Op 5 juni hebben we onze laatste Lien-namiddag gepland en we besluiten met haar naar de bioscoop te gaan. Uiteraard mag zij de film kiezen en al snel wordt het duidelijk dat deel 2 zien van Alvin & the Chipmunks wel erg hoog op haar verlanglijstje staat. We nemen nog een drankje en iets lekkers en dan gaan we onze zetels opzoeken. Foto's van haar met Opa Niki en Oma Nana mogen echt niet ontbreken.
Daags na de film vieren we als "goeie militairen" de verjaardag van onze Koning Albert II. Dat doen we in Hasselt waar we gaan lunchen in restaurant "De Goei Goesting" omdat onze vriend Mouche daar werkt.
Tijdens het eten komt deze ons vertellen dat er niemand minder dan Prins Laurent aanwezig is en dat hij vergezeld is door couturier Stijn Helsen. Is de Prins op zoek naar een nieuw pak? Je kan natuurlijk niet zomaar foto's maken van een lunchende Prins en zijn gezelschap dus zochten én vonden we onderstaande foto (uit het archief van couturier Stijn Helsen) op het internet.
Ingrid besluit een weddenschap met mij aan te gaan. Zij beweerd namelijk dat ik het lef niet heb om de Prins gedag te gaan zeggen. Uiteraard moet je zoiets NIET tegen ondergetekende zeggen want dan ben je eraan voor de moeite. Resultaat van ons korte gesprekje...ik had de Prins een naamkaartje gegeven en 2 weken later kwam deze bedankbrief bij ons in het kantoor in Utah aan...ik SUPER fier natuurlijk!!
Zaterdag 8 juni wordt een razend drukke dag met maar liefst 3 afspraken op het agenda. De eerste afspraak is met Leah, een Officers Spouse Club-vriendin (uit Utah) van Ingrid. Haar man Spencer heeft een contract voor 3 jaar bij SHAPE in Bergen. We spreken af aan Café Bens in Tongeren om 10 am.
Na het bijbabbelen en de nodige drankjes nemen we hen mee naar Moerenpoort om de Romeinse muur te bekijken. Vooral Spencer is danig onder de indruk van het feit dat deze muur meer dan 2000 jaar oud is. De "Amerikaanse" geschiedenis staat met z'n 200 jaar eigenlijk nog steeds in zijn "kinderschoenen" om het zo maar eens uit te drukken, vermits de meesten van hun voorouders Europeanen waren!
Onze tweede afspraak is om 4pm en daarvoor begeven we ons naar sporthal "De Kimpel" waar ik Peike zijn proef-examen voor 6de DAN Jiu- Jitsu mag bijwonen als mede jury lid. Ikzelf ben nog menige jaren actief lid geweest bij Ito Okita en hoofd-trainer Rudi (3de DAN) is een goede vriend van ons.
Sparringspartner van Peike is onze al even goede vriend en Judoka Leo. Ook hij is sinds jaar en dag lid van Ito- Okita, maar dat wil daarom niet zeggen dat hij het Peike gemakkelijker wil maken.
Peike voert zijn kata's met veel bravoure uit en naar mijn mening is hij helemaal klaar voor zijn examen. In deze onderstaande foto toont Peike een werptechniek die Leo perfect opvangt. Bravo jongens...
Een groepsfoto mag zeker niet ontbreken en het zijn v.l.n.r.: Peike (Jiu-Jitsu), Leo (Judo/Jiu-Jitsu), ikzelf (Tae-Kwon Do/Jiu- Jitsu/Aikido), Leon (Aikido/Tai-Chi) en Rudi (Jiu-Jitsu).
Voor de foto van het diploma (dat Peike trouwens toch wel zal binnenhalen) moest er een foto van iedere meester in Kimono/Hakima/Dobok en vandaar deze toch wel mooie foto (al moet ik het zelf zeggen).
Onze laatste afspraak voor vandaag sluiten we af bij onze vrienden van de pizzeria Romano. We zitten nog maar net aan tafel als Rosetta ons komt vertellen dat ze hun pizza-restaurantje in Bilzen gaan verkopen. Ze gaan een nieuwe zaak openen in de buurt van Durbuy die uitgebaad zal worden door de dochter Anna.
Dit vinden wij natuurlijk vreselijk jammer, want het waren echt wel goede vrienden geworden EN ze hadden heel goede pizza's en andere deegwaren. Dus tijd om nog wat sfeerbeelden te maken, het zullen de laatste zijn...
We sluiten deze gezellige avond af met een allerlaatste foto in Pizzeria Romano met vlnr ikzelf, Raimondo, Ingrid, Anna en Rosetta.
RaymondetRosettaaprès25 ans d'être des bon clients, noustenons vous remercierpour tous les superbe repas et les longues mais belles soiréesque nous avons pufaire l'expérienceavec vous.Soyez sûr que nouspouvonsvenir visiterà Durbuy!!
Onze vrienden Theo & José zijn mensen die in Utah bij ons woonden, maar inmiddels alweer een jaartje terug in het Nederlandse Goes bij Zeeland wonen. We hebben afgesproken dat we hen gaan opzoeken zodat zij ons rondleiden in "hun" stad en dat gaat vandaag gebeuren! Hiervoor moeten we vroeg uit de veren want we gaan met de trein naar Antwerpen waar Theo & José ons tegen de middag komen oppikken. Eens aangekomen in hun huis maakt José voor ons een lekkere uitsmijter klaar en daarna gaan we samen Goes ontdekken. Goes is ontstaan in de 10de eeuw en kreeg zijn naam door de beek "de Korte Gos". Het duurde echter tot de 15de eeuw vooraleer het Stadsrechten verkreeg door Willem VI van Holland.
