We zijn nu de tweede dag in Los Angeles en hoewel we in een van de chicste hotels van onze Amerikareis logeren, is het internet maar zus en zo. De berichtjes komen dus niet zo vlot door. Gisteren van San Diego naar LA gereden langs de kust. San Diego is ook een grote marinebasis en dat merk je! We zagen heel veel oorlogsschepen, tanks en helikopters. De autosnelwegen zijn hier ook indrukwekkend met vier, vijf, zes en een keer zelfs acht rijstroken. Ze rijden hier ook veel Europeser (zeg maar agressiever) dan de voorbije weken. We logeren niet echt in Los Angeles, maar in Santa Monica, een strandstadje in de schaduw van LA. Gisteren zijn we van het hotel naar het strand gewandeld en naar de beroemde pier van Santa Monica, waar ook weer, heel Amerikaans, een klein pretpark van gemaakt is met heel veel hamburger en hotdogtenten. Hier eindigt ook de bekende Route 66, die Amerika doorkruist van kust naar kust. Tot groot jolijt van Rosalie zijn we ook nog even op het strand gaan hangen zodat zij nog eens over de golven kon springen. Jammer genoeg sprong Wouter niet over maar in de golven en was hij dus binnen de tien minuten drijfnat! Terug naar het hotel dus voor een duik in het zwembad. Deze ochtend lekker relaxed ontbeten en dan naar Malibu gereden, een stadje iets meer naar het noorden langs de Pacific Coast Highway. Hier een paar uur aan het strand gelegen tussen de oceaan en de Malibu Lagoon, waar een grote kolonie pelikanen aan het broeden was. Het was niet echt een zwemstrand, maar enkel een surfstrand door de golven en de wind, maar onze golfspringers en zandkastelenbouwers vonden het toch leuk. Hierna een Italiaans hapje gaan eten in de winkel-wandelstraat van Santa Monica en hebben we voor morgen toch maar een bustochtje naar Hollywood geboekt.
Sea world. Na een korte rit van het hotel naar sea world, iets ten noorden van san Diego. Vroeg gearriveerd, vouchers ingewisseld en naar binnen. Ontbeten: ruben heeft gewoon een stuk choco taart verorberd. De rest liet het bij een min of meer normaal ontbijt. Richting orka's en dolfijnen. De orka show moest en zou gezien worden. Die begon pas om 11.30 dus eerst naar de dolfijn-training. Leuk om te zien en vooral heel dichtbij.
Dan de orka's. Fenomenaal. En iedereen kletsnat. Ook deze dieren houden van spatten in bad. En steeds een emmertje vis als motivatie. Leuke van dezeshow was dat de orka's het middelpunt vormden. Bij de dolfijnen en vooral de zeeleeuwen was dat iets anders.
Goed. Na de orka's naar andere attracties geweest: Roggen gevoederd, zeesterren geaaid, haaien bekeken, een wildwaterafdaling gedaan met een douche op het einde (iedereen kletsnat). De dolfijnen show was mooi, een combi tussen een show met dolfijnen maar ook menselijke acrobatie en zelfs enkele vogels.
Later op de middag de zeeleeuwen, een beetje teleurstellend want gericht op de mens. Maar ja. Als laatste een achtbaan die eindigde in het water: ruben, Maurits, rosalie en Wouter die opnieuw een nat pak kregen. Vooral voor Wouter een heel spektakel want eindelijk groot genoeg. Kicken. Dan naar de uitgang en terug naar san Diego voor het avondeten: gegeten met uitzicht op de marinehaven. Er lag 1 bevooradingsschip en 2 vliegdekschepen: USS 41 met een heel aantal vliegtuigen om het dek. Toch weet genoeg spektakel voor deze dag. Morgen de rit naar santa Monica bij LA.
