VERSLAG VAN DE WEDSTRIJD KVV - KFC HO Kalken 
ZATERDAG 18/01/2024 (mixed feelings als ondertitel)

Het is maandag 20 januari 2025 volgens onze jaartelling en de lucht ziet er al even grijs uit als de voorbije weken: mijn nieuwe favoriete weervrouw, Jacotte, belooft evenwel een beetje beterschap de volgende dagen en daar kijkt een mens toch naar uit.

We keken ook uit naar de match zaterdag. Na een bijzonder lange winterstop stond er meteen een clash geprogrammeerd tegen de frivole bende jonge veulens van HO Kalken. We wonnen de heenmatch wel met ruime 1-4 cijfers, maar het feit dat ze nog altijd op de derde plaats prijken, bevestigt wel hun mogelijkheden. En het is altijd uitkijken hoe zo’n winterstop verteerd wordt: wie heeft de drive te pakken, wie is beschikbaar, is de goesting er nog of opnieuw? De reporter beschikte over weinig tot geen achtergrondinformatie zodat het uitijken was zaterdagavond: we misten Glenn en Siebe om mij onbekende redenen, maar er was gelukkig niemand geveld door het griepvirus.

We konden er dus tegenaan. En dat deden we ook: we drukten de jongens van Kalken (voor het gemak) onmiddellijk tegen hun doel, maar om één of andere reden lukte het steeds net niet: ofwel werkten we niet scherp genoeg af, ofwel was er een beetje pech mee gemoeid ofwel stond de bezoekende keeper uit te blinken, wat zijn goed recht is. De lezer kan me van vooringenomenheid beschuldigen, maar ik denk niet te overdrijven dat we er na een kwartier al 3 konden gemaakt hebben. Dat had dus niets te maken met het feit dat Kalken zo zwak was, integendeel: net zoals tijdens de heenmatch waren we gewoon beter maar scoren lukte ons dus niet.

En de reeds lang gekende maar ijzeren wet in het voetbal zegt dat je dan wel eens het deksel op de neus krijgt. Bij de eerste echte uitbraak van Kalken diende Noah in de voeten te duiken van een doorgebroken speler: niets aan de hand volgens Noah, strafschop volgens de ref. Dan mag je nog zo overtuigd zijn van je eigen gelijk: er verandert niks en de elfmeter werd bijzonder feilloos omgezet. We speelden een goeie twintig minuten.

Kalken kroop nu nog meer achteruit en het moet gezegd: ze waren een aantal keren gevaarlijk op de tegenaanval. Wijzelf hadden dus wel veldoverwicht, maar het creëren van kansen werd moeilijker. En net voor de rust gebeurde dan wat niet mocht gebeuren: balverlies in de verdediging leidde ertoe dat een bezoekende voorspeler alleen op doel mocht afgaan, maar in plaats van zelf zijn kans te gaan legde hij bijzonder mooi af voor een medespeler die de kans ongenadig afmaakte. We stonden warempel 0-2 in het krijt: hoelang was dit geleden?

Persoonlijk dacht ik op dat moment dat het imaginaire kalf verdronken was en we op onze eerste nederlaag afstevenden. We zetten nog eens alles op alles en Delano werd gehaakt in de zestien en de goed leidende ref floot opnieuw een penalty. Zoals gebruikelijk trapte Delano zelf, maar de keeper koos de goeie hoek en ranselde de bal uit zijn kooi: onze kopjes g(h)ingen nog meer naar beneden terwijl we de kleedkamers respectievelijk de kantine opzochten.

Ik weet natuurlijk niet wat er tijdens de rust is gezegd in de kleedkamer, maar onze Windo’s gaven de strijd niet op, integendeel. Het veldoverwicht werd nog groter en Kalken loerde op de zeldzame counter(mogelijkheden). En de hoop flakkerde al snel opnieuw op. Of het al dan niet terecht was weet ik niet, maar er werd al vrij snel een derde strafschop gefloten na een contact tussen de keeper en Lorenzo.

Sven nam deze keer zijn verantwoordelijkheid, maar hij poeierde de bal staalhard tegen de dwarslat. Zelfs in het ergste horrorverhaal kan je dergelijk scenario niet verzinnen. Twee strafschoppen missen in een wedstrijd die sterk kan doorwegen in de eindafrekening: je wil er niet over dromen noch voor noch na de match. Ons kalf, waarvan reeds sprake eerder in dit verslag, was nu aan reanimatie toe alhoewel er geen dierenarts meer geloofde in een goeie afloop.

Maar je mag blijkbaar nooit wanhopen op de boerderij, want na een kwartier spelen in de tweede helft werd Jonas prima gelanceerd en dergelijke kans laat hij zelden of nooit liggen: keeper omspelen en netjes afwerken. Er brandde opnieuw een beetje licht aan het einde van de tunnel. Het werd beuken, er werden een paar wissels doorgevoerd en we moesten hopen. Met nog ruim twintig minuten te spelen profiteerde opnieuw Jonas van een misverstand in de bezoekende verdediging en hij plaatste het balletje perfect in het lege doel.

We stonden totaal onverhoopt maar verdiend opnieuw op gelijke hoogte en wij, als supporter, hoopten natuurlijk op meer. Maar tot echt uitgespeelde kansen kwamen we niet meer tot Delano in de allerlaatste minuut een voorzet net over de lat kopte.

Conclusie: een te gekke match tegen één van de betere ploegen van de reeks (die halen de eindronde denk ik), maar ik durf het toch te schrijven: we moesten altijd gewonnen hebben. We hebben nog altijd niet verloren na 17 wedstrijden, maar we zullen de komende weken toch iets scherper moeten spelen. We voelen immers opnieuw de hete adem van achtervolger Edeboys in de nek en binnen een drietal weken komen ze op bezoek. Dat zou wel eens dé beslissende match kunnen zijn. Ik hoop dat we als ploeg recht staan na deze toch wel frustrerende avond en al strijdend voor en met elkaar de match op Laarne aanvatten volgende week.

Grasshopper, die op zondag ging uitwaaien aan zee.
(Henk De Smaele, verslaggever van KVV Windeke)