We wandelen door de eeuwenoude straten zoals de Sint Jacobsstraat, Pyntorenstraat, Korte Kerkstraat en talrijke smalle steegjes zoals deze...
Aan het eind van het smalle steegje lopen we via dit oude poortje (uit 1655) de Zusterstraat in. Het speciale aan deze poort is dat het Wapenschild van Goes - de witte gans - erin verwerkt zit. Maar blijkbaar waren de mensen toen toch wel een heel stuk kleiner (of ben ik gewoon véél te groot)?
Vanaf de Stadshaven hebben we een prachtig zicht over de vaart en plots merken we op dat er hier een paar flessen Moët klaar staan...jammer genoeg zijn díe helaas niet voor ons!!
Dus zetten we meteen onze tocht maar verder richting het Marktplein. Het Stadhuis aan de markt dateert uit de 15de eeuw en is in Gotische stijl gebouwd. Deze foto mag uiteraard niet ontbreken en meer over de stad Goes kun je lezen op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Goes
Nu we toch op het gezellige marktplein zijn - en zéér dorstig geworden zijn van het vele wandelen - gaan we uiteraard een "pilsje" happen. De zon is van de partij en dat maakt alles zoveel aangenamer. Ik herinner met nog dat Theo héél, héél erg graag "Palm" drinkt, dus krijgt hij die bij deze aangeboden.
Dat Theo een grappenmaker is, is geen onbekend nieuws en dat een frisse Palm smaakt is alom bekend. Dus wie zijn biertje als eerste uit heeft...dát wordt nog eens flink onderlijnt door de grapjas himself!
Ook de dames genieten van het weerzien en er wordt flink bijgebabbeld. Topics zijn vooral de verhuis, de algemene aanpassing, het verschil tussen het leven, het klimaat en de omgeving in Utah en dat in Nederland en/of België en het terug moeten wennen aan rekenen euro's ipv. dollars.
Nog vlug een laatste foto bij het verlaten van dit gezellige marktplein. Via allerhande kleine gezellige straatjes lopen we terug naar de auto aan het Kolverniershof en vlakbij de oude muziekschool.
Eenmaal terug bij Theo & José aangekomen, is het tijd voor een bakje koffie en lekkere taart en nemen we nog een foto van z'n allen gezellig op de bank. We vullen de resterende namiddag met nog vele herinneringen ophalen van onze 3-jarige periode die we samen mochten meemaken in Utah.
Het is weer tijd om afscheid te nemen en zoals we gekomen zijn, zo vertrekken we weer. Theo & José brengen ons tot Antwerpen en vandaar gaat het met de trein richting Hoeselt.
Lieve Theo & José, bedankt voor het fijne en gastvrije onthaal. Het was geweldig om jullie terug te zien en herinneringen op te halen. We wensen jullie nog alle geluk toe in NL. Jullie Belgische Utah vrienden, Do & Ingrid
Vandaag is het "Liendag" en dat betekend dat we de ganse dag vrij gehouden hebben om er met onze kleindochter Lien op uit te trekken. We gaan naar "Monde Sauvage" dat een safaripark/zoo is. Ik ben er als kind wel al eens geweest, maar voor Lien wordt het vast en zeker één groot avontuur.
Bij de ingang wordt er al meteen een foto gemaakt die we na afloop kunnen kopen en vermits het "haar" dagje is, hoort de foto bij het hele verhaal en zal ze hem straks ook als kadootje mogen gaan ophalen.
Het eerste gedeelte van het park is er eentje waar je met je eigen auto (of per bus en mét begeleiding) binnenrijdt, midden tussen de dieren die op sommige momenten zooooo erg nieuwschierig worden dat ze hun kop aan het raam insteken om die vreemde toeristen eens van dichtbij te bekijken..."misschien hebben die iets lekkers bij" moet deze Afrikaanse Elandantilope gedacht hebben!
Er zijn hier uiteraard wel meerdere dieren te zien, maar helaas kan ik niet van allemaal een foto posten. Ik moet helaas een grondige keuze maken want dit programma laat maar 18 foto's per verhaal toe.
Na onze rondrit parkeren we de auto en gaan we tevoet de rest van de zoo en het park verkennen. Via de witte wolven (eigenlijk zijn het best wel mooie beesten) gaan we verder naar de zeeleeuwen-show want die staat hoog op het "to-do"-lijstje van Lien en terplaatse maken we oa. deze foto's.
Van de zeeleeuwen gaan we op zoek naar de roofvogel-show en zo passeren we de ijsberen...
Bij de roofvogel-show aangekomen worden we getrakteerd op een demonstratie van de plaatselijke valkeniers die te paard de gasten verwelkomen. Het lijkt wel een scéne uit een ridderfilm.
Na de valken worden de uilen losgelaten. Het lijkt misschien niet zo spectaculair om dat te lezen, maar als je daar als toeschouwer zit en die uilen vlak bij je worden losgelaten, is het toch wel spannend om te zien waar ze precies zullen komen zitten. Deze 2 Laplanduilen besluiten dat héél dicht bij ons te doen...
Als "kers op de taart" krijgen we de Amerikaanse Zeearend (Bald Eagle) te zien. Die vogel is hét symbool van de US en geloof het of niet, maar het doet ons spontaan aan "thuis" denken.
