Met mijn meisje gaat alles prima en ik geniet van ons samenzijn.

Ondertussen ben ik weer aan het werk en heb ik toch nog een beetjes sociaal contact.

Van de muziek zie ik bijna niemand meer, uit het oog uit het hart.

Ze zijn vriendelijk als ik ze tegenkom maar dat is ook alles. Ik hoor of zie niemand meer en dat mis ik wel.

Maar langs de andere kant zet dit een mens aan het denken.

Want eigenlijk heb ik er nooit bij gehoord. Ik weet wel dat er in elke vriendenkring/vereniging groepjes zijn, mensen met wie je iets beter overéénkomt. Maar ik heb nooit in zo'n groepje behoord. Ik was misbaar zonder dat iemand het doorhad.

Misschien heb ik het nooit een kans gegeven want als ik over mijn verleden nadenk dan is dit overal zo geweest. 

Op de middelbare school, de hoge school, de fanfare, de jeugdvereniging.

Maar ach, probeer er niet teveel aan te denken en mijn toekomst te richten op mijn kleine meisje.