ik ben uit de startblokken, en ik ben blij met de start.
hieronder lees je op welke manier ik uit de startblokken ben gekomen.
't komt letterlijk uit mijn notitieboekje. dus allemaal heel impulsief en neergekletst op (zuurvrij) papier.
maar 't is wat het is. en het is leesbaar. en het zegt waarover ik het wil hebben, in deze beginfase.
vele lieve groeten
hendrik
tot gauw
Ik wil iets doen, vertellen, betekenen i.v.m. lijden. Omdat de mens daar niet veel antwoorden op heeft. en omdat ik denk dat er wel wat zijn (of waren). En dat we vandaag niet de beste hebben. Dikwijls economische antwoorden. Ik zal de verteller zijn van dingen die iedereen al lang wist… lijden in een hedendaagse context
Hiermee plaats ik mezelf in de traditie van de griekse tragedie, denk ik. Ik wil de griekse manier van leven – praktische filosofie – er nog eens op nagaan (oude fascinatie). Omdat ik die eerder al heel wijs vond. Hun manier van kijken. Hun antwoorden. De ken-uzelve.
Ik weet nog niet hoe ik hierover wil meedelen. Dat moet uitgezocht worden. (Hiervoor geef ik mezelf gigantisch veel tijd, maar ik moet wel al spelen). Ik heb nog meer fascinaties nodig. Wat weet ik al over lijden? Wat heb ik daar aan interessants over gelezen? De dood in het dorp – gerard walschap
Nietzsche – de dood van de tragedie – fragmenten uit also sprach Zarathustra
De queeste de buysser – a volonté
Op zoek naar lijdensvragen: vragen over lijden, of vragen die lijdensverhalen losmaken.
Nog kernwoorden: weerbaarheid, veerkracht
Maybe… misschien kan goede klankpoëzie hier alsnog een handvat aanreiken. Poëzie als de soundtrack van het lijden. Met zowel geluid- als inhoudsthema’s (thema’s als in muzikale thema’s: herhaling van een groep klanken, doorwerking van een groep klanken,…) (sonatevorm ofzo???)
DOELSTELLINGEN
Ik voel me klaar om te voeden wat ik nooit kon: “grote emoties”. Ik voel me klaar, en heb zin om op het podium te gaan staan, en letterlijk pakweg 15 minuten te staan huilen en schreeuwen.
Dat is de heftigste, meest volwassen vorm die ik kan bedenken om het over lijden te hebben. ’t Omzeilt tenminste het vreselijke “het ergens OVER hebben”. Ik wil het “er IN over hebben”.
Deze keer is het niet op maat van het publiek. Het moet buiten hun maat gaan. Het moet schokkend zijn. (niet choquerend)
Nog steeds staat mijn principe n°1 van goed theater overeind. Naar theater gaan is in het beste geval een echte belevenis, je houdt er in het beste geval een echte ervaring aan over. (da sein ofzo, in contact zijn met verschillende mensen op een plaats, in een context) en in het tweede beste geval net als een echte beleving, een collectieve ervaring (dit is meegaan in de fictie van een verteller) deze twee kunnen gecombineerd worden.
K moet nog op zoek naar theatreale middelen om dit te vertellen.
Dit is wat me impulsief te binnen schiet:
Letterlijk spreken, nadrukkelijk (iets met taligheid)
Klankpoëzie
Wenen huilen schreeuwen
Iets vernielen (zoals in nine finger de microfoon…)
Vragen stellen, vragen hebben
