guerre civile qui s'est terminée par l'effondrement du gouvernement fédéral en 1991.

La plupart des régions du Somaliland s'opposent à la sécession.

“Jusqu'en 1991, le Somaliland n'existait pas, sauf lorsque la région était un protectorat britannique”, a déclaré à Peoples Dispatch Mohamed Olad, un activiste somalien étudiant le droit aux États-Unis. “L'idée de former un pays basé sur cette frontière du protectorat britannique”, pour faire sécession de la partie de la Somalie sous occupation italienne, était opposée par deux des trois États originels de la Somalie qui ont fait partie de la République autoproclamée du Somaliland après 1991, a-t-il dit.

Le soutien à la sécession était largement limité à l'État du nord-ouest, un bastion du SNM, qui a combattu dans la guerre contre le gouvernement fédéral de la Somalie dirigé par Mohamed Siad Barre. Le SSC et Awdal “ont historiquement résisté” à l'idée du Somaliland, a déclaré Olad, ajoutant qu'Awdal a été capturé par le SNM pendant la guerre civile avec l'aide de l'Éthiopie.

Les dirigeants du CSE, en revanche, ont été persuadés de signer un accord garantissant que le Somaliland se constituerait en un seul État au sein de la Somalie. “Cet accord n'a jamais mentionné la sécession”, a-t-il déclaré, ajoutant que le mécontentement à l'égard de la gouvernance du Somaliland s'est accru depuis lors et que les protestations pourraient bientôt s'étendre à Awdal également.

Trois des quatre principaux clans - les clans Dhulbahante, Warsangeli et Gadabursi et le plus petit clan Issa - étaient contre la sécession de la Somalie, a ajouté Elham Garaad. Seul le clan Isak, qui dominait le SNM et avait une forte présence dans le nord-ouest, soutenait la sécession et la formation du Somaliland. D'autres clans se sont depuis sentis marginalisés par l'Isak, qui dispose d'un pouvoir disproportionné au sein du gouvernement du Somaliland.

Mais actuellement, “les Isak eux-mêmes sont divisés”, a déclaré Garaad. “Les Gaarhajis, l'une des plus grandes tribus (parmi le clan Isak), se sont exprimés sur les atrocités commises dans la région de la CSE.” Ils défendent le droit des personnes du CSE à être membres du syndicat et ont demandé au gouvernement du Somaliland de mettre fin aux meurtres. Garaad affirme que la vague actuelle de protestations pourrait bientôt atteindre même la capitale du Somaliland, Hargeisa, qui est un bastion historique de la politique sécessionniste du SNM, dominée par les Isak.

“Le SNM était dirigé par l'élite et la petite bourgeoisie du clan Isak. Ils n'ont pas abordé les divisions de classe au sein du clan, et n'ont pas réussi à intégrer d'autres clans dans le mouvement sécessionniste”, a déclaré l'historien Mohamed Hassan à Peoples Dispatch. “Alors que les Isak sont censés être le clan au pouvoir, vous avez en fait au Somaliland un gouvernement unipersonnel de l'ancien colonel de l'armée Musa Bihi Abdi, dont le mandat avait déjà expiré en octobre 2022. [De plus en plus de personnes au sein du clan Isak soutiennent également la politique unioniste.”

La Somalie est l'un des pays les plus homogènes d'Afrique, en termes de langue et de religion, a expliqué M. Hassan, qui est également conseiller du chef de l'État somalien d'Éthiopie. Le système clanique de l'ère féodale, maintenu sous le régime colonial comme un outil essentiel de division et de conquête, reste la principale ligne de fracture exploitée par l'impérialisme pour faire en sorte que la Somalie reste une nation fracturée, a-t-il affirmé.

La montée du nationalisme somalien

“Mais des centaines de milliers de Somalilandais travaillent et restent en Somalie”, a-t-il ajouté. Les jeunes du Somaliland constituent une part importante de l'armée nationale somalienne. L'importante diaspora somalienne est de plus en plus politisée et organisée par des personnalités internationales. Tout cela a contribué à une montée du nationalisme somalien, a-t-il déclaré, ajoutant que même les hommes d'affaires du Somaliland, qui veulent un marché plus grand et intégré, recherchent une Somalie unie.

Les tensions entre les clans - dont les chefs élisent les députés dans la majeure partie de la Somalie, y compris le Somaliland - ne sont qu'une manifestation superficielle du nationalisme somalien venant d'en bas, a déclaré Hassan. À la lumière de ce sentiment nationaliste, l'existence du Somaliland en tant qu'entité indépendante est confrontée en interne à une “crise de légitimité”, affirme-t-il.

Cette crise est aggravée par le fait que le mandat présidentiel de Musa Abdi a expiré en octobre dernier et qu'il a néanmoins continué à gouverner sans avoir organisé d'élections. En septembre, la commission électorale du Somaliland a annoncé que les élections ne pourraient pas être organisées avant au moins neuf mois en raison de problèmes financiers et techniques.

Les partis d'opposition, qui détiennent 52 des 82 sièges du Parlement du Somaliland, avaient organisé des manifestations en août pour exiger la tenue d'élections en temps utile. Au moins sept personnes ont été tuées et plusieurs autres blessées lors de la répression de ces manifestations. L'assassinat d'un politicien d'opposition populaire, dans le contexte d'une série de meurtres de personnalités de la région de la CSE au cours de la dernière décennie, a déclenché les manifestations du 28 décembre à Las Anod, qui se sont transformées en un mouvement syndical.

Alors que le Somaliland se désintègre, avec des dissensions internes entre le gouvernement et les partis d'opposition, des tensions croissantes entre les clans et un sentiment unioniste remettant en cause sa légitimité, les États-Unis et le Royaume-Uni ont de plus en plus légitimé l'État sécessionniste.

Une base militaire américaine au Somaliland ?

Le général Stephen Townsend, alors commandant du commandement américain pour l'Afrique (AFRICOM), a rencontré le président Abdi au Somaliland en mai, devenant ainsi le plus haut responsable à se rendre dans cet État sécessionniste, dont les revendications de souveraineté ne sont pas reconnues au niveau international.

Bien que les États-Unis ne reconnaissent pas le Somaliland comme un État souverain et adhèrent officiellement à la “politique d'une seule Somalie”, ils ont récemment fait plusieurs gestes qui sont considérés comme un assouplissement de cette politique. Avant la visite de Townsend, en mars 2022, la loi sur le partenariat avec le Somaliland a été introduite au Sénat américain par les républicains Jim Risch et Mike Rounds, et le démocrate Chris Van Hollen.

“L'administration Biden s'est limitée aux limites d'une politique 'Somalie uniquement' aux dépens des autres acteurs démocratiques du pays. En cette période complexe dans les affaires mondiales et pour la Corne de l'Afrique, les États-Unis devraient explorer toutes les relations mutuellement bénéfiques possibles avec des partenaires stables et démocratiques, comme le Somaliland, et ne pas se limiter à des approches politiques et des cadres diplomatiques dépassés qui ne répondent pas aux défis d'aujourd'hui”, avait déclaré Jim Risch.

La loi a été signée par le président américain Joe Biden le 23 décembre 2022 dans le cadre de la loi d'autorisation de la défense nationale pour l'exercice 2023. C'était la première fois qu'une référence distincte au Somaliland était incluse dans la législation américaine.

La loi prévoit la réalisation d'une étude de faisabilité par le “Secrétaire d'État, en consultation avec le Secrétaire à la défense” afin de déterminer “s'il existe des possibilités de coopération accrue dans la poursuite des intérêts de sécurité nationale des États-Unis...”. avec... Somaliland”.

Elle cherche en outre à “déterminer la faisabilité et l'opportunité d'améliorer la professionnalisation et la capacité des acteurs du secteur de la sécurité dans les États membres fédéraux et au Somaliland”. Elle ajoute que “rien dans cette loi ... doit être interprété comme une reconnaissance par les États-Unis du FMS de la Somalie ou du Somaliland en tant qu'entité indépendante”, mais c'est tout.

La ville portuaire du Somaliland, Berbera, sera également l'un des sites de l'exercice militaire multinational de 10 jours mené par les États-Unis en février. Le 13 janvier, des membres de la Force opérationnelle interarmées combinée - Corne de l'Afrique [CJTF-HOA] de l'AFRICOM se sont rendus au Somaliland et ont inspecté le port de Berbera.

“Berbera est désormais une base militaire américaine sans que la question de la sécession ne soit réglée”, a écrit l'ancien envoyé spécial de la Somalie aux États-Unis, Abukar Arman, dans la revue Eurasia. “Les enjeux n'ont jamais été aussi élevés pour tous les acteurs. Dans ce contexte, le président Muse Bihi a reçu le feu vert pour aller de l'avant et assurer le contrôle total du territoire qu'il revendique par tous les moyens possibles. Il a également reçu l'assurance que ni le gouvernement central de la Somalie ni le Puntland n'interviendront militairement ou autrement.”

“Les compagnies pétrolières veulent une Somalie faible et divisée”.

Entre-temps, Genel Energy, cotée à la Bourse de Londres, a revendiqué le mois dernier le droit d'explorer et d'exploiter les champs pétrolifères du Somaliland. Le ministère du pétrole du gouvernement fédéral somalien a déclaré qu'il “rejette catégoriquement la revendication de Genel Energy plc de posséder des droits pétroliers dans les régions du nord de la Somalie et appelle Genel Energy plc à cesser sa revendication illégale de droits pétroliers”.

Elle souligne qu'elle est le seul organisme autorisé à accorder de tels droits et prévient : “Toute licence accordée en violation des lois et règlements de la Somalie est illégale et sera considérée comme nulle et non avenue.”

Contrairement au gouvernement fédéral de la Somalie, le gouvernement séparatiste du Somaliland a revendiqué “le pouvoir d'attirer les investisseurs étrangers pour explorer et exploiter les ressources potentielles en hydrocarbures et en minéraux de la République du Somaliland. Personne d'autre que le gouvernement du Somaliland n'est habilité à revendiquer ou à accorder une licence d'exploration au Somaliland”, a déclaré un communiqué le 29 décembre, à la suite de la répression des manifestations à Las Anod.

Las Anod est également revendiqué par le Puntland, voisin du Somaliland, qui, en tant que région autonome au sein de la Somalie, a un différend avec le Somaliland sur la région de la CSE. Le 9 janvier, le Puntland a déclaré qu'il serait indépendant de la Somalie jusqu'à ce que la constitution fédérale soit finalisée.

Les différends concernant le droit de conclure des partenariats avec des sociétés étrangères pour le pétrole et d'autres ressources naturelles seraient parmi les principales raisons des tensions entre le gouvernement fédéral de la Somalie et le Puntland.

