Ik ben Eveline Van Houcke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Thehoneyroll.
Ik ben een vrouw en woon in Assenede (België) en mijn beroep is Huismoeder.
Ik ben geboren op 08/11/1989 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, tuin, creativiteit.
Een sportieve moeder van 4 kinderen.
Gelukkig gehuwd!
Holly jolley momlife
01-05-2019
Mijn marathonervaring
28 april 2019
Een mijlpaal in mijn leven.
Al zolang als ik mij kan herinneren heb ik faalangst, zware faalangst, als in "ik kan NIKS".
Daags voor het aanbreken van de Antwerpse marathon steekt dit lelijke beestje dan ook weer zwaar de kop op.
Waar ik een hele tijd er van overtuigd was dat dit zou lukken, vraag ik mij nu af waar ik in godsnaam aan begonnen ben...
Het doel van "4 uur 45" schuift even op naar "ik zal al blij zijn als ik dit uitloop, ongeacht de tijd".
Ja, al het zelfvertrouwen is weg.
Ik voel mij weer dat kleine meisje, onzeker, angstig...
Enkel ben ik niét alleen!
Ik laat mij vooral nog opmonteren door oppeppende woorden van anderen...
Je gaat het kunnen... De adrenaline sleept je wel mee... Je gaat er zo voor...
Van alles heb ik berekend, geteld, bedacht...
Conclusie; we lopen al 1.5 jaar 4x in een week en hebben vrij strikt 4 maand lang een schema gevolgd.
Herstelloop... Interval... Tempo... Lange duur...
Die halve marathon liepen we meer dan een jaar geleden op 2u22min.
En maar rekenen...
De dag voordien haal ik de borstnummers af.
Het is voor echt!
Een weide... Met standjes... muziek... Wat een sfeer!
Net een festival.
De allesoverheersende stress wordt vervangen door innerlijke rust.
We're gonna nail this!
De kindjes gaan uit logeren, de spaghetti wordt gekookt en we gaan op tijd in bed.
Al wil dat alles zeker niet zeggen dat de oogjes ook daadwerkelijk op tijd dicht gaan.
1001 rampscenario's door mijn hoofd... En evengoed de optie dat het wel eens zou gaan lukken.
Ik leg mij neer bij een 5-tal uur, trek mij op aan de tempomakers die voorzien zijn en hoop het beste.
De wekker staat om 5.45u.
3 uur voor de start moet je namelijk gegeten hebben.
5 witte boterhammen met confituur of choco en 100 gram nic nac's; hallo suiker!
Ik kan mij niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik zoveel at...
toch zeker qua suikers.
Na de hele verdere ochtendroutine springen we in de auto, gevolgd door de tram.
Om 8.30u komen we aan en vertrouwen we onze sporttas toe aan de organisatie.
Een laatste banaan is ook nog binnen, een plasje er uit en we begeven ons naar de tempomakers.
Het kleurtje wat ons gepast lijkt, grijs. Ook wel om binnen te komen op 4u45 looptijd.
Ons hazen heten Marnix en Mark. Later komen we te weten dat deze topkerels 60 en 62 lentes jong zijn!
Bewonderenswaardig...
We starten met de ingesteldheid; we kunnen nog sneller, we kunnen nog trager.
Opzwepende muziek, stijgende spanning, nog wat succeswensen door een micro en de eerste vlaggen gaan van start.
Ik weet niet of het aan de overdosis suiker ligt of de spanning, maar ik dans mij door de start heen, helemaal hyped!
Het grootste obstakel ligt in het begin, de befaamde konijnepijp Afdalen, maar uiteraard ook weer omhoog klimmen.
Het is 12 graden en het regent, lang twijfelde ik over mijn kledingkeuze. Inmiddels ben ik blij met mijn short, t-shirt en licht jasje.
Want in de konijnepijp vliegt mijn jasje al uit... Warm!
Na amper een half uurtje dringt een eerste plaspauze zich al op.
Ik baal even, maar ben even snel weer opgelucht als we de hazen ingehaald hebben.
Ondanks dat dit een goed tempo is, gaat de hartslag goed de hoogte in. Voornamelijk door de adrenaline denk ik, want fysiek is het niet voelbaar.
Blijven gaan dus.
We vangen hier ook al een glimp op van de finish, het eerste kippenvelmoment is een feit.
Wat verder is er muziek, her en der een hoopje luidruchtige supporters (zalig!), mensen die je niet kent roepen je naam.
Ook mensen die we op de tram gesproken hebben wuiven ons na, yes, toch 2 supporters voor ons!
Elke 2,5 kilometer (ongeveer) wordt er sportdrank en water voorzien.
Ik kap joggend zo een bekertje water in en langs mijn mond.
De eerste overwinning, het merendeel was in mijn mond!
Wederom een groot succes op dit onbekende parcours.
Geregeld krijg je een kilometer duiding, wat je brengt tot relativering...
Nog 10 keer wat we net afgelegd hebben!
Nog 4,2 keer wat we al afgelegd hebben!
We zitten bijna aan de helft (dit hoorden we zeker 10 keer...)!
We zitten over de helft!
Mijn overbelaste schouder sputtert even tegen,
ik zwier en zwaai mijn arm alle kanten uit,
loop een beetje spastisch met een hangende arm verder en hoop dat het over gaat.