Bij het zien van de volgende foto zou je haast gaan denken dat Lien écht bij het jachtluipaard is gaan zitten, maar dat is niet zo. Gelukkig zit er tussen haar en dat beest een dikke laag veiligheidsglas!! Het prachtige dier van de 2de foto lijkt op een lynx, maar is het niet. Het is een caracal kat...
De papegaaien van de volgende show spelen een partijtje basketbal en vliegen zo dicht boven onze hoofden dat je zou denken dat ze dat balletje in je schoot zullen komen droppen.
We wandelen terug richting onze auto en komen voorbij de giraffen. Die zijn natuurlijk wel heel erg groot en daarom hebben ze in "Monde Sauvage" een toren gebouwd die we gaan beklimmen zodat we de giraffen vanuit de hoogte kunnen observeren terwijl die vlak bij ons aan de takjes komt knabbelen.
De maki-aapjes zijn echte deugnietjes die mekaar opzoeken voor een spelletje "pak me dan, als je kan" maar als het spel dreigt stil te vallen is er altijd wel eentje die opnieuw begint. Niki slaagt er in een rustig, intiem moment tussen moeder en jong op foto vast te leggen net vóór ook zij weer gestoord worden. Een paar minuten later is dit tafereel voorbij en moet zij zoek naar een ander rustig plekje.
De dag is bijna voorbij en de meeste bezoekers hebben het park al verlaten als ook wij ons huiswaarts begven. Bij het verlaten van het park komen we voorbij de neushoorns die naar binnengelokt worden voor de nacht en met dit plaatje ronden we het verhaal van Monde Sauvage af. Voor de geïnteresseerden zet ik hier nog even de website van het park erbij : http://www.mondesauvage.be
Ziezo...het wordt de hoogste tijd dat we Lien terug naar huis brengen. Het zijn dagen als deze - dagen die we met onze keindochter doorbrengen en waar we samen met haar van genieten - waar we steeds tijd voor proberen maken als we in België zijn want we moeten haar al teveel missen.
Lien...zodra we terug in België wonen gaan we vast en zeker een keertje meer "samen opstap"! We hebben wel nog een extra dagje voor jou vrijgehouden, maar voor ons is dit een hele fijne dag geweest. We hopen dat jij er net zo van genoten hebt als wij?!
Na de drukte rond het feest van Ma & Pa is het tijd geworden om een beetje ontspanning te zoeken. Op uitnodiging én in gezelschap van ons "gastgezin" Inge & Gunther en vriend des huizes Mouche zijn we gaan bowlen. Niki heeft serieus uitgepakt dat ik in Utah bij een bowlingteam ben en dát willen onze vrienden wel eens 'life' zien. Inge kijkt nog even heel bedenkelijk van 'ik kan dat wel niet', maar gaat er toch maar aan beginnen. Na Inge zijn haar man Gunther (die hier eens wil bewijzen dat hij het wél kan!) en onze vriend Mouche (die duidelijk al meer gebowld heeft) aan de beurt...
Daarna ben ik aan de beurt maar ik ga me hier echt niet onder druk laten zetten hoor! Gelukkig wordt er niet al te veel aandacht aan mijn spel besteedt. Kijk maar...achter mijn rug zitten de hogervernoemde mannen te facebooken terwijl Dominique foto's maakt en Inge haar gezelschap bestudeerd!
Niki speelt eigenlijk geen bowling, maar vandaag doet hij voor één keertje toch mee. Het gaat er spannend aan toe als je ziet hoe iedereen de stand in de gaten houdt. Maar Gunther mag gerust zijn...hij kan op beide oren slapen want hij heeft gewonnen en dat zullen we geweten hebben!
We gaan de namiddag afsluiten met een zéér lekker etentje bij Gino & Els. En ook daarvan horen de nodige foto's hier op mijn blog te komen staan. Als eerste een foto van de bowlers natuurlijk en dat zijn vlnr. Dominique, Gunther, Mouche, ik en Inge.
Inge wil héél graag hier op mijn blog een foto zien verschijnen van ons 2-tjes en dus krijgt ze wat ze wil. Maar Mouche - die aan de andere kant naast mij zit - wil óók graag 'zijn' foto...et voilà!
De service in het restaurant was zoals gewoonlijk heel goed en als bedankje krijgt deze dame een wel zeer bijzondere 'tip'...een kus van Niki en een bank vooruit...hahaha!
Last but not least krijgen we dan ook de mensen te zien die ons de hele avond op culinair vlak wel erg verwend hebben en uiteraard hoort daar ook een foto bij. Vlnr. zien we dit keer Gunther, Gino, Niki, Els, Mouche, ik en Inge...allemaal vrienden bij mekaar!
Wat wij nog niet wisten - maar 's anderendaags te zien én te proeven krijgen - is dat onze gastheer Gunther zo'n voortreffelijke 'hobby'-kok is. Als een volleerd chef-kok neemt hij bezit van de keuken en toverd een uitstekend gerecht op tafel. Op foto 1 zie je hem zeer geconcentreerd aan 't werk, maar als ik foto 2 zelf eens goed bekijk ben ik blij dat ik dit verhaal vanuit Utah schrijf, want de schrik slaat mij nog om het hart als ik mijn vriendje met dat grote mes naast me zie staan (hahaha!).
En dan gaan we aan tafel waar we nog snel de laatste foto voor dit verhaal maken.
Jongens wat was dat LEKKER!! Dank je wel Gunther voor dit overheerlijk dineetje. En dank jullie wel alle 2 voor de gezelligheid, voor het verblijf bij jullie maar vooral voor jullie vriendschap!