“Du pétrole et du gaz ont été découverts dans toute la Somalie, y compris au Somaliland et au Puntland. Les capitaux britanniques ont été fortement investis. Ces compagnies pétrolières veulent une Somalie faible et divisée, car un pays fort et uni sera plus difficile à exploiter”, a déclaré Hassan.

Le gouvernement de l'État du Puntland soutient que la constitution fédérale provisoire et la constitution de l'État du Puntland lui permettent d'agir en tant qu'entité indépendante jusqu'à ce que la constitution fédérale soit finalisée et que les constitutions de tous les États soient alignées sur celle-ci.

M. Olad a souligné que le Puntland a le droit constitutionnel d'être indépendant jusqu'à ce que la constitution fédérale soit finalisée, affirmant que le Somaliland a bloqué l'achèvement de la constitution. Le gouvernement fédéral de la Somalie, a-t-il dit, doit veiller à ce que le Somaliland ne prenne plus en otage l'achèvement de la constitution.

Cependant, un manque de confiance est perceptible dans le gouvernement fédéral dirigé par le président Hassan Sheikh Mohamud, que les puissances occidentales considèrent comme incompétent et malléable, malgré l'émergence d'une politique unioniste et de sentiments nationalistes.

Le gouvernement fédéral ne peut véritablement refléter le sentiment généralisé de nationalisme somalien que s'il est élu sur la base d'une voix par personne, affirme Olad. L'ancien président Mohamed Abdullahi Mohamed, alias Farmajo, qui était devenu un représentant populaire du nationalisme somalien, avait promis de briser la mainmise des clans en introduisant le suffrage universel pour les adultes, mais n'y est pas parvenu. L'année dernière, il a perdu les élections contrôlées par les clans, et le gouvernement actuel d'Hassan Sheikh Mohamud n'a pas réussi à concrétiser les aspirations du nationalisme somalien.

Mohamed Hassan résume la situation en citant Gramsci : “L'ancien meurt et le nouveau lutte pour naître”, dit-il, ajoutant que “le vent du changement souffle très clairement sur la Somalie”.

https://peoplesdispatch.org/2023/01/17/protests-in-breakaway-somaliland-call-for-for-reunification-with-somalia/?fbclid=IwAR2APy_UpWlLWC0y9H42Lbc6GasRwwrfGHE7XBsFrWsBxoHLd5TujUzRpNY

Bijlagen:
somaliland.jpg (109.6 KB)   

Ethiopië: Tigray strijdkrachten moorden, verkrachten en plunderen bij aanvallen op burgers in Amhara-steden !

Strijders die gelieerd zijn aan het Tigrayan People's Liberation Front (TPLF) hebben opzettelijk tientallen mensen gedood, tientallen vrouwen en meisjes - sommigen nog maar 14 jaar oud - groepsgewijs verkracht en particuliere en openbare eigendommen geplunderd in twee gebieden in de noordelijke Ethiopische regio Amhara, aldus Amnesty International in een nieuw rapport dat vandaag 15 februari is vrijgegeven.

De wreedheden vonden plaats in en rond Chenna en Kobo eind augustus en begin september 2021, kort nadat Tigrayaanse troepen in juli de gebieden onder controle hadden gekregen. De aanvallen werden vaak gekenmerkt door gewelddaden en bruutheid, doodsbedreigingen en het gebruik van etnische laster en denigrerende opmerkingen. In Kobo zouden de Tigrayaanse troepen tegen de burgerbevolking zijn opgetreden als vergelding voor het toegenomen verzet van de plaatselijke milities en gewapende bewoners.

“De strijdkrachten van Tigray hebben blijk gegeven van een totale minachting voor de fundamentele regels van het internationaal humanitair recht, waaraan alle strijdende partijen zich moeten houden. Er komen steeds meer bewijzen dat de troepen van Tigray vanaf juli 2021 oorlogsmisdaden en mogelijk misdaden tegen de menselijkheid hebben begaan in de gebieden die zij onder controle hebben in de regio Amhara. Dit omvat herhaalde incidenten van wijdverspreide verkrachtingen, standrechtelijke executies en plunderingen, onder meer van ziekenhuizen,” aldus Sarah Jackson, plaatsvervangend regionaal directeur voor Oost-Afrika, de Hoorn en de Grote Meren bij Amnesty International.

“De leiders van de TPLF moeten onmiddellijk een einde maken aan de gruweldaden die we hebben gedocumenteerd en iedereen die verdacht wordt van betrokkenheid bij dergelijke misdaden, moet uit hun strijdkrachten verwijderen.”

De strijdkrachten van Tigray hebben blijk gegeven van een totale minachting voor de fundamentele regels van het internationaal humanitair recht waaraan alle oorlogvoerende partijen zich moeten houden. Dit omvat onder meer de vele verkrachtingen, standrechtelijke executies en plunderingen, onder meer in ziekenhuizen.

Aldus Sarah Jackson, plaatsvervangend regionaal directeur voor Oost-Afrika, de Hoorn en de Grote Meren bij Amnesty International

Standrechtelijke executies in Kobo

In Kobo, een stad in het noordoosten van de Amhara-regio, hebben Tigray strijders opzettelijk ongewapende burgers gedood, ogenschijnlijk als wraak voor verliezen onder hun gelederen door Amhara-milities en gewapende boeren. Amnesty International interviewde 27 getuigen en overlevenden, waaronder sommigen die hielpen bij het verzamelen en begraven van de lichamen.

Tien inwoners van Kobo vertelden Amnesty International dat in de namiddag van 9 september 2021 Tigray strijders hun familieleden en buren buiten hun huizen zonder pardon vermoordden.

“Eerst schoten ze mijn broer Taddese neer... Hij stierf ter plekke. Mijn andere broer en mijn zwager probeerden weg te komen en werden beiden in de rug geschoten en gedood... Ze schoten mij in mijn linkerschouder... Ik bleef liggen en deed alsof ik dood was,” vertelde een overlevende aan Amnesty International.

Twaalf andere inwoners van Kobo vertelden dat ze de lichamen hadden gevonden van buurtbewoners en arbeiders die waren geëxecuteerd. Ze werden in het hoofd, de borst of de rug geschoten, sommigen met hun handen op de rug gebonden.

“De eerste dode lichamen die we zagen, lagen bij het hek van de school. Er lagen 20 lichamen in hun ondergoed met hun gezicht naar het hek en nog eens drie lichamen op het terrein van de school. De meesten waren in hun achterhoofd geschoten en sommigen in de rug. Degenen die in hun achterhoofd waren geschoten, konden niet worden herkend omdat hun gezichten gedeeltelijk waren weggeblazen,” zei een mannelijke bewoner.

Analyse van satellietbeelden door Amnesty International's Crisis Evidence Lab toont nieuwe begraafplaatsen op het terrein van de St. George's kerk en de St. Michael's kerk, waar bewoners op 9 september omkwamen en werden begraven.

Het opzettelijk doden van burgers - of van gevangen genomen, overgegeven of gewonde strijders - is een oorlogsmisdaad en mogelijk een misdaad tegen de menselijkheid.

Een tijdreeks van satellietbeelden toont de toename van het aantal graven bij het kerkhof van de St. Michaëlskerk, waar volgens getuigen enkele van de op 9 september summier gedode personen begraven werden.

Seksueel geweld in Chenna

Vanaf juli 2021 hebben Tigray troepen in en rond Chenna, een dorp ten noorden van Bahir Dar, de hoofdstad van de regio Amhara, tientallen vrouwen en meisjes vanaf 14 jaar verkracht, vaak in de huizen van de slachtoffers zelf, nadat ze hen hadden gedwongen voedsel te verschaffen en voor hen te koken.

Het seksuele geweld ging gepaard met schokkende wreedheden, waaronder afranselingen, doodsbedreigingen en etnische laster. Veertien van de 30 door Amnesty International geïnterviewde overlevenden vertelden dat zij door meerdere Tigray strijders groepsgewijs waren verkracht, en sommigen waren verkracht in het bijzijn van hun kinderen. Zeven van de overlevenden waren meisjes onder de 18 jaar.

Lucy, een 14-jarige leerlinge uit groep 7, en haar moeder werden beiden in hun huis in Did-Bahr verkracht door Tigray strijders. Ze vertelde Amnesty International: “Ik was thuis met mijn moeder en mijn oma toen twee jonge mannen met geweren naar ons huis kwamen in de ochtend om ongeveer 11 uur. Een van hen droeg militaire kleding en de ander burgerkledij. Ze spraken een mengeling van Tigrinya en een beetje Amhaars. Ze zeiden: “Onze families zijn verkracht en nu is het onze beurt om jullie te verkrachten. Een van hen verkrachtte mij op de binnenplaats en de ander verkrachtte mijn moeder in het huis. Mijn moeder is nu erg ziek, ze is erg depressief en wanhopig. We praten niet over wat er gebeurd is; dat is onmogelijk.”

“Ik was thuis met mijn moeder en mijn grootmoeder toen twee jonge mannen met geweren naar ons huis kwamen in de ochtend om ongeveer 11 uur. Een van hen droeg militaire kleding en de ander burgerkleding. Ze spraken een mengeling van Tigrinya en een beetje Amhaars. Ze zeiden: “Onze families zijn verkracht en nu is het onze beurt om jullie te verkrachten””.

Aldus Lucy, een 14-jarig meisje uit Did-Bahr

Salam, een 29-jarige vrouw, beschreef hoe vier Tigray strijders haar oude ouders in een aparte kamer opsloten en haar vervolgens gedurende een periode van 15 uur in groep hebben verkracht.

Veel van de overlevenden liepen ernstige en langdurige lichamelijke en psychische letsels op, onder wie 10 die drie maanden na hun verkrachting nog in het ziekenhuis lagen. Artsen die medische zorg verleenden aan overlevenden van verkrachtingen vertelden Amnesty International dat twee overlevenden van verkrachtingen behandeld moesten worden voor snijwonden die waarschijnlijk veroorzaakt waren doordat de bajonetten van geweren in hun geslachtsdelen waren gestoken.

Amnesty International heeft eerder soortgelijke patronen van verkrachting van Amhara-vrouwen en -meisjes door Tigrayaanse strijders in Nifas Mewcha gedocumenteerd, en heeft geloofwaardige meldingen van verkrachting uit andere gebieden van de Amhara-regio ontvangen. Dergelijke wreedheden vormen oorlogsmisdaden en mogelijk misdaden tegen de menselijkheid. 

