Elke twee jaar verhuizen de masters van KFC HO Kalken voor een weekend naar Duitsland, naar de Moezel. Ook die organisatie nemen Wim en Paulus er graag bij. Maar deze vroege zomer was het anders! Freek DL, Kim van Autrieve en Ignace Vandesijpe wilden hun organisatietalent wel es tonen aan de 40-koppige delegatie. En daarom heeft Ignace een fictieverhaal geschreven over Wim en Paulus DL, als dank voor hun jarenlange steun van de Masterindustrie.



Asterix & Obelix / Wim & Paulus

Dit is een modern fictieverhaal van de twee Romeinse vrienden bij de Masterindustrie. Het begon allemaal op onze laatste speeldag van het seizoen. De kampen waren wat in tweeën verdeeld. Obelix nam de jonge garde mee naar Doorslaar en Asterix ging met de oude garde naar het Chateau van Laarne. Voor de leken onder jullie, even een aardrijkskundige schets: Laarne is een klein gehucht van het grote Kalken. In de moderne tijd noemen we onszelf Kalken City, zoals de merchandising die je in alle betere kledingwinkels kan kopen, ook te zien op TV Oost trouwens. Die avond gebeurde er een mysterie waar ik straks nog uitgebreid zal op terugkomen. 't Zal spannend worden hoor!

Eerst de voorgeschiedenis van die bewuste zaterdag. De spanning was te snijden in de kleedkamer van de masters. Met een gelijkspel konden we ons kwalificeren voor de voorronde van de Europa League. Omdat onze coach naar het chateau moest voor een heel belangrijke trouw had onze interim-coach (Obelix) de moeilijke taak om een onuitgegeven ploeg op te stellen. Noem het gerust een bijna onmogelijke taak. De dagen voor de match was Obelix bijna ten einde raad en keer op keer veranderde hij zijn ploegopstelling. Dominique werd er radeloos van. Zijn geliefkoosd eten liet Obelix staan, zijn pintje bleef voor de eerste keer in meer dan 30 jaar onaangetast. 'Nu is er toch iets aan de hand', dacht ze. 'Zou ik onze bevriende dokter opbellen om een second opinion te vragen? Ik zal wachten tot morgen en hem vanavond eens goed verwennen, dat hij zijn zinnen kan verzetten. Op van de zenuwen was Obelix, de kilo’s vlogen er af.

Achter de schermen had Asterix ook niet stil gezeten, want in zijn binnenste voelde hij zich er niet goed bij. Ja, dames en heren, een beetje schuldig. Al durfde hij dat alleen in intieme kring te vertellen. Asterix hoopte stiekem op minimum een gelijkspel en hoopte eigenlijk op meer. Aan de Kruisen voetballen lukte niet, want door de vele UEFA-regels waren er teveel kosten en het gemeentebestuur had al teveel geld in dat kleine gehucht gestoken. Asterix zette zijn trots opzij en ging praten met Dhr. Louwagie. Voor de niet voetbalkenners onder ons, das een grote meneer van een slapende reus die stilaan wakker wordt. Je zal er nog wel van horen. Als de spanning jullie momenteel teveel wordt, neem je buur maar es goed vast, want de climax moet nog komen. Aspe en Witse dromen van zo'n verhalen! Maar laten we niet afwijken.

De oudere garde van de masterindustrie vertoefde ondertussen op het chateau, maar dankzij de moderne technologie konden we toch discreet op de voet volgen wat onze jonge strijders er van terecht brachten. Uiteindelijk vernamen we het verlossende nieuws: HO won met 0-1 en Europa lag aan onze voeten. De bruidegom, John genaamd en beter bekend als Samson, een bekend figuur onder de kleinsten. John was door het dolle heen. Zijn trouw kon niet meer stuk. Het werd een feest om nooit te vergeten, zoals ik mijn wc niet vergeten heb die nacht. Dat geluk had ik nog!

Maar na die wervelende en zatte nacht ontwaakte Kalken met een groot mysterie. Waren Asterix en Obelix echt verdwenen? Laten we es het verhaal reconstrueren. Die bewuste ochtend moest ik alweer uit mijn bed richting bakker, zoals ik dat al 19 jaar trouw doe in Kalken. Ik hoorde bij de bakker wat geroezemoes en ik hoorde namen die ik kende. Ik duwde die twee oude vrouwen voor mij wat tussen de crèmekoeken om zo het verhaal te horen. Ze hadden Ann en Dominique al wenend uit het politiecommissariaat zien komen, volledig overstuur. Beide dames zaten bij elkaar en ze wisten dat hun lieve mannen nooit zouden vertrekken zonder iets te zeggen, maar waar waren ze?