Morgen is het 'Liendag' en met haar gaan we een dagje naar 'Monde Sauvage'. En voor diegenen die niet weten wat dát is...het verhaal komt er zometeen aan... Ingrid
"60 jaar getrouwd...daar moet op geklonken worden"! En dat doen we meteen als we de feestzaal binnenkomen want er wordt ons een receptie met champagne, andere drankjes en bijpassende hapjes aangeboden. De mensen die vandaag de ganse dag in de kijker lopen zijn uiteraard dit mooie koppeltje!
De veramerikaniseerde Belgen - zijnde Kim, ik en Niki - verzamelen aan één van de tafels waar we ons tegoed doen aan al die lekkere hapjes. Niet dat ze dat in de US niet kennen, maar de Belgische keuken kent niet voor niets wereldnaam en -faam. Kim kijkt haar ogen uit en weet niet wat eerst te proeven.
Terwijl Pa staat te nippen van zijn glaasje champagne en daarbij het gezelschap krijgt van zijn goeie vriend Jan, komt Ma aan onze tafel staan en krijgen we een gezellig-3-generaties-onderonsje. Ma zou Ma niet zijn als ze niet meteen de ene mop na de andere verteld. Wáár ze die moppen blijft halen is me een raadsel. Helaas is dat een eigenschap die ik niet heb want ik kan er geen enkele onthouden!
Ik heb in het verleden hier op mijn blog nog praktisch geen kans gehad om jullie te vertellen over Ellis. Zij is de dochter van mijn broer Fred. Door omstandigheden (die hier uiteraard niet ter zake doen) is zij een hele lange tijd uit onze familie geweest. Maar ze is er terug en daar zijn we uiteraard héél erg gelukkig mee. Vooral voor Ma en Pa die hun kleindochter zolang hebben moeten missen.
Tijdens de receptie komen de kleinkinderen plots met een cadeau voor hun grootouders aanzetten. Ze hebben een foto-kader bij waarin een plekje voorzien is voor ieder gezinnetje...een heel goed idee!!
Als we dan eindelijk kunnen gaan eten, krijgen we allemaal een tafel toebedeeld. Dat maakt dat alle "oudjes" (sorry tantekes en nonkels dat ik jullie zo noem, maar het is nu eenmaal zo!) kunnen samen zitten. Geloof me...die hebben mekaar altijd héél veel te vertellen! Op de foto zie je dat er op de achtergrond een dia-voorstelling wordt weergegeven. Die dia's zijn een overzicht van het boeiende leven en de vele reizen die Ma en Pa - met in hun kielzog hun 4 kids - ondernomen hebben. En reizen is een eigenschap die we alle 4 "met de paplepel" binnengekregen hebben (en nog steeds graag en veel doen)!
Jos - een op maat gemaakte zanger/entertainer - komt de namiddag opvrolijken met liedjes en anekdotes (die wij hem bezorgd hebben) over het leven van Ma & Pa. Het wordt een aangename namiddag en onder luid gejuich en applaus wagen onze ouders zich aan een dansje op de muziek van "Etoile de Neige"...hét liedje waarop zij 63 jaar geleden voor de allereerste keer samen dansten!
Maar hun dans moet worden onderbroken want ze krijgen onverwacht bezoek. De burgemeester en de 1ste schepen van Hoeselt zijn komen afzakken naar dit feestende koppel en willen op hun beurt het Diamanten paar feliciteren en dat doen ze met allerhande geschenkjes van eigen streek.
Het organiserend 4-tal heeft een liedje in mekaar gestoken. Op de muziek van "Que Sera, Sera" komen we binnen en bezorgen we onze ouders een zoveelste verrassing. Ieder van ons heeft een kort stukje tekst - in ons eigen Hoeselts dialekt - gemaakt op één strofe uit het lied. Het verkleed binnenkomen, het dansen en het zingen, zorgt bij de genodigden voor hilariteit alom. Waarom? Daarom...
Erwin (echtgenoot van Bettie) heeft vanavond de taak van fotograaf toegewezen gekregen. Hij maakt er een erezaak van om iedereen voor zijn camera te krijgen. En ook wij ontsnappen er niet aan...
We hebben inmiddels 2X4 generaties "dames" in de familie en ook dat is iets om op foto vast te leggen. Die 4 generaties zijn Ma, ik, Joni en Lien en anderzijds Ma, Annita, Christy en Elodie.
Na het feest krijgt iedere aanwezige een "dank-je-wel-dat-jullie-er-waren"-cadeautje. Dat zijn pralines geworden waar een foto van Ma & Pa op staat. Mooi...maar vooral héél lekker!!
Ma & Pa staan er op dat ook de buren mee moeten delen in hun feestvreugde en dat betekend dat we amper één weekje later opnieuw "met de benen onder tafel" zitten. Het zijn allemaal zo'n lieve mensen dat ik hen via deze foto's wil bedanken voor de vriendschap en de genegenheid t.o.v. onze ouders!
Alsof het allemaal nog niet genoeg geweest is, halen Ma & Pa halen de krant. Hun foto staat - samen met een beetje uitleg - in de "Goed Nieuws Krant". Dankzij Christel (zus van Niki) én dankzij de technologie van het inscannen, ben ik alsnog - zelfs in Utah - in het bezit gekomen van dat krantenknipsel.
En nu zijn we helemaal door het feestverhaal uit! Tijd voor andere dingen nu...
