Alleen, ik ben alleen. Waarom? Ik ben geen kuddedier zoals mijn leeftijdsgenoten, ik denk na, ik kijk, ik WIL leren. Er bij proberen lopen lukt zelfs niet, je kan je eigen aard niet verslaan, ik kan dat toch niet.
Veel mensen voelen zich alleen maar eigenlijk, eigenlijk ben je nooit alleen, je zal ook nooit alleen zijn. Want ergens, ergens op deze gigantische planeet, ergens in dit universum, dit bestaan zal er wel iemand zijn die iets om je geeft, niet niets, maar iets.
Het is donker, er is niets, zelfs het donker niet... Ik ben er niet, jij bent er niet, zelfs niemand is er niet.
Plots verschijn ik, dan verschijn jij, we willen naar elkaar toe, het niets zit tussen ons. We weten: niets is niets, dus niets scheidt ons. Maar wat als dat niets opeens iets wordt? Want iets is altijd iets en niets is ook altijd iets, alles is iets...en niets.
Het niets wordt iets, het niets wordt alles. Alles is nu niets. --------------------------------------------------------------------------------- Hallo, eum "lezers"?
Voor ik commentaar krijg op alles wil ik even uitleggen wie ik ben en waarom ik deze blog schrijf. Deze blog wordt geschreven uit het oogpunt van een meisje, een jong meisje, amper 13. Ze verjaart wel, ze wordt steeds ouder, net als ik. Ze is IK, ze is mij.
Het gaat dus over mij, maar op een andere manier, er gebeuren veel te veel dingen rondom mij, iets wat niet zou mogen rondom een kind. Ookal zeg ik het niet graag, ja, ik ben en blijf nog maar een kind.
Je zal zelf wel uitvinden waar het over gaat, als je blijft lezen... ALS. Moeten is het dus niet, mogen wel ja. Met deze blog laat ik mijn gevoelens er uit, op een manier die het best voor mij voelt, schrijven...dat doe ik graag.
XXX M.
PS. Meer dan mijn leeftijd en eerste letter van mijn naam zeg ik niet, ik blijf liever anoniem.