Ann en Dominique riepen dan maar de hulp in van de lokale dokter, ook lid van de Masterindustrie. Karel greep direct naar zijn lederen sjakos en gaf de rouwende dames een relakseerende pikuur. Die had hij thuis met stapels liggen werd bij de bakker verteld. Karel was daar naar verluidt heel goed in, in pikuren zetten, want hij is al meerdere keren in opspraak gekomen bij het gerecht. Niemand begreep dat er zoveel koerscamions voor zijn deur stonden. Dat hangt een reukje aan, maar Karel zei tegen de buren dat dat aan zijn beerput ligt. Neen, die Karel kunnen ze nooit pakken. Een echt West-Vlaams genie dat zich hier kwam vestigen. Als je daar geen vragen bij hebt. Maar voor alle duidelijkheid en alle eerlijkheid: onze Karel is nog nooit veroordeeld, behalve door die oude vrouwkes bij de bakker. Een beetje sluikreclame mag wel hé Karel.

Maar genoeg gezever. Het werd al middag en nog steeds was er geen spoor van Asterix en Obelix. Nu was het tijd om in actie te komen zeiden de twee rouwende madammen. Want al lachend zeiden ze nog tegen elkaar: ze mogen nog zo zat zijn, ze komen telkens weer naar huis, zoals twee lieve labradors. Zo een vrouw moest ik ook hebben dacht ik, die mannen hebben hun vrouwen jarenlang gebrainwashed zodat ze bijna alles mogen doen. Ruik ik een beetje jaloezie? Awel ja, dat is zo, respect Asterix en Obelix! Jullie zijn echte mannen.

De speurhonden werden ingezet, want omdat ik de leidinggevende inspecteur kende, kreeg ik meteen inzage in het complexe dossier. Waarom speurhonden? Wel, er wordt gezegd dat ze allebei stinkvoeten hebben en na één snuif aan de kousen mocht Karel weer in actie komen, want de beide honden lagen in coma. Nog meer reclame hé Karel. De helikopter met infrarood camera dook op, die cirkelde boven Kalken, wat een circus was me dat. Moeite noch kosten werden gespaard om Asterix en Obelix te vinden. Je zou er dorst van krijgen, van zo'n thriller. Laten we eerst iets drinken tijdens de reclame. Daarna volgt Part II Asterix en Obelix still not found! Please Alert Childfocus.

De vervangende burgemeester, familie van Obelix, vond de situatie ook uit de hand gelopen en kwam tevoorschijn. "Godverdomme, miljaarde de djuu", zei de tweede machtigste burger in onze gemeente met zijn gekende zwoele stem. "Is dat nu zo moeilijk om Asterix en Obelix te vinden? Ga alle café's af in Kalken en je zal hen wel vinden. En, buy the way, Asterix rijdt in een chique Italiaanse auto, zo een sportkeirre, uniek in Kalken City en omstreken. Doe es wat moeite!", zei Filip DL en hij dacht aan Obelix, maar ook aan de bijkomende publiciteit om zo wat meer stemmen te ronselen. Gelukkig kwamen de masters op de proppen met een geniaal idee, ze konden hun twee boegbeelden niet in de steek laten. Wat ben je met de masters zonder Asterix en Obelix? Da's zoals een café zonder bier, zoals stoverij zonder een goeie klets mayonaise. Die twee horen bij ons en we gaan er alles aan doen om hen terug te vinden. In overleg met Ann en Dominique staken we de koppen bij elkaar en het nieuws verspreidde zich zo snel, dat de helft van de plaatselijke bevolking wou mee helpen.

