Ons godfathertje verlaat haar missiepost. Het stichtend lid van een nieuwe generatie trisomietjes en trisomannekes aan zee trekt zich terug en maakt plaats voor de aanstormende jeugd. Ze verlaat de verre stranden en komt dichter bij huis. Morgen wordt ons dochter drie jaar en neemt ze na bijna twee en een half jaar afscheid van het Zeepreventorium. Ze was het eerste mongooltje, en heeft het pad geëffend voor diegenen die na haar zijn gekomen. Drie seizoenen hebben wij de kust zien wakker worden na een eenzame en barre winter. Sneeuw in de duinen, snijdende zeewind en een verlaten zeedijk. Winkeltjes gesloten, geen kraampjes. Het gaf rust. Als ze 's middags sliep kon je gaan uitwaaien, alleen met je gedachten. Het eerste jaar vooral met je angsten. En dan is nu het moment gekomen waarop ze een nieuwe start maakt. De zorg voor het lijfje domineert niet meer. Het hoofdje krijgt nu de aandacht die het verdient. Dat grappig kleine hoofdje, waar duidelijk niet alles in kan. Geen plaats voor nutteloze terughoudendheid, gewoon voluit als er lol gemaakt kan worden. Geen nutteloze terughoudendheid als ze boos is of haar zin niet krijgt, gewoon voluit koppig zijn. Als je maar een klein hoofdje hebt, moet je bewust kiezen wat er wel en niet in kan. En dat doet ze goed.
Blijven drijven of zwemmen was niet evident. Tijd zou haar sterker maken. Maar veel sneller dan verwacht, kwam ze op een avond in een hevige storm terecht. Ze werd over boord gesleurd en viel in de kolkende zee. Ze werd verzwolgen door het water en zonk naar de oneidige dieptes van de oceaan. Een visser die in paniek werd aangesproken, redde haar. Hij blies ze nieuw leven in en warmde haar op. Maar de storm kende geen genade en de zee was woest. Nog menig maal rolde zij van boord, en éénmaal moest Posseidon zelf het meisje terug naar boven brengen. Na zeven maanden ging de storm liggen, en kon de schipper de haven binnenvaren. Hij wist dat er elk jaar een grote eend op haar eieren broedde in de duinen. Hij zocht ze op en schoof het zieke en vermoeide meisje onder de warme vleugels van de eend. De moeder kloek ontfermde zich met evenveel liefde en toewijding over het meisje als over haar eigen kroost, en geleidelijk ontwaakte het meisje. Maand na maand sterkte ze aan, tot de dag dat ze van onder de vleugels weg kon. Ze zag er natuurlijk niet helemaal hetzelfde uit als die andere kuikentjes met een eierdopje op hun kopje, maar waggelde en kwetterde met evenveel plezier in het rijtje mee.
Sindsdien kijkt ze de zee vrij en vrank in de ogen . Af en toe probeert een grote golf haar nog eens mee de zee in te sleuren. Maar ze drijft en ze zwemt. Op haar eigen koppige manier raakt ze terug op het strand. En moeder eend waakt.
Ja, het mag iets minder zijn. Na een experiment met een nieuw soort voeding, is ons dochter zowat tien dagen geconstipeerd geweest. Sinds vandaag is dat probleem opgelost. Met overtuiging, ja het mocht iets minder in een keer opgelost zijn vandaag. Een paar dagen geleden was ze op onderzoek bij de maagdarmspecialist en werd ze opnieuw gemeten in het kader van haar groeicurve. Bleek ze geen 87 cm te zijn maar slechts 84 cm groot of klein te zijn. Iets minder dus.
