Tussen 1923 en 1925 werden duizenden kinderen met treinen naar België gebracht . De meesten van hen waren meisjes , alhoewel in mindere mate ook jongens. Velen zijn hier gebleven maar toch keerden na verloop van tijd heel wat van hen terug naa hun thuisland . Naar verluidt keerden de jongens vroeger terug dan de meisjes . Een reden daarvoor is niet echt gekend , maar er wordt wel verteld dat er enige terughoudendheid bestond tegenover de “nogal wilde HUNSE KARAKTERTREKKEN “ van de jongens. Deze kindertreinen, met vele Hongaartjes, leven nog steeds in het collectief geheugen van Vlaanderen en bij velen, nu nog, roept de naam Hongarije het beeld van "armoede" op...intussen is er wel veel veranderd natuurlijk...In menig familiefotoarchief, in Vlaanderen, is wel een of andere foto van hun 'Hongaartje" terug te vinden...

              Op de foto :  Reszö bij aankomst in Belgie , als vaandeldrager , met naast hem zijn zus Erszebeth .

Bij die kinderen waren Reszö (12 jaar) en zijn zus Erszébeth (17 jaar) Hauczinger. Zij hadden in Hongarije, door toedoen van het regime hun beide ouders verloren, en werden als weeskinderen naar Belgie gestuurd. In eerste instantie werd de groep kinderen opgevangen in het OLV klooster te Eine. Daar kregen zij door de kloosterzusters hun eerste woordjes Vlaams te horen. Om hen daarbij te helpen kregen ze een soort woordenregister (szótár), waarin de hoogst noodzakelijke woorden waren in opgenomen om zich verstaanbaar te maken bij hun toekomstige pleegouders. 

                               

                        Het bewuste vertaalbriefje waarmee de eerste woordjes Nederlands werden aangeleerd.

Na een korte aanpassingsperiode waarin de kinderen terug op krachten konden komen werden zij doorverwezen naar hun pleegouders. Dezen hadden reeds eerder door het comité, één of meerdere kinderen toegewezen gekregen. Daarin hadden zijzelf echter géén enkel voorkeursrecht. Het werd dit kind, en het was te nemen of te laten. De bedoeling was dat de kinderen 3 maand zouden verblijven bij hun pleeggezin en daarna zouden terug gestuurd worden naar hun thuisland. Reszö en Erszebeth, als broer en zus, bleven uiteraard samen en werden toegewezen aan de familie Van De Velde. Een vooraanstaande boerenfamilie uit Nederename. Het gezin Van De Velde bestond uit 3 zussen ( Clotilde 55 j , Marie 53 j en Herminie 49 j) en 2 broers (Omer 52 j en Alfons 44 j). Niemand van hen was gehuwd, zij leefden als welstellende "Jonkmans en Juffers". Omer Van De Velde was, als eerste schepen, binnen de dorpspolitiek zeer gewaardeerd. Binnen dit gezin werden beide kinderen, Reszö en Erszebeth, met open armen ontvangen. Één van de Juffers gaf hen privéonderricht en leerde beide kinderen lezen en schrijven. Terwijl Erszebeth huishoudelijke taken werden aangeleerd werd Reszö ingeschakeld bij het werk op de boerderij. Op die boerderij was ook een grote kolonie duiven die dienden onderhouden te worden. Reszo kreeg als 13-jarige de grote verantwoordelijkheid  over de verzorging van die prijsduiven. Het zijn trouwens die duiven die later een grote rol hebben gespeeld bij het besluit van Reszö om definitief hier te blijven. Na verloop van tijd kregen beide kinderen een Vlaamse roepnaam, Erszebeth werd Elisabeth en Reszö werd algauw Roger. Die eerste drie maanden verliepen aan een snel tempo  en aangezien de toestand in Hongarije niet echt veel verbeterd was kregen de pleegouders de mogelijkheid om het verblijf van hun pleegkinderen met nog eens drie maand te verlengen. Na die tweede periode (februari 1926) moest dan de keuze gemaakt worden. De kinderen die terug wilden konden dat doen onder het toezicht van het Comité. Wie bleef viel volledig onder de verantwoordelijkheid van het pleeggezin. De pleegouders werden verzocht een document te ondertekenen waarbij zij zich borg stelden. Erszebeth, die ondertussen bijna 18 was, besloot om terug te keren naar Hongarije, terwijl Reszö zich hier echt thuis voelde en hier bleef. Op die manier werden broer en zus een eerste maal van elkaar gescheiden. Reszö beleefde hier een zorgeloze jeugd en het armtierige Hongarije werd verdrongen tot ver in zijn geheugen. Via briefwisseling bleef hij in contact met zijn zus in Hongarije. In 1928 kwam er een eerste hereniging van broer en zus. Omer Van De Velde, als politiek ambtenaar, had het kunnen bewerkstelligen om Erszebeth naar Belgie te laten overkomen voor een korte vakantie. Zo konden zij samen de zomer van 1928 doorbrengen. In de dertiger jaren werd het alsmaar woeliger in Hongarije. Het leger sympathiseerde met de Duitse nationaal socialisten en dit leidde tot fascistisch gerichte organisaties. Zeker nà 1933, toen de nazi's definitief aan de macht kwamen onder het bewind van Hitler, nam de invloed van Duitsland in Hongarije toe. Niemand mocht nog het land uit en de tweede wereldoorlog maakte alles nog moeilijker. Alle contacten werden voor een tweede maal verbroken (of gedwarsboomd) en het duurde tot na de oorlog vooraleer er terug een brief in de bus viel. In 1949 werd Hongarije een Communistische Volksrepubliek. De nog bestaande industrie werd verder ten gronde gericht. Gebrek aan levensmiddelen en andere materialen leidden ertoe dat er een rantsoenering werd ingevoerd. Imre Nagy die dan premier was, werd door de Communisten aan de kant gezet. Hij kon niet beletten dat de Communisten het meer en meer voor het zeggen kregen. 