Plundering van bezittingen van burgers

Zowel in Kobo als in het Chenna-gebied hebben bewoners Amnesty International verteld dat Tigrayaanse strijders bezittingen uit hun huizen en winkels hebben gestolen en openbare eigendommen hebben geplunderd en vernield, waaronder klinieken en scholen.

De plunderingen en de schade aan medische voorzieningen maakten het voor overlevenden van verkrachtingen en andere inwoners die medische zorg nodig hadden onmogelijk om ter plaatse behandeld te worden, waardoor zij gedwongen werden te wachten tot zij weken later ziekenhuizen in Debark, Gondar en Bahir Dar konden bereiken. Voor overlevenden van verkrachtingen was dit veel te laat om de cruciale post-verkrachtingszorg te krijgen, die binnen 72 uur moet worden toegediend.

“Deze gruweldaden maken opnieuw duidelijk dat de internationale gemeenschap snel actie moet ondernemen om misbruik door alle partijen te onderzoeken, de verantwoordelijken ter verantwoording te roepen en ervoor te zorgen dat overlevenden hun rechten kunnen uitoefenen”, aldus Sarah Jackson.

“Al te lang laat de internationale gemeenschap de slachtoffers en overlevenden van misdaden onder het internationaal recht in Ethiopië in de steek. De Verenigde Naties en de Afrikaanse Unie moeten onderzoeksteams naar de regio sturen. De internationale commissie van mensenrechtendeskundigen voor Ethiopië, die in december door de VN-Mensenrechtenraad is ingesteld, moet ook toestemming krijgen om haar werk te beginnen en zo snel mogelijk toegang tot het land te krijgen.”

Achtergrond

Het conflict in Tigray brak uit in november 2020 en breidde zich vanaf juli 2021 uit naar andere regio's in het noorden van Ethiopië. Amnesty International heeft een reeks schendingen door alle partijen in het conflict gedocumenteerd, waaronder moordpartijen, buitengerechtelijke executies en andere onwettige executies, seksueel en ander gender gerelateerd geweld en willekeurige detenties door Ethiopische regeringstroepen en geallieerde milities en door Eritrese strijdkrachten die aan hun zijde optraden.

https://www.amnesty.org/en/latest/news/2022/02/ethiopia-tigrayan-forces-murder-rape-and-pillage-in-attacks-on-civilians-in-amhara-towns/?fbclid=IwAR1Gnl4RPHHa4KMZqQ5rfSQo65fwdPGcvUZmUwaqU1S9IrHEqyIQvXytVwQ

16-02-2022 om 00:00 geschreven door Hope for the Horn  

De VS agressie tegen Ethiopië

De motieven achter de Amerikaanse agressie jegens Ethiopië zijn niet helemaal duidelijk. Is het omdat ze hun langdurige marionettenregering onder leiding van het Tigray People's Liberation Front kwijt zijn? Concurrentie met China? Of is het de regionale Tripartiete Overeenkomst tussen Ethiopië, Eritrea, en Somalië , die te veel onafhankelijkheid van de globale hegemonie van de VSbetekent?

Ethiopië grenst zowel aan Eritrea als aan Somalië, en Eritrea heeft zijn Rode Zee-havens ter beschikking gesteld van Ethiopië sinds de leiders van de twee landen in 2018 vredesonderhandelingen hebben gevoerd. Samen delen Eritrea en Somalië een gecombineerde kustlijn van 2.672 mijl in een van de meest strategische hoeken van de wereld, aan het Suezkanaal, de Rode Zee, de Straat Bab al-Mandeb, de Golf van Aden, de Arabische Zee en de Indische Oceaan. Ik sprak met de Eritrees-Amerikaanse arts en activist Simon Tesfamariam, medeoprichter van de #NoMore Beweging om neokolonialisme in Afrika te beëindigen.

Ann Garrison (AG): Simon, denk je dat het scheiden van Ethiopië en Eritrea de belangrijkste bedoeling is achter de Amerikaanse agressie jegens Ethiopië?

Denk jij dat de Amerikaanse beleidsmakers overtuigd zijn dat ze de Ethiopiërs en de Ethiopische regering voor zich kunnen winnen en ze kunnen loswrikken van Eritrea?

Simon Tesfamariam (ST): Absoluut. Denk aan wat er het afgelopen jaar is gebeurd. Ze hebben hun best gedaan om Eritrea en Ethiopië van elkaar te scheiden, Eritrea te isoleren, en het verzet tegen het imperialisme in de regio te breken.

Eritrea is lang een bastion geweest van verzet tegen het imperialisme. De beleidsmakers van de VS denken dat zij de Ethiopiërs en de Ethiopische regering voor zich kunnen winnen en haar kunnen loswrikken van Eritrea. Hetzelfde geldt voor Somalië. Dit zijn de oude verdeel-en-heers tactieken die werden gebruikt tijdens het koloniale tijdperk. Dat is wat ze in de Hoorn van Afrika opnieuw willen doen.

AG: Waarom de VS zo vijandig staat tegenover Eritrea.

ST: Nou, in de jaren '90, toen Eritrea onafhankelijk werd, gingen de Amerikaanse beleidsmakers daar een tijdje mee akkoord, in de veronderstelling dat Eritrea het spel zou meespelen, dat het mee zou doen aan hun neoliberale machinaties, dat het hun bevelen zou opvolgen en dat het, ondanks zijn linkse houding, hun belangen in de regio zou handhaven.

Het duurde niet lang voor ze doorhadden dat Eritrea een echt onafhankelijk beleid voerde. Wanneer de Wereldbank of het IMF naar Eritrea kwamen en probeerden zijn ontwikkelingsprogramma’s op te leggen, zei Eritrea: "Nee, wij hebben onze eigen programma's. Bedankt, maar neen! We gaan het op onze eigen manier doen."

Een dergelijke mentaliteit was in die tijd niet gebruikelijk in Afrika, en als een land opstond en zei: "Wij willen het op onze manier doen" - op weg naar echte onafhankelijkheid en zelfredzaamheid – dan werd dat door Washington als een bedreiging gezien. En dus stuurden Amerikaanse beleidsmakers het Tigrayan People's Liberation Front  ( TPLF), als een aanvalshond tegen het bewind in Eritrea, het Volksfront voor Democratie en Rechtvaardigheid (PFDJ). En in feite was het een oorlog om het regime te veranderen. Zij wilden het land overnemen en zijn soevereiniteit vermorzelen, omdat zij vonden dat Eritrea te onafhankelijk was van de wereldwijde hegemonie van de VS.

In Ethiopië hadden de VS-beleidsmakers gedurende de 27 jaar TPLF-bewind een gewillige marionet in een staat die van de VS afhing. Het doel van de VS was altijd Eritrea uit te schakelen. Ondanks de mislukking van tientallen jaren oorlog bij volmacht van de VS tegen Eritrea, blijven ze doen alsof ze geen andere keuze hebben, en binnen de logica van het imperialisme hebben ze inderdaad geen andere keuze.

Dus blijven ze proberen Ethiopië los te wrikken van Eritrea. Ze willen de hele regio loswrikken van Eritrea. Dit is een absolute noodzaak voor hen, maar de sterke solidariteit tussen de Eritreeërs, Ethiopiërs, en Somaliërs op dit moment zal dat onmogelijk maken.

AG: Eritrea sinds zijn onafhankelijkheid geen leningen meer gekregen van het IMF of de Wereldbank, en krijgt het geen buitenlandse hulp van het Westen. Desondanks is het het enige land in Afrika dat de Millenniumdoelen van de VN op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg heeft gehaald. Is dat correct?

ST: Dat klopt. Eritrea deed dat in een tijd dat het onder sancties gebukt ging, toen het land geen basismedicijnen kon krijgen, geen ambulances, geen servers voor elektronische medische dossiersystemen. Het land werd dus vanuit alle hoeken uitgedaagd, maar het is er toch in geslaagd de millenniumdoelstellingen voor gezondheid en onderwijs te halen. Ik denk dat dit een verhaal moet verteld worden!

Eritrea is ook een van de eerste landen ter wereld die zich ontdeden van de USAID. De meeste mensen weten dat Cuba, Rusland en andere landen de USAID uit hun land hebben verdreven, maar weinigen weten dat Eritrea in 2005 of 2006 hetzelfde heeft gedaan. Ze hebben zich ontdaan van de USAID om een einde te maken aan al hun geheime operaties om de nationale eenheid en soevereiniteit te ondermijnen.

Zij namen ook geen aalmoezen of leningen van het IMF of de Wereldbank aan, die ze zagen als instrumenten van het imperium om hun land te verlammen. Het is niet zo dat Eritrea tegen hulp van buitenaf is, maar het wilde niet dat de hulp van USAID aan bepaalde voorwaarden zou voldoen.

Nogmaals, Eritrea voert een zeer onafhankelijk beleid en heeft altijd gestreefd naar zelfredzaamheid. Daarom is het zo vijandig gezind tegen de Verenigde Staten.

AG: Wat is het potentieel van de alliantie tussen Eritrea, Ethiopië en Somalië?

ST: Er is een enorm potentieel aan solidariteit in heel Afrika, zoals we dat in de jaren zestig zagen met de opkomst van het Panafrikanisme en de antikoloniale bevrijdingsbewegingen die veel Afrikaanse landen samenbrachten. Het bondgenootschap van deze drie aan elkaar grenzende landen in de Hoorn van Afrika werd vastgelegd in de “Gemeenschappelijke Verklaring inzake Uitgebreide Samenwerking tussen Ethiopië, Somalië en Eritrea” van 2018 , ook bekend als de “Drielanden Overeenkomst”, en het zal nu heel moeilijk worden voor het Westen om dit te verbreken, hoe hard ze het ook proberen.

Het belangrijkste om te begrijpen is dat de grote solidariteit tussen Somaliërs, Eritreeërs en Ethiopiërs zich uit door te discussiëren online en samen op straat, te komen. De mensen van de Hoorn van Afrika, hun de regeringen en de diaspora van elk van die landen zijn allemaal met elkaar verbonden en werken samen aan hun gemeenschappelijke bestemming.

AG: Uw eigen online inzet, vooral met de #NoMore-beweging, is zo bedreigend geweest voor de gevestigde macht dat u van Twitter bent verbannen, nietwaar?

ST: Dat klopt, helaas, net als de Hub van Hoorn van Afrika, het Nieuwe Afrika Instituut en andere accounts. Mijn persoonlijke en professionele accounts zijn allemaal afgesloten, even als alle accounts van organisaties waartoe ik toegang had. Hetzelfde is gebeurd met andere mensen in mijn kring.

Individuele accounts van sommige #NoMore leiders staan nog steeds aan, maar hoe lang zal het nog duren voordat ze uit de lucht gehaald worden?

