Hobbes zijn toestand verbetert niet. Af en toe een opflakkering als hij een andere hond ziet spelen met een plastiek flesje. De onmacht neemt toe... Rond 18u besluiten we het hoger op te zoeken, zodat we iets kunnen eten. We leggen Hobbes op een dekentje naast ons en proberen hem af en toe water en medicatie te geven. Waarom wordt hij niet beter?
Een man, aan een ander tafeltje, die ons al een tijdje in het oog hield, vraagt als hij door gaat wat het probleem is met Hobbes? En stelt voor een handoplegging te doen om de energiebanen vrij te maken. We hadden allebei zoiets van baat het niet dan schaadt het niet... alles wat zou kunnen helpen willen we proberen. De man zet zich naast Hobbes en begint. We zien Hobbes ook reageren en hij kreunt ook een beetje. Plots veert hij recht. En kijkt naar ons met die energie van voorheen. Een opflakkering die ons hoop gaf. ... En weer terug... de tranen springen mij in de ogen... misschien komt het toch nog goed? De man zegt: 'hij heeft veel koorts, hij gloeit en ik neem dit over. Het put me uit'. Hij doet nog even verder en stop vervolgens de behandeling. Hij wenst ons veel sterkte en laat ons weten dat hij de volgende dag ook hier aan het restaurantje zou zijn en dat hij het graag nogeens zou proberen. We houden aan de woorden vast, als aan een laatste strohalm.
Het begint te schemeren, we besluiten een slaapplek op te zoeken. Ik leg me naast Hobbes in de camionette. Hobbes kreunt en piept en heeft duidelijk pijn. De kans dat hij zou durven bijten wordt ook groter. Wat moeten we doen? .... Luc verplaatst hem naar de rugzak buiten en legt zich naast hem. Hobbes blijft piepen, het lijkt op ijlen. Niemand doet een oog dicht. Uiteindelijk besluiten we naar het dichtsbijzijnde café/restaurant te gaan om hulp te vragen. Eventueel in de telefoonboek te kijken voor een andere dierenarts, kliniek, iets.... Ik probeer ondertussen het nummer van de dierenarts het is denk ik middernacht of later, alle besef van tijd is weg... Hij zegt dat er een dierenkliniek is met wachtdienst in Négrepelisse. 20 km van waar we zijn.
We leggen Hobbes terug in de camionette en vertrekken. De langste 20 km die ik ooit gereden heb. Hobbes blijft piepen en janken. En niets dat we kunnen doen om hem te helpen.... om gek te worden. Eindelijk komen we aan aan de kliniek. Niemand. Alles dicht. Ik bel het nummer dat aan het hek staat genoteerd. Een man neemt op. "Mais, madame, vous devez faire un rendez-vous". Wat??? Dit kan toch niet waar zijn. Ik leg hem uit dat wij van België komen en absoluut geen idee hebben van de gang van zaken m.b.t. afspraken maken, maar dat we met een hond zitten die pijn heeft en heel ziek is en we hebben hulp nodig. Dringend! Ik smeek hem om te komen. Rond 1u30 komt hij toe. We leggen Hobbes op de tafel. De dokter kijkt ons aan en zegt. 'Ce chien est loin...' Hij vraagt ons wat er gebeurt is. 'mais madame on est le 3ième jour!'. Ik voel de wanhoop opkomen. Dit is een nachtmerrie en het is tijd dat ik wakker word.
Hij zegt: 'Dit zijn eindsymptomen. Het enige wat ik kan doen is hem een baxter steken in de hoop dat hij rechtkomt, en dan kunnen we verder zien. Ik zal hem ook iets tegen de pijn geven, zodat hij niet verder moet afzien." Hij vraagt ons of de hond agressief is, omdat hij knapte naar de dokter, waardoor hij hem met een windel een muilkorf moest aanmeten. Hij zegt dat in eindstadia, de hersenen het laten afweten en honden agressiever worden. Eens in dit stadium is het nog maar de vraag of hij zelf bij herstel na een baxter, geen hersenletsel overhoudt. Neen... neen... neen... dit wilden we niet horen. Nu ik hem daar zo zag liggen en de dokter hoor praten... voel ik dat onze Hobbes wegglijdt. We moeten Hobbes achterlaten met de baxter en wachten tot morgen 9uur. Als hij dan beter is kunnen we verder. We mogen niet bij hem blijven.