En aan zee, daar is het al geruime tijd heel wat minder. Toen ik in haar leefgroep toekwam was ze nergens te bespeuren. Niet onlogisch nu ze nog drie centimeter kleiner geworden is, en gezien de omvang van de leefgroep die nog best te vergelijken valt met een sporthal, ook wat sfeer en gezelligheid betreft. Eerder onlogisch vond ik het dat zelfs de opvoeder niet wist waar ze was, en uiteindelijk een medebewonertje van vier jaar haar mee hielp lokaliseren. En mijn god, hoe was ze weer aangeschoten. Een versleten grijs trainingsbroekje, geen body en boven haar pampertje een onderbroekje dat in een ver verleden door kant moet afgelijnd geweest zijn. Ons hummeltje liep meteen naar de deur om haar jas te halen en te vertrekken toen ze me zag, heftig zwaaiend naar een veel te grote zaal waar chaos heerste en niemand zelfs maar opmerkte dat ze er vandoor ging. Mijn kind krijgt geen structuur in deze wanorde en na vijf maand heb ik nog steeds de indruk dat niemand doorheeft hoe hulpeloos zij daardoor is. Ik ben nog heel de avond van slag bij het beeld van ons dochter die niet van mijn schoot weg wilde, en als een tam huisdier aan mijn voeten bleef zitten toen ik haar gerief bij elkaar zocht, terwijl het normaal enige vaardigheid en overtuiging vraagt om haar stil te laten zitten. In betere tijden spartellen haar voetjes al hevig nog voor zij de grond raken, en schiet zij luid gibberend los van zodra ze vaste grond voelt.
Neen dus, het moet niet altijd wat minder zijn. Nog drie dagen aan zee en dan veranderd ze van instelling. Het wordt tijd.
Het is natuurlijk geen gewone dochter. Ze is vertederend met haar kleine gestalte en schattig smoeltje. Ze staart roerloos en ongeneerd midden in een drukke winkelstraat naar een schattig blond kindje. De eerste dertig seconden zijn de ouders wat verrast, gevolgd door een minuut van vertedering, en dan schieten ze in de lach omdat ze het gênant lang volhoudt zo oog in oog stilstaan. Na vijf minuten geeft ze hem snel en precies een mep en trekt daarna nog eens flink aan het haar van dat schattig blond manneke. Ja er zijn nog wat details waaraan gewerkt moet worden denken wij dan, maar rekening houdend met waar ze vandaan komt... Ons twee zonen wisten natuurlijk al lang wat ging volgen en waren er zich strategisch van onder gemuisd. Vanop afstand wachten zij de finale klap af om ons dan snel te komen ontzetten uit deze sociaal niet altijd even makkelijke situatie. Ons dochter heeft zo van die gewoontes. Als ik thuis kom, blijft ze op een paar meter afstand staan, 87cm en drie jaar, half voorovergebogen poep achteruit, armpjes naar achter gestrekt, hoofdje in de lucht en sabbelend op haar onderlip, licht wiebelend van links naar rechts. Show time. Ze heeft mij in het visier maar mijn plotse verschijning moet even doordringen. Dan loopt ze mijn richting uit, beentjes wijdt uit elkaar, knietjes en heupjes te veel gestrekt, en komt ze aan mijn jas trekken. Als ik thuis ben moet mijn jas uit, dan ga ik tenminste niet meer weg. Ze draait zich om en wiebelt weg, 87 cm kind sleurt 1 meter 20 jas achter zich aan. Ze kijkt een keer om en zwaait, korte snelle bewegingen met een overstrekte hand en een opgestoken arm. Je bent eindelijk thuis, maar ik ben kwaad omdat je weg bent gegaan en daarom loop ik nu van je weg, terug bij mama. Kom het maar snel goedmaken want ik wil schaterlachen als je achter me aan zit. En haar twee grote teddyberen, haar broers spelen verder. Als ik de oudste een kus geef hang ik te veel boven zijn Nintendoscherm en de jongste zoeft ergens met intergalactische snelheden door het huis. Pas na een half uurtje schijn ik ook deel uit te maken van het meubilair in hun universum en wordt ik meegesleurd in allerlei verhalen alsof ik al de hele dag thuis was. En moeder de vrouw lacht tevreden, de versterking is toegekomen. Eindelijk kan ze eens rustig naar het toilet.