Ma en Pa, het was geweldig om deze speciale dag met jullie te kunnen vieren. We hopen dat jullie nog lang van jullie fotoboek alsook van dit blogje hier zullen nagenieten. We (Niki en ik) wensen jullie nogmaals van harte proficiat en weet dat we bijzonder fier en trots op jullie zijn!!
Dikke, dikke zoenen vanuit Utah, Ingrid & Dominique
Het is zover...de grote dag (én de hoofdreden waarom wij in België zijn) is eindelijk aangebroken! Vandaag zijn mijn ouders maar liefst 60 jaar getrouwd!
Ma en Pa...laat ik maar eerst eens beginnen met jullie VAN HARTE een hele dikke PROFICIAT te wensen!! Ik ben trots op jullie en ooohhhh zo fier!!! We zijn allemaal even blij dat we jullie vandaag eens extra in de bloemetjes kunnen zetten. Dit wordt een dag om nooit meer te vergeten! Dit blogje van de mis en het volgende van het feest zelf is speciaal voor jullie!! Geniet er bij het lezen nog maar eens opnieuw van...
Foto 1 werd genomen op "hun" dag. Ma 83 jaar en Pa 84jaar! Foto 2 is een creatie van ondergetekende.
Als kinderen willen we natuurlijk onze vreugde laten zien vandaag. Daarom hebben we een groot spandoek laten maken dat duidelijk zichtbaar ophangt aan hun appartementje. Beneden aan de deur staan 2 buxussen met kleine witte hartjes erin want "harten" staan vandaag centraal in dit feest!
Ma en Pa hebben zich helemaal geen zorgen moeten maken over vandaag. Wij - hun kids - hebben ervoor gezorgt dat de dag net zó zal verlopen zoals zij het graag zouden hebben. We beginnen met een dankmis in openlucht aan de grot van Wiemesmeer (Zutendaal). Ma & Pa zijn er helemaal klaar voor en ik krijg eindelijk de kans om "life" kennis te maken met mijn achternichtje Elodie.
Als kinderen van, hebben we gezorgd voor mooie teksten en muziek tijdens de mis. Met z'n 4-tjes gaan we één voor één een stukje tekst lezen. De volgende foto vind ik persoonlijk heel mooi omdat je Ma & Pa ziet zitten terwijl hun kids bij het altaar aan de grot staan voor te lezen. Van links naar rechts (of van de jongste naar de oudste) zie je broer Freddy en zijn 3 zussen ik, Annita en Bettie.
Tijdens één van onze skype-sessies heeft Pa mij gevraagd of ik wilde zingen in de Mis. Dát kon ik toch niet weigeren hé! Hij (en jullie) weet (weten) dat ik graag zing en samen met neef Dirk heb ik oa. het alom gekende "Onze Vader" en "De Doodgewoonste Dingen" ten gehore gebracht.
"Harten staan vandaag centraal", schreef ik hier hoger. En Ma & Pa hebben altijd de gewoonte om hier aan de grot een kaarsje te laten branden voor hun familie. Om "hun" traditie kracht bij te zetten en hen te laten merken hoe erg wij dat teken op prijs stellen, hebben we metalen "hartjes" voorzien waar een kaarsje in past. Onze ouders steken één voor één de kaarsjes aan en geven dat op hun beurt door aan hun 4 kinderen, 5 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen. Deze metalen hartjes blijven op deze manier een eeuwig aandenken aan vandaag en aan alles waar het hart en de kaarsjes symbool voor staan!
Dominique is tijdens de Mis de fotograaf van dienst en hij heeft natuurlijk gezien dat Lien héél dicht bij haar Oma Nana is komen zitten. "Daar hoort een foto bij" dacht hij...en gelijk heeft hij!
Tegen het eind van de Mis roept diaken Theo ons familietje samen om een dankgebed uit te spreken. Met z'n allen in een kring en hand in hand, was best wel een ontroerend moment! Jammer dat Kim er maar alleen was want haar man Tim en haar zonen Donovan & Justin waren er helaas niet bij. Op de foto zie je vlnr. Lien, Joni, ik, Christy, Freddy, Ma, Pa, Bettie, Annita, Kim, Jo & Ellis.
Voor Ma & Pa kan deze dag al niet meer stuk. Ze zijn blij dat alles zo goed verlopen is en willen zelf ook nog een woordje van dank uiten. Als Ma haar zegje bijna gehad heeft, onderbreekt Pa haar met "zo is het nu wel genoeg geweest hoor!" waardoor iedereen in een onbedaarlijke lachbui schiet.
En dan is het "kiekjes-tijd". Eerst eentje van de feestvierders en hun familie. En laat ik ze nu maar eens allemaal aan jullie voorstellen. Vlnr. Dominique, ik en kleindochter Lien. Daarnaast Christy (dochter van Annita) met haar dochter Elodie. Verder zie je mijn dochter Joni met daarvoor Annita naast Pa en Ma. Vlak achter Pa staat mijn zoon Jo, links achter hem Kim (dochter van Bettie) en rechts achter hem zijn vrouw Antje. Achter Ma staat Bettie en helemaal achteraan staat Freddy. Zijn dochter Ellis en haar vriend Jos staan net voor haar papa. Jo (vriend van Annita) sluit het hele rijtje af. Jammer genoeg mankeren er 5 personen in dit familie-plaatje en dat zijn Tim, Donovan & Justin, maar ook Erwin (man van Bettie) en Rob (man van Joni en papa van Lien). Deze laatste 2 konden er omwille van het werk helaas niet bij zijn.