Aan de overkant van de straat is een parking van een grootwarenhuis. We doen amper een oog dicht. De machteloosheid is wreed. De volgende morgen wachten we tot de dokter arriveert. 8u45. We gaan naar binnen. Mijn hart klopt in mijn keel. We gaan de kamer in waar Hobbes ligt en het verdict van de dokter klinkt loei hard: Ce chien est mort.
Dat was het dan over en uit! Leegte.... Hobbes weg. Hoe kon dat nu? Wat hebben we verkeerd gedaan? Hadden we sneller kunnen reageren? Waarom zijn we door de eerste dokter niet doorverwezen? Hoe moet het nu? Allemaal vragen, maar geen daarvan brengt Hobbes terug. We zitten op 1300 km van België en we zullen met een lege camionette moeten terugrijden. Onze vrolijke, opgewekte, lieve Hobbes is weg.
De dokter beseft de impact en neemt ons mee naar een kamer achterin, waar hij ons koffie aanbiedt. Hij overloopt met ons een x-aantal senarios van wat de mogelijke oorzaken konden zijn. Hij breekt zijn conferator niet echt af, maar laat toch doorschemeren te twijfelen aan de diagnose. Er zat nog een hond met pyroplasmose, van dezelfde dokter, waarvan achteraf bleek dat hij moest geopereerd worden aan de maag. Wat er ook van is, we kunnen de klok niet terugdraaien. .... maar de impact is groot.... De wereld lijkt even weg te vallen en plots voel je je rondlopen op een wereld die doordraait, maar waar je niet langer bijhoort. Alles wordt grauw, waar het drie dagen eerder, lachen en genieten was is er nu enkel nog leegte en pijn....
We zijn vrijdag, nog altijd niet beter. Hobbes eet nog steeds niet. Opnieuw naar de dierenarts. Die kijkt toch wat bezorgd en zegt: " hij heeft nog steeds koorts, daarom wil hij niet eten. mogelijk heeft hij de ziekte van Lym bij opgelopen." Nog zo'n stel pijnlijke spuiten en antibiotica + een stimulator om te eten. " Laat me morgen weten hoe hij is".
We brengen de ganse dag in het huisje door en weten ondertussen alles over de toestand van de franse atleten op de Olympische spelen.
Ik heb op reis een klein dagboekje bij gehouden. Wat nu komt is zoals het in het boekje stond.
We worden wakker en zien onze Hobbes onder de tafel in de living liggen. Vreemd, normaal veert hij recht om ons te begroeten en om zijn eerste knuffels te krijgen. ... Niets, Hobbes blijft liggen.We gaan naast hem zitten, hij heft zijn kop op en laat hem vervolgens moedeloos zakken. Twee opties. Of hij is depri ( wat zeer onwaarschijnlijk is) of hij is ziek. En hoe ziek is hij dan precies? Iets verkeerd gegeten? Slecht water? of was er meer aan de hand? Na enig overleg en wat wachten, toch maar op zoek gaan naar een dierenarts. Hm... op het eerste geen telefoonboek in huis. Je zit ook in een vreemde streek. Misschien zitten die dierenartsen wel op 50km van onze locatie. Na wat zoekwerk toch een telefoongids gevonden. Oef, een nummer in Saint Antonin. Ik bel. Nummer blijkt niet langer aangesloten. "Dankzij" ons gsm-tijdperk, was dit een telefoonboek van 2010. Valt nog mee, zal je denken... maar op twee jaar kan er veel veranderen! Ok, dan maar een ander dorp. Nu begint het, want hiervoor heb je een kaart van de streek nodig of een gps... welk dorp is het dichtste bij? Caussade, zo blijkt op 17km, goed te doen.