          

          1926 – Reszö  en  Omer Van De Velde                           1928 -  Reszö met Erszebeth en Omer Van De Velde

Ersebeth was tijdens die woelige periode in Hongerije gehuwd en was moeder van 3 zonen geworden.  Reszö had  het veebedrijf van de familie Van De Velde in handen genomen en werd zelfstandig landbouwer. Tijdens die oorlogsjaren was Juffer Clotilde Van De Velde overleden (1942) en het gezin onderging hier de oorlogsjaren met de alhier gekende ups en downs. Toch was er ook tijd om te ontspannen en zo maakte Reszö kennis met Paula Decordier uit Zingem.  Zij moesten echter wachten tot na de oorlogsjaren om hun liefde te verzilveren. Zij huwden op 6 september 1950.  Na hun huwelijk gingen zij inwonen op de boerderij. Paula ging zich bekommeren om de ouder wordende Juffers en jonkmannen. Reszö was ondertussen een volwaardige landbouwer geworden.

                                                        

                                                                  Reszö en Paula op hun trouwdag 

Eens de oorlogsjaren voorbij waren werd het terug iets rustiger in Europa en werd het mogelijk om Ersebeth naar Belgie op vakantie te laten komen. Dit kon enkel als alles geregeld en betaald werd vanuit België. Zo werd het mogelijk om broer en zus enkele malen te herenigen begin de jaren vijftig. Enkel zij mocht de reis naar België maken, niemand van haar kinderen noch haar man, mocht haar vergezellen uit schrik dat zij niet meer zouden terugkeren naar Hongarije.

                     

Weldra was er uitbreiding in het gezin Hauczinger – Decordier. In mei 1951 werd Jozef geboren, december 1952 kwam Paul en in november 1955 werd een dochter Hubertine geboren. Allemaal kregen zij de naam Hauczinger. Naast de vreugde om de geboortes was er ook het leed bij het overlijden van Juffer Marie Van De Velde (1956). Door het op korte tijd wegvallen van enkele leden van de familie werd er méér en méér met de gedachte gespeeld om de naam Van De Velde door te geven aan Reszö en zijn kinderen. In augustus 1956 werd een aanvraag gedaan tot naamsverandering. Op 1 augustus 1956 geeft Koning Baudewijn de machtiging tot naamsverandering. Het jaar nadien , op 9 augustus 1957, bevestigd het ministerie van Justitie dit besluit. Vanaf nu werd Reszö Hauczinger officieel Roger Van de Velde. 1956 was ook in Hongarije een belangrijk jaar. Het leger en het volk spanden samen en brachten Imre Nagy terug aan het bewind. Begin november trok het Sovjetleger Boedapest binnen en brak er een volksopstand uit. Arrestaties, gevangenisstraffen en zelfs terechtstellingen waren aan de orde van de dag. In die Volksopstand vocht ook een zoon mee van Erszebeth. Aan de zijde van het volk en het Hongaarse leger vocht hij mee tegen de Sovjettroepen. Begin 1957 werd het te warm onder zijn voeten en is hij noodgedwongen het land moeten ontvluchten naar Oostenrijk. Vanuit Oostenrijk kwam hij door toedoen van het rode kruis in contact met zijn Oom Reszö in Belgie. Hij kreeg de toelating als vluchteling om in ons land te verblijven en werd opgevangen in het gezin van Reszö. Hier huwde hij na enkele jaren een Belgische vrouw en kon alzo definitief in Belgie blijven. Op die manier kreeg Reszö toch nog een Hongaars familielid in zijn naaste nabijheid. Onder wisselende en armoedige omstandigheden heeft Hongarije het in die omstandigheden moeten uithouden tot de ineenstorting van het Communistische regime in 1989. In 1958 overleden Juffer Herminie Van De Velde en Jonkman Omer Van De Velde. Alfons bleef als enige  over van de broers en gezusters Van De Velde. De Boerderij kwam nu op naam Van Reszö te staan en in 1960 overleed eveneens Alfons. Het gezin Van De Velde – Decordier werd  groter , in september 1960 werd Peter geboren, de vierde in de rij.  Reszö bouwde zijn veebedrijf stilaan af en begon in een textielfabriek te werken.