“Die kleine wittekop op de foto, op de blog van Hogerop. Ben jij dat?”
Ik moest even lachen, vorige zaterdag, toen loopgoeroe Danny Clincke mij de vraag stelde.
Natuurlijk. Als kleine rakker mee naar het voetbal met de papa. Dat is en blijft toch de perfecte zondag.
Dat weet Steven, de wing met de gouden linker. Dat weet kleine Tuur nu ook met papa Ben.
Ik heb de voorbije week een paar keer de oude foto’s bekeken. Allemaal mooie herinneringen.
Maar bij die ene met de blonde mascotte ben ik toch wat langer blijven hangen. Die rode truitjes, met de legendarische opdruk ‘Garage Locquet Talbot’ (waarvan je de L nooit zag onder de oksel) en de volledig rode training, die ik trouwens nog altijd heb. Ik ben er fier op.

Als je naar oude foto’s kijkt, zoek je naar details.
Een bal waarmee onze eerste ploeg niet meer zou willen spelen, die oude schoenen (allemaal zwarte) met witte veters, de wijde witte broekjes.
Als je naar oude foto’s kijkt, zie je gezichten en je haalt meteen herinneringen op.
De snorren van Cyriel Van Rysselberghe en Martin Hoogewijs, de lange haren van Jean-Pierre Cours en Paul Praet.
De jeugdigheid van Patje Vandenberghe. Rudy Vermeerschen kom je weer tegen, Patrick Bogaert ook.
De coach met het hemdje aan. Je denkt terug aan hoe het toen was.

Als je naar oude foto’s kijkt, dan zie je ook mensen terug die er niet meer zijn.
Je hebt nog wel een beeld in je hoofd, maar zo’n foto roept toch net iets meer op.
De fiere voorzitter Jozef Plaetinck, de borst vooruit of was het zijn te strak hemd.
De sportieve looks van zijn zoon Filip. Allebei niet meer bij ons.

En nu is er dus een derde gaatje op de foto. Andre De Landtsheer, toen nog met veel haar, ja ook hij, wat krullend.
Het zal wel mode geweest zijn zeker?

Andre was een nummer 10, zoals ze dat nu in het vakjargon noemen, bij Extra Time of bij de roepers van de radio, een aanvallende middenvelder.
Technisch sterk. Het leek zo eenvoudig en gemakkelijk. Bij technisch goede spelers lijkt voetbal altijd eenvoudig.
André was een goede passeur. Hij liet anderen beter spelen, dat kunnen enkel teamplayers. Logisch dat ie ook de vrije trappen en corners voor zijn rekening nam.

Andre was erbij toen HO kampioen speelde in vierde, dankzij een overwinning thuis tegen SK Kalken. Kon het mooier. Meer dan 1000 man was er. En in het krantenverslag van toen lees ik:
Een sterke Andre de Landtsheer bediende keer op keer de gevaarlijke rechtsbuiten Dirk Borgilioen.
En dat was drie minuten voor tijd ook zo. Martin Hoogewijs maakte de actie af en Hogerop pakte na 33 jaar nog es de titel.
Hij was een winnaar en durfde al es verbaal in de clinch te gaan met de tegenstander. Of met de scheids.
Grappig dat hij jaren later voor de club de scheidsrechters opving na de match. Het was soms op de tanden bijten.
Maar Andre was vooral een sfeermaker. Met zijn typische kwinkslagen. En zijn typische lach.

De titel op het einde van het seizoen 1979 – 1980, dat was ook het hoogtepunt voor Andre, die op zijn 16de al op het scheidsrechtersblad werd geschreven door Meester Nest zaliger.
Daarna kon hij nog moeilijk trainen wegens zijn groeiend bedrijf. Hij ging toen bij de zondagreserven spelen en ook daar werd hij een paar keer kampioen. Met de vrienden.
En dan volg je de logische weg. Op vraag van Albert Praet en Jozef Plaetinck stapte Andre met zes vrienden van de zondagreserven in het bestuur.
De perfecte reddingsboei, want Hoger Op stond toen aan de afgrond, op de laatste plaats in vierde provinciale en met nog slechts enkele bestuursleden.
Andre is meer dan 20 jaar bestuurslid gebleven van onze geliefde club. Gul als sponsor, gul als vrijwilliger.
Want als er moest gewerkt worden was Andre aanwezig! Het hoogtepunt was het mosselfestijn, drie dagen hard werken, stinken als de pest en daarna een pintje drinken.
Het was een deel van zijn leven geworden. Net zoals Hogerop een groot deel van zijn leven was. Wat hebben we je gemist aan de kookpotten enkele weken geleden.

Net als die andere verdwenen helden op de foto, Jef, Filip, zullen we jou ook nooit vergeten.
Ik hoor het Jef ginder al roepen: Uug en verre, de perfecte lange bal van André en Fluppe kopt em binnen.
Meester Nest, zonder kousen, met de fiets aan de hand zet op het hemels scorebord. 1-0 voor Hogerop.
Aan de zijlijn staat Fredje Roels klaar om in te vallen.

Andre, Hogeropper in hart en nieren, bedankt voor alles.

Een pakkende hommage aan één van de steunpilaren waar deze club de laatste 4 decennia heeft op gerust, als speler, bestuurslid en supporter.

André was inderdaad één van de mensen die in 1994 de club, die in een sportief en organisatorisch moeras was beland, op het juiste spoor zetten om uit te groeien tot een bloeiende vereniging.

Ik blik met veel plezier terug op de ik zes jaar met hem heb mogen samenwerken bij Hogerop. 

Jullie gaan hem ongetwijfeld heel hard missen.

Alain Degeest

bestuurslid 1994 - 2001

24-11-2017 om 15:47 geschreven door Alain Degeest