AG: Oké, voor alle duidelijkheid: de #NoMore Beweging is een beweging om neokolonialisme in Afrika te beëindigen, hier concreet op de Hoorn. Maar ook een beweging met Pan-Afrikaanse doelstellingen?

ST: Ja, de beweging breidt zich steeds verder uit. We hopen dat het een wereldwijde beweging van Afrikaanse oorsprong wordt. We zeggen nee tegen diegenen die verantwoordelijk zijn voor de uitbuiting - desinformatie, verdeeldheid en oorlog - om te komen tot collectieve welvaart over de hele wereld. Maar we mogen niet vergeten dat #NoMore zijn oorsprong vindt in de Hoorn van Afrika.

AG: Ethiopië en Eritrea waren bijna twee decennia in oorlog, totdat premier Abiy Ahmed aan de macht kwam en via onderhandelingen vrede bereikte. Sindsdien lijken de twee naties en volkeren zeer nauw met elkaar verbonden, en de diaspora die de Ethiopische premier Abiy Ahmed en president Isaias Afwerki steunen, trekken samen ten strijde tegen de Amerikaanse interventie. Denkt u dat de oorlog tussen Ethiopië en Eritrea, die eigenlijk de oorlog van het TPLF tegen Eritrea was, nu voorbij is?

ST: Amerikaanse beleidsmakers zullen alles in het werk stellen om de vrede te verbreken, maar zoals ik al eerder zei, groeien de volkeren in de Hoorn van Afrika naar elkaar toe. Het zijn niet alleen regeringen; het zijn hele volkeren. De naties, de regeringen en de diaspora zijn op dit moment allemaal met elkaar verbonden. Ze hebben het gevoel dat ze een gezamenlijk lot delen. Dus als een leider besluit zijn eigen gang te gaan, en misschien een andere richting in te slaan, zullen de mensen daar ook #NoMore  tegen hem zeggen.

Ter info: Simon Tesfamariam is een Eritrees-Amerikaanse arts en schrijver die in New York woont en een lange geschiedenis heeft van het militeren onder en organiseren binnen de wereldwijde Eritrese gemeenschap. Hij heeft in Eritrea gewoond, gewerkt en lesgegeven, vrijwilligerswerk gedaan in Eritrese ziekenhuizen en lezingen gegeven aan de Universiteit van Asmara. Hij is geschorst van Twitter maar hoopt terug te keren . Tot die tijd is hij te bereiken op stesfa(at)gmail(dot)com.

Ann Garrison

https://www.laprogressive.com/aggression-towards-ethiopia/?fbclid=IwAR2Xln__1W_R0yE4Gc-XbLeDHrGpp9Ll7n8DipLKwI_hb-VpbgQsvZbiCT4

06-02-2022 om 17:07 geschreven door Hope for the Horn  

Comment les États-Unis tentent de reprendre le contrôle de l'Éthiopie et de la Corne d’Afrique

Negash Abdurahman, devant Addis Zeybe, janvier 2022.

Un règlement du conflit en Éthiopie, sous médiation américaine, est manifestement en gestation. Un tel règlement créera deux pouvoirs rivaux en Éthiopie - une enclave arrogante du TPLF (ou une autre variante sous un autre nom) et un gouvernement central éthiopien affaibli.

Pour réussir, ce plan devra contenir et marginaliser les Amharas, qui ont été décimés par la guerre, et l'Érythrée voisine.

Un tel scénario servira les intérêts américains à court terme en affaiblissant la montée en puissance de la Chine dans la Corne de l'Afrique, une région stratégique. Mais pour l'Éthiopie et la région, ce scénario sera synonyme d'instabilité, de fragilité et de chaos à long terme.

La libération surprise, le 7 janvier 2022, d'éminents prisonniers du Front populaire de libération du Tigré (TPLF), tels que Sebhat Nega, les appels téléphoniques entre le Premier ministre éthiopien Abiy Ahmed et le président américain Joseph R. Biden, les diverses déclarations du gouvernement américain et le voyage d'Olesegun Obasanjo au Tigré sont autant d'éléments qui indiquent un règlement américain du conflit entre le TPLF (ou une version réorganisée de celui-ci) et le gouvernement central éthiopien.

Quelles sont les forces motrices de cette initiative américaine ?

Quels sont les contours d'un tel règlement ? Qui gagne ? Qui perd ?

Pourquoi l'administration Biden est-elle intéressée par un règlement ?

Quels sont les intérêts des États-Unis dans la Corne de l'Afrique ?

Les responsables politiques américains ont clairement indiqué qu'une alliance entre l'Éthiopie, l'Érythrée et la Somalie que les États-Unis ne contrôlent pas n'est pas acceptable. L'Érythrée et la Somalie possèdent ensemble un littoral de 4 300 kilomètres dans l'un des coins les plus stratégiques du monde. Les Etats-Unis veulent clairement empêcher une telle alliance, qui est favorable à la Chine. Ajoutez à cela les liens personnels que Biden, figure clé de la politique étrangère et de la sécurité nationale, entretient avec les dirigeants du TPLF, qui dirige l'Éthiopie depuis près de trois décennies.

"Défense des droits de l'homme"

Le président Biden n'est personnellement impliqué qu'indirectement dans la politique américaine dans la Corne de l'Afrique. Il l'a confiée à Anthony Blinken, plus jeune et plus agressif, qui est impatient de laisser sa marque sur la politique étrangère américaine. Bien avant la prestation de serment de Biden, Anthony Blinken et Jake Sullivan (qui deviendront plus tard respectivement secrétaire d'État et conseiller à la sécurité nationale) avaient défini une politique d'intervention visant à faire pencher la balance en faveur des insurgés du Tigré. Quelques jours après le début de la guerre, début novembre 2020, entre le TPLF et le gouvernement central éthiopien, Blinken et Sullivan écrivaient et tweetaient sur les crimes de guerre et le nettoyage ethnique commis par le gouvernement éthiopien sans vérification indépendante. À aucun moment, l'administration Biden ne s'est exprimée contre les insurgés du TPLF en tant qu'instigateurs de la guerre ou contre le génocide de Maikadra, où environ 1 000 civils sans défense ont été massacrés. Le gouvernement américain a également ignoré ou minimisé la dévastation choquante des régions Amhara et Afar - les pertes en vies humaines, les viols et la destruction délibérée des biens et de la vie économique, ramenant ces régions des décennies en arrière. Les préoccupations relatives aux droits de l'homme n'ont été appliquées que de manière sélective.

Les droits de l'homme ont été utilisés comme une arme lorsque l'administration Biden a pris ses fonctions en janvier 2021. L'intention était de diaboliser le Premier ministre Abiy, l'Érythrée et les Amharas, en croyant qu'ils s'opposeraient aux ambitions américaines dans la Corne de l'Afrique. Combinée à l'incapacité du gouvernement éthiopien à donner sa version, la stratégie de diabolisation orwellienne a fonctionné. L'agresseur TPLF est maintenant "la victime". Personne dans la communauté internationale ne parle maintenant des civils des régions Amhara et Afar qui sont victimes de crimes terribles.

Qu'en est-il des droits de l'homme ? Les droits de l'homme sont un des outils favoris de l'arsenal de la politique étrangère américaine, souvent utilisé contre les pays et les dirigeants qui refusent de suivre les ordres de Washington.

L'Arabie saoudite est l'un des violateurs flagrants des droits de l'homme. Les violations systématiques des droits par l'Arabie saoudite comprennent "des meurtres, des exécutions, des disparitions, des actes de torture et des cas de traitement cruel, inhumain ou dégradant des prisonniers et des détenus par des agents de l'État, des conditions de vie difficiles et dangereuses dans les prisons, des arrestations et des détentions arbitraires, des prisonniers politiques, des restrictions sévères à la liberté d'expression et de la presse,...".

En outre, la guerre saoudienne au Yémen est un exemple flagrant de crimes de guerre. Cette guerre dure depuis sept ans. Avec des armes américaines, le pays le plus riche du monde arabe mène une guerre pour anéantir l'un des pays arabes les plus pauvres. Aucune menace de sanctions ou d'accusations de génocide de la part des États-Unis.

Le credo américain pour l'Éthiopie : pas de "changement de régime", mais une "castration du régime" ....

Le Premier ministre Abiy n'est pas menacé par un changement de régime, mais par la castration du régime.

En quoi consistera cette castration ?

Les États-Unis vont mettre un nœud coulant autour du cou du gouvernement Abiy et le resserrer lentement.

Un cessez-le-feu imposé dans lequel les rebelles du TPLF sont assimilés au gouvernement central de l'Éthiopie.

Accès sans entrave au Tigré pour les puissances étrangères et les organisations d'aide connues pour fournir des renseignements et de la logistique aux rebelles.

Présenter toutes les réponses militaires du gouvernement aux provocations des insurgés comme des attaques contre des civils et des massacres, justifiant ainsi une intervention étrangère.

Accepter une zone d'exclusion aérienne ou des "casques bleus" étrangers.

Promettre à l'Éthiopie une aide à la reconstruction, assortie de conditions élevées. En d'autres termes, à chaque étape, l'Éthiopie doit prouver qu'elle "vaut l'aide" avant que celle-ci ne lui soit accordée.

Donnez des garanties que les dirigeants du TPLF conserveront leurs richesses volées.

La garantie que les dirigeants du TPLF ne seront pas poursuivis pour les crimes qu'ils ont commis.

Contenir et marginaliser les Amharas et l'Érythrée voisine. Cela conduira inévitablement à des divisions internes en Éthiopie et au mécontentement en Érythrée.

Un gouvernement central faible et affaibli, confronté à ses rivaux du Tigré, ainsi qu'à d'autres puissances régionales et seigneurs de la guerre.

Dépendance à l'égard des puissances occidentales par la réception d'aumônes, tant alimentaires qu'en argent.

Quel est, du point de vue éthiopien, la meilleure approche ?

Herman Cohen (chargé de mission au Département d'État américain pour l'Afrique) a récemment tweeté ce que la plupart des Éthiopiens aimeraient voir : "En #Ethiopie, il est temps pour le TPLF d'accepter l'inévitable : le gouvernement Abiy a une supériorité militaire écrasante. Pour éviter au peuple tigréen de nouvelles souffrances, le TPLF doit cesser d'exister et ses dirigeants doivent s'exiler. Cohen sait comment flatter les Éthiopiens, et il veut probablement utiliser cette idée pour tromper les Éthiopiens et manipuler leurs sentiments et leurs opinions.

Si le TPLF se rend, est désarmé et que ses dirigeants sont emprisonnés ou exilés, un dialogue national global pourra résoudre les nombreux problèmes de l'Éthiopie.