Het duurde niet lang alvorens de plaatselijke middenstand van Kalken mee op de kar sprong en de lokale vriend van Asterix en Obelix stelde vrijwillig zijn polyvalente zaal ter beschikking. Onze nog altijd gelukkige bruidegom (nog steeds werkzaam bij Studio 100) contacteerde al zijn kennissen in de media om het opsporingsbericht zoveel mogelijk te verspreiden in deze o zo donkere tijden bij de masterindustrie. Zelfs de internationale pers pikte de boodschap op: CNN, BBC, RTL, zelfs Al Jazeera hielp mee. Wat een belevenis. Elke master was onder de indruk. De twee madammen geloofden hun ogen niet, maar ze werden super goed opgevangen door alle spelers van de masters. De satellietwagens stonden tot op de parking van de Spar. Voel je het al? De spanning is nu toch niet te doen hé. Stress zou je er van krijgen. Door onze John sprak de hele wereld over de verdwijning van Asterix en Obelix. En de woesten bleef maar pinten tappen. Het was een emotionele bedoening: Ann en Dominique aan één grote tafel zoals de apostelen vroeger, met de stoere en bezorgde masters aan hun zijde. Ik moet echt over iets anders beginnen, want de tranen komen in mijn ogen. Zo emotioneel.

Tijdens de emotionele persconferentie in vier talen ontstond er tumult in de zaal. Jo kwam naar 't schijnt niet genoeg in beeld omdat Luc voor hem zat. En omdat Jo over Luc zijn schouder wou kijken om ook iets van het mooi weer te zien, stampte hij Luc zijn volle pint omver. Luc kennende volgde dan een tik op Jo zijn bakkes en voor de rest hebben we Jo T niet meer gezien. Allez, dat is altijd zo of wij moeten ons bukken. Is maar een grapje hé Jo, want hij lacht al genoeg met ons. Maar niet afwijken: Ann en Dominique waren nog altijd ontroostbaar. Een tsunami aan tranen. De masters steunden de beide voetbalvrouwen onvoorwaardelijk en de twee tijdelijke weduwen zeiden dat de masters meer waren dan een voetbalploegsken. Echte vrienden die er steeds voor elkaar zijn. Vrienden voor het leven zoals Christoff ooit gezongen heeft.

Aan de toog bij de woesten was de verbijstering nog altijd groot bij de masterindustrie. Ineens kwam er een zeer interessante tip binnen van de grenspolitie. Die had de internationale persconferentie natuurlijk ook op de voet gevolgd en ze had alle tips direct doorgestuurd naar de lokale politie van Kalken. En zo bleek dat Asterix en Obelix één grote fout hebben gemaakt tijdens hun verdwijning. Ze gebruikten hun bankkaart en mede daardoor had de politie eindelijk een spoor. Het eerste teken van leven, yes we can! Op de camerabeelden was de chique Italiaanse bolide van Asterix opgemerkt. De achterste banden stonden wat slap, maar de politie verklaarde dat Obelix achteraan zal gelegen hebben. Op de beelden was ook te zien dat Asterix een 6pack in zijn handen droeg en gekleed was met een blauw-witte uitrusting. Was dat een teken dat de verdwijning toch niet zo erg zou zijn?

Bijkomend probleem: onze trip naar de Moezel kwam dichterbij. De twee dames en de voltallige kern van de masters zaten met een groot dilemma. Zou de langverwachte trip wel doorgaan? De twee vrouwen hadden uiteindelijk een goed gesprek en wisten na die tip van de politie en de bijkomende videobeelden, dat hun mannen iets in petto hadden. Ann en Dominique stuurden een mail naar alle deelnemers van de Moezelreis. De trip zou zeker plaatsvinden! En zo geschiedde ook. Aan de oevers van de Moezel kwam er een einde aan Asterix en Obelix verhaal.

Beiden hadden vol euforie én drank na het behaalde Europees ticket en het prachtig trouwfeest een geniaal plan bedacht. Ja, ze waren allebei wat achterdochtig over onze bestemming, zeker omdat ze het lot niet meer in eigen handen hadden. Daarom hadden Asterix en Obelix volledig in het geheim een paar dagen extra geboekt bij St-Michael. Ze wilden er absoluut zeker van zijn dat de jonge garde zijn werk goed had gedaan. De twee kornuiten zaten rustig op het terras te genieten van hun Bittburger en ze verwelkomden ons in hun gekende stijl. Eind goed, alles goed.

De moraal van het verhaal: wij waarderen jullie jarenlange steun en hopelijk blijven jullie nog vele seizoenen bij ons. En als jullie benidorm bastards worden, dan is de toekomst van de masters zeker verzekerd. (Ignace Wikie Brusselmans)