Van Palm Springs naar San Diego. Van de woestijn naar zee. Van 110 gr F naar 80 gr F oftewel van 42 gr C naar 28 gr C. En rosalie is was vandaag jarig! En bompa natuurlijk. Rosalie werd deze ochtend wakker met een zingend kaartje en haar cadeautje dat al van in België in de koffer zat met daarin... Wat een verrassing, een gele Furby. De rit naar San Diego ging vlot en na het inchecken mocht Rosalie kiezen wat we gingen doen. Daarom stonden we een uurtje later aan het strand in La Jolla, een chique randgemeente van San Diego. Rosalie heeft daar een paar uur over en in de golven gesprongen en vond het om zes uur nog steeds veel te vroeg om het strand te verlaten. We zijn dan toch maar terug naar San Diego gereden om iets te eten in het Gaslamp Quarter, een oude gerestaureerde wijk met allemaal cafe's en restaurants. Het blijft een beetje vreemd dat je af en toe een straat tegenkomt waar daklozen zich verzamelen. Blijkbaar heeft Los Angeles zo een hele wijk met de grootste concentratie daklozen ter wereld. Na het eten met een paar heel vermoeide kindjes terug naar het hotel gereden, morgen naar Sea World!
Gisteren de rit naar Palm Springs, vroeger was Sonny Bono, de helft van zangduo sonny and cher, hier burgemeester. 'S ochtends het saaie Blythe achter ons gelaten in westelijke richting via snelweg I-10. Temperatuur rond de 40gr en een droog landschap met lage struiken en veel zand: woestijn dus. Een dood hert langs de weg, waarschijnlijk 's nachts aangereden door een vrachtwagen. Na een 80 mijl van de snelweg af richting Joshua tree national park. Dit relatief kleine park omsluit 2 stukken woestijn met verschillend uiterlijk: de Colorado woestijn en de mojave woestijn. In het eerste stuk van deze rit door het Joshua tree NP: warm, droog, lage struiken waarvan je je afvraagt hoe ze overleven en cactussen (cholla cactussen, en niet een paar!!). Op een paar plekken ook een oase met hoge palmbomen waar nog sporen te zien zijn van vroegere indianenactiviteit (gat in een rots, langzaam ingesleten, waarin boonachtige vruchten werden gemalen). In het tweede deel massaal veel Joshua trees, een soort agave met een stam, belangrijk voor de mormonen (deze boom heeft ze de weg naar salt lake city gewezen, hun HQ). Mooie vergezichten in 2 duidelijk verschillende woestijnen.
Hierna was het nog een klein stuk naar de oase palm springs waar het overigens veel warmer was dan in het Joshua tree NP want een stuk lagergelegen. Ook weer een beetje een vreemde plek, een vakantiestad midden in de woestijn met grote hotels en chique villa's. Veel meer dan aan het zwembad liggen en eten en drinken kan je er eigenlijk niet doen. De rest van de middag dan ook in het zwembad gelegen voor de nodige afkoeling en 's avonds Mexicaans gaan eten in het stadje.
Na een onbijt met matige kwalificatie tgv de pannenkoeken (heel erg dik en matig van smaak) met goede moed begonnen aan een wandeltocht langs de zuidelijke rand van de GC. Deze wandeling van enkele km geeft een goed zicht dat de GC iets heel ouds is. De onderste lagen zijn een paar miljard jaar oud. Iets heel anders dus dan Bryce dat erodeert met een snelheid van 1-4 ft/eeuw!! Een immens verschil dus. Bryce is mooier, GC is imposanter. GC is van de noordelijke tot de zuidelijke rand 15-17km breed. Het bestaat uit een centrale kloof met de Colorado en allerlei zijrivieren. Je ziet de verschillende geologische lagen fantastisch goed. Dit is geen zand- of kalksteen. Dit is keihard graniet. De diepte van de kliffen is tot 1200m. Om af te dalen heb je ongeveer 4 uur nodig. Om terug te komen het drievoudige. Net of net niet in 1 dag dus. Jaarlijks moeten er 250 mensen worden gered tijdens zo'n dagtocht. Vooral dehydratie en hyponatremie! De noordelijke rand ligt 1000ft hoger. Om van de noord naar zuid te gaan vergt 2 tot 3 dagen.