Ik bel... gelukkig gehoor. "Hallo" aan de andere kant. " Bonjour madame vous êtes vétérinaire pour les animaux domicile?" .... stilte langs de andere kant.... " Mais bien sûr, madame. C'est quoi le problème?" Je kan nooit weten met al die boeren met koeien en schapen. We krijgen een afpsraak om 10u30, nog meer dan een uur... Het adres laat zich zien op de Gps, dat is op zich al een meevaller. Het is duidelijk dat we Hobbes in de camionette moeten dragen. Bij de dierenarts aangekomen, lukt het Hobbes om rustig door de gangen te waggelen. Een man, die meer leek op een heftruck chauffeur dan op een dierenarts, begroet ons vriendelijk. "Quel ras?" "Un Berger Picard, cinq mois." "Bon, un grand Picard alors". Hij trekt bloed, onderzoekt het en laat ons even mee kijken naar de bloedcellen onder de microscoop . Het verdicht: piroplasmose t.g.v. tekenbeet. Voor zover ik het begreep, aantasting rode bloedlichamen met invloed op de lever. koorts 40.4 C normaal 39C, niet goed dus, maar geneesbaar! Twee spuiten voor Hobbes met de melding, de tweede spuit gaat zeer doen. Voor alle zekerheid een muilkorf. Het ziet er allemaal behoorlijk zielig en hartverscheurend uit. Hobbes zou nog zeker de ganse dag behoorlijk ziek zijn en vanaf morgen beter. Vanaf dan zou hij opnieuw willen eten. Op het menu, volgens doktersvoorschrift, enkel roodvlees, steak, hamburgers enz... Geen krokjes gedurende een week, dit om de rode bloedcellen weer aan te maken. Hobbes zal content zijn. En... mogelijk nooit meer hondenbrokken willen eten. Als volgt een flauw grapje van de dokter: "Er zijn drie mogelijkheden om de rodebloedcellen aan te zwengelen; wijn, roodvlees of spinazie." Het was snel duidelijk wat het zou worden.
Zeer tevreden over het werk, advies en ook de prijs van dit bezoek, keren we terug naar ons stulpje. Daar toegekomen, ligt Hobbes zich buiten onder de tafel. Met de weersverwachtingen van vandaag (mogelijk 37 C°), niet iets waar ik echt gerus in ben. Ik besloot hem nog even te lagen liggen. Een uurtje later heb ik hem binnen gedragen. Hij zag er werkelijk ellendig uit. Ogen waterachig en dof, droge neus, compleet geen fut. Zeker niet de Hobbes die wij kennen. Hij slaapt veel, drinkt een beetje en naar mate de avond vordert, loopt hij al eens van binnen naar buiten voor een plasje. We zullen morgen meer weten.
Git zwart, je neus. Blinkende kolen, je ogen. Vleermuis oren Sprieten op je snoet, Dat is alvast wat het hem voor de meeste doet, maar jou lieve karakter en speelse blik, je zotte sprongen door het water, het kattekwaad, het 'bijna' dappere, je brommende blaf, het alles doen voor eten, maakt jou voor mij, om op te eten.
Zaterdag 11/8. Hobbes drinkt een beetje, slaapt veel en heeft absoluut geen honger. Vandaag moeten uit het huisje. Voor ons is het duidelijk, we blijven nog een dag langer in Saint Antonin, want Hobbes is Not fit to travel. We bellen de dierenarts, die ons meldt dat we tot 12u30 kunnen langskomen. Hij zou ons een thermometer geven en voedingssuplementen, meer kon hij niet echt doen, daar Hobbes alle mogelijke inentingen gekregen had.
Daar toegekomen, geen arts, enkel zijn assistent. Alles lag wel klaar. Ergens had ik gehoopt dat ze Hobbes een dag bij hen zouden houden met een baxter om hem opnieuw op kracht te laten komen. Niet dus.... Hobbes niettegenstaande zijn waggelende evenwicht, is er toch nog in geslaagd om een pipietje op de kokosmat van de dierenartspraktijk te doen, voor we buiten waren. Kijk daar is de dierenarts toch. Hij komt nog even kijken en zegt dat we vooral moeten zorgen dat hij eet. Ik vraag : "Het komt toch allemaal goed". "Mais bien sûr, madame".
