Ik heb onlangs op eigen initiatief een erkende, officiële IQ-test afgelegd. Ik wist op voorhand eigenlijk al een beetje wat de uitslag zou zijn. Er bleek inderdaad dat mijn IQ op 135 afklokte. Vanaf 130 komt men in de bovenste 2% van de bevolking terecht, wat wordt aangeduid als hoogbegaafd. Het andere uiterste is beneden de 70, wat duidt op laagbegaafdheid. Mensen die mij beter kennen zeggen vaak dingen als 'Jij bent zo intelligent en toch weet je dat niet?!' of 'dat zo'n slim iemand daar niets over weet...'. Een hoge intelligentie is niet hetzelfde als een uitgebreide parate kennis. Een intelligent iemand kan heel weinig weten, terwijl een minder intelligent iemand dan weer net erg veel kennis vergaard kan hebben. Hoge intelligentie betekent dat men zeer snel verbanden kan leggen, inzichten krijgt en verder denkt. Vaak worden ook stappen overgeslagen bij het denken, omdat die zo evident lijken voor een hoogbegaafde. Dit leidt soms tot nadelen in de communicatie met anderen, men wordt niet begrepen. Anderzijds begrijp ik ook vaak niet waarom mensen zich er niet toe willen of kunnen zetten om verder te denken, of hoe het kan dat iets wat voor mij essentieel lijkt, hen helemaal niet bezighoudt.

Ik vind het ook belangrijk op te merken dat je er niet mag van uitgaan dat een hoge intelligentie ook automatisch tot hoge studieresultaten leidt. Vaak blijkt het tegendeel in de praktijk. Ook voor mij geldt dat mijn resultaten lang niet altijd acceptabel waren.

Over mezelf

Ik ben een jongen/man van 18 jaar, en volg momenteel een universitaire opleiding. Positieve eigenschappen van mezelf zijn dat ik breeddenkend ben, met een hele waaier aan interesses, wat maakt dat ik altijd hunker naar nieuwe kennis en ontdekkingen. Ook ben ik vrij geduldig en optimistisch, en niet snel op mijn tenen getrapt. Je kan er ook van uitgaan dat ik altijd eerlijk ben. Negatieve aspecten van mezelf vind ik dat ik minder sociaal ben dan de meesten, en mijn gebrek aan zelfdiscipline/doorzettingsvermogen. Anderen ervaren evenwel dat ik vrij ondankbaar en kieskeurig ben. Daarnaast kom ik vaak niet enthousiast over bij anderen, omdat ik uitbundigheid niet zo snel zal uiten. De verklaring hiervan is denk ik te vinden bij het feit dat ik in de meeste situaties vooruitdenk, en in mijn hoofd spelen zich mijn verwachtingen af. Stel bijvoorbeeld dat ik verwacht een wedstrijd te winnen, op basis van mijn inschatting van de tegenstander en omstandigheden. In dat geval zal ik voor die overwinning gaan, maar heeft ze zich in mijn hoofd al afgespeeld. Wanneer ik dan daadwerkelijk win, voelt dat voor mij aan als een gewone bevestiging van mijn verwachting en inschattingen. In het andere geval - als ik toch verlies - wordt dit een teleurstelling. Ik ben dan niet teleurgesteld vanwege de inzet van de wedstrijd of het missen van wat het me zou opleveren, maar vooral omdat ik een verkeerde inschatting maakte. Dit is iets wat me erg bezighoudt. Ik zal in mijn hoofd nadien dan altijd gaan analyseren waar het fout is gelopen, wat de oorzaak van het verlies was, of en hoe ik het zou hebben kunnen voorkomen,... Dit is dan ook een motivatie voor mezelf tot verbetering en perfectionering.

Mijn perfectionisme is iets wat ik niet onder positief of negatief kan categoriseren. Het is zowel een hinderpaal als een drijfveer. Door het stellen van te hoge eisen aan mezelf haakte ik zelfs af op sommige momenten.

Ik ben ook iemand die van sporten en uitdagingen houdt.

Mijn fantasie is vergaand, en spoort me aan tot het  inbrengen van creativiteit in dingen die ik doe. Daarom hebben bezigheden als tekenen, gedichten schrijven, verhalen verzinnen of spelletjes ontwerpen me altijd erg geboeid.

Doel van deze blog

---