Toch, met een batterij van 0%, steek ik moedig nog mijn armen naar omhoog, genoeg reden daarvoor.

Onze oudsten, hij is 7.5 kan je vergelijken met een groene appel in een kist vol rode. Opvallend anders, van vorm erbij passend doch niet van kleur, smaakbeleving...daar valt over te discussiëren. Een moeilijk gevalletje dus. Hij is in een fase gekomen waarop het steeds moeilijker wordt om zichzelf te identificeren met leeftijdsgenootjes en zelfs met volwassenen. Als een op hol geslagen pingpong balletje botst hij tegen alles en iedereen aan, onophoudelijk en ongecontroleerd. En dit met een ongeziene energie, toeschouwers kunnen de willekeurige sprongen nauwelijks volgen, laat staan dat hij dit zelf kan. Ik als al een beetje meer geblutst, uitgerafeld en versleten balletje probeer hem achterna te gaan en te behoeden maar je kan je wel al inbeelden hoe dàt gaat...

Dit weekend heeft er wellicht een heel stevige hand het balletje aan het dansen gezet. Ik moet niet ver zoeken, een machtige duivelse koning...Sir tut. Hij staat oog in oog, de kracht van het oerverlangen om de sensatie van het goddelijk stukje plastic te voelen  in zijn mond. Weerstaan aan de verleiding van het weldadige dopamine effect op zijn lichaam en geest. En hij was dapper, hij zag er zelfs wat bleekjes van... hij moet wel honderd keer zijn woorden ingeslikt hebben; "mag ik een tutje?" Geen enkele keer, hij heeft gestreden als David tegen Goliath! Echter de impact van de kracht in combinatie met de maximumsnelheid van een Bugatti waarmee hij overal tegenaan botste, resulteerde in een verschrikkelijk prikkelbaar kereltje die zowat het hele weekend roepend, brullend en gillend in woeste razernij geslaan heeft tegen muren en kasten. Onverdraagzaam.... maar hij vocht dapper, met geheven  hoofd en borst vooruit. Zuslief van 4 fungeerde daarbij het hele weekend als een lucifer, broer zijn al bijzonder kort lontje keer op keer op keer aansteken...... het versleten pingpong balletje heeft gezweet en gezwoegd, om enerzijds pingpong Bugatti af te remmen in snelheid, een patroon  te zoeken in zijn banen om te anticiperen en anderzijds de lucifer tig keer uit te blazen... 

Bijna niet te geloven liggen broer en ik stipt om 20u naast elkaar, in zijn bed, uitgeteld.... met tut.... de afspraak was: inslapen  met Sir tut is nog toegelaten.

We overlopen het weekend, ik bevestig zijn frustratie en ellendig gevoel. Zoals alleen wij tweetjes dat kunnen filosoferen we er nog een eindje op los... alsook bevestig ik zijn gevoel van anders zijn, het onbegrip dat hij ervaart dag in dag uit. Ik maak duidelijk dat ik hem begrijp, dat hij best leert een middenweg te zoeken en dat hij kan praten met mij, ook overdag. 

Een laatste kaakslag wanneer hij voor de zoveelste keer op zoek is naar extremen. Hij vraagt wie de ergste misdadigers waren de afgelopen 5 jaar. Ik vertel over de aanslag in Zaventem. En wie in de afgelopen 15 jaar? Mijn adem stokt, luid en duidelijk vertel ik hem eerlijk dat hij als 7 jarig jongetje dat nog niet mag weten. Hem vertellen over kinderverkrachters is nog 100 bruggen te ver. Intriest dat hij dit ooit zal weten...

Echter, hij begrijpt en aanvaard dit, hij vraagt niet verder. De finishlijn van mijn 10 km is in zicht. 

Hij vlijt zijn warme lichaam tegen me aan, verstrengeld onze benen en begraaft zijn hoofd in zijn kussen. Ik kijk hem aan, hij mij ook en glimlacht. De laatste looppassen, ik bal mijn vuisten en met het laatste sprankeltje kracht in mij het ik mijn armen in de lucht. Zijn oogjes sluiten en ik.......haalde de finish!!

Slaap wel.... 

Els