Maar goed, de wandeling. Langs deze wandeling worden de typische gesteenten en hun datering getoond langs een tijdlijn van 4 miljard jaar, elke meter ongeveer 1 miljoen jaar. Zeer goed gedaan. Vanaf het dorp, dus na deze eerste wandeling zijn we verder gelopen langs de klif met verbazende uitzichten. Regelmatig werden we daarbij geconfronteerd met de squirrels (grondeekhoorns) die hier veel voorkomen. Verbazingwekkend hoe deze dieren zo goed balanceren langs de afgrond. Uiteindelijk met de bus terug. In alle nationale parken heb je hier nl. gratis busdiensten, wat wel makkelijk is als je op stap bent met vier zagende stappers!
Het diner was gereserveerd in restaurant el tovar, in het gelijknamige hotel. Zogezegd top maar voor mij geen ster. Wel lekker! Toen we buiten kwamen stonden er 6 herten voor de deur, 2 kalfjes en hun moeder, al grazende of herkauwende. Het was al laat en iedereen is als een blok in slaap gevallen.
Op 11/7 vertrokken van Page naar de grand canyon. Volgens het rittenschema stond daar ook de rit naar monument valley bij vermeld maar deze ligt meer dan 150km naar het oosten om daarna dit stuk nog eens terug te rijden naar de grand canyon. Dat hebben we maar niet gedaan. Zeker omdat dit park ook met een gids gedaan moet worden en het teveel tijd zou kosten. Op naar de grand canyon dus. Na een saaie rit kwamen we bij tuba city waar we net de buitenrand van een groot onweer toucheerden met een flinke afkoeling en fikse windstoten. Het onweer trok naar het noorden en wij naar het zuiden dus dat viel mee. Getankt bij een benzinestation in Cameron van de hopi-navajo indianen vooraleer verder te rijden.
Highway 64 bracht ons van Cameron in het GC national park. Voordat we daar aankwamen werden we gelokt door een bord met scenic view, het kostte een paar dollars, maar wat we daar zagen was de canyon van de 'little Colorado'. Misschien minder breed maar net zo ongelooflijk diep, om duizelig van te worden. Een eerste impressie van dit "wereldwonder". Na de foto's en een kleine aankoop bij een standje van de indianen doorgereden tot in het GC-NP. Eerste stop bij de oude desert view watchtower. Wat je ziet is echt indrukwekkend: de Colorado die daar samenkomt met de little Colorado. Maar op dat punt nog niet zo heel breed.
Verder naar het hotel (yavapai lodge) in grand canyon village. Eenvoudig gegeten in het campers restaurant en dan gaan slapen.
Vandaag 13/7 de lange rit van Grand canyon naar blythe, net weer over de grens in Californië. 500km maar liefst. Constant op de hoogvlakte op 4000-7000 ft, 1200-2100m. Temperatuur rond de 86gr F, 30gr C..
Wel een mooi stukje gereden vanaf Flagstaff langs highway 89A naar Sedona langs de oak creek. Een steile afdaling met veel haarspeldbochten, doorgekomen zonder enige misselijkheid bij Wouter. Maar ook zeer populair bij de "Arizonezen" gezien het aantal auto's die ons tegemoet kwamen. Ik kan me er iets bij voorstellen. Sedona op zich stelt niet veel voor: een vrij typisch Amerikaans cowboydorp. Wel mooi omgevend door een canyon van rode uitgesleten rotsen. Uiteindelijk in Blythe aangekomen via een snelweg door een landschap bevolkt met duizenden Western cactussen die ons soms, naar het leek, zoals indianen op een heuvelrand in de gaten hielden, weliswaar af en toe ondersteund aan de basis door houten stellages omdat ze anders zouden omvallen en op die manier misschien het verval van de indiaanse cultuur illustrerend, maar die je eraan herinneren dat je echt wel door een woestijn rijdt. Bij een temperatuur van 40gr C zijn we gearriveerd, warm genoeg om in het zwembad te duiken, dachten we. Morgen de rit naar palm springs en het Joshua tree national park.