Mais il est peu probable que cela se produise.

Laisser le TPLF disparaître n'est pas dans l'intérêt de l'Amérique. Il est possible pour l'Amérique d'orchestrer l'exil des principaux dirigeants du TPLF vers un pays comme le Canada. Une telle démarche implique également de brûler l'ancien TPLF et de le ressusciter sous un autre nom. Mais le TPLF et son idéologie resteront une plaie suppurante. La mesure clé de tout accord significatif est le démantèlement officiel et vérifiable du TPLF et de ce qu'il en reste.

Un arrangement imposé par les États-Unis pourrait inclure une forme de "protection", éventuellement une zone d'exclusion aérienne, ou le stationnement de troupes étrangères dans une zone telle que Wolkait. Un gouvernement central affaibli sera occupé dans un avenir proche à résoudre les crises économiques et à répondre aux demandes de plus en plus affirmées des gouvernements régionaux et des milices associées. Elle sera chancelante et n'aura pas l'endurance et la vision nécessaires pour se lancer dans de grands projets de développement, former de grandes alliances ou négocier sur un pied d'égalité avec les puissances étrangères.

La politique américaine envers l'Éthiopie est une extension de sa politique envers l'ensemble du continent africain.

Quel est le principe de base de la politique étrangère américaine en Afrique ? Elle repose sur deux piliers.

Pilier I. Protection de l'Empire.

Les États-Unis ont intérêt à mettre l'Afrique au service de leur empire. Depuis le 11 septembre, les États-Unis sont obsédés par la lutte contre le terrorisme, et l'Afrique n'est considérée que sous l'angle du contrôle militaire.

Dans ce contexte, comme l'écrit le journaliste et auteur Howard French, "l'Afrique est de plus en plus traitée comme un problème militaire et sécuritaire qui doit être géré de très près".

Les États-Unis ont créé le Commandement de l'Afrique (AFRICOM). Africom incarne la militarisation de la politique américaine envers l'Afrique. Par ailleurs, le Camp Limonnier, la seule base militaire américaine permanente en Afrique, fait partie de l'Africa Command basé à Djibouti, voisin de l'Éthiopie. C'est sur cette base que le commandant américain, le général William Zana, a menacé d'intervenir en Éthiopie pas plus tard qu'en novembre 2021.

Les armées africaines qui ne coopèrent pas avec Africom sont considérées avec suspicion. L'armée érythréenne a rejeté la coopération avec Africom. Un rapport américain de 2013 concluait que l'armée érythréenne "pourrait être un allié américain utile dans une région historiquement volatile qui sera probablement plus un problème qu'une aubaine pour les États-Unis dans un avenir proche".

En dehors des questions militaires, les relations commerciales entre les États-Unis et l'Afrique sont axées sur les industries extractives, telles que le pétrole et les minéraux, et sur la vente de technologies coûteuses, comme les avions.

L'approche militaire américaine a du mal à rivaliser avec l'aide économique et infrastructurelle considérable de la Chine.

Pilier II. La suprématie blanche

Comme le titrait le Washington Post en 2014, le monde occidental, en particulier l'Amérique, a une "longue et laide tradition de traiter l'Afrique comme un endroit sale et malade." Parmi les décideurs politiques et les journalistes américains, l'Afrique est vue à travers un prisme négatif.

"Il existe un état d'esprit insidieux et ancien chez les décideurs américains lorsqu'ils traitent de l'Afrique, qui consiste à voir des mauvaises nouvelles et des catastrophes partout."

L'Afrique est la seule région du monde où des personnes ayant "peu d'expertise et peu d'expérience ou d'influence politique" sont appelées à façonner et à diriger la diplomatie américaine. Des célébrités sans intérêt, telles que Bono, George Clooney et Ben Affleck, sont recherchées pour définir les priorités et susciter l'intérêt du public.

Trump a qualifié les pays africains de "pays de merde". Il a enlevé le masque diplomatique et a été marqué au fer rouge pour cela. Kissinger a déclaré que les Sud-Africains "les Blancs sont en Afrique pour y rester". Reagan a traité les Africains de "singes". Tout préjugé personnel mis à part, les États-Unis étaient à la tête d'une clique internationale raciste qui collaborait secrètement avec l'apartheid sud-africain et le soutenait.

En un mot, la politique raciste des États-Unis à l'égard de l'Afrique peut être résumée comme suit :

- Ne m'envoie pas tes réfugiés ;

- N'apportez pas vos maladies dans notre pays (d'où l'interdiction irrationnelle et prévisible de Biden sur les voyageurs sud-africains après la découverte de la variante Omicron de Covid ;) et

- N'élevez pas de terroristes

Retour en Éthiopie. Les États-Unis ont été le papa gâteau des insurgés du TPLF. Les États-Unis ne peuvent pas être un médiateur neutre dans le conflit actuel.

Alors, à quoi ressemblerait un règlement négocié par les États-Unis en Éthiopie ?

Ne cherchez pas plus loin que 1991. Les négociations menées sous la médiation des États-Unis en 1991 ont permis à une petite minorité de prendre le pouvoir. Cela a conduit à près de trois décennies de tyrannie et d'incendies criminels par le Front populaire de libération du Tigré (TPLF). Cet arrangement était dans l'intérêt des États-Unis. Mais cela a causé un grand préjudice au peuple, matériellement et humainement. Le TPLF s'est enrichi avec beaucoup d'aide étrangère et de prêts. Ses dirigeants sont devenus très riches. Le peuple éthiopien a été traumatisé et a dû payer la facture.

Nous ne nous laisserons pas berner deux fois !

Comment les Éthiopiens peuvent-ils faire face à ces graves menaces ?

1. Maintenez l'unité. Les dirigeants éthiopiens, les partis d'opposition et la diaspora doivent travailler sans relâche pour étendre et intensifier l'unité durement acquise.

2. La nécessité d'une force médiatique. L'Éthiopie doit constamment clarifier sa position auprès de la communauté internationale, de manière proactive et avec des faits et des chiffres. À cette fin, le gouvernement doit prendre l'initiative, avec une équipe médiatique bien organisée et compétente, de convaincre le monde de la justesse de la position de l'Éthiopie et d'inverser le récit négatif.

3. Reconstruction. Tous les Éthiopiens, en particulier ceux de la diaspora, doivent continuer à apporter des contributions financières et en nature pour réparer les dégâts causés par l'invasion du TPLF dans les régions Amhara et Afar.

4. Soutenir encore plus vigoureusement le mouvement "No More" et la lutte panafricaine.

Negash Abdurahman, pour Addis Zeybe

https://menafn.com/1103580024/Somalia-Thoughts-on-an-American-mediated-Settlement-in-Ethiopia?fbclid=IwAR39XjvmUN_a6xXuQ7EKyNKHTak8wJhZJD28lI_Th4dLThTF5bbqQU6IFIQ

30-01-2022 om 11:02 geschreven door Hope for the Horn  

Hoe de VS probeert Ethiopië opnieuw in zijn greep te krijgen

Negash Abdurahman, voor Addis Zeybe, januari 2022

Een door Amerika bemiddelde regeling van het conflict in Ethiopië is duidelijk in de maak. Een dergelijke overeenkomst zal twee rivaliserende machten creëren in Ethiopië - een arrogante TPLF-enclave (of een andere variant met een andere naam) en een verzwakte centrale Ethiopische regering.
Om te slagen zal dit plan de Amharas, die door de oorlog zijn gedecimeerd, en het naburige Eritrea moeten indammen en marginaliseren.
Een dergelijk scenario zal op korte termijn de Amerikaanse belangen dienen door de  Chinese opgang in de strategische Hoorn van Afrika af te zwakken. Maar voor Ethiopië en de regio zal dit scenario instabiliteit, kwetsbaarheid en chaos op lange termijn met zich meebrengen.

De verrassingsvrijlating op 7 januari 2022 van prominente gevangenen van het Tigray People Liberation Front (TPLF), zoals Sebhat Nega, de telefoongesprekken tussen de Ethiopische premier Abiy Ahmed en de Amerikaanse president Joseph R. Biden, diverse verklaringen van de Amerikaanse regering en de reis van Olesegun Obasanjo naar Tigray wijzen allemaal op een VS-regeling van het conflict tussen het TPLF (of een gereorganiseerde versie daarvan) en de centrale regering van Ethiopië.

Wat zijn de drijvende krachten achter dit VS initiatief?

Wat zijn de contouren van een dergelijke regeling? Wie wint? Wie verliest?

Waarom is de regering Biden geïnteresseerd in een regeling?

Wat zijn de Amerikaanse belangen in de Hoorn van Afrika?

Amerikaanse beleidsmakers hebben duidelijk te kennen gegeven dat een alliantie tussen Ethiopië, Eritrea en Somalië die de VS niet controleert, niet aanvaardbaar is. Eritrea en Somalië hebben samen een kustlijn van 4.300 kilometer in een van de meest strategische uithoeken van de wereld. De VS wil duidelijk een dergelijke alliantie, die China gunstig is, voorkomen. Voeg daarbij de persoonlijke banden die belangrijke personen in het buitenlands beleid en de nationale veiligheid van Biden hebben met de TPLF leiders die Ethiopië bijna drie decennia lang hebben geregeerd.

“Verdediging van de mensenrechten”

President Biden is persoonlijk slechts zijdelings betrokken bij de politiek van de VS in de Hoorn van Afrika. Hij heeft deze uitbesteed aan de jongere en agressieve Anthony Blinken, die staat te popelen om zijn stempel te drukken op het buitenlands beleid van de VS. Lang voordat Biden werd beëdigd, hadden Anthony Blinken en Jake Sullivan (die later respectievelijk minister van Buitenlandse Zaken en nationaal veiligheidsadviseur werden) een interventiebeleid uitgestippeld om de balans te doen doorslaan ten gunste van de opstandelingen in Tigray. Binnen enkele dagen na het begin van de oorlog begin november 2020 tussen het TPLF en de centrale regering van Ethiopië, schreven en twitterden Blinken en Sullivan over oorlogsmisdaden en etnische zuiveringen van de regering van Ethiopië zonder onafhankelijke verificatie. Op geen enkel moment sprak de regering-Biden zich uit tegen de TPLF-opstandelingen als aanstichters van de oorlog of tegen de genocide in Maikadra, waar naar schatting 1.000 weerloze burgers werden afgeslacht. De VS regering heeft ook de schokkende verwoestingen in de regio's Amhara en Afar genegeerd of gebagatelliseerd - het verlies van mensenlevens, verkrachtingen en de doelbewuste vernietiging van eigendom en economisch leven, waardoor de regio's tientallen jaren terug in de tijd zijn gezet. De bezorgdheid over de mensenrechten werd slechts selectief toegepast.