Wat godzijdank zo is.
En dan Op 27 kilometer wordt 1 van mijn angsten werkelijkheid... Ik moet zonder mijn wederhelft verder.
Toch niet zijn tempo... de zware weken, gedwongen rustweken en slaap te kort wreken zich.
Op 30 kilometer moet ik mijn tranen verbijten als we afspreken dat ik gewoon verder moet gaan op mijn eigen tempo.
Het duurt wel even vooraleer ik de klik heb gemaakt dat hij gelijk heeft.
Enkele keren naar adem happen en wat innerlijke vloeken later...
Ik passeer enkele tentjes waar ze met enkele tam tams ons aanmoedigen, terwijl ik aan mijn rechtervoet een brandend gevoel waarneem.
Fuck, een gigantisch blaar is open gegaan en brand door merg en been.
Ik grom mezelf toe dat ik het moet afbijten, niet nu, niet nu...
Gelukkig gaat ook dit gevoel weer over.
En dan komt plots de zon erdoor, terwijl haas Marnix naast mij komt lopen.
Of het gaat? Met mij wel...
Alsof hij het wist dat ik even aan het bijten was praat hij mij erdoor.
Over zijn ervaring, bourgondisch leven en leeftijden...
We zitten met enkele minuten voorsprong zegt hij.
Boost! Net wat ik nodig had.
Op de koop toe wijst zijn collega-haas hem er iets verder op dat hij aan het versnellen is.
Waarop hij tegen mij zegt "Als jij kan, loop, we zijn aan de laatste 2 kilometer!".
Dus besluit ik nog alles te geven wat ik in mij heb.
Daar gaan mijn luchtwegen!
Ik kom het "40 km plakkaat" tegen en besef dat de laatste kilometers als eindeloos gaan aanvoelen...
Dus ik duw keihard door... Helemaal opgebrand en buitenadem zie ik plots een bekend gezicht.
Als verrassing waren de schoonbroer en -zus ons komen opwachten met 2 van ons oogappels en hun dochter erbij.
De fotograaf die kort erna gestationeerd zat moest niet vragen om te lachen, van oor tot oor!
En het zoveelste kippenvel moment uiteraard!
Dan volgt de eerste boog in zicht... Bijna aan de finish.
Maar dan voel je wel dat die laatste 195 meter niet mogen vergeten vermeld worden bij die marathon afstand!
42km en 195 meter later komt het voorlaatste kippenvel moment en loop ik over die finale streep.
4 uur 41 minuten 25 seconden...
I did it! Kippenvel, smile van oor tot oor en met veel plezier die medaille rond mijn nek gekregen.
Even later komen de hazen erover en krijg ik felicitaties van Marnix.
Zonder hem was het mij niet in die tijd gelukt!
En dan zitten... Wachten tot mijn ventje erdoor komt, duimen dat dit onder de 5 uur kan blijven, omdat ik weet dat hij dat wilt.
Intussen zijn mijn schoonzus, oudste dochter, kleinste zoon en nichtje bij mij komen zitten. Aan kussen en knuffels geen te kort.
En gelukkig zie ik op 4uur 57minuten en 52 seconden mijn mannetje komen!
En daarmee is het laatste kippenvel moment een feit.
Yessss
Dit smaakt naar meer.
Ps. Een runners high bestaat!
En de 2-3 dagen stijve spieren waren het meer dan waard!
De Marathon... Nog maar 4 dagen en 't is zover. Niks voor mij, de spanning is te snijden, mijn verstand ligt lam.
Waarom wil ik dit doen? Omdat ik mezelf wil bewijzen dat ik het kan, maar waarschijnlijk dan nog teleurgesteld te eindigen owv tempo/ tijd. Want ja... 5 uur? Eigenlijk wil ik beter bereiken.
Maar ik vrees dat er aan mij geen competitiebeestje verloren is gegaan... Of net wel? Want niet hoog scoren is niet scoren. 1 ding is alvast zeker... Ik ben geen 100% cardio konijn! Ik kijk er zo naar uit om terug te mogen krachttrainen. Ik hoop heel hard dat de loodzware trainingen lonen. Dat ik toch trots mag zijn op mijn "prestatie", de behaalde tijd. En misschien, heel misschien wil ik die tijd dan ooit nog eens verbeteren.
Maar eerst mijn lijf op punt krijgen, nog minstens 5 kilo eraf. Wat vet er af...
Nog 2 dagen, de vraag "waarom?" slaat steeds dieper. Ja.. Waarom? Ik had geen idee, niet concreet. Ik wil mezelf wat bewijzen, maar waarom? Ik wil dat stemmetje in mijn hoofd, dat zegt da ik niks kan bereiken, het zwijgen opleggen. Al is het maar even. Nu het zo dichtbij komt denk ik dat de kans er in zit dat het helemaal niet zal slagen. De druk die ik mezelf hier heb opgelegd heeft mijn ziel moe gemaakt, mijn rust even weggenomen, wilskracht gehalveerd en zelfvertrouwen de grond in gestampt.
Hopelijk is dit alles na afloop omgekeerd. Voorlopig word ik er niet gelukkiger van. Stress vreet aan mij en ik wil niet settelen voor " dit is het dan". Ik wil gaan voor een verbeterde versie van mezelf.
Dus hierna... Mijn verlatingsangst maar eens aanpakken zeker?