Broer, schoonbroer en schoonzussen van Ma & Pa willen ook graag een foto allen tesaam. Ik noem ze één voor één voor jullie op want ik weet dat ze stiekem toch wel blij zijn om hun foto en hun namen hier te zien. Nonk Leon (broer van Pa) staat uiterst links. Daarnaast staan Tante José, Tante Maria, Tante Rita, Nonk Marcel, Tante Mariëtte, Tante Ludovic, Tante Paula en Tante Liske (vrouw van Nonk Leon). Iedereen die de familie Hendrickx zo'n beetje kent weet dat grapjes nooit ver weg zijn. En als Pa en zijn broer(s) samen zijn (waren), is (was) er gegarandeerd pret. Dat was vroeger tijdens familie-feestjes al zo, dat is nu zo (en dat zie je op de foto) en dat zal hopelijk ook nog heel lang zo blijven!
De laatsten in de reeks "ik-wil-ook-met-de-feestvarkentjes-op-de-foto" zijn de mensen waar Ma en Pa doopmeter of -peter van is. Foto 1 is er eentje met muzikant Dirk want Ma is meter van hem. Foto 2 is er eentje van Pa met zijn petekinderen. Je ziet vlnr. Patricia, Pa, Eliane en Brigitte.
En hiermee sluit ik het eerste deel - de "Dankviering" - af. Het was een mooie plechtigheid en ik ben blij en fier dat ik dit heb kunnen/mogen meemaken. Voor mij was het in ieder geval "de kers op de taart".
Dirk...ik heb er weer van genoten om samen met jou te zingen. Je bent een geweldige muzikant en een prima begeleider. Dank je wel dat ik op jou kon rekenen want het was écht niet makkelijk om dat vanuit Utah allemaal te regelen en voor mekaar te krijgen, laat staan om alleen te repeteren.
Maar laten we ons nu maar op weg begeven naar de feestzaal. Ik heb er honger van gekregen en ik weet dat we ons zo meteen zullen kunnen tegoed doen aan een heerlijke maaltijd. Later op de avond hebben we natuurlijk nog wel een "surprise" in petto, maar da's voor seffens!
We zijn er weer! En waarschijnlijk is dit de laatste keer dat we "op bezoek" komen vóór we terug verhuizen eind juli 2014. Zoals gewoonlijk hebben we ook dit keer een SUPERDRUK programma en het begint al goed als we in Zaventem ZONDER bagage toekomen, maar we hebben zo'n vermoeden van wat er mis gegaan is...in New York - waar we een tussenlanding hadden - was er net een nieuwe terminal opengegaan en de chaos was niet te overzien! Daar bovenop was er een 2-tal weken geleden op Zaventem een staking waardoor valiezen niet van de band rolden en zelfs nu staan er nog steeds valiezen die voorlopig niet bij hun rechtmatige eigenaars geraakt zijn. Er wordt ons beloofd dat onze valiezen zullen nageleverd worden zodra ze in België toekomen. Uiteindelijk worden ze op 29 mei - na een aantal vergeefse telefoontjes en daarna een reeks nóg bozere telefoontjes - dan toch afgeleverd en kunnen we met een beetje minder zorgen aan onze "vakantie" beginnen...
Er wordt ons wel meer gevraagd wát we nu precies zoal missen aan "Belgisch eten" in Utah. En eigenlijk valt dat allemaal best wel mee. Wat we wél missen is dat hier geen frituren zijn waar we zomaar snel iets kunnen gaan afhalen. Ja...we hebben er wel eentje maar die is in SLC en dat is toch wel ongeveer een half uurtje rijden en we kunnen ze natuurlijk ook altijd zelf maken (en die smaken nog het best!), maar wat doe je als "goeie Belg" zijnde als één van de eerste dingen zodra je terug in 't land bent? Wel...voor ons is dat "ene goeie, lekkere friet halen" bij onze vrienden François en Rosita.
Ons programma is dit keer het drukste ooit, maar we houden altijd ook een avondje vrij voor de vrienden. De avond dat ik met mijn vriendinnen afpreek (vrnl. Josseline, Gerty, Annie en ik), is traditie-getrouw het avondje geworden dan mijn ventje gaat kaarten met zijn vriend Noël en mijn broer Fredje. Helaas staat die laatste niet op de foto, maar verderop in het verhaal komt hij toch nog wel in beeld...
Er is ook steevast een avond voorzien waarop ik al mijn gewezen collegaatjes van Make-A-Wish terug zie. En al evenzeer een traditie geworden is dat dát etentje bij "onze" Koen plaatsvind. Ik stel het hele gezelschap aan jullie voor en begin uiterst links in beeld met Peter (echtgenoot van Anja), Dominique, ik, Denise, Edith en een beetje naar achter geleund, Jozef (deze laatste 3 zijn moeder, dochter en vader), Werner, Winnie (man en vrouw), Veroni, Anja en Lukas (vrouw van Peter en hun zoontje).
Koen is een meester-kok en het wordt de hoogste tijd dat hij nu eindelijk eens zijn 1ste "Michelin Ster" te pakken krijgt. We gunnen het hem uiteraard van harte! Ons etentje kan dan ook niet zomaar afgesloten worden zonder een foto van onze Chef-Kok met het Make-A-Wish team en dat is wat er nu gaat volgen. Op deze foto zie je vlnr. Edith, Denise, ik, Koen, Anja & zoon Lukas, Winnie en Veroni.
Al deze vrienden en vriendinnen (en nog zovelen meer maar ik heb niet van iedereen foto's) liggen ons nauw aan het hart en het doet ons deugd iedereen terug zien als we in België zijn.