De mensenrechten werden als wapen ingezet toen de regering-Biden in januari 2021 aantrad. De bedoeling was om premier Abiy, Eritrea en de Amharas te demoniseren, omdat men dacht dat zij de VS-ambities in de Hoorn van Afrika in de weg zouden staan. In combinatie met het falen van de Ethiopische regering om haar versie te kunnen geven, heeft de Orwelliaanse demoniseringsstrategie gewerkt. De agressor TPLF is nu “het slachtoffer”. Niemand in de internationale gemeenschap heeft het nu over burgers in de Amhara en Afar regio’s die het slachtoffer zijn van vreselijke misdaden.

Hoe zit het met mensenrechten? Mensenrechten zijn een favoriet instrument in het arsenaal van het buitenlands beleid van de VS, dat vaak wordt gebruikt tegen landen en leiders die weigeren hun orders uit Washington op te volgen.

Saoedi-Arabië is een van de flagrante schenders van de mensenrechten. De systematische Saudische schendingen van de rechten omvatten "moorden; executies; verdwijningen; foltering en gevallen van wrede, onmenselijke of vernederende behandeling van gevangenen en gedetineerden door overheidsfunctionarissen; barre en levensgevaarlijke omstandigheden in gevangenissen; willekeurige arrestatie en detentie; politieke gevangenen; ernstige beperkingen van de vrijheid van meningsuiting en van de pers,...".
Daarnaast is de Saudische oorlog in Jemen een flagrant voorbeeld van oorlogsmisdaden. Deze oorlog woedt al zeven jaar. Met Amerikaanse wapens voert het rijkste land van de Arabische wereld een oorlog om een van de armste Arabische landen uit te roeien. Geen dreiging van de VS met sancties of beschuldigingen van genocide.

Het Credo van de VS voor Ethiopië: geen “regime verandering”, maar wel “een regime castratie”....

Premier Abiy wordt niet bedreigd door een regime-wisseling, maar wel met regime-castratie.

Waaruit zal deze castratie bestaan?
De VS zal een strop rond de nek van de regering Abiy leggen en die langszaam aanhalen.

Een opgelegd staakt-het-vuren waarbij de TPLF opstandelingen gelijksteld worden met de centrale regering van Ethiopië.

Onbelemmerde toegang tot Tigray voor buitenlandse mogendheden en hulporganisaties waarvan bekend is dat zij inlichtingen en logistiek verstrekken aan de opstandelingen.

Alle militaire reacties van de regering op provocaties van de opstandelingen voorstellen als aanvallen op burgers en als bloedbaden, waardoor buitenlandse interventie gerechtvaardigd wordt.

Het aanvaarden van een no-fly zone of een soort van buitenlandse "vredeshandhavers."

Ethiopië hulp voor de wederopbouw beloven, waaraan hoge voorwaarden zijn verbonden. Met andere woorden, bij elke stap moet Ethiopië bewijzen dat het “de hulp waard” is voordat deze wordt verleend.

Garanties geven dat de TPLF-leiders hun gestolen rijkdommen behouden.

Garanties dat de TPLF- leiders niet worden vervolgd voor misdaden die zij hebben begaan.

De Amharas en het naburige Eritrea in toom houden en marginaliseren. Dit zal onvermijdelijk leiden tot interne verdeeldheid binnen Ethiopië en tot ontevredenheid in Eritrea.

Een zwakke, verzwakte centrale regering, die geconfronteerd wordt met zijn rivalen in Tigray, en ook met andere regionale machten en krijgsheren

Afhankelijkheid van Westerse mogendheden door het ontvangen van aalmoezen, zowel voedsel als geld

Wat is, vanuit Ethiopisch perspectief, de beste uitkomst?

Herman Cohen (een beleidsman bij het VS ministerie van buitenlandse zaken voor Afrika) tweette onlangs wat de meeste Ethiopiërs graag zouden zien: "In #Ethiopia, is het tijd dat het TPLF het onvermijdelijke aanvaard: de regering Abiy heeft een overweldigend militair overwicht. Om het Tigrayaanse volk te behoeden voor nog meer ontberingen, moet de TPLF ophouden te bestaan en moeten de leiders in ballingschap vertrekken. Cohen weet hoe hij de Ethiopiërs moet vleien, en waarschijnlijk wil hij met dit idee de Ethiopiërs op het verkeerde been zetten en hun gevoelens en meningen manipuleren.

Als de TPLF zich overgeeft, ontwapend wordt en haar leiders gevangengezet of verbannen worden, kan een allesomvattende nationale dialoog de vele problemen van Ethiopië aanpakken.

Maar het is niet waarschijnlijk dat dit zal gebeuren.

Het TPLF laten verdwijnen is niet in het belang van Amerika. Het is mogelijk voor Amerika om de ballingschap van belangrijke leiders van het TPLF naar een land als Canada te orkestreren. Een dergelijke stap zal ook gepaard gaan met een verbranding van het oude TPLF en haar doen herrijzen onder een andere naam. Maar het TPLF en zijn ideologie zullen een etterende wond blijven. De belangrijkste maatstaf voor een zinvol akkoord is of de TPLF en wat van haar overblijft officieel en op controleerbare wijze zullen worden ontmanteld.

Een door de VS tot stand gebrachte regeling kan een of andere vorm van "bescherming" omvatten, eventueel een vliegverbod, of de stationering van buitenlandse troepen in een gebied zoals Wolkait. Een verzwakte centrale regering zal het in de nabije toekomst druk hebben met het oplossen van economische crises en het inspelen op de steeds assertievere eisen van regionale regeringen en de daarmee verbonden milities. Zij zal wankel zijn en niet het uithoudingsvermogen en de visie hebben om grote ontwikkelingsprojecten op touw te zetten, grote allianties aan te gaan of op voet van gelijkheid te onderhandelen met buitenlandse mogendheden.

Het beleid van de VS ten aanzien van Ethiopië ligt in het verlengde van hun beleid ten aanzien van het gehele Afrikaanse continent.

Wat is het uitgangspunt van het buitenlands beleid van de VS in Afrika ? Het berust op twee pijlers.

Pijler I. Bescherming van het Imperium.

De VS heeft er belang bij Afrika in dienst te stellen van zijn Imperium. De VS is sinds 11 september geobsedeerd door terrorismebestrijding en Afrika wordt enkele bekeken in functie van een militaire controle.
In die context wordt, zoals de journalist en auteur Howard French schrijft, " Afrika meer en meer behandeld als een in een militair- en veiligheidsprobleem dat strikt van heel dichtbij moet beheerd".

De VS heeft het Africa Command (AFRICOM) opgericht. Africom belichaamt de militarisering van het Amerikaanse beleid ten aanzien van Afrika. Overigens maakt Camp Limonnier, de enige permanente militaire basis van de VS in Afrika, deel uit van het Afrika Commando dat gevestigd is in Djibouti, het buurland van Ethiopië. Het is vanaf deze basis dat VS-commandant generaal William Zana nog in november 2021 dreigde met een interventie in Ethiopië.

Afrikaanse legers die niet samenwerken met Africom worden met argusogen bekeken. Het Eritrese leger wees samenwerking met het Africom af. In een VS rapport uit 2013 werd geconcludeerd dat het leger van Eritrea "een nuttige bondgenoot van de VS zou kunnen zijn in een historisch wankele regio die in de nabije toekomst waarschijnlijk meer een probleem dan een zegen voor de Verenigde Staten zal zijn".

Afgezien van militaire aangelegenheden zijn de VS handelsbetrekkingen met Afrika geconcentreerd rond winningsindustrieën zoals olie en mineralen; en de verkoop van dure technologieën zoals vliegtuigen.

De militaire VS aanpak heeft het moeilijk om te concurreren met de uitgebreide Chinese economische en infrastructurele bijstand.

Pijler II. Blanke suprematie

Zoals de Washington Post in 2014 kopte, heeft de westerse wereld, vooral Amerika, een "lange en lelijke traditie om Afrika te behandelen als een vieze, zieke plek." Onder Amerikaanse beleidsmakers en journalisten wordt Afrika door een negatief prisma bekeken.

"Er is een verraderlijk en al lang bestaand mentaliteit onder de VS beleidsmakers wanneer zij met Afrika te maken hebben, en dat is om overal slecht nieuws en rampspoed te zien”.

Afrika is het enige deel van de wereld waar een beroep wordt gedaan op mensen met "weinig deskundigheid en weinig beleidsachtergrond of slagkracht" om de Amerikaanse diplomatie vorm te geven en te sturen. Irrelevante beroemdheden zoals Bono, George Clooney, en Ben Affleck worden gezocht om prioriteiten te stellen en de publieke belangstelling te wekken.

Trump noemde Afrikaanse landen "Shithole countries." Hij zette het diplomatieke masker af en werd daarvoor gebrandmerkt. Kissinger zei dat Zuid-Afrikaanse "blanken in Afrika zijn om er te blijven." Reagan noemde Afrikanen “apen”. Afgezien van persoonlijke vooroordelen, stonden de VS aan het hoofd van een racistische internationale kliek die in het geheim samenwerkte met en steun verleende aan de Zuid-Afrikaanse apartheid.

In een notendop kan het racistische Amerikaanse beleid ten aanzien van Afrika als volgt worden samengevat:

-        - Stuur me jullie vluchtelingen niet;

-        - Breng jullie ziektes niet naar ons land (vandaar Biden's irrationele, voorspelbare verbod op Zuid-Afrikaanse reizigers na de ontdekking van de Omicron variant van Covid;) en

-        - Kweek geen terroristen

Terug naar Ethiopië. De VS is de suikeroom de TPLF-opstandelingen geweest. De VS kan geen neutrale bemiddelaar zijn in het huidig conflict.

Dus hoe zou een door de VS bemiddelde regeling in Ethiopië eruit zien?

Kijk niet verder dan 1991. De door de VS bemiddelde onderhandelingen in 1991 stelden een kleine minderheid in staat aan de macht te komen. Dit leidde tot bijna drie decennia van tirannie en brandstichting door het Volksbevrijdingsfront van Tigray (TPLF). Deze regeling was in het belang van de VS. Maar het bracht de bevolking grote schade toe, materieel als menselijk. Het TPLF verrijkte zichzelf met veel buitenlandse hulp en leningen. De leiders werden stinkend rijk. Het Ethiopische volk werd getraumatiseerd en moest de rekening betalen.

We laten ons niet twee maal voor de gek houden!

Hoe kunnen de Ethiopiërs het hoofd bieden aan deze ernstige bedreigingen?

