Jullie vragen jullie waarschijnlijk af, wat doet zij hier nu, zou ze beter geen dagboek kopen? Iets wat ik mezelf ook afgevraagd heb, maar ik wil mijn verhaal delen met zoveel mogelijk mensen.
Dus hier begin ik, ik ben 18 jaar oud, ik ben momenteel in mijn eerste jaar sociaal werk en in de meeste opzichten lijk ik compleet normaal. Maar al bijna mijn hele leven kamp ik met voedsel allergieën. Je zou denken dat is ze dan nu toch al meer dan gewoon. Maar beeld je dit eens in,als 9 jarige opeens verteld word dat je opeens heel streng moet diëten omdat je anders pijn hebt, dat je alles wat je graag eet moet laten en dingen moet eten dat je niet graag eet. En dan geen enkel idee hebben of het ook echt zal helpen.
Wel in mijn ervaring is acceptatie niet zo makkelijk als het lijkt. Ik ben achttien en heb gisteren gehoord dat ik waarschijnlijk levenslang last zal hebben van slokdarm spasmen. Alsof ik nog niet genoeg problemen ermee had, moet ik nu nog levenslang opletten dat ik niet te vettig eet, geen koffie, geen alcohol,.... Het blijft zich maar opstapelen en op bepaalde momenten ben ik het meer dan beu.
Maar alhoewel ik het soms allemaal beu ben, wil ik leven, zo normaal mogelijk please :). Maar ik ben niet dom, ik weet goed genoeg dat normaal er niet voor mij inzit, en mijn ouders proberen mij op te beuren met het feit dat ik nu veel zal vermageren. En ja dat is wel een pluspunt maar of het mij echt doet opbeuren? Nee. Zolang zij dit niet meemaken zullen ze dit nooit compleet begrijpen.
Daarom maak ik ook deze blog, ik zal proberen zoveel mogelijk mijn dagdagelijkse ervaringen neer te schrijven en degene die zich kunnen vinden in mijn verhaal, mogen altijd reageren, ik beloof dat ik zoveel mogelijk zal helpen met hun vragen. En als niemand dit leest, kan het mij alleen maar helpen mijn eigen gevoelens op te schrijven, en misschien binnen zoveel jaar hierop terug kijken als iets wat ik niet meer nodig heb en dat ik alle geaccepteerd heb.