Lieve mensen...dank jullie wel voor jullie vriendschap en de gezellige paar uurtjes die we telkens samen doorbrengen! Nog een jaartje geduld en dan zijn we definitief terug. Dan zullen we mekaar vast en zeker meer dan zo maar één keertje in het jaar gaan zien! Wij kijken er al naar uit!!
Vanavond zijn we nog eens uit eten geweest met een aantal Internationals. Niet zomaar een "etentje", maar wel in een Japans restaurant waar ook een karaoke-installatie staat. En dát gegeven staat natuurlijk borg voor een avondje lachen, gieren, brullen! De organisator van vanavond is onze vriend Albert uit Singapore. Het trio op deze 1ste foto vlnr. is Albert, Jak (Thailand) en Toru (Japan).
Het is een algemeen gegeven dat - als je familie op bezoek hebt - die mensen uiteraard ook van harte welkom zijn bij gelijk welk evenement zich op dat ogenblik voordoet. De Israelische Sigal (vooraan rechts op de foto) heeft haar ouders op bezoek en hopelijk doen ze ook mee met de karaoke...
Niemand van ons hoeft moeite te doen om de kids aan 't zingen te krijgen! Vol ongeduld staan ze te trappelen om mekaar de loef af te steken en het ene liedje volgt het andere op. Vooral de grote hits van Kathy Perry, Pink, enz worden luidkeels meegekweeld!
Chili is vanavond vertegenwoordigd door Jacqueline (links) en haar man Rodrigo & dochter Coni (rechts). Tussen Dominique en Rodrigo zit de Griek Athanasios (Nasos voor de vrienden).
De mensen op de volgende foto verhuizen allemaal terug naar hun land. Achteraan rechts zitten Filipa met daarnaast haar man Luis (Portugal). Filipa & kids (Béa & Vasco achteraan links) vertrekken begin juli, Luis blijft nog een beetje langer om zijn opvolger in te werken. Op de voorgrond zitten de Duitse Claudia en haar man Matthias, maar hun kinderen Anna-Sofie en Grethe-Marie hebben zich voor de camera verstopt. De Duitse office wordt gesloten en zij vertrekken tegen eind september.
Zoals jullie wellicht al kunnen raden wordt er duchtig op los gezongen. Niet in de minste plaats door de Aziatische landen. Vooral Albert neemt het voortouw en dit keer in duet met opnieuw een "vertrekker" Joonjae uit Korea. En ze slagen er in om ook de Aziatische liedjes heel mooi te laten klinken!
Als we foto's willen maken van iemand van "the Asian Delights" (zoals deze groep zich noemt), kan je er gegarandeerd zeker van zijn dat steevast - en op IEDERE foto - de vingertjes de lucht in gaan zoals op onderstaande foto. Deze 2 dames zijn Mayumi (Japan) en Sunanta (mama van de Thaise Jak).
Eindelijk is het zover...de kids mogen zich gaan uitleven op de muziek van Psy - Ganghamstyle. Er wordt uit volle borst gezongen en er wordt gedanst alsof hun leventje ervan afhangt! Jongens...wát een energie en wát een plezier hebben ze en geen van hen geeft af tot de laatste tonen van het lied uitsterven!!!
De avond is bijna voorbij en de meesten zijn al terug naar huis, maar Niki en ik blijven nog een beetje napraten met onze vrienden "The Asian Delights". Terwijl de Japanner Toru (vooraan links in beeld) nog snel een liedje aan't zoeken is, kan ik het niet laten om eventjes iets uit te proberen. Zonder muziek en zonder tekst begin ik het lied "Crazy" van Patsy Cline te zingen. Joonjae stoot Niki aan met de woorden "oh men...you are such a lucky guy with a beautiful gifted woman...I'm jealous!" Als dat geen geweldig mooi complimentje is, dan weet ik het niet meer (bloos, bloos!!)...Thanks for your kind words Joonjae!!
Maar Toru vindt dat het laatste liedje van vanavond moet gezongen worden door Niki en ik. Hij zoekt en vindt "Unforgetable" in de bewerkte versie van Nathalie & Nat King Cole...en we hebben succes! Terwijl we zeer geconcentreerd aan 't zingen zijn maakt één van hen onderstaande foto...
Thanks Albert for a very fun evening and for all those nice pictures! These are memories that will last us a lifetime. We're gonna miss you, Jennifer and Adeline when you move back, but we hope to be able to visite Singapore one day! Wishing you nothing but the best for the future and please stay in touch!!
Wouter & Lia zijn nog maar 2 dagen weg en we krijgen te maken met een onweer van jewelste. Hopelijk hebben zij beter weer daarginds ergens in Colorado!! Het is een klank- en lichtspel om "U" tegen te zeggen. Maar als de zon weer tevoorschijn komt en de donkere wolken richting de bergen schuiven, krijgen we de mooiste regenbogen ooit te zien. Omdat ik niet snel genoeg ben om mijn fototoestel te halen en omdat het niet gemakkelijk is om dit natuurfenomeen op foto vast te leggen als je geen professioneel toestel hebt, ben ik te rade gegaan op het internet en bij het lokale nieuwsstation vond ik deze 3 foto's. Niet dat er hierover zoveel te vertellen valt, maar ik vind de beelden wel spectaculaair mooi!