Vandaag weinig gebeurd. Autorit van Bryce naar Page, stadje vlakbij lake powell in het noorden van de staat Arizona, op de weg naar grand canyon. Goed hotel, lekker gegeten, een paar goede cocktails en een lekker zwembad. Wel 104gr F oftewel 40gr C! Op het eind van de dag wel wat wolken.
Vandaag zitten we in, of in de buurt van, Bryce canyon. Deze niet echte canyon, want niet gevormd door een rivier zoals de grand canyon, is genoemd naar ebenizer Brice, de eerste eigenaar van dit land. We logeren op de RockinR ranch vlakbij Bryce canyon (zo'n 50km). Zoals te verwachten in Utah zijn dit mormonen, althans ze verdelen de mormoonse bijbel. Veel activiteiten gepland zoals paardrijden en dieren verzorgen, rijdansen etc. Dit alles hebben we laten passeren voor natuurschoon.
Vooraf hadden we namelijk gelezen dat Bryce mooier is dan de grand canyon maar dat weten we dus nog niet. We waren toch behoorlijk onder de indruk van wat we zagen: zandsteen en kalkrots uitgesleten door regen, wind en sneeuw gedurende duizenden jaren. De indianen vroeger geloofden dat het betoverd gebied was (veel van de 'monumenten' leken bijv op versteende menselijke gedaanten) en het was dan ook betoverend mooi. We hebben een 2uur lange wandeltocht gemaakt over smalle paadjes en langs steile afgronden. Na een eerste lange afdaling volgde natuurlijk ook de lastige klim op het einde. Maar het was de moeite waard.
Lunchpakketten hadden we meegekregen van de ranch en dat werd gesmaakt. Na deze tocht naar het hoogste punt gereden op meer dan 9000 ft (2700m) met een weids uitzicht over het amfitheater van Bryce. Aan het eind van de dag terug naar de ranch voor het avondeten en daarna nog even samenzitten rond het kampvuur. Geroosterde marshmallows voor rosalie en Wouter. Daartussen nog een reddingsactie voor een gestrande vleermuis.
Op 6 juli na een korte rit van 100 mijl (160km) gearriveerd in Las Vegas. Je ziet het al van zo'n 30km liggen als je vanuit de bergen afdaalt. Tijdens deze rit zijn we de grens met nevada overgestoken. Een duidelijk verschil want direct overal casino's, reclameborden (al dan niet in gebruik) en ook minder "verzorgde stadjes". Ook een aantal indianendorpen gepasseerd: armoede! Las Vegas dus. Zeer vreemd. Het centrum van de Amerikaanse losbandigheid. De soms lachwekkende hypocrisie van de USA. De dubbele moraal van een land met burgers die geen inmenging van de staat willen in hun persoonlijke leven (vooral financieel denk ik) maar dat op veel vlakken wel toestaan. Denk maar aan Snowden als uiting van het werk van de geheime diensten. Je wordt hier overal geconfronteerd met gokken en casino's, met seksuele losbandigheid en openbaar alcoholmisbruik ter meerdere eer en glorie van de winst die dit oplevert. Er komen jaarlijks 33miljoen bezoekers naar Vegas en als die 3000$ omzetten ( me dunkt een voorzichtige schatting ) dan praten we over 100 miljard (!) omzet. "Kinderen onder de 21jaar" moeten 6 meter bij een bar vandaan blijven. Dit betekent dat dus ook dat dit van toepassing is in de bar van het zwembad: er wordt alcohol verkocht! Wouter moest dus weg voordat ik kon bestellen. En big brother was er in de gedaante van een 360graden camera aan het plafond. Is dit opvoeding? Ik denk eerder door de burgers getolereerde repressie. langs de straat worden er constant dames aangeprezen (redelijk schaars gekleed, niet dus) dmv fotokaartjes. Hoe dubbel wil je het hebben. Ladderzatte mannen en ook vrouwen op straat met speciale drinkbekers zodat je niet kan zien wat er in zit. Maar pas op als je bijv een fles whisky zou meenemen, dat mag niet. Wee jij, je overtreedt de wet. Las Vegas is wel een grappige stad met een aantal stedenthema's rond de grote casino's. Monumenten uit grote westerse steden zijn verkleind nagemaakt: het san marco plein uit Venetië met ook echte gondels en zingende gondeliers. Manhattan met de brooklynbrug, het empire State building en het vrijheidsbeeld. Parijs met de eifeltoren en de arc de triomphe. Het oude Rome met de forum romanum. Ik moet toegeven dat het wel wat heeft. En in deze centra veel winkels van alle designers groot en klein etc etc. In deze winkelcentra zijn er ook blauwe lucht met witte wolken geschilderd: beter dan het Wijnegem shopping center. Ook hele Venetiaanse, Newyorkse, Romeinse en Franse gevels voor de winkels: je houdt het niet voor mogelijk. Het is gewoon hetzelfde als Disneyland: een groot sprookje! Voor de verjaardag van Ruben zijn we op 6 juli gaan eten in het hamburgerrestaurant van Gordon Ramsay, burGR. Wel oké maar niet zoveel anders dan MacDo. Wel minder zout. Een hamburger blijft een hamburger. Gisteren eerst wat geluierd rond het zwembad. We hebben een nieuwe waterrat genaamd Wouter. Daarna rondgelopen in de stad en geëindigd met het eten in "Venetië". Oh ja, temperatuur in Vegas rond de 35graden. Op 8 juli (vandaag dus) volgt een lange rit naar Bryce canyon.
Amerika juli 2013
Na een onbijt met matige kwalificatie tgv de pannenkoeken (heel erg dik en matig van smaak) met goede moed begonnen aan een wandeltocht langs de zuidelijke rand van de GC. Deze wandeling van enkele km geeft een goed zicht dat de GC iets heel ouds is. De onderste lagen zijn een paar miljard jaar oud. Iets heel anders dus dan Bryce dat erodeert met een snelheid van 1-4 ft/eeuw!! Een immens verschil dus. Bryce is mooier, GC is imposanter. GC is van de noordelijke tot de zuidelijke rand 15-17km breed. Het bestaat uit een centrale kloof met de Colorado en allerlei zijrivieren. Je ziet de verschillende geologische lagen fantastisch goed. Dit is geen zand- of kalksteen. Dit is keihard graniet. De diepte van de kliffen is tot 1200m. Om af te dalen heb je ongeveer 4 uur nodig. Om terug te komen het drievoudige. Net of net niet in 1 dag dus. Jaarlijks moeten er 250 mensen worden gered tijdens zo'n dagtocht. Vooral dehydratie en hyponatremie! De noordelijke rand ligt 1000ft hoger. Om van de noord naar zuid te gaan vergt 2 tot 3 dagen.
Op 11/7 vertrokken van Page naar de grand canyon. Volgens het rittenschema stond daar ook de rit naar monument valley bij vermeld maar deze ligt meer dan 150km naar het oosten om daarna dit stuk nog eens terug te rijden naar de grand canyon. Dat hebben we maar niet gedaan. Zeker omdat dit park ook met een gids gedaan moet worden en het teveel tijd zou kosten. Op naar de grand canyon dus. Na een saaie rit kwamen we bij tuba city waar we net de buitenrand van een groot onweer toucheerden met een flinke afkoeling en fikse windstoten. Het onweer trok naar het noorden en wij naar het zuiden dus dat viel mee. Getankt bij een benzinestation in Cameron van de hopi-navajo indianen vooraleer verder te rijden. 