1. Handhaaf de eenheid. Het Ethiopische leiderschap, de oppositiepartijen en de diaspora moeten onophoudelijk werken aan het uitbreiden en intensiveren van de zwaarbevochten eenheid.

2. De noodzaak van een eigen media-macht. Ethiopië moet zijn standpunt tegenover de internationale gemeenschap voortdurend proactief en met feiten en cijfers onderbouwd verduidelijken. Daartoe moet de regering het voortouw nemen met een goed georganiseerde, bekwame media-ploeg om de wereld te overtuigen van de juistheid van Ethiopië ‘s zaak en om het negatieve verhaal om te keren.

3. Wederopbouw. Alle Ethiopiërs, vooral diegenen onder ons in de diaspora, moeten doorgaan met het leveren van financiële bijdragen en bijdragen in natura om de verwoestingen te herstellen die zijn aangericht door de invasie van de TPLF in de regio's Amhara en Afar.

4. De "No More"-beweging en de Pan-Afrikaanse strijd nog krachtiger te steunen.

Negash Abdurahman

Voor Addis Zeybe

https://menafn.com/1103580024/Somalia-Thoughts-on-an-American-mediated-Settlement-in-Ethiopia?fbclid=IwAR39XjvmUN_a6xXuQ7EKyNKHTak8wJhZJD28lI_Th4dLThTF5bbqQU6IFIQ

30-01-2022 om 10:53 geschreven door Hope for the Horn  

Verkiezingen in Somalië

(foto) President Mohamed Abdullahi Mohamed, alias Farmaajo (links) en premier Mohamed Hussein Roble.

Conflict tussen president en premier is een conflict tussen het Somalische volk en de imperialistische krachten"

De parlementsverkiezingen in Somië zullen op 25 februari worden afgerond te midden van spanningen tussen de president en de premier.
Mohamed Hassan, historicus en voormalig diplomaat, legt de politieke situatie uit, de rol van buitenlandse mogendheden, vooral de VAE, en de waarheid achter Shabaab

10 januari 2022 door Pavan Kulkarni

De herhaaldelijk uitgestelde verkiezingen voor het Lagerhuis van het Somalische parlement, het House of People, zullen op 25 februari plaats vinden. Het akkoord over de datum werd bereikt op zondag 9 januari, na een week van bijeenkomsten van de Nationale Overleg Raad (NCC), voorgezeten door premier Mohamed Hussein Roble en bijgewoond door de leiders van de regionale staten van Somalië.

Deze verkiezingen zullen niet worden gehouden op basis van het beginsel "één persoon één stem", waarvoor president Mohamed Abdullahi Mohamed, alias Farmaajo, in februari 2020 een baanbrekende wet heeft ondertekend. Het vooruitzicht om voor het eerst sinds 1969 verkiezingen te houden op basis van het algemeen kiesrecht is ontspoord. Opnieuw zullen afgevaardigden, gekozen door clanleiders, stemmen om leden voor het parlement te kiezen, die op hun beurt de president zullen kiezen.

"Het is niet echt een verkiezing. Het is een benoeming door een aristocratische klasse. Degenen met geld kunnen de stem van de afgevaardigden kopen in naam van hun clan zonder zelfs maar de meerderheid van de clanleden te raadplegen. Het is de gemakkelijke manier om Somalië te regeren en zijn hulpbronnen te plunderen," vertelde Mohamed Hassan, historicus en voormalig diplomaat, aan Peoples Dispatch in een interview uren voordat de verkiezingsdatum werd overeengekomen.

Deze controversiële verkiezingen zullen worden gehouden te midden van een escalerend conflict tussen president Farmaajo en premier Roble, dat uitmondde in een gespannen impasse in Mogadishu tussen de soldaten die loyaal aan hen zijn.

Radio Dalsan meldde dat de "NCC ook is overeengekomen om AMISOM [African Union Mission in Somalia] in te zetten in het meest versterkte presidentiële paleis om de spanning te bedwingen in het gebied waar rivaliserende troepen die zowel president Farmaajo als premier Roble steunen, rivaliserende posities blijven innemen."

"De imperialistische krachten, die zich bedreigd voelden door de wet voor één stem per persoon die president Farmaajo ondertekende, zien hem als een obstakel omdat hij een populaire leider is. Dus gebruiken ze de premier als een paard van Troje tegen Farmaajo," zei Mohamed Hassan, die ook adviseur is van de president van de regionale staat Somalië van Ethiopië, aan de grens met Somalië.

Eerder, op 7 januari, probeerde Roble ook de diplomatieke betrekkingen met de Verenigde Arabische Unie (AE) te normaliseren, die in 2018 door president Farmaajo werden verbroken op beschuldigingen dat het Somalië probeerde te destabiliseren. "Het is zijn bedoeling om de VAE terug te brengen in Somalië," zei Hassan, die beweerde dat het de VAE is die de bomaanslagen in Mogadishu heeft gesponsord en de militante groep Al Shabaab als verantwoordelijk heeft bestempeld.

De dreiging van Al Shabaab wordt in de internationale media vaak aangevoerd als de reden waarom Somalië niet rijp is voor verkiezingen op basis van één persoon-één stem. Volgens Hassan is de massabasis van Al Shabaab, die werd gevormd als gevolg van de invasie van Ethiopië in 2006 "op aandringen van de VS", echter uitgehold.

Al Shabaab is nu "een spook geworden dat door externe krachten wordt opgeroepen om te voorkomen dat het Somalische volk zijn democratische rechten uitoefent. Al deze zogenaamde deskundigen van de International Crisis Group vergroten Al Shabaab uit tot de grootste bedreiging voor de regio. Maar dat is niet meer waar," zei hij.

Lees hieronder een verkorte versie van het telefooninterview:

Peoples Dispatch (PD): De verkiezingen in Somalië zijn herhaaldelijk uitgesteld. Temidden van deze vertraging is er een escalerende ruzie tussen president Farmaajo en premier Roble. Het lijkt erop dat de VS en haar bondgenoten de kant van de premier hebben gekozen en de president de schuld geven van de vertraging. Maar het was Farmaajo die campagne voerde voor één persoon één stem en dit in februari 2020 tot wet heeft verheven.

Het vooruitzicht om voor het eerst sinds 1969 verkiezingen te houden op basis van het algemeen kiesrecht, is echter ontspoord. De verkiezing waartoe Farmaajo's tegenstanders en de internationale gemeenschap hem onder druk zetten, is weer in overeenstemming met de vroegere praktijk waarbij afgevaardigden van clans de vertegenwoordigers in het lagerhuis kiezen, die op hun beurt de president kiezen. Welke representatieve waarde heeft een dergelijke verkiezing?

Mohamed Hassan (MH): Het zijn niet echt verkiezingen. Het is een benoeming door een aristocratische klasse. Degenen met geld kunnen de stem van de afgevaardigden kopen in naam van hun clan, zonder zelfs maar de meerderheid van de clanleden te raadplegen. Het is de gemakkelijkste manier om Somalië te regeren en zijn hulpbronnen te plunderen. De één-persoon-één-stem wet is een mijlpaal hiertegen.

De krijgsheren die de clans controleren verliezen hun hegemonie in hun eigen clans omdat de Somalische samenleving, vooral in de laatste 20 jaar, ingrijpend is veranderd. Verstedelijking heeft het bewustzijn van de bevolking vergroot. Het is zeer moeilijk het volk te controleren op basis van de oude clan mentaliteit. Daarom stelde de president voor om de verkiezingen te laten plaatsvinden op basis van één persoon-één stem. De meerderheid van de bevolking steunde dit voorstel.

Krachten die in het verleden altijd de clan als basis hebben gebruikt om de macht te behouden, voelden zich bedreigd. En, natuurlijk, voelden de imperialistische krachten ook zich bedreigd. Zij willen de status quo handhaven. Ze willen niet dat er een populair patriottisch sentiment groeit in Somalië. De westerse landen willen het feodale clansysteem in stand houden omdat clans de enige basis zijn waarop je het Somalische volk kunt verdelen. Je kunt ze niet verdelen op basis van godsdienst, cultuur of taal, want ze zijn vormen een eenheidsstaat-natie. Er is geen land in Afrika zoals Somalië waar de gehele bevolking van noord tot zuid en van oost tot west dezelfde taal spreekt.

Het huidige conflict tussen de president en de premier is in wezen een conflict tussen het Somalische volk en de imperialistische krachten. De imperialistische krachten zien president Farmaajo als een obstakel omdat hij een populaire leider is. U moet ook weten dat Farmaajo de tripartiete overeenkomst voor vrede en samenwerking met Ethiopië en Eritrea had ondertekend om wat de Nieuwe Hoorn van Afrika wordt genoemd tot stand te brengen. Dit werd door de VS en Europa niet op prijs gesteld.

Daarom gebruiken zij de premier als een paard van Troje tegen Farmaajo. Roble heeft geen visie voor het opbouwen van de natie. Hij is zeer corrupt. De krachten die tegen Farmaajo zijn (waaronder de VAE) staan achter Roble. Maar zij zijn niet in staat geweest de opkomst van het Somalische nationale bewustzijn te stoppen.

Langzamerhand begint het embryo van een natiestaat vorm te krijgen. Een nationaal leger, dat sinds de jaren '90 afwezig was, is onder Farmaajo met steun van Turkije heropgericht. Dit overstijgt de clan verdeeldheid en legt de pijlers voor Somalische eenwording. De ervaringen en de blootstelling van de diaspora spelen ook een belangrijke rol bij het kweken van een nationaal bewustzijn. Er gaapt nu een diepe kloof tussen de massa's, vooral de jongere generatie, en de politici die de status quo willen handhaven. De mensen weigeren te leven zoals vroeger, en de heersende klasse kan niet blijven heersen zoals vroeger. Ik denk dat de tegenstrijdige krachten uiteindelijk tot een vergelijk kunnen komen - dat valt nog te bezien. Maar de sociale omstandigheden zijn veranderd en die kunnen niet meer worden teruggedraaid zoals voorheen.

PD: Eén-persoon-één-stem was een centrale belofte in de campagne van president Farmaajo tijdens de verkiezingen van 2017. In feb 2020 heeft hij wel een federale wet aangenomen die de weg vrijmaakt voor algemeen stemrecht. Kunt u kort toelichten waarom het drie jaar heeft geduurd voordat Farmaajo deze wet aannam?