Twee voedingssupplementen en een thermometer later keren we terug naar Saint Antonin. Naar ons huisje kunnen we niet er terug, dus installeren we ons als volleerde bohemers onder de platanen van de Avayeron, met zicht op Saint Antonin. We laten Hobbes slapen op een handdoek en geven hem regelmateig water en voedingssupplement, in de hoop dat hij zich erdoor trekt. We moeten het wel toedienen met een spuitje, want zonder lukt het echt niet. Om beurte houden we de wacht. Een plotse opflakkering wordt meestal gevolgd door een koortsaanval van 39.5 tot 40.3 naar 40.6.... niet goed, niet goed. Vocht en eten zijn de enige twee redingsboeien die we hebben en onze Hobbes zal het geweten hebben. Dik tegen zijn goesting, want niettegenstaande al die ellende, blijft hij wel koppig weigeren om zijn tanden van elkaar te halen. Soms, gevolgd door een opgetrokken lipje. Als die koorts maar eens wou zakken.
Cazal in Frankrijk, een warme dag en water, meer heeft een hond niet nodig om gelukkig te zijn. Of misschien toch? Een baasje en een stok bleek de ideale combinatie voor Hobbes om te water te gaan. Al was het met enige of eerder veel aarzeling, dat hij ons volgde... het paadje af, richting Avayeron. Het paadje lukte nog wel maar toen was er die plas met water. 'pieper de pieper de piep' Hobbes bleef staan en zag zijn baasje vertrekken door het water. Ai... dilema, wat nu? De angst voor het water ... of ... de behoefte om bij zijn baasje te zijn? Wat zou het worden? Luc is moeten terugkomen om hem over de eerste schrik heen te helpen. Letterlijk 26 kg zwevend boven water tot aan een klein eilandje met keitjes. Daar ging Hobbes op het droge (hij, was nog altijd niet nat geworden) om vervolgens wezenloos zijn baasje opnieuw te zien vertrekken in het waer. Dit keer iets minder diep.
Hij wou wel volgen, maar de schrik was te groot. Twijfel bij Hobbes. Enkele tientalle centimeters in het water en weer terug. Elke keer een beetje verder, maar telkens het wat dieper werd, sprong hij met zijn vier poten tegelijk terug achteruit. Jammerend en piepend. Toen was er de stok... vrouwtje (ikke dus) gooit stok in 't water, richting baasje. Hmm?... Hobbes wil stok en baasje, maar dit versus water... En ja hoor Hobbes gaat achter de stok en springt (nog steeds met vier poten tegelijk) door naar zijn baasje. "ok" denkt onze Hobbes, "dit valt mee, niet zo diep" Dit doen we nogeens.... en nogeens en nogeens... enfin, in't kort. Hij kon er niet genoeg van krijgen. Hij ging zelfs met zijn kop een tiental seconde onder water om de stok te pakken te krijgen.
Zwemmen was er nog niet bij, onze Hobbes voelt graag grond onder zijn poten.
In de late namiddag doen we nog een wandeling met vrienden langs de Avayeron (waarvan filmpje op facebook) en ook een stukje door de bossen. Hobbes had een top dag, die werd afgesloten met zijn eerste stukjes pizzakorst. Hij genoot van zijn avondmaal.
Gezien de olympische spelen, hebben wij een goude medaille uit geloofd aan Hobbes. Reden? Zijn voorbeeldig gedrag dit weekend. Hoe meer mensen, hoe meer vreugd. Zo is het wel voor ons in ieder geval. Een uitstapje naar Antwerpen ter hoogte van het museum, op een plek vergeven van het volk. En onze Hobbes die hier vrolijk mee tussen loopt. Zonder blaffen, piepen, of knabbelen... helemaal niets, enkel mensen charmeren en willen spelen met andere viervoeters.
Een uitgebreidere wandeling langs de Kloosterstraat en Hoogstraat kon zelfs de pret niet bederven. Hij bleef vrolijk mee dartelen zonder enig verzet en ging zelfs zitten als we ergens langer bleven staan. Terraske, no problem, Hobbes gaat onder de stoel liggen en observeert de voorbijgangers en inspecteert de stoeprand. Op een bepaald moment was er een kleine opflakkering van verzet, maar na twee minuten volledig onder controle. Ongelofelijk! 29 augustus is dus de dag dat Hobbes zijn eerste goude medaille kreeg.
We hebben een fotoboek gekregen van Hobbes... 't is te zeggen onze Hobbes heeft er voor gezorgd dat wij een mooi fotoboek mogen bijhouden. Het uitgeleende exemplaar van de bibliotheek kan niet meer worden teruggebracht. Waarom niet? Wel de hond des huizes was vandaag alleen en heeft uit pure eenzaamheid op de zijkantjes gesabberd. Het cadeau is niet geheel gratis en er zijn wat kantjes af, maar desalniettemin een bijhoudertje.
Verder loopt het allemaal prima. Nog altijd even zot. De hondeschool is een marteling, vooral voor het baasje. Alle honden kijken rechtvoor. Hobbes kijkt naar overal behalve rechtvoor. ... Eens al het volk en aandacht verdwenen, mag je hem alles vragen. Tijdens de wandeling loopt hij los en blijft hij altijd in de buurt. Ben een paar boekjes gaan halen, ja, ja in de bib: Hersengymnastiek voor uw hond... kwestie van de verveling wat tegen te gaan. En honden trainen met de roedelmethode. Ik ben eens benieuwd... het resultaat laat ik in een volgend bericht wel weten.
Nu we beiden weer uit huis werken gedraagt hij zich voorbeeldig, buiten dat ene boek dan, maar het had veel erger gekund, want er lagen zeker tien boeken op de tafel, klaar voor 'take off 'naar de bib. Na vandaag nog negen. Elke avond worden we vrolijk onthaald op een springende en piepende Hobbes, wat met dit weer inhoud dat je nooit twee keer hetzelfde kan aandoen. Niettegenstaand hij een hekel heeft aan regen, springt hij wel vrolijk door de plassen om ons te begroeten. Liefde is blind mogelijkerwijs.
Wat wij vooral terugkrijgen is heel veel liefde en vriendschap, we zouden het voor geen geld willen missen.
Het was een hele trip om in Italië te geraken, zo'n 1200 km via Zwitserland. Voor Hobbes hadden we een dekentje gekocht dat fris blijft, weer één van die uitvindingen, maar zeker één van de betere en een absolute must in een wagen zonder airco op weg naar het Zuiden. Hobbes deed het prima, sliep het merendeel van de tijd.
Bon we hadden een kleine maar praktische bungalow/caravan, met klein terras, afgemaakt voor de hond. Hobbes had er een kleine speelkameraad, een soort poedel van een jaar of 4, die was opgeleid om truffels te zoeken. Je kan nagaan hoeveel putten er gegraven zijn.
De uitstapjes verliepen vlot. Bij momenten moesten we onze pup ,van 13 kg, wel de trappen op- en afdragen, wat vooral in Riomaggiore een klus was. Hobbes laat zich dan lekker doorhangen en geniet van het moment van aandacht.
In Siena slaagde onze lieve Hobbes erin om midden in een winkelwandelstraat, vlak voor een aankomende carabinieri zijn gevoeg te doen, die laatste diende te stoppen en te wachten tot Hobbes klaar was. Gelukkig hebben we tegenwoordig altijd een zakje bij de hand. Voor het overige absoluut geen klagen, de voorbeeldigheid zelf. Nu ja, als één van ons twee even verdween om iets te gaan bezichtigen, jankte hij wel de hele boel bijeen. Het leek alsof hij één van zijn twee schapen kwijt was.
Het was een geslaagde vakantie, met een hond die er volop van genoten heeft.
Cazal in Frankrijk, een warme dag en water, meer heeft een hond 
