Na vier weekends van hard labeur staat de hoeve in haar ondergoed - bij wijze van spreken.
Al wat van waarde, herbruikbaar en mooi was ligt nu in één van de schuren. Laminaatvloer, spots, keukenkastjes, schakelaars, keramische glastegels, getrommelde vloertegels, radiatoren, ligbad, toilet, lavabo met meubel,
De stenen van de afgebroken schouw zullen gebruikt worden om de aalput te vullen.
Onze weide met hoeve is gelegen op een hoek ... van twee straatnamen dus en wij zijn heel gelukkig dat ons toekomstig adres NIET het volgende is (zie foto).
Dit is geen grap. Dit deel waar ook de hoeve bij hoort staat gekend als de Lulhoek. Ik vraag me oprecht af wat de ethymologische uitleg hiervan is. Benieuwd of iemand hier meer over weet.
De bestemming van onze hoeve is verschillend van wat ze vandaag is ... Nu is ze een volwaardige woning met alle comfort. In onze plannen zal de ruimte gebruikt worden voor 2 slaapkamers, 1 dressing en 1 badkamer. Dus wat moeten we éérst doen ? Alles strippen !
Het denkwerk, ontwerpen, plannen, dromen, rekenen ... kon beginnen. In maart krijgt Luc voor zijn verjaardag een software pakket waarmee hij huizen kan ontwerpen in 3D. De Nintendo voor mijn echtgenoot .... en het programma is ook nog compatibel met hetgeen de architecten werken. Vanaf dan word ik toeschouwer van een man die gebogen en gefascineerd naar zijn laptop kijkt. Van een man die af en toe vraagt om eens naar zijn virtuele realisaties wil kijken en mijn kritische visie erop botvieren. Vanaf dan is ieder moment dat onze ogen open zijn en wij bij bewustzijn zijn , gewijd aan ons nieuw nest. Wat doe je als je een in the middle of the night een grandioos idee hebt ? Je legt je hand op de heup van je geliefde. Geen reactie ? Je knijpt even..... Nog geen reactie ? Misschien iets drinken met een beetje licht .... Nog geen leven aan de andere kant ? OK, daar komt de hoestbui .... "Oei schat, heb ik je wakker gemaakt ? ... Sorry ... maar nu je toch wakker bent ... weet je, ik dacht net even aan onze hoeve en vroeg me af of het volgende mogelijk was ....... " oef ... ik was mijn ei kwijt en Luc had iets om over na te denken. OK ik geef het toe, niet echt mensvriendelijk maar ... Voor diegenen die er ooit waren, toch herkenbaar of niet ?
Eureka. We wisten wat we wilden. Nu nog een architect vinden die ons idee kon volgen. Ik bespaar jullie de details maar architect nummer vier is het geworden (gelukkig heeft mijn geluksgetal hier geen rol gespeeld, anders was het nummer zeven .
De avond voor we vertrekken op vakantie ondertekenen we de plannen van Archi4. Die gaan richting gemeente Kruishoutem, hopend op de goedkeuring van die ene man zittend achter zijn bureel ... die er alles aan doet de kleine lettertjes van de wet op te volgen. Pas na 105 kalenderdagen zullen we het verdict kennen. Of we mogen van start gaan met de bouw of niet. Dus wachten is de boodschap.
Ondertussen,hebben wij op 4/8 de akte ondertekend bij de notaris zodat wij ons sindsdien de trotse eigenaars mogen noemen van de familiehoeve met huisnummer 256 (vandaar de naam van deze blog).
Inderdaad, dit avontuur start in oktober 2010 bij de aankoop van onze mobilhome. Door een toeval ontdekten we een pracht van een vakantiehuis op wielen. Zoiets kostbaars dient beschut te worden voor de koude, de vorst, de temperatuursschommelingen ... Dus zochten we een "woning" voor onze aankoop. Eventjes dachten we onze tuin te kunnen uitbreiden en daar een hangar op te bouwen maar helaas .... Dan maar uitkijken naar stallen ... die minimum 4m hoog zijn en minimum 12 m lang en liefst niet te ver van onze woning. En dat bleek dus een moeilijke opgave. Om niet te zeggen, quasi onmogelijk. De ommekeer kwam op de avond dat Luc mij op een vastgoed website een pracht van een hangar toonde. Het ideale onderkomen voor onze zeswieler. MAAR bij dit stulpje hoorde een villa ... en dat vond ik ietsiepietsie te ver gaan. Dus even de hoofden bij elkaar steken. Het wordt heel snel duidelijk dat we onze recente investering op zeer lange termijn zien ttz dat we heel veel zorg willen dragen voor ons tweede huis. Voor geen van ons is het noodzakelijk om hier te blijven wonen. OK dat weten we dus ... Wat willen we ? Een nest waar ruimte is voor licht, voor natuur, voor privacy .... En voor onze MAN-mobiel natuurlijk. En dan komt Luc met een voorstel ... Er is de hoeve, de hoeve die sinds 1865 in het bezit is van de familie De Ruyck. De mama van Luc is eigenaar. Zo'n twee jaar geleden verhuurden wij deze hoeve, onder de titel van ons immo-kantoor LUSIM, aan een jong koppel. Bij de onderhandelingen vertelde ik hun dat ik mij daar oud zag worden, in zo een knus huis en omgeving. Ik herinnerde mij dit niet meer tot de huurders mij hieraan herinnerden op het moment dat we hun vertelden dat wij de nieuwe eigenaars en bewoners gingen worden van deze plaats; Wie had gedacht dat deze spontane woorden zo vlug realiteit zouden worden ? Ik alvast niet..
, gewijd aan ons nieuw nest. Wat doe je als je een in the middle of the night een grandioos idee hebt ? Je legt je hand op de heup van je geliefde. Geen reactie ? Je knijpt even..... Nog geen reactie ? Misschien iets drinken met een beetje licht .... Nog geen leven aan de andere kant ? OK, daar komt de hoestbui .... "Oei schat, heb ik je wakker gemaakt ? ... Sorry ... maar nu je toch wakker bent ... weet je, ik dacht net even aan onze hoeve en vroeg me af of het volgende mogelijk was ....... " oef ... ik was mijn ei kwijt en Luc had iets om over na te denken. OK ik geef het toe, niet echt mensvriendelijk maar ... Voor diegenen die er ooit waren, toch herkenbaar of niet ?
.