MH: Drie jaar was niet erg lang gezien de obstakels die president Farmaajo moest overwinnen om de democratisering vooruit te helpen - om het concept te bevorderen dat alle burgers stemrecht hebben en inspraak hebben in de toekomst van het land. De VAE en andere regionale bondgenoten van de imperialistische mogendheden geven veel geld uit om een burgeroorlog uit te lokken en tegenstellingen te creëren onder het Somalische volk. Zij willen geen nieuwe start voor Somalië. In feite moedigen ze zelfs bomaanslagen in Mogadishu aan en subsidiëren ze deze, en geven Al Shabaab er de schuld van. Al Shabaab is een instrument geworden van de VAE om het land te destabiliseren. Kenia van haar kant steunt krijgsheren in het zuidelijke deel van het land. Maar de mogelijkheid dat er een burgeroorlog uitbreekt in Somalië is voorbij omdat de krijgsheren al lang geleden definitief zijn verslagen. De fundamenten voor een burgeroorlog zijn er niet meer. De bevolking is veel meer gepolitiseerd.

PD: In het internationale mediaverhaal is Al Shabaab synoniem geworden met Somalië. In februari 2020, toen de wet voor algemeen stemrecht voor volwassenen werd aangenomen, werden analisten in de internationale media geciteerd die zeiden dat Somalië, temidden van de oorlog met Al Shabaab, zich geen verkiezingen op basis van één persoon één stem kan veroorloven. Nu lijken de analisten te zeggen dat president Farmaajo, door niet in te stemmen met de verkiezingen op basis van clans, de oorlog tegen Al Shabaab in gevaar brengt. Hoe groot is de bedreiging voor Al Shabaab?

MH: Al Shabaab is een spook geworden dat door externe krachten wordt opgeroepen om te voorkomen dat het Somalische volk zijn democratische rechten uitoefent. Al die zogenaamde deskundigen van de International Crisis Group vergroten Al Shabaab uit als de grootste bedreiging voor de regio. Dat is niet meer waar.

Al Shabaab, dat zich laat vertalen als "de jeugd", was vroeger een betrekkelijk kleine organisatie in alliantie met de Islamitische Raad, die er in 2006 in slaagde de krijgsheren te verdrijven en de controle te krijgen over de meeste delen van Somalië. Toen vervolgens op aandringen van de VS de toenmalige heerser van het Tigray People's Liberation Front (TPLF) in Ethiopië, Meles Zenawi, Somalië binnenviel, splitste Al Shabaab zich af van deze raad. De jeugd van die tijd sloot zich bij deze groep aan, voornamelijk om zich tegen de invasie te verzetten. Vervolgens sloot de groep zich aan bij Al Qaida en werd zij een bedreiging. In de loop van de tijd, met de opkomst van een nationaal burgerbewustzijn in het hele land, is zijn basis echter volledig uitgehold. Ook al controleert Al Shabaab een aantal enclaves in het land, het kan door de Somalische nationale strijdkrachten worden heroverd wanneer het maar wil. De capaciteiten van Al Shabaab zijn vandaag ernstig afgenomen.

Al Shabaab is vandaag slechts een voorwendsel om Somalië te houden zoals het is en om de opkomst van een democratische staat op basis van één persoon één stem te verhinderen.

PD: Zelfs nadat de wet: één stem per persoon, in februari 2020 was aangenomen, bleef het verzet daartegen aanhouden. Uiteindelijk bereikte Farmaajo in september 2020 - twee maanden voor het einde van de zittingsperiode van het parlement in november, en vijf maanden voor het einde van de termijn van de president in februari 2021 - een akkoord met de hoofden van de regionale staten om af te zien van verkiezingen op basis van algemeen kiesrecht en terug te keren naar verkiezingen op basis van clans. Waarom heeft hij toegegeven?

MH: Dit is omdat de leiders van de regionale staten weigerden aan de verkiezingen deel te nemen. Zij kregen van hun imperialistische meesters te horen dat zij dit niet mochten laten gebeuren. Op het moment dat de één-persoon-één-stem wet werd ondertekend, hadden de tegenstanders die er uiteindelijk mee akkoord gingen, niet alle implicaties ervan begrepen. Nadat de wet was aangenomen, zeiden hun imperialistische meesters: "Nee, nee, dit is gevaarlijk voor jullie en voor ons. Jullie moeten terugduwen om terug te keren naar het oude systeem."

Het is niet eens hun eigen beslissing om samenwerking te weigeren. Het is de beslissing van de externe krachten. U moet begrijpen dat de strijd in Somalië in wezen gaat tussen Farmaajo en de externe krachten. We moeten de anderen buiten beschouwing laten. Zij zijn slechts dochterondernemingen die worden gefinancierd en gevoed door externe krachten die voortdurend hebben getracht een burgeroorlog te ontketenen en Somalië opnieuw in krijgsgevangenschap te brengen. Maar ze zijn er niet in geslaagd. Niet omwille de kracht van de president, maar omdat het bewuste volk deze politiek heeft verworpen. Ik ben ervan overtuigd dat ook al zijn deze krachten erin geslaagd om de [verwezenlijking] van één persoon-één-stem te vertragen, zij het niet zullen kunnen tegenhouden.

PD: Op dezelfde dag dat in september overeenstemming werd bereikt over het uitstellen van de stemming op basis van algemeen volwassenenstemrecht en het houden van verkiezingen op basis van het clansysteem, benoemde president Farmaajo Roble tot de nieuwe premier. Wat was Roble's politieke status op dat moment? Wat was, volgens u, Farmaajo’s beweegreden achter zijn benoeming?

MH: Het was waarschijnlijk een van de fouten die Farmaajo maakte. Hij dacht dat de man niet politiek bewust is, maar dat hij een premier zou zijn waarmee kan worden samengewerkt. Maar Farmaajo heeft het verkeerd begrepen. Roble, een kleine zakenman die in Kenia woont, was alleen geïnteresseerd in geld. Op het moment dat hij tot premier werd benoemd, kochten de VAE en Kenia hem. Ze stopten hem in hun zak door hem miljoenen dollars te laten zien. De man is niet geïnteresseerd in politiek, maar alleen in het geld dat ermee gemoeid is.

Zodra Roble premier was geworden, bezocht hij de VAE en de imperialistische krachten waren blij dat zij de man hadden gevonden om Farmaajo te verzwakken. Maar Farmaajo heeft stand kunnen houden omdat hij de steun van de massa's heeft.

PD: Toen Roble in september 2020 tot premier werd benoemd, was de belangrijkste verantwoordelijkheid die hij kreeg het faciliteren van de verkiezingen voordat de termijnen afliepen. Maar dit mislukte en de termijn van zowel het parlement als de regering van de president liep af voordat de verkiezingen gehouden konden worden. Toen het Lagerhuis in april 2021 stemde voor een verlenging van de ambtstermijn van de president met maximaal twee jaar tot er verkiezingen konden worden gehouden, ontstond er een enorme controverse. De regionale stamhoofden van Somalië maakten bezwaar. De VS, het VK en de EU dreigden de hulp stop te zetten en zelfs sancties op te leggen. De spanningen tussen de president en de premier zijn sindsdien geëscaleerd en mondden in december uiteindelijk uit in een impasse in Mogadishu tussen de soldaten die loyaal zijn aan de president en de soldaten die loyaal zijn aan de premier. Hoe zijn de zaken tot nu toe geëscaleerd?

MH: Er is veel geld in het land gepompt voor deze escalatie, vooral om de vooruitzichten op democratische verkiezingen te doen ontsporen. De westerse mogendheden willen niet dat het Somalische volk zijn onafhankelijke wil uitoefent, vanwege hun ervaringen met Somalië in het verleden. U moet zich herinneren dat Somalië in de jaren zestig, toen het onafhankelijk werd, het eerste Afrikaanse land was dat de Volksrepubliek China erkende. Somalische schepen en vlaggen werden in beslag genomen toen de Sovjet-Unie wapens leverde aan Vietnam om de Amerikaanse invasie te weerstaan. Ook binnen het Afrikaanse continent was de rol van Somalië zeer vooruitstrevend. Het heeft alle antikoloniale bewegingen gesteund, ook die van Samora Machel in Mozambique. Het VS-imperialisme vergeet dit gedrag van de Somalische staat niet toen het echt onafhankelijk was. Zodra Somalië zijn onafhankelijkheid zal herwinnen  weet ik zeker dat het zich zal aansluiten bij China's Belt Road Initiative, net als Eritrea en andere Afrikaanse landen. De westerse mogendheden willen dit tegenwerken.

Met name vanwege de geostrategische positie aan de Indische Oceaan willen zij de kustlijn van het land controleren. Alle druk die de VS, het VK en de EU op Farmaajo uitoefenen, zogenaamd om verkiezingen te bewerkstelligen, is dus slechts een voorwendsel om in te grijpen en controle over Somalië uit te oefenen en het ontstaan van een onafhankelijke democratische natiestaat te verhinderen. Roble is slechts een pion in hun handen.

PD: De gehele week is Roble voorzitter geweest van de Nationale Consultatieve Raad (NCC) die bijeenkwam met de regionale stamhoofden om een weg naar de verkiezingen uit te stippelen. Oppositieleiders en zelfs buitenlandse diplomaten zijn ook aanwezig, maar de president niet. Waarom is dat zo?

MH: Er is niets nationaals aan deze Raad. Het is in feite een raad die door de VAE en de westerse landen wordt gesubsidieerd om het nationale bewustzijn van het Somalische volk te demobiliseren. Het doel is om Roble te legitimeren, die slechts hun stroman is zonder steun van de massa's. De president maakt hier natuurlijk geen deel van uit. Hij is de vijand die ze omver willen werpen.

PD: Te midden van deze ontmoetingen manoeuvreerde Roble om de diplomatieke betrekkingen met de VAE te herstellen.

MH: Dat is zijn doel - om de VAE terug in Somalië te brengen. De VAE hebben Jemen vernietigd. Zij steunden islamisten en jihadisten in Syrië en in Libië. Ze hebben deelgenomen aan de vernietiging van Somalië. Sinds Farmaajo hen in 2018 uit Somalië heeft verjaagd, zijn ze boos en willen ze terugkomen. De VAE wil via Roble terugkeren naar Somalië. Maar ze zullen niet slagen. De bevolking van Somalië staat vijandig tegenover de VAE. Deze stap zal de vijandigheid en de wil van het volk om weerstand te bieden aan externe krachten alleen maar vergroten.

https://peoplesdispatch.org/2022/01/10/conflict-between-president-and-pm-is-a-conflict-between-the-somali-people-and-imperialist-forces/?fbclid=IwAR0Kw42MUGa2LRShY7GmSLp1Lz1CILVKyxh0zPquFixdv-wvv6U-hTvqCLI

14-01-2022 om 16:01 geschreven door Hope for the Horn