Zo noemde ze. Kraterface. Mijn lerares Frans in het middelbaar. Natuurlijk noemde ze niet echt zo, dat was de naam die enkele van mijn duivelse klasgenoten haar hadden gegeven.
Maar misschien moet ik eerst kort haar voorgangers eens voorstellen: 1e middelbaar: een vrouw, niet streng maar ook niet echt leuk, ze leerde ons de basis, maar ik was/ben het dromerstype en aangezien ze geen idee had hoe daar mee om te gaan, mistte ik heel wat basis. Ik geef toe: hier lag ik in de fout.
2e middelbaar: Een strenge vrouw, niet bepaald mijn favoriet, maar in dat jaar leerde ik meer Frans bij dan in mijn hele leven. En ja ik haalde slechte punten omdat ze zo streng was (accent vergeten? Min één!), maar ik deed mijn best.
3e en 4e middelbaar: Hier ging het weer de mist in. Alweer een vrouw, die deze keer helaas niet de gave had een klas onder de duim te houden. We zaten voor deze lessen samen met een andere klas en die profiteerde er nogal van om de boel op stelten te zetten. Ik leerde weinig bij, studeerde nog veel minder, maar mijn punten waren redelijk omdat ik een 'brave' was. Een aantal van de boel-op-stelten-zetters verging het hierdoor minder goed. Machtsmisbruik heet zoiets...
5e middelbaar: Een guitige, oudere vrouw waar we allemaal dol op waren (vooral omdat ze zo vaak afweek van de les en dan allerlei verhalen begon te vertellen). Maar na de paasvakantie gebeurde er iets vreemds en ging ze de rest van het jaar met ziekteverlof. In haar plaats kregen we halftijds een vreemde Spaanse vrouw, die geen Frans kon maar wel een diploma in het Spaans had en ons daarom liever verhalen vertelde over stierenvechters en flamencodanseressen, in plaats van ons 'La phrase passive' uit te leggen. Je hoort het al: we kregen het verkeerd uitleggen en moesten bij onze andere deeltijdse lerares Frans om uitleg gaan vragen: Kraterface.
En zo bleef Kraterface tot in het 6e middelbaar les geven aan ons. Kraterface was een jonge vrouw (ik schat haar in de 20) die nul komma nul gezag in zich had. En daarbovenop had ze ook nog eens een vreemd uiterlijk. Of vanwaar denk je dat de naam Kraterface komt? Maar ze had ook erg seutig haar, een bril, een raar loopje en nog seutigere kledij. Niet dat ik me daar iets van aantrek, maar als je er zo uitziet ben je een gemakkelijke prooi voor wat men in de dierenwereld 'leerlingen' noemt. Ik verzeker je, dit jaar was Frans tien keer erger dan het 3e en 4e middelbaar samen. Onze school was zo slim geweest een leerling op te nemen die van een andere school geschopt was. Als hij er niet geweest was, zouden we misschien nog iet of wat bijgeleerd hebben, maar hij voelde zich nogal het leiderstype, en de rest van de,klas ging daar in mee. Arme Kraterface heeft heel wat te verduren gehad: vuilnisbakken die op de deur stonden en bovenop haar vielen zodra ze de deur opendeed, leerlingen die even de klas uitliepen om een telefoontje te plegen, vliegertjes door het hele lokaal, boeken die open op tafel bleven liggen tijdens testen, samenwerken bij de examens, eten, drinken en één keer zelfs een zatte leerling, en ze had geen flauw benul wat met hem aan te vangen. Ze probeerde er wel iets aan te doen, maar telkens werd ze nog harder uitgelachen. Ook haar uiterlijk probeerde ze tevergeefs te verbeteren in de hoop op een greintje respect, maar dat maakte het alleen maar erger en erger. Na dat jaar besloot ze dan ook wijselijk om geen les meer te geven en op zoek te gaan naar een andere carrière... En ja, ik kreeg goeie punten, want ik was één van de 'brave'.
Het spijt me zeer dit te zeggen, maar er is altijd iets mis met Franse leerkrachten. Ofwel zijn ze te soft, ofwel geen gezag, ofwel zodanig streng dat je ze tot op het bot haat en ga zo maar door. Dus nee, het ligt niet alleen aan mij dat ik slecht ben in Frans. Het ligt ook aan degenen die geprobeerd hebben het me te leren...
Volgende keer: Lerares Frans in het hoger onderwijs en bijles lerares Frans uit de hel Daaaaaag!