Als deze regenbogen goed genoeg zijn om het nieuws te halen, zullen ze vast en zeker ook wel goed zijn voor mijn blog, nietwaar? Misschien willen jullie nog graag meer weten? Dan verwijs ik jullie graag naar deze website : http://www.sltrib.com/sltrib/news/56318571-78/lake-salt-power-1000.html.csp En om precies te weten wat een regenboog is, hoe hij ontstaat en welke kleuren het precies allemaal zijn, krijgen jullie ook nog deze website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Regenboog_(optica)
Maar denk eraan...wie die de pot vol gouden munten aan het eind van de regenboog vindt, moet het me wel komen vertellen hé! Liefs, Ingrid
Van donderdag 9 mei tot en met zondagmiddag 12 mei (Moederdag) zijn Wouter & Lia op bezoek geweest. Ze zijn komen overvliegen van Washington DC en zullen met hun RV helemaal naar daar terugrijden. Zoals het intussen de gewoonte geworden is als we bezoek krijgen en we hen gaan verwelkomen/afhalen bij de luchthaven én omdat ze bij ons thuis logeren, loopt Niki er dan als dusdanig bij...
Onze vrienden zijn de hele vrijdag druk geweest met het in orde maken van hun RV (want het is toch wel een hele trip!) en diezelfde avond waren we met z'n allen uitgenodigd bij Mike & Michelle voor een gezellig "house-warming-party". Zaterdagnamiddag hadden we dan gelukkig ook wel effe tijd om met z'n 4-tjes op pad te gaan om te gaan geocachen. Wouter & Lia zijn er immers verantwoordelijk voor dat wij die hobby ontdekt hebben en natuurlijk willen we van de gelegenheid gebruik maken - nu ze toch hier zijn - om dat ook eens als "team" te gaan doen! De 1ste cache die we vinden is meteen een hele mooie. Deze hing in een boom en ondanks het feit dat die behoorlijk groot is, moest je toch wel goed opletten om hem te zien. Het is precies een tak van de boom en foto 2 laat heel duidelijk zien waar het logje verstopt zit!
Eén van de volgende caches konden we helaas niet vinden. We hebben nog zo erg gezocht, maar helaas! We hebben de eigenaar dan maar een emailtje gestuurd en wat bleek...?? De cache was inderdaad weg. Een tijdje later zijn Niki en ik terug gegaan en hebben hem alsnog gevonden én gelogd!
Wat was het gezellig om Wouter & Lia weer eens (al was het maar héél even!) hier te hebben. We missen onze vrienden toch wel hoor!! Diezelfde zaterdagavond zijn we gezellig uit eten geweest bij de Boston's dat onze meest favorite eetgelegenheid is hier in de buurt. Daarna hadden we het als vanouds zo druk om bijgebabbeld te komen bij een heerlijk glaasje wijn, dat we gewoon vergeten zijn om een groepsfoto te maken. En vermits ik dit verhaal begin met een foto van Lia & Niki, sluit ik het af met eentje van Wouter en mij die ik opgevist heb uit de archieven genomen tijdens de Utah State Fare 2012.
Lieve Lia & Wouter, jammer dat jullie niet een beetje langer kunnen blijven, maar we begrijpen dat de rit naar DC nog erg lang zal zijn. Hopelijk hebben jullie het naar je zin gehad hier en zoals afgesproken zien we mekaar begin augustus terug als wij jullie komen opzoeken. Fijn jullie weer eens gezien te hebben! Wees voorzichtig onderweg en tot snel! We missen jullie aanwezigheid nu al!!!
Er zijn zo van die dagen dat ik het mis niet in België te kunnen zijn. Vandaag is zo'n speciale dag want het is niet alleen voor mij "Moederdag", maar ook voor onze mama's. Zoals steeds heb ik ook voor hen voor vandaag een kaartje gemaakt en ik hoop dat het op tijd aangekomen is.
Lieve mama's, speciaal voor jullie Moederdag!
M is for the million things she gave me O means only that she's growing old T is for the tears she shed to save me H is for her heart of purest gold E is for her eyes, with love-light shining R is right, and right she'll always be
Put them together, they spell "MOTHER" A word that means the world to me
Hele fijne moederdag aan onze Mama's maar ook aan alle mama's die hier wel eens komen lezen! Het is voor jullie allemaal... Liefs, Ingrid & Dominique
Vandaag zijn we uitgenodigd om de "Ribbon cutting" oftewel de officiële opening bij te wonen van de vernieuwde Lobby en Dining Facility van het Hilton Garden Inn Hotel hier in Layton. Wat hebben wij nu in Gods naam te maken met dit hotel hoor ik jullie denken...wel jaarlijks moet ik bij de hotel managers de EPAF-prijs herzien, en dit om al onze bezoekers te logeren tegen zeer scherpe prijzen. Vandaar dus onze hechte band met dit hotel & zijn personeel. Er volgt een officieel gedeelte met als orgelpunt het lint doorknippen uiteraard. Daarna gaan we het hotel bezichtigen en krijgen we hapjes aangeboden.
Ik vernoemde reeds dat ik jaarlijks een meeting heb met de Sales Managers. David & Connie zijn in de loop van die paar jaren toch wel onze goede vrienden geworden.
Chef Enrique stelt zijn recepten voor van de vernieuwde menukaart
Ingrid en Heidi waren uiteraard ook uitgenodigd (Eli was op zending oftewel TDY) en lieten zich de hapjes volop smaken die de Chef met veel overgave bereid had.
Na de heerlijke hapjes en drankjes was het tijd om terug aan't werk te gaan en bedankt ik Enrique nog uitvoerig voor dit lekkere festijn.
"Allez au boulot", zou Eloïse (dochtertje van François & Sarah) gezegd hebben en ze zou nog gelijk gehad hebben